je gaat niet zomaar
als je wordt bemind
bij een glimlach
van een geliefde
en sprekende ogen
van een kind

soms blijkt de aarde
te groot
of de hemel
eindeloos ver weg

een ziel is dan
in diepe nood
het gevoel
geestesdood
denken kent
heg noch steg

je gaat niet zomaar
als missen huilt
in het donker
waarin de zon
is verdronken

*

een laatste gebaar
wil eigenlijk
naar leven lonken


bij het overlijden van antonie kamerling

houden van
overstijgt het weten
ook als jouw sterven
verder wegdrijft

het mag dan
herinnering heten
maar
in mijn wezen gekerfd
opdat zij blijft

dat wil ik ook
tot mijn hart
een glimlach erft

een boom

de boom boetseren
met gevoel
is scheppen
door zijn hand

of soms
teder de bast kussen
het is kunstig
wat ik bedoel
door bezieling overmand

daar zijn aard
innig met de natuur
is verbonden

wordt hij telkens
door liefde voor
rijzige stammen
naar wat hout gezonden

aan de man van de zon
wordt alsmaar gevraagd
het levende, zo mogelijk,
nog verder te vormen

of de schrale huid
van het dode
opnieuw een geboorte
te schenken

hij verbindt ons zo
met de eeuwige cirkel
al doende en pratend
vaak in wijsgerig denken

Het gaat om de mens.....

het licht zag hij elders
maar zijn wortels groeien
in Rooise aarde pas echt
hier ervaart hij
wat een dorp kan zijn
men raakt er aan een
grote familie gehecht

begiftigd met talent
bloeit hij hier volledig op
gedreven en met een dosis humor
bouwt hij aan nieuwe bruggen
bijna naar iedereen
"het gaat immers om de mens"

wil dit gedachtegoed belijden
is open en recht door zee
soms met een chaotische hemel
maar daar zit hij niet mee
waar ligt immers de grens

maar met de mondharmonica,
zijn haast bodemloze stem
en verbeelding op linnen
is hij vooral een avontuurlijk
ondernemer van nieuws
tot grootse evenementen

wil deze veelzijdigheid delen
men weet hem immer te vinden;
een duizendpoot voor velen
hij is een dienstbaar mens
uit het juiste Turnhout gesneden

duidelijk aanwezig
aan het lokale front
kan hij op natuurlijke wijze,
gehecht aan plezier
met voelsprieten alom
iemand aan zich binden

binnen zijn gevormde visie
gunt hij tegelijkertijd
ieder zijn deel
waarin ook de ander gedijt

vanuit een dierbaar thuisfront
weet hij ons dorp te verrijken
op weg naar bekende plekken
en soms over paden
die onbegaanbaar lijken

(infrarood fotografie)



Life is all about warmth


achter de kleuren van
zijn creaties
schuilt een wereld
van warmte en koude
meetbaar door trilling van licht

verbeelden een verscheidenheid
aan sterkte van hetgeen
wordt waargenomen
en zodanig aan energiegebruik
kan worden toegedicht

hij, die waarneemt
een beschouwer met visie
zoekt contrasten
in alles wat bestaat

toont op eigen wijze aan
hoe natuur van dier tot vegetatie
onze leefomgeving niet bezwaart
en in woestijnen of aan Noordpool
op haar homeostase vaart

hij bouwt een brug tussen
produceren en consumeren
in onze wereldlijke praktijk
en duidt door infrarode straling
op evenwicht zoekende aspecten
aangaande opwarming en verkoeling

opdat wij kunnen gedijen
bij een beter beheer
van een behaaglijke ruimte;
een "comfortzone"
in eigen atmosfeer

gericht op overleven
van onze schepping
in het bijzonder de mens
oftewel
de homo sapiens



quote:

warmte : als "dansende moleculen"

Magic realism

zijn broedplaats is een gesloten roze lotusbloem
een atelier vol pure scheppingsdrang
waarin ook kleurrijke etalagepoppen ruimte delen
met zijn geliefde nar op de eerste rang

tezamen met grootse speeltuigen
maakt het dit tot een Hof van Heden
voorzien van majestueuze mengpanelen

om fantasierijke beelden te verwekken
spiegelt hij zich daar aan de werkelijkheid
ja, zelfs in zijn dromen bij dag
overstijgt hij onze betrekkelijkheid

wanneer deze artistieke bloem zich
bij dageraad ontvouwt
laat hij hoop geboren worden telkens weer,
haast onuitputtelijk in een door zijn hand
veranderbare orde

en bestuift onze ogen en oren
in beweging, klank en kleur
op dragers van beeld en geluid
die wereldwijd beroeren en ontroeren
zelfs zijn meesterlijke ePaints
ondergaan zijn getalenteerde tovergeur

hij tracht het vergankelijke
vooruit te schuiven
met diepere zielsmomenten
in tijd en ruimte, liefdevol voor elk
als naar een eeuwige lente

ieder kan zich daarop richten
weliswaar naar eigen kunnen
immers al wat ademt,
zijn kernspreuk,
kent paradijselijke lichten

Non recuso laborem

het kapelletje van Martinus
aan het Everse Akkerpad
draagt de spreuk
"ik ga geen uitdaging uit de weg"

aldaar ontmoet ik
een herschepper van eerdere culturen
die zijn verdwaald in de grond
maar mede met zijn spiedende blik
en een bevlogen verlangen
legt hij nieuwe maagdelijkheid bloot
of ontdekt hij waardevolle miniaturen

hier roept hij uit
"zie eens over de akkers
met groeiende gewassen
als over een bollende brug
naar de knoptoren van Rooi

op deze grond
in de jaren van mijn jeugd
ging vader voor
op zoek naar oude schatten
als eerbare deugd
de passie is daar geboren
en door aanleg bevrucht"

schrandere ogen
bekijken het landschap
alsof hij de dieperliggende
lagen doorziet

ervaart,
stap voor stap,
de vroegere onbevangenheid
naar het hedendaagse
het verzekert hem
van ontdekkingsreizen
in het verschiet

"alles verandert
maar het ademen blijft"

in deze geest
toont een bescheiden man
de kunst van zijn wetenschap
we zijn geworden tot dat
wat hij in een landschap leest

en begeestert menigeen
geroerd vaak door de vondsten
van een historische schoonheid

"maak de oudheid aanschouwelijk"
zegt hij
"het verduidelijkt mede onze eigenheid"

