De Club van Rome is een particuliere stichting die in april 1968 werd opgericht door Europese wetenschappers, om hun bezorgdheid over de toekomst van de wereld voor het voetlicht te brengen.
Doelstellingen van de Club van Rome ]zijn:
het onderzoeken van de kwantitatieve en kwalitatieve samenhang van de wereldproblemen (bevolkingsgroei, voedselproductie, industrialisatie, uitputting natuurlijke hulpbronnen, vervuiling; uitgewerkt in een zogenaamd wereldmodel)
de wereld wijzen op de ernst van de problemen
regeringen en politici stimuleren tot gecoördineerde maatregelen ter verbetering van de situatie.
De Club van Rome heeft geen politieke of economische macht. Daardoor verloopt de beïnvloeding moeizaam.
De Club bestond oorspronkelijk uit 36 leden, die in april 1968 voor het eerst bij elkaar kwamen in Rome - vandaar de naam. De oprichting van de Club van Rome werd geïnitieerd door de Italiaanse industrieel Aurelio Peccei en de Schotse wetenschapper Alexander King. Vanaf 1968 kwam het gezelschap elk jaar in een ander land bijeen om over het milieu te praten.
De Club van Rome heeft diverse rapporten uitgebracht over het milieu, waarvan De grenzen aan de groei het bekendste is.
De grenzen aan de groei
De Club van Rome kreeg in één klap bekendheid met het rapport De grenzen aan de groei dat in 1972 werd uitgebracht. Hierin werd, in navolging van het boek The Population Bomb vanPaul R. Ehrlich, een verband gelegd tussen economische groei en de gevolgen hiervan voor het milieu. Het rapport gaf een prognose van het grondstof- en voedselverbruik in de wereld voor de komende jaren. Daarin werd een beeld geschilderd van in een aantal decennia oprakende grondstofvoorraden. De impact van het rapport werd versterkt door de oliecrisis die in 1973door de Arabische olieproducerende landen werd veroorzaakt, na de overwinning van Israël in de Jom Kipoeroorlog als vergeldingsmaatregel tegen de overwegend pro-Israëlische Westerse wereld. Velen zagen – hoewel het rapport niet over zo'n korte termijn gerept had – het doemscenario al in vervulling gaan, vooral in Nederland, dat te maken kreeg met een olieboycot. Premier Den Uyl deed er nog een schepje bovenop door op televisie te verklaren dat de wereld nooit meer hetzelfde zou worden. Na afloop van de oliecrisis volgde een zekere ontnuchtering waarin de Club van Rome meer en meer mikpunt van kritiek werd.
Critici van het rapport gaven aan dat het rapport onvoldoende aandacht gaf aan de mogelijkheid om met behulp van nieuwe technologieën het doemscenario af te wenden. Ook meenden critici dat onvoldoende rekening werd gehouden met lokale verschillen. Het was ook een vroeg voorbeeld van het gebruik van computermodellen om prognoses te maken. Computers waren in die tijd geen algemeen goed, en het ontzag dat voor deze apparaten bestond gaf het publiek de veronderstelling dat het toekomstbeeld wel waar moest zijn. Later, toen bleek dat dit geen houdbare redenering was, barstte de kritiek los en werd door velen het rapport als ongefundeerd doemscenario weggekwalificeerd. Latere verbeteringen in de methodiek hebben echter bij velen nooit meer de bittere smaak weggenomen.
30 jaar later is het rapport in 37 talen vertaald en zijn er 12 miljoen exemplaren van verkocht over de gehele wereld. Het rapport heeft ervoor gezorgd dat het milieu wereldwijd op de politieke agenda kwam te staan, en heeft er mede voor gezorgd dat het gebruik van computermodellen een alledaagsheid is geworden.
In 2004 werd een geactualiseerde versie van het rapport De grenzen aan de groei gepubliceerd.
Op 7 mei 2012, in het kader van een achttien maanden durende campagne, stelde de Club in Rotterdam een nieuw werk voor: A Global Forecast for the Next Forty Years (Globale prognose voor de komende veertig jaar). Het is geschreven door Jørgen Randers (1945), een Noors wetenschapper die medeauteur was van De grenzen aan de groei.
