New York 95 - Dag 2 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na een betrekkelijk goede nachtrust werden wij al om 6u30 gewekt door de wekdienst van het hotel. In het restaurant van het hotel namen wij een volledige breakfast, de duurste van gans de reis, nl. zo maar eventjes 14 US $ (ongeveer 420 BF), maar dan was ook alles voorzien. Gezien het nu al zo warm was hadden wij enkel koude gerechten genomen aan de zelfbedieningstafel. Toen wij wilden afrekenen werd door een zeer correcte ober ons slechts 11 US $ per persoon aangerekend. Wij hadden inderdaad geen warme eieren of spek of andere warme gerechten genomen.

De voor­mid­dag was voor­be­hou­den voor een rondrit door­heen Haarlem en een be­zoek aan een Go­spel­kerk. Dank zij de­ze tour, vlot in het En­gels en het Duits gecommentarieerd door een zwar­te gids, kwa­men wij in contact met een an­der Haarlem dan het­geen ons be­kend was . Haarlem is niet al­leen cri­mi­na­li­teit en krot­wo­nin­gen, het is ook een wijk in vol­le ex­pan­sie. De ou­de krot­ten wor­den af­ge­bro­ken of gerestaureerd. De be­wo­ners van de­ze noch­tans be­ruch­te wijk de­den ze­ker niet vij­an­dig tegenover de groe­pen wan­de­len­de toeristen. Zij de­den eer­der on­ver­schil­lig. Die on­ver­schil­lig­heid verdween ge­heel toen wij in de kerk toekwamen. Wij wer­den er zeer har­te­lijk ont­van­gen en kre­gen zelfs ap­plaus toen de pre­di­kant een rond­vraag deed naar de aan­we­zi­ge na­ti­o­na­li­tei­ten.  Een gospeldienst moet je ze­ker bij­wo­nen te­mid­den van de ech­te be­wo­ners van Haarlem. Het was een ge­voel apart. De men­sen le­ven he­le­maal met de dienst mee. Ie­de­re woens­dag en zon­dag wor­den spe­ci­a­le dien­sten voor­be­hou­den voor men­sen die een drank- of drugsprobleem heb­ben of had­den. De mees­ten wa­ren in­mid­dels cle­an ge­wor­den en ga­ven dan ook door mid­del van gospels ui­ting aan hun ge­voe­lens van dank­baar­heid. Je zag er men­sen van al­le ge­slach­ten en leef­tij­den. Met het zo­ge­naam­de stoeltjesgeld van­we­ge de bui­ten­land­se toeristen wordt de kerk en de daar­bij­ho­ren­de foun­da­ti­on be­heerd. De kerk­gan­gers wa­ren heel dank­baar voor de bui­ten­land­se in­te­res­se.

Toen we de gospelkerk ver­lie­ten kon­den wij niet meteen in de au­to­car stap­pen. Een per­so­nen­wa­gen had on­ze car aan­ge­re­den. Een nieu­we car was in­mid­dels al ge­vraagd en met een kwar­tier­tje ver­tra­ging kon­den we on­ze terugreis aan­van­gen.

Wij stap­ten af aan Cen­tral Park South, op en­ke­le mi­nu­ten van  ons ho­tel. In het ho­tel kre­gen wij de bevestiging dat wij de­zelf­de ka­mers moch­ten be­hou­den. In het win­kel­tje van het ho­tel werd de laat­ste film, ge­trok­ken met on­ze Mi­nol­ta af­ge­ge­ven. De­ze avond zou­den wij het re­sul­taat al kun­nen be­kij­ken.

Al vroeg in de vooravond wer­den wij in hert be­zit ge­steld van de foto's. On­danks de zeer moei­lij­ke om­stan­dig­he­den waar­in zij ge­no­men wer­den, was het re­sul­taat toch be­hoor­lijk.

Het avond­maal werd ge­no­men op de hoek van 6th Ave­nue. De door Mi­chèle be­stel­de kou­de scho­tel was reu­ze groot en reu­ze lek­ker. De dien­ster had ons voor­af ver­wit­tigd dat twee per­so­nen ge­noeg te eten zou­den heb­ben. Maar ja, ik had nu een­maal zin in een lek­ke­re ge­roos­ter­de heil­bot.

Na het avond­maal brach­ten wij een be­zoek aan Bro­ad­way, het cen­trum voor de Mu­si­cals. Keu­ze was er in over­vloed : Cats - Les Mi­sé­ra­bles - The Phan­tom of the Ope­ra - Miss Sai­gon - Bel­le and the Be­ast - Show­bo­at - .... Keu­ze ge­noeg. Mi­chè­le en ik­zelf beslisten om vrijdagavond, on­ze laat­ste avond in de USA, een mu­si­cal te gaan be­kij­ken. Eric en Ri­ta zou­den hun ei­gen weg gaan.

Al wan­de­lend in een nog steeds oven­war­me New York, met nu en dan wa­ter­drup­pels af­kom­stig uit de airco's en stoom­wol­ken uit de ver­luch­tings­ga­ten van de Me­tro, kwa­men wij te­rug in de om­ge­ving van Cen­tral Park.