De troubadour

bijna woont hij
aan zijn wetering
maar enige stappen verwijderd
van de stromende Dommel

in ons weidse dorp geaard
en door genen getalenteerd
musiceert hij zijn stijl in eigen stiel
vertaalt als echte bourgondiër
de gevoelens van ons mensen
nog bekend met boerenkiel

over vanouds en heden
in zang en dialect
eigen aan ons
groene Rooise land
dat hem heeft verwekt

een kleurrijk baken
in snelle tijden
de troubadour die waakt
over een bindende cultuur

in de echo van massaal
geluid verborgen
verhaalt hij dan ook van vroeger
als waarden voor morgen

geen zanger
is zo op zijn plaats in Rooi
te midden van schoon volk
en natuur


daarom is hij onmisbaar
deze man van statuur

Violoncello in triniteit

met de rechterhand
en volle rust
in schouder en arm
beademt zij met haar stok
het snarenquartet

dat zich tussen
hals en staart uitstrekt

is zij op zoek
als begaafde ziel
in een voortdurende
ontdekkingsreis
naar innige afstemming
met haar gezel
die zij haast omarmt,
met genegenheid blijkt wel

als ik de ogen sluit en luister
naar Bruchs Kol Nidrei
een lied dat slechts voor even
in de melancholische inborst
van de klankkast verblijft

raak ik geroerd
door haar sublieme techniek
en gepassioneerde gedrevenheid

op weg naar harmonie
tussen emotie
en de unieke tenorstem van dit wezen

dat woont tussen de hemelse krul
en steunend op de smalle pen,
de enige verbinding met het aardse

zoekend naar wat de componist
aan haar wil voorlezen

een groots talent
dat haar geluk zal vergroten
in de schone verte
en ieders oor zal strelen
met muzikale loten



triniteit: musicus, instrument en stok

Door het oog van een palet

hij componeert
zijn eigen ideale schoonheid
in kunstlijnen op het doek
denkt zich door het leven heen
om eenvoud te ontdekken
in materie
en spirituele aspecten

door
gevoel
in denken
doen
en laten
is hij
naar het
voor ons
onzichtbare
op zoek

luistert vaak naar geluid van snaren
als hij in zichzelf vertoeft
om verlichte zielenroerselen
te vergaren

hij wil de kern van het bestaan
vormen en inkleuren
tracht een Messiaense grootsheid
stilaan op te wekken

om in het atelier te velde,
de baarmoeder van zijn kunst,
door de getijden heen
in het vergankelijke mee te trekken

daar, buitenaf
verbeeldt hij als minimalist
het wezen van de schepping
in eeuwige verwachting

en vertelt ons vaak in turquoise
of in opvallende gevulde leegte
wat een almacht zou willen

hij is
daardoor
een artistiek klankbord
met grote achting


(Olivier Messiaen = componist)

lang keek ik naar haar uit
de vrouw omhuld in blinkend goud
uren heb ik staan wachten
op het Haagse Lange Voorhout

ineens zag ik de gekroonde koets
en hoopte op een blik van herkenning
de majesteit kwam echter tussenbeiden
met handenwuivende inmenging

thuisgekomen voelde ik enige smart
haalde haar verkreukte foto uit de la
en drukte deze stevig op mijn hart
Alex met de pet had ik weggeknipt;
zo was ik toch even alleen met Maxima

zij was stil
dacht na, zo diep
over ver
het voelde als kil
doch de ogen
traanden vaak
in het licht van een ster

een eeuwigheid later
was ik er zelf
daar, aan het warme water
mijn stem trilde
het was waar

hier zag ik nog
haar voetstappen in het zand
ruiste nog de bries
door het losse zwarte haar
verliefd dwalend over het strand

"selamat djalan"
riep Indië haar toen nog toe
"zal op je wachten
als je morgen weer komt
mijn stem zal blijven roepen"

"ja ooit, ooit kom je terug
ook al ben ik dan doodmoe"

nimmer zag ik zo
de maskers vallen
in een klucht,
ongeschreven,
waar de ware mens
niet voor zijn eigen
bevalling vlucht

jhb


Dit is wel een heel vrije en oppervlakkige vertaling
van Prof. Dr. Janus Hortus Botanicus te Praag.
Deze tekst komt uit het Zuid-Goenureusisch.
Ik geef u hier de letterlijke tekst zodat we er
later geen misverstanden over kunnen hebben.

syfilis meo
herpes mascara
druiper kluche
nakete
niente viagras ego
in grativa

U ziet als leek dadelijk al dat de heer Janus op de dag
van de vertaling met andere dingen bezig was.
Met deze tekst wordt bedoeld:
"zet je pet af als je naar bed gaat".
Kleed u volledig uit, ook uw dagelijks gezicht en kruip
zonder pet terug in de moederschoot, het bed.

En dan krijgt deze tekst een heel andere betekenis..
Immers zonder pet krijgen de hersenen de kans om te luchten.
Dit moet u dan in metha-vieziesche zin zien.

Droom weg en ervaar opnieuw het beschermende
vruchtwater van de moederschoot.
Dáár en nergens anders was de symbiose,
één zijn met alles, nog een feit.
Wij verlangen ons hele leven naar de terugkeer
in dit aards paradijs; het vruchtwater van het verleden.

Toen de Schepper zei: er zij licht, was het met het geluk
afgelopen en worstelend kwamen we ter wereld.
Ik meen te moeten stellen, dat dit een slordigheidje
van de Schepper was.

Hier blijkt weer dat we niet voor onze bevalling kunnen vluchten,
we werden er toe veroordeeld.
"Zonder pet in bed" is nu de leuze van de laatstse therapievorm.

Mocht u belangstelling hebben, u kunt zich bij mij aanmelden.
U wordt geholpen en ik slapend rijk!

in de lente
van het achterland
rijpen nog steeds
zoete druiven

al dragen ze
een gerimpeld vlies
en lijken stram
om in wind te wuiven

ze kennen nog vaak
twinkelende ogen

en hun harten worden
soms goudgerand

omdat ondanks
ongrijpbaar verlies
tedere mildheid groeit
in dragend mededogen

de handpalm draagt de kin
terwijl ik zit op oud terracotta
alhoewel de zon mij beschijnt
denk ik ver vooruit in het niets

deze zwaarte heden ten dage
houdt mij als het ware klein
het drukt de last van innerlijke lagen
voorkomt het peinzen in rechte lijn

het is dromen in luchtballonnen
die vertellen dat je bent, voelt
maar hoeveel grauwe kleuren
ik ook zou willen tellen

misschien mag ik nooit weten
wat deze vlakke stilte bedoelt

ken ik nog de weg naar huis
als mijn denken zich verschuilt
achter een vertraagde dauw

heb jij ooit gekropen door een buis
waar voortgang je gevoel bevuilt
en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw

het was een droom, ooit
een wonder boven wonder
maar naarmate de tijd vervliet
gaat het onzegbare ten onder;
allengs van genadevolle fleur berooid

ik zeg maar zo
het pad naar de hemel
snelt voor de een de heuvel op
voor de ander is hij oppervlakkig,
soms een doodlopende straat

maar vaak is het tasten
in een labyrint
of het openen van lege kasten

in alle gevallen,
zo schijnt, wil alleen
de waarheid worden bemind

door mijn bestaan
met liefde te voeden
en tevens met overdadige
tegenspoed te belasten

er is iemand gestorven
in mijn ziel
langzaam en over vele jaren heen
de weg was blind
het doek viel

in mij is iemand
als de dood
verlaten door het leven
een hart in nood

weer neemt
de schaduw mij mee
eigenlijk al vele, vele jaren
ik volgde ontkennend gedwee
immers er was ook oud verdriet
het kwam niet tot bedaren

het kleurde zwart
maar kende hoop
in schepping en daad
in lachen en dagelijks brood

ik ben dood
niet de eerste keer
het leven draagt mij
dat zeker
maar vaak zo donker
en schreeuwend bloot