Nostradamus was een apotheker en daarnaast ook (onafgestudeerd) arts. Tegenwoordig kennen we hem als waarzegger, groot ziener en auteur van ‘les Propheties’ (de Voorspellingen). Maar Michel de Nostradame (Nostradamus was zijn Latijnse naam) was eigenlijk een doodgewone medicijnman van beroep. Hij werd geboren in 1503 in Saint Remy de Provence en stierf in 1566 in Salon de Provence, na 62 levensjaren, en zoals bijna alle geleerden in de Renaissance, was ook Nostradamus een enthousiast astroloog. Zijn voorspellingen waren zodoende helemaal niet zijn broodwinning. Sterker nog, zijn publicatie les Propheties, waarmee hij grote faam vergaarde, werd pas in 1555 gepubliceerd, toen hij al 52 jaar oud was. Overigens had hij in 1550 al een ander boek gepubliceerd, de ‘Présages’, waarin hij zijn voorspellingen geografisch beperkte tot de Provence regio.
We geven even een korte introductie tot Nostradamus als mens, want behalve voorspeller, was hij namelijk ook gewoon een jongen, een student, een vader en een hardwerkende apotheker. Als kind was Nostradamus één van negen in een gezin dat in het Zuiden van Frankrijk woonde. Zijn vader was een graanhandelaar en notaris, en hoewel zijn familie oorspronkelijk Joods was, had Nostradamus’ vader zich tot het Katholicisme bekeerd. Op vijftien jarige leeftijd verliet Nostradamus de Provence om in Avignon te gaan studeren. De universiteit werd echter na een jaar al gesloten vanwege de oprukkende pest epidemie. Hij ging daarom als apotheker te werk en begon pas weer in 1529 aan een nieuwe studie, Medicijnen, aan de Montpellier Universiteit. Merkwaardig genoeg werd hij van deze school geschopt toen men erachter kwam dat hij voorheen een apotheker was geweest. In de statuten van de universiteit zou hebben gestaan dat apothekers niet waren toegestaan medicijnen te studeren. Apothekers, namelijk, waren mensen die met de handen werkten. Zulke grove handwerkers konden niet worden toegelaten in de verheven sferen van een Academie! Merkwaardig, maar waar. Het document waarin deze clausule staat, kan je nog steeds bezichtigen in de universiteits-bibliotheek te Montpellier!
Hoe dan ook, Nostradamus ging verder met zijn apothekerspraktijk. Hij huwde in 1531 maar zijn vrouw en twee kinderen stierven allen drie jaar later, vermoedelijk door de Pest. Na een aantal jaren rond te hebben gedoold, vestigde hij zich uiteindelijk in 1547 samen met de weduwe Anne Ponsarde in Salon de Provence. Toen begonnen de roem-dagen van Nostradamus pas echt. Catharina de Medici, de gemalin van Koning Hendrik de tweede, was een fan van Nostradamus. Hij werd benoemd tot Raadgever en Buitengewoon Geneesheer van de Koning.
Behalve een gewone man, was Nostradamus ook een goede voorspeller. Of hij nu echt de toekomst wist, moet iedereen zelf maar beslissen, hij wist in ieder geval een hoop mensen uit zijn eigen tijdsperiode te overtuigen van zijn kennis en kunde! Hieronder beschrijven we in ieder geval tien van zijn voorspellingen die je zou kunnen interpreteren als waar. Of niet…
10. De Grote Brand van London
In 1666 ging een enorm deel van London op in vlammen. Van 2 tot 5 september woedde vermoedelijk de grootste brand die London ooit heeft gekend, en in totaal verloor de stad ongeveer 13.200 huizen en maarliefst 87 kerken. Van de destijds 80.000 inwoners waren ruim 70.000 op een of andere manier door de brand benadeeld. Als men de voorspellingen van Nostradamus had gelezen, was men hierop beducht geweest! Nostradamus gaf bij deze voorspelling zelfs een vrij accurate indicatie van de tijd. In zijn Voorspellingen schreef hij:
“Het bloed van de rechtvaardigen zal te Londen in gebreke blijven. Verbrand door bliksemschichten van drieëntwintig de zes… “
Dat laatste is een duidelijke tijdsindicatie, meent men. Drieëntwintig kan betekenen ‘men neemt drie keer twintig’, (60 dus) en voegt daar zes bij (66). De rest is vanzelfsprekend; een brand brengt verbranding met zich mee en dat daarmee menden in gebreke blijven hoeft ook niet te worden toegelicht. Echter, in de Grote brand van Londen kwamen minder dan 20 personen om het leven. Sinds alleen de rechtvaardigen door deze voorspelling zouden worden geaffecteerd, kunnen we aannemen dat a) dit niet de gebeurtenis was die Nostradamus wilde voorspellen of b) dat Londen gewoon erg weinig rechtvaardige mensen huisde, destijds! Typisch, want Whitehall en het Westminster district waar de meeste aristocraten woonden, bleven nagenoeg onaangetast…
9. De Franse Revolutie
Van zeventiende eeuws Londen springen we naar het eind van de achttiende eeuw in Frankrijk. In 1789 hadden de Parijzenaren het helemaal gehad met hun aristocratische ‘overheersers’.. Al jaren borrelde de onrust en de Franse Revolutie ontketende een ware verandering in hoe het land beheerst werd en hoe er in de hele wereld tegen de heersende orde werd aangekeken. De aristocratie in Frankrijk werd opgepakt, weggejaagd of onthoofd, en de Koninklijke familie was daarop geen uitzondering. Regime na regime probeerde daarna de orde te herstellen in Parijs en heel Frankrijk, maar dit zou pas lukken toen Napoleon de boel overnam en zichzelf, niet simpelweg tot koning, maar tot keizer kroonde! Nostradamus had het uiteraard allemaal voorspeld. Hij schreef:
“van de geketende bevolking komen liederen en eisen, terwijl de prinsen en heren gevangen worden gehouden…”.