Ik kijk naar u.
U leest dit en probeert te ontdekken:
wordt dit iets of niets, lees ik door
of raak ik al verveeld.

Het gaat over "U".
Dus u bent er ineens helemaal bij.
Wat zal Dreyfsandt zeggen, hoe kan hij
weten waar ik (u) dus mee bezig ben.
Ik zal het u zeggen, u leest
en ik ga vertellen wat ik van u vind.
Er gaat door u hoofd, wat een onzin,,,
hoe kan hij nu weten wie ik ben.

Nou dat is heel eenvoudig.
U bent minder ingewikkeld dan u denkt.
U bent minder interessant dan u hoopt.
U bent in feite niet anders dan anderen.
Wat een onzin denkt u en terecht,
maar zo kijkt u naar uw zelf.

U doet al jaren uw best om wat te worden.
Uw opvoeders deden hun best er iets
van te maken en dan bent u iets.
Laten we wel wezen, u bent echter niet
zoveel als u denkt,
Oké,,,,u ontleent uw waarde vooral
aan het nut dat u voor anderen bent,
in relaties, werk en misschien dichten
enzovoorts.

Maar die anderen zijn ook minder
dan ze denken;
Uw eigen-beeld staat nu op wankelen.
Immers die anderen hebben ook een beeld
van zichzelf dat niet klopt.
Ook zij blijken doorsnee mensen te zijn.

Moet ik die onzin nog verder lezen denkt u....
Ja goede vraag.
Wel u leest door, want ik heb u wel geraakt,
ook al zegt u, wat een kwats.
En het is ook kwats want wij mensen komen
niet verder dan kwats.
We leren nog zoveel, maar in feite weten we
nog steeds zeer weinig.

Tot uw teleurstelling steek ik
met kop en schouder boven de rest uit.
Dus ook boven u. Ik hoor u al zuur lachen,
wat een super ego heeft die vent
en dat klopt ook.

U ziet ik ben niet anders dan u.
Daarom ken ik u zo goed!!!

ik neem even de tijd
om met u wat te zwijgen
zoveel woorden
deden dagen aan elkander rijgen
nu even rust
kijk de straat in
vanachter
vetplanten voor de ramen

liep hoog in de wolken
op tenen zogezegd
lopendebandwerk
in haast eindeloos rijmen
nu heb ik mij even
bij stilte neergelegd

morgen ontmoet ik
het staatshoofd
ergens nabij Noordeinde
even gedag zwaaien hoor

gewoon als onderdaan
lekker niets aan je hoofd
immers als ik de gouden koets
zie passeren
ben ik weer even een mens
die in sprookjes gelooft

dat ledigt de geest van zwaarte
volg mij en ga mee Oranje vereren
want zonder ons
kan de koets met inhoud
en de hoed op de bok
wel naar de stallen terugkeren

o ja, de troon doet zijn rede
in een zaal met hedendaagse ridders;
onze mensen zogezegd

en bij vertrek
wordt dan spontaan
"leve de koningin"
uit hun kelen gedregd

"Leve de Koningin"

(en Maxima)

Bij opa op schoot

zij zit
bij opa op schoot
haar hoofd tegen mijn kin

ik voel even het begin
met dichte ogen
wat geluk mag heten

met haar duim in de mond
slaapt ze een wijle
in volle overgave

ik draag haar als het ware
ben teder licht
over haar heen gebogen
te samen
in een hemelse stoel gezeten


zou dit de eeuwigheid zijn;
zich zo aan zoete dromen laven

De kast

in de luwte
ver van potloden en pennen
verf ik de ouderwetse kast
van groen naar wit
naar iets van wit af

lees het verhaal in de deuren
als levend hout dat vertelt over
wat is geweest
en in nerven en kieren
soms doorgezakt
de ruimte kleurt in dagen,
zelfs jaren

planken zijn gestapeld
naar de laatste behoeften
zichtbaar aangedaan
door wisselingen
over generaties heen

ik leg mijn gedachten
onder in het flatgebouw
met beelden die ik niet wil zien

ze dragen mistige vermoedens
die zich nog laten verstoppen
ver uit het zicht van morgen
wat heet,
zolang ik al veel verleden ken

ik berg ze wel
maar kan ze niet omranden;
het zijn bespiegelingen
in vormen;
hoeken,
rondingen en zelfs
uitpuilende ogen
in oren die suizen van stilte


ik verf de kast
iets van wit af
maar laat het binnenveld
van schappen met buigingen
onaangeroerd


laat ze verder het dragen beleven
achter het sierlijke slot
dat niet meer luistert,
al sinds mensenheugenis

l'espoir de vivre

we begaan nieuwe paden
als goede vreemden
zo is het althans te benoemen


als emotioneel ontheemde
hoor ik jouw gedachten enkel zoemen
in wolken van ont-moeten
of die blikken van verstilde diepte
op de vlucht voor aards boeten


iedere dag
is gebouwd op verleden
van ver terug
soms als restant van heden


morgen wordt gebouwd
op verwachtingen
waarin roest zijn plaats niet kent
en nieuw goud wederom
wordt gedolven


zo spreekt de leer
van de hoop
raak ik daar ooit weer
aan gewend


als ijzer wordt gesmeed
in gedoofd vuur
overwin ik dan hongerige wolven

De dood van de verte ( 2 )

alhoewel mijn lijf de verte draagt
en ik het komende in lengte van dagen ontzie
is het dus niet overmorgen die verder vraagt

om het even wat ik er nu zelf mee bedoel
daar zelfs wat was, schijnbaar niet opdaagt

vandaag ervaar ik, dat wat is geweest
als jaren verzameld lijkt in slechts een beeld
waarin begrip enkel ledigheid leest

ik ben alleen bij machte te ervaren
dat een mens nietig kan zijn of minstens gering

mijzelf nu, tijdens het inademen het meest
als tegelijkertijd vocht het requiem voorleest

De dood van de verte

ik roep naar de zingende merel
die trippelt over pannen met mos
van het aflopende dak van toen

in het heden maar van de toekomst los

wil de vogel voor mezelf
als een schutsvrouwe op mijn hand
die liefde kleurt op een blazoen

in het verleden

doch blijkt reeds
van mijn toekomst los

*

zij is al bij leven
door onthechting overmand

ik leef in de nadagen,
dagen erna
na wat dan
zijn dat laatste uren
avondrood van kleur
grafsteenzwart van geur

soms kan je dat niemand vragen
immers zovelen
zie ik nu pas
in zichzelf turen

zal het zijn voor even
met pappenheimers omgeven
of plant ik nieuwe stekken
zeker ik ben bedreven in overleven

maar is mijn aarde vruchtbaar genoeg
zijn de wortels niet te moe
wil ik nog het water uit mensen zeven
mensen mensen wat mag je wensen

de benen verstijven
de buik zo belegen rond
waarin duistere pijnen verblijven
en
is de geest niet aan eeuwigheid toe
ik vraag me dat af met gal in de mond

niet dat ik steigerplanken verzamel
ook die zijn ruig behaard met splinters
gekromd getuigen zij van zware lasten
niet aanlokkelijk in de koude des winters

*

ik zie twee grote ogen
guitig, nog niet bedrogen
wat een kolder
lijken ze te zeggen

kom mee opa,
dan spelen we
verstoppertje op zolder

zie in slingerende beekjes
gevallen bladeren passeren
eens waren zij de glorie
aan de eeuwige moederboom

de herfst echter fluistert zacht
jij, blad, je bent mooi
doch laat al stromend
de voorbijganger je eenvoud vereren
drijf mee er wordt op je gewacht

je zult rietstengels
aan kronkelige oevers ontdekken
zij wuiven je toe als van nature
zien in jou de echte liefde
van vele volmaakte
voorbije dagen en uren
ze zullen ergens opnieuw
leven uit dood verwekken

vertel de hengelaar
die naar jou durft te kijken
over de schoonheid van een rups
kruipend op weg naar vlinderrijken
hoe gering ook van aard
uit zijn kleurenpracht
zal de volmaakte schepping blijken

zie je ergens
bij welke waterlelie dan ook
mijn ziel verpozen
vertel dan nog eens
dat ook ik ben uitverkozen

ik verblijf vandaag in een cel
niet dat deuren gesloten waren
of dat er iets is met de voordeurbel
neen, zit de ganse dag met gesloten ogen
vanuit mijn stoel te staren

het is zo'n dag waar het leven niet wil
waar niets er toe doet of misschien wel
maar in en buiten mijzelf blijft het stil
het is een verdichting waarover ik vertel

vaak gaat een reeks indrukken er aan vooraf
gestuurd door een wijde of geringe omgeving
die verblijven dan later, zoals vandaag,
in een gesloten graf
ongevoelig voor ruis of nog sterker,
een aardbeving

het is de ingreep van het lijf door de geest
tot hier zegt de adem van het leven
er is een grens, daar ben je overheen geweest
maar het schept allengs weer ruimte om te geven

ik hoor krekels
ver weg van mijn moeder
ben gebogen door tijd
van rijst en heimwee

voel de achterzijde
van mijn ziel
waar vroege warmte
de nachtelijke tranen droogt

beelden van heden
leven rond om mij
in hout en klanken
in kussens
nog op de grond
van toen

ik ruik de avondzwoele dessa
van zweet en onze kruiden
ook de hitte van de leegte
in mijn hart

de kris is van vader
hangt in leer aan
de wand

die ook na mijn slaap,
en wanneer dagdroom ik niet,
er is,
als schild
en verbindt met
de gerouwde liefde van ginder

ik word geleefd
door gedachten die moeten
onophoudelijk,
met onze glimlach eigen

mijn donkere trots blijft
als ik de aarde mis
daar, over zee

ik ben klein van stuk
met slappe spieren
die mijn buik verdragen

mijn geest, traag van doen,
verstrooid bij vlagen
wil altijd plagen
om toch nog wat
kermis in mijn ziel te vieren

de kin is geworden
tot een eenheid met
mijn dikke nek
alleen bij nat scheren
vertoont deze kwetsbare plek
nog enige rek

ik ben geboren met te korte benen
en door de blondjes van heden,
toch bakens in de ouderdom,
word ik als grotesk gemeden

bij tijd en wijle word ik aanbeden
door mijn hond
ook van korte stelten voorzien

met een te lange rug en een babyface
is hij gelijk zijn baasje
houdt van kantklare brokken
zoals ik me van een magnetron bedien

ik hoor wat minder goed
schreeuwen opa's in mijn oor
ja, zeg ik, dat is gekomen
toen ik mijn eigenwaarde verloor

het was op een zondagmorgen
ik trapte in de poep
was onderweg ter kerke
met een rolleke snoep

voor het godshuis
riep een moeder met tien keinder
"ge stinkt een uur in de wind"

heb me toen vlug achter
een rododendron verborgen
wil niet dat al het passerend zwart
mij zo ziet

ik was daar niet de enige
er werd door een zondig koppeltje
hevig doch geluidarm bemind

ja, in het aanschijn van de liefde
en de stank van mijn sandalen
verloor ik de hoop op morgen
kroop verder over de stoffige aarde

zeg nu zelf
wie behoudt dan nog zijn waarde

zonder zijn lippen te bewegen
vertelt de kluizenaar mij;
je bent een vrij mens

neen, niet zonder zorgen of pijn
loslaten kent geen eb of vloed
doch verlaat zich op een ander getij

het is haast een gebed zonder end
het draagt zaad
dat lijkt te sterven in de nacht
of wordt voortdurend
in eenzaamheid gebaad

ik ben aan mijzelf gebonden
in stilte
ver van aanwezigheid

ook ik raak daar niet aan gewend
het blijft hongeren naar geluk
dat mij vaak schemerig verraadt

ja, ik ben vrij
maar iedere keuze is slechts
in het ongekende bekend
mijn ziel is daarom, denk ik,
slechts met overgave gebaat

zo is de weg naar liefde
die mijn komende oogst belicht
en mijn aardse verwarring
voorgoed achter zich laat

de schemering

oogverblindend is vaak de waarheid
doofstom, tot dromen toe bereid
hoeveel huizen zijn er al ingestort
eer de oerschreeuw werd gehoord


de dageraad

pak wat stenen van het grindpad
in niet verklaarbare vormen gevat
een wereld op zich met vele kanten
net als ik of mijn hoogbejaarde tante