Duidelijk, een revolutie van de ‘gewone man’ tegen de aristocratie! Helaas was Nostradamus minder duidelijk over de timing van deze voorspelling. Toen de revolutie eenmaal ontketende was het natuurlijk te laat. Of dit een echte voorspelling was van astrologische hoogten, of meer een vrij logisch gevolg van de voortzettende onderdrukking van de bevolking, is natuurlijk een andere vraag. Je kan je ook afvragen of het wellicht niet de Russische revolutie was, die Nostradamus had voorzien. Of enige andere revolutie?
8. Lady Diana
“de een-na-laatste van de achternaam van de profeet”
Nostradamus schreef dat Diana haar graf in zou nemen en zodoende een groot volk van onderdrukking zou redden. De vader van het vriendje van Lady Diana, Dodi Al-Fayed heette Mohammed (‘profeet’ voor Moslims). De vader kan je wellicht zien als de een-na-laatste als het vriendje telt als de laatste (immers, het laatste vriendje van Diana). Nostradamus had het over Diana en dat moet dus wel gaan over Lady Diana, nietwaar?
Of haar dood een groot volk heeft bevrijd, is een andere vraag, maar volgens de Britten staat het buiten kijf dat zij zelf wel zeer duidelijk een groot volk zijn. Die bevrijding, die komt wellicht nog, of is al gepasseerd…
7. Katrina
Van Diana naar Katrina, en van Engeland naar Amerika. In 2005 bracht de orkaan Katrina paniek en chaos naar New Orléans in Louisiana, en vernietigde alles op haar pad. Naast ruim 1833 doden direct gekoppeld aan de orkaan, bracht deze storm enorm veel schade. Maarliefst 108 miljard dollar aan schade werd uiteindelijk geregistreerd, en sommige regio’s kampen nog altijd met de verwoesting en de nasleep van deze catastrofale ramp.
“De steden Tours, Orléans, Blois, Angers, Reims en Nantes, zullen worden geteisterd door plotselinge verandering. Tenten worden neergezet door mensen die in vreemde talen spreken. Rivieren, projectielen bij Rennes, het schudden van de land en de zee”
Wellicht bedoelde Nostradamus ‘nieuw’ Orléans, in plaats van het Franse Orléans? Wat die andere steden ermee te maken hebben, echter, weet niemand. De vreemd sprekende mensen kunnen de internationale hulporganisaties zijn, die van heinde en verre kwamen om slachtofferhulp te bieden. Het schudden van land en zee, tja, dat moet voor zich hebben gesproken tijdens de storm. Echter, we kunnen toch niet helemaal uitsluiten dat Nostradamus’ voorspelling hiermee is voltooid. Wellicht moeten Tours, Blois, Angers, Reims en Nantes nog niet te vroeg juichen! En Rennes kan wellicht gebaat zijn bij een extra zeedijk?
6. De aanslag op John F Kennedy
“De grote man zal in het daglicht worden neergeslagen met een donderslag. Een kwaadaardige daad voorspeld door de drager van een petitie. Volgens de voorspelling zal een ander vallen in de nacht. Conflicten in Reims, Londen en een pest-plaag in Toscane”.