als stilte toeneemt
in mijn lege huis
hoor ik vaak sterker
de verre zilte wind;
alsof de zee je wegspoelt
met wat koude kant geruis

zodra ik de hoek om ga
zo lijkt
wordt mijn kleed begraven
in schuld en boete
zo lijkt
ik mag mezelf aan tranen laven
als een gevallen zoete

dood verschijnt uit leven;
het aardse niet vreemd
maar door geboorte van schemering
raakt ieder weldenkend mens
van volheid ontheemd

de witte roos
buigt naar mij

ben ik licht
waarnaar zij
hoopvol uitziet



of

de witte roos
buigt naar mij

ben ik het licht
waarop zij richt

je komt me morgen toch halen hè
vraagt ze zacht doch met dringende ogen
als ze merkt dat ik haar verlaat

natuurlijk, morgen om tien uur ben ik er

het bezoek aan haar duurt een eeuwigheid
maar met veel genegenheid over dat ene gepraat

ik mag toch wel een paar dagen
naar vader en moeder
dat vinden zij toch wel goed

natuurlijk, ik zou niet weten waarom niet

hoe laat kom je dan
men hoeft het hier toch niet te weten
een paar dagen
wat zegt vader er van

ja, die vindt het goed

ha fijn dat je mij komt halen
morgen hè
ze heeft een ogenblik goede moed

wat zit je haar zo vreemd
is dat mode
ik ken je niet zo
weet moeder al dat ik kom
en Klaas
daar ben ik toch een koppel mee
die zie ik nooit

ja, vader is een echte baas
hoe gaat het met hem

mag ik nu ......

neen, zeg ik, morgen

goh wat fijn dat je er bent

*
ze leeft heden
in het verleden
ben van zoon
broer geworden

zij ziet om naar morgen
maar die zit in mijn
leugen verborgen

soms wil ik schrijven over mijn gevoel
het komt ooit niet verder als denken
of alleen praten hoe ik mijzelf bedoel
immers je wilt zo graag delen
en aan ieder jezelf schenken

maar als sluimerende pijn
van de ander niet wordt gehoord
en ik enkel op eigen schaduw ben gericht
dan raakt het geven en nemen verstoord
worden wezenlijke banden ontwricht

in het vroege licht
zie ik enkel juuts lange arm

geeft dat mij nu
een tevreden gevoel

of ervaar ik de koelte
het is immers al dagen
voor mij te warm

de lijn van mijn kruising
laat ik vieren

zo vroeg wil ik niet
een bon versieren

bij de voordeur
zet ik een stoel

toen jij mij in de schemering zag
ontdekte je dan wie ik was
plooide je gezicht een lach
terwijl je mijn diepe dromen las

of nam je meer de schaduw waar,
daar nodigt de maan vaak toe uit,
stokte je tong als naakt gebaar
en hoorde je enkel mijn ademgeluid

verhaalde de nacht niet van overgave
kwetsbaar over lakens uitgespreid
terwijl mijn lippen zich aan zout deden laven;
was je wel op deze sprakeloosheid voorbereid

de wind waait warme lucht
aangedreven door groene stroom
het is draaiend chroom
dat op stand twee in mijn gezicht zucht

dichters kennen dan een trage gang
waarin een voor hen onbekend verschijnsel optreedt
dat in mensentermen meestal transpireren heet
zichtbaar bij een overmatige inspanningsdrang

een gevoel van geluk maak ik mij eigen
dit maatschappelijk bewijs van presteren
mag ik nu zelf even in de praktijk vereren
zoute druppels doen de eigenwaarde stijgen

mijn witte dressoir
draagt mijn zelfportret
in bruine pij
zonder aangezicht
waar ter hoogte van de heup
de rozenkrans hangt

zonder poseren
ben ik als heremiet neergezet

het is een deel van mijzelf
al in den beginne toebedeeld
vroeg was ik reeds ontaard
van huis naar huis

wellicht door mystici
fluisterend aan mij verklaard

werd gedwongen
nog onbewust
in de kindertijd
te vereenzamen

een ongeschreven wet
haast opgedrongen

maar het is niet anders
als de weg die ik moet gaan
om mijzelf in alleenzaamheid
te bekwamen

ook nu weer uit een
aards verbond getreden

de mens eigen
en uit behoefte gekozen
ook meermaals uitgestoten
tijdens de reis
het was niet meer dan
bij herhaling ontdoen
van versleten doeken

het schijnt een vrije keus
maar die ken ik enkel
uit de schepping verklarende
gedragen heilige boeken

nu ben ik weer in de dood
om mijn ogen te verliezen
het snoert de mond
en dooft vertrouwd geluid
de cirkel lijkt haast rond

ik kijk nog eens naar het beeld
het hoofd gebogen,
blik naar binnengericht

het is de mens
die daar staat
in deemoedige gestalte
op weg naar zichzelf

alleen
zonder eenzaamheid

de weg is lang
niet gekend
tot het zicht
uiteindelijk versterft

tot onstoffelijke
gemeenzaamheid

)

wrijvend
over een tere huid
verdrijft zij de tijd

nu en dan plukkend
aan het overjarig
Perzisch tapijt

terwijl de regulateur
onzichtbare zuchten
ritmisch begeleidt

ken haar al jaren
iedere morgen kijkt zij
tussen gordijnen
als pilaren
naar mijn open raam

ziet ze mij staan
of staart zij
naar een verte
met oude aarde
in gedachten




bij het vallen
van de avond
sluit ze buiten uit

wellicht om pijn
te verzachten

het regent in het Vondelpark
letters vallen met bakken uit de hemel

zou hij alsnog zijn oude schrift
over mij uitstrooien
en strofen weer doen zijn
als de aarde is
stof en nu even erg nat

plassen vangen
zwaardere woorden op
het helpt zijn taal te verdunnen
naar hedendaagse herkenning
vlak, dun, licht of schreeuwerig
in de kringen op het asfalt

langs paden zingen bloemen
hun reuk door het waas
van een zuchtende nevel
prikkelen de geest tot een "Regenbogen"
van droefheid naar verwondering
en doorweekte pijpen tot de koude rilling
over mijn rug

als ik haar zie lopen
onder een zwarte hoed op hoge hakken
zij wipt haast teder met haar lange benen
over verdronken inkt van de oude meester



ja, zijn park was een moestuin
met lyrisch onkruid
dat weet ik wel zeker

als in de zomer
bladeren vallen
en zonnestralen
enkel pijn vergroten

weet ik niets
over morgen
te verhalen

immers sterven
bij leven
laat zich niet
als vanzelf
in hoop vertalen

mijn geest kent
komkommertijd
niet dat hij rust
in bezonkenheid
of bruist van
vervelende ongedurigheid
neen, mijn muze is
door derden verleid
waarom vertel ik
u dat zo uitgebreid
omdat dit de
bestaande leegte uitdijt
daar mijn aard
neigt naar complexiteit
zoekt hij troost in
dichterlijke eenzaamheid
normaal toch bron
van inspiratie uit bezorgdheid
thans helpt alleen koffie mij
in deze vermaledijde tijd
en hoop dat de senseo
mij hier doorheen leidt
het ding met knipperlichten
zet met grote snelheid
iets dat bruin kleurt
en coffeïne begeleidt
naar het hongerig gevoel
van onpeilbare verlatenheid
en ik rijm derhalve uit onbenulligheid
zoals mijn hond uit dwangmatigheid
op het hondentoilet poept



"missen is leegte opvullen met verwachten"
Julius (2006)

mijn bijdrage van heden
houdt werkelijk niets in
kent geen verleden of morgen
het is als wakker worden
zonder zorgen
iets gaan ondernemen
heeft dan geen enkele zin
vandaar deze holle woorden
want die zijn in ons koude
kikkerlandje meer dan genoeg
het enige wat ik heb te vieren
is de zege op de laatste mier
die ik langs de achterkant van
een vergiffenisdoosje in joeg
nu zou u kunnen zeggen
viel dit insect dan wat te vergeven
ik hoef dat echter niet uit te leggen
daar is enige diepgang bij nodig
en aan velen niet besteed
zo blijkt dan ook nu
mijn unieke bescheidenheid
weer eens een heilig degen
in feite heb ik niets nieuws verteld
wat telt is het scheppen van eigen ruimte
immers wie schrijft mag blijven
zo is nu eenmaal de spreuk
en gezien de boodschap van mijn gedicht
hoeft ook dát niet te worden toegelicht



"luister naar mij,
ik spreek over weinig"

julius dreyfsandt zu schlamm (2006)

ons Rooi dat is een dorp
al jaren een attractie rijk
het is een gat in de markt
velen geven daar van blijk

het is alom bekend
van Vessem tot Stiphout
zelfs van de Maas
tot aan het Dommelvolk
een hele generatie is
ermee vertrouwd

vanaf de kiosk op de markt
ziet men over de Rooise muur
een gapend gat vult de blik
met de unieke wijnkelder
voor mensen die leden aan de hik

eens stond hier de Gouden Leeuw
een alcoholisch etablissement
met antieke veranda van allure
erachter de prachtige gevel
van kalk, zeldzame vensters en cement

fundamenten van onschatbare waarde
liggen onzichtbaar bloot;
aan dit gat tussen herenhuizen
verdient enkel vrouwe Justitia haar brood

dagelijks gratis ook van dichtbij
te bezichtigen
men lope er gewoon langs
en kijkt heimelijk door de kieren

zie hoe een stukje cultuur
is afgedwaald
waarop men later in Neo Baustijl
het plein gaat opsieren

kom kijken, kom kijken
voor het beton wordt gestort
en de afzetting over enige jaren,
Deo volente, wordt weggehaald


p.s.parkeren gratis

mijn ziel is bijna
al een leven lang
zacht droevig gestemd

de kleur van vele dagen
schijnt herfstachtig getint
ben deels geremd,
onderkoeld

ben ik zo vroeg uitgebloeid
en is het enkel voor mij bedoeld

wil dan vluchten
ver van het heden
of in de schaduw
van het verleden

het lijkt wel
of mijn aard
is gezonken
in diepe klei

toch ervaar ik juist
in de ontmoeting
met de mens
die ik zelf vraag of
onverwacht ontmoet,

iemand als ik
die zoekt
huilt of lacht,

de pure schoonheid
van mijn bestaan
vaak in diepere lagen
en zo beminnelijk teer

onwetend bij velen
die het verstaan
ervan ontgaat

ik ben meer
dan de ander mij kent
soms ook rijker
tot uitersten toe

maar.....
raak ik daar zelf
ooit aan gewend

mijn dak kent
geen vaste plek meer
het is verloren gegaan

plots is er
na zoveel jaren
een doorbroken bestaan

de grond behoort mij
niet meer toe
ik draag de koffer voortaan
van hier naar daar

verspreid over de tijd
die mij nog rest
op en neer en verder
naar het onbekende waar

verleden wordt geleden
in de onrust van het hart
de verwachting is als de dood
vergane liefde mijn smart

gelijk een stek zonder wortels
zal ik niet meer kunnen aarden
de verte is haast opgedroogd,
zo lijkt

wel herken ik nog
in het ademen
de naamloze
voortschrijdende waarde

gestoeld op die ik ben
en de vergankelijkheid
met dieper inzicht verrijkt

ik zie een open deur
van een huisje op de hoek
stap wat naderbij
en ruik de geur
van een motor,
grof geweld
met een gele kleur
is het hier wat ik zoek

ik roep met luide stem
volluk, tot twee maal toe
zo heerlijk ouderwets
en bescheiden
men stapt niet zomaar binnen
dat veroorzaakt burengeklets

kom maar door
hoor ik vanachter uit
het is niet zo
dat men opspringt
om mij te begroeten
en beleefd de wereld
achter mij sluit

neen, kom verder is wat ik hoor
oh, we hadden het net over jou
gelukkig denk ik
het is altijd mooi als ik niet stoor

na wat handengeschud
mag ik gaan zitten
het is net pauze wordt er gezegd

er is oud nieuws op de tv
over gereden snelle ritten
van de vorige dag

knus dit huiselijk tafereel
waar zie je dat nog
op de bank
met zijn twee

als de linker vingers
bij aanvang
in de houding komen
van als waren zij
rond een denkbare fles gevoerd

en schouder en arm
vol zijn van rust
eerst dan willen
snaren worden beroerd

de stok beademt
een kwartet van snaren
terwijl het spel
de klank zoekt
in harmonie met een verlengde arm

in een melancholische kleur
als tenor van het orkest
vaak zo dramatisch warm

het strelen kent
zijn grens naar boven tot de hals
en onmoet in de diepte
de plek
waar de kam
ontwaart

daarachter
het landschap op
de staart
waar de ziel van de cello
door nog fijnere afstemming
wordt geaard

op mijn netvlies
spelen schimmen
uit mijn verleden oosten
wajang wajang om te troosten

ik laat ze dansen op licht
in hoekige passen
en strekkende stokken

een traan vertroebelt
de oude film
klanken geuren
op loslopend pikkend tokken

wajang wajang in mijn ziel
vullen het gemis in mijn gevoel
lijmen de brug naar Maluku
verstrikken in mijn droom

ik speel alleen
verlangen in de linker hand
in de rechter
het rood wit blauw oranje
hangend aan de dode ent
van een bamboeboom

Uw goud

ik zit
op omgehouwen stammen
van een ladang

juist aangelegd
en tuur over het laag beneveld veld
het voorspelt mijn laatste gang

hier sterft mijn gevoel
dor geworden
door gekapt hout

morgen zal ik uw rijst
niet meer zien

ik moet gaan mijn dierbaar Indië
voedt u met eigen goud

ik ben nog even hier
om je gedag te zeggen
zomaar met plezier
ook om mijn gedachten
in je hart te leggen

maar zo denken
is vaak verwachten
ik schrijf ze maar
in wat losse zinnen

weet alleen niet
waar te beginnen
vandaar dat ik
in het donker staar

beelden trekken voorbij
ik hoor mezelf praten
luister naar een stem
wil ook stilte
in haar waarde laten

als de avond kleurt

in groen stapelen
ruggen zich naar achter
waartussen nevel kleeft
als grijze klei aan dikke kammen

de kleine ruïne
is door steen en tijd
van enkel voorgevel met raam
tot standbeeld verworden

tegen de zachtgrijze hemel
grenst de kim
aan gele korenvelden
scherp geaderd in tinten
en zo een hoogte kleuren

de stroming kent
blauw ruisend
bronwater

en bezingt
deze heilige plek
op de kruising der paden
waar natuur zichzelf is
en verval tot pure kunst verheft

daar voel ik knieën
in grind gepijnigd
waar stilte mij
in haar ritme heeft opgenomen

samen drinken we koffie
ik meer dan jij
decor is het maïsveld
dat buiten jouw atelier
reeds mensenhoog torent

we praten over muziek
klanken die roeren in jouw ziel
en het doek vinden
in soms harde tinten
ook vaak in lege ruimtes
die tot verbeelding spreken

ogende handen
zetten de spiegel van reflectie
op ingekaderd wit
vertellen de wanden mij

Olivier Messiaen
vult,
voedt
jouw hart
stuwt bloed naar
instrumentele vingers
die dansen
op toonladders van een partituur

"kijk zeg jij, daar hangt
de vernietiging van Tibet
in veel rood uitgedijd"

ik rook verder
met koffie
in een zaal vol
veldgewas

fietsers komen voorbij
"ze kijken de verkeerde kant op"
zeg je

de luidspreker zwijgt

de Rooise Academie voor Schone Kunsten
heeft haar poorten wijd opengezet
voor straatbeelden van Alexander de Grote

in een ongeëvenaarde systematiek
heeft hij de eeuwenoude legkunst
van de verwoestende ondergang gered

al bij binnenkomst zoekt het oog
naar werken van deze gigant
die zonder maar een steen aan te raken

zijn gedachten legt in ruimtelijk zand
daar hij ook nog in mijn dorp zijn dagen slijt
raak ik door een diepe emotie overmand

net als het kostbaar gat in de markt
zijn de werken van nabij te zien
en een deskundige gids leidt u rond

maar wel op professionele basis;
inclusief parkeren een euro of tien
daarentegen is het nemen van foto's gratis

de man is oud
zeker al overmorgen
zijn liefde is opgedroogd
telt niet
telt niet meer
hij telt niet meer mee

te oud, te lang gezoogd
aan een jonge veer
hij is niet meer gedwee

hij gaat zijn weg
rollatorbaan op
heen en weer en af
verleid door oma
in de rolstoel
ouderdom is straf

hij is nu al later
grijs van het verleden

toekomst is niet nu
het heden wordt gemeden

achter mijn hand, gebald tot vuist
doch in niet verstarde trekken
spreek ik mezelf toe en mogelijk
ook ieder ander en anders

het speeksel dat droog blijft
laten de woorden enkel in mijn hoofd
die het werk doen, mateloos overdenkend
en onderweg zijn naar antwoorden

die ik in de echo van de stilte
hoop te horen als het licht op vragen
door verbeelding en duidelijke invallen
opdat de waarheid zich toch wel
eens zal manifesteren

op een weg naar buiten richting
een verheldering van verdeelde krachten
die mijn hart doorboren
maar helaas nog geen pad tot
gezamenlijkheid weten aan te boren

over het waarom van de personen
in mij en de ander
zij vinden thans geen
opening in de put die orakels
naar boven doet komen

het galmt wel maar het zijn klanken
van zwarte dwergen die als mieren
bokjespringen in een wirwar
van kalverstraatpassanten
heen en weer zonder te kopen
af en aan met onbekende gelaten

ik dek mijn overpeinzingen af met stof
van eten, drinken en nicotine
het draagt mij over de brug
naar de overzijde zonder dat ik weet
of de kade daar in de toekomst
balken kan dragen van vertrouwen

het moge u nu al duidelijk zijn
dat het gaat over een ongrijpbaar fenomeen
haast met een psychologische diepte
een wezen wroetend door zijn wereld
dát heeft hij met ons bestaan nagenoeg gemeen

buiten schot baant hij zijn weg
doch kan veel stof doen opwaaien
knaagt blindelings vaak aan edele kunst
weet zichzelf in de leegte om te draaien
voor voedselsplinters ten eigen gunst'

hij huist al lang in ons bezit
een haast niet te vermijden erfenis,
het ongewenste familielid
zonder waarde of norm,
voor hem is er nimmer vergiffenis

ik spreek,
u heeft het al door,
over de niets
ontziende houtworm

Träumerei vult mijn ruimte in;
een verleden rijk in vierhoekig steen
waar spel tussen toets en snaar
soms tegendraads doch vaker gemeen
op Schumann’s geschreven noten vaart


zo nu en dan licht kabbelend
op een oceaan van kwetsbare stilte
waaraan klanken gewend lijken
en harten zich langzaam ontdoen van kilte

de melancholie in het dragend verhaal
zuivert een atmosfeer van oud zweet
ontsluit mijn ziel opnieuw voor spiegelende taal
waarin ik, zo mogelijk, het vergankelijke meet

het doek is gevallen
de laatste akte
speelt zich af
buiten het aanschijn
van vreemden

zonder enig licht
nog wat resterende stuipen
toegedicht aan ontheemden
geblinddoekt op planken
tastend op weg
moe van spoorloos kruipen

soms is applaus
door zwijgzaamheid omhuld
het kent begrip op afstand
zogezegd monddood kil

de zaal stroomt leeg
of was hij niet gevuld
het was al zo stil

*

ik sluit de deur
zie nog een keer om

enkele stoelen
blijken doofstom

gebakken stenen
gestapeld naar eigen aard
nemen ruimte in gebruik
scheppen uit het niets
een tastbaar figuur

openen een eerder
niet bestaand luik
waar cement een besmuikt rijm
voor het collectief vergaart

ze dichten het licht tot muur

er zijn dagen
dan is mijn wereld zo klein
of blijkt het buiten mij te groot

dan kruip ik onder een deken
mijn armen zijn immers
te kort om uit te breken
ook beide benen lijken dood

al zie ik klaprozen
in volle glorie
en bloesem alom

iedere kleurenpracht
is flets
het gevoel houdt me doofstom

ik blaas grijs voor me uit
en schep een vaag bestaan
als door een beslagen ruit
zie ik enkel mist
en voel vandaag niets
ik lijk niet opgestaan

het is een pas op de plaats
op een stoel
kan zelfs onder een deken
of pratend met loze woorden
die daardoor toch veel zeggen
ofschoon ik zelf niet weet
wat ik bedoel

het is tasten
in de vergankelijkheid
opsommen van argumenten
die mijn leegte verklaren
het is tranen voelen in de lente
met verlamde spanen varen
terwijl jaren vertellen
van gelatenheid

toch zet ik deuren wijd open
opdat de wind op zijn minst
mij kan vinden
en kan blazen door kamers en gangen
helpen het stof te doen vervliegen of
bevrijden van paradijselijke slangen

*

hij draagt toch de hoop
die zich weer aan stromende
aderen wil binden ?

ik begeef me met spoed
naar mijn beukengefineerde ikea-tafel
je hebt namelijk iets te goed
belangrijke woorden liggen op stapel
iets groots dient zich aan
kan je dat niet onthouden
ik zou een figuur slaan
sta dan vervolgens in de koude
een opgebouwde toren
van inzichten
die behoren
tot het ultieme weten
samen gevat in een vers
nee, geen bundel vol met gedichten
het is enkelvoudig en onbescheten
waarvoor intellectuelen zich schamen
dat de schrijver dezes
bescheiden en geen Jezus
roept door open deuren en ramen
dat de dag is gekomen
dat we niet meer hoeven te dromen
neen, de wijsheid in een strofe
gericht tot het gewone volk
waar ik mij ook toe reken
geen gezever in de wolken
doch aardse praat en geen
pastorale preken
op enkel waarnemen gebaseerd
ik heb namelijk
de drijfveer tot rijmen ontdekt
ik zal je niet langer ophouden
mijn mond wordt droog
het speeksel is uitgelekt
een echte dichter hoeft alleen
zijn pen in de hand te nemen
ziet naar links en rechts
naar oost en west
en voor hij het weet
schudt hij zinnen uit de mouwen
en doet de inkt (pc) de rest
net als de vrouw het linnen strijkt
en als vanzelf naar goede tijden-
slechte tijden kijkt

Visionair of portret van een fotograaf

ook al heeft hij
het onderkoelde
van onze planeet zo lief
en ligt de stilte nabij
aan het hart

in zijn aard
is hij de romanticus
die zijn gevoel uit
in verbeelding, afdruk en woord
soms in bedekte smart

vaak avontuurlijk aanwezig
in dichterlijke dromen
op zoek naar akkoorden
die het uiterlijk
en zijn innerlijk omzomen

wat hem omgeeft
spiegelt zich aan zijn gevoel
en tracht het wezen
van de schepping te erkennen
en te bewaren voor zijn levensdoel

het drijft hem tot haast
een geestdrift zonder grenzen
op zoek in alles
naar de diepste nerven

daarin wil hij ook zichzelf
ontdekken
wie hij is
een mate van zekerheid erven

met zijn lens
in de hand
oogt hij stil en afwezig,
zo lijkt het,
zijn tijd kent geen einde

toch kan hij plots
actief met lippen
de kern duiden

en onderbreekt
het geruis van derden;
hij hoort de schoonheid luiden

wazig denken
vertaalt zich dan
in een concrete visie
geschapen in zijn brein

hij is een bevoorrecht mens
doch kwetsbaar in de ziel
eens zei hij tot zichzelf
"wie ben ik, dat ik dit mag aanschouwen"

het getuigt wellicht
van een naïeve verwondering
maar wie kan zonder dit
aan zijn wereld bouwen

je leest dit met kloppend hart
zo is te hopen
nog sterker

je leeft zeker in mijn gedicht
ik schenk je adem en ochtendlicht
mijn bezieling is in jou gekropen

het is wel zoeken geweest
naar het ritme van je bestaan
door luisteren, voelen en kijken

ogen vertellen het meest
zegt men vaak
maar juist die blik te vangen
in zijn fonkelende gedaante

herkent men pas onder gelijken
in een haast tijdloos verlangen
zonder enige verborgen schaamte

zij is van steen
al kijkt ze teder
bedeesd
weg ogend
over haar schouder
en borsten heen

voelt koud aan
als mijn hand
de wangen streelt

ook al vormen de lippen
een zwoele mond
de pose is haar tot last

ze staart onveranderlijk
in de diepte
naar een dragende grond

de weg liep dood
althans mijn gladiolen stierven
nog eer ze konden verwelken

op een dag die ik niet kende
verloor de liefde haar kracht
haalde, onverwachts,
zelfs niet meer
de komende zonnewende

alleen nog dunne woorden
verlieten,
uit zekere nood geboren,
leeggedronken kelken

deed de geest zo
op eigen wijze zijn werk?

wie zal het zeggen;
zij is immers ongrijpbaar
en bovennatuurlijk sterk

of wist ik, als mens en
betrekkelijk van aard
in de vergane jaren,
door navolging opgespaard,
de waarheid niet meer
te toetsen op zuiver goud

niemand zal het weten
wel leek het al jaren
uitzichtloos koud

de maan schijnt boven de rand
van een zwart bomenlandschap
aan het einde van de tuin

een ring van schijnbare nevel
draagt het weerkaatsend licht
tot aan flarden van pluizige wolken

de slaap wil niet vlotten
en zie in het hoge gewelf
een engel van vreugde dansen

ik lijk de vrijheid te vieren
aan geketende gedachten
en in mijn rieten stoel
een sigaret voortdurend vragen stelt;

heeft het leven mij bedrogen met verwachten
of zag ik de zon door een bril zonder glazen
hoe het ook zij, mijn geest is te helder
voor mijn slaaptegoed in bed:
het bloed blijft door de hersenen razen

ik tuur in de verte van het verleden
en verdwaal in de massaliteit van minuten
die wel verstrijken, maar als de dood zijn
voor het ongrijpbare heden

hoe is de zomer
waarin ik het gras kan ruiken
of de ogen van een kind die sprakeloos
over de toekomst vertellen
en de zucht van verlichting
na een zit op een Amsterdams terras