Uiteraard bedoelde Nostradamus hiermee de aanslag op John F Kennedy. De donderslag is gelijk aan een geweerschot, en John was inderdaad een groot staatsman. Die ander die bij nacht zou vallen, dat is wellicht Bobby Kennedy, die vijf jaar later zou vallen. Reims, Londen en Toscane zijn moeilijker te verklaren. Wellicht wilde Nostradamus er een Europese draai aan geven?
5. Pasteurisatie
Louis Pasteur was een wetenschapper uit de 19e eeuw die onder andere pasteurisatie heeft uitgevonden, het proces waarbij door verhitting de verspreiding van bacteriën in een bepaalde stof kan worden afgeremd. Nu schreef Nostradamus dat
“Het verloren ding is terug gevonden, na eeuwen verborgen te zijn. Pasteur zal worden gevierd als een god, dit wanneer de maan haar grote cirkel compleet heeft afgerond. Maar andere geruchten zullen hem onteren.”
Vermoedelijk bedoelde Nostradamus met ‘pasteur’ simpelweg de pastoor. Pasteur is namelijk Frans voor pastoor. Het hoeft dus helemaal niet over Louis Pasteur te gaan, denken sommigen, het kan over iedere pastoor gaan! Mensen die dit zeggen zijn duidelijk die ‘andere geruchten’ die hem (Pasteur) zullen onteren. Aanhangers van Pasteur zijn ervan overtuigd dat de man die pasteurisatie heeft uitgevonden, en een vaccin vond tegen hondsdolheid, de eer verdient die Nostradamus hem toeschrijft. Gevierd als een god!
Het verloren ding en de maan… laten we even buiten beschouwing.
4. De Atoombom
Sommige voorspellingen van Nostradamus zijn zo angstaanjagend correct in hun beschrijving, dat zelfs de meest sceptische onder ons beginnen te twijfelen. Neem nu de volgende beschrijving, die door velen is geïnterpreteerd als een voorspelling van de atoombom op Hiroshima en Nagasaki:
“Nabij de poorten en tussen twee steden, zal een plaag uitbreken van ongeziene omvang. Plagen en hongersnood, mensen vernietigd door staal, biddend naar de grote onsterfelijke God voor verlossing”.
Atoombom aanval bij uitstek, toch? Maar aan de andere kant, kan deze voorspelling niet even waar hebben geklonken toen de eerste machinegeweren werden ingezet? En de eerste bommenwerpers? En wellicht wanneer in de toekomst de eerste grote biologische wapens worden ingezet in een derde wereldoorlog? Deze beschrijving toont aan dat, hoewel de voorspelling angstaanjagend accuraat lijkt, door haar vaagheid ze eigenlijk toepasbaar is voor iedere oorlogssituatie in het verleden, en vermoedelijk in de toekomst. Dat maakt de atoomexplosie op deze Japanse steden echter niet minder gruwelijk…
3. Hitler?
Nostradamus heeft in zijn originele tekst vaak gebruik gemaakt van het woord ‘Hister’ en daarmee geloven sommigen dat de grote voorspeller Hitler heeft bedoeld. Hij zal het in zijn visioenen niet goed hebben gehoord, of gelezen. Een spelfout is gemakkelijk te maken, niet? Zeker als je als fransoos visioenen krijgt over Duitsers, en de taal misschien niet helemaal beheerst! Echter, het feit dat in het Latijns de Donau de ‘Hister’ genoemd wordt, is misschien een betere verklaring?
In ieder geval schreef Nostradamus:
“Van de diepten van West Europa, zal een jong kind worden geboren van arme ouders. Zijn tong zal een grote troep verleiden en zijn roem zal verspreiden tot het rijk in het Oosten.”
Het kan natuurlijk over Hitler gaan. Het kan ook over een van de andere leiders gaan die ‘troepen’ hebben overtuigd om ten strijde te gaan. En wanneer Nostradamus iemand als Hitler zou moeten omschrijven, zou hij dan niet iets meer nadruk hebben gelegd op de enorme genocides en andere gruwelpraktijken? Een beetje slordig van de voorspeller om dat aspect te vergeten…
2. Nine Eleven
Op elf september 2001 boorden twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York. Velen kwamen om het leven of raakten gewond, en sommigen vinden in Nostradamus’ voorspellingen een waarschuwing hiervoor.
“Aardbevingen en vuur van het centrum van de Aarde, zal bevingen veroorzaken in de Nieuwe Stad. Twee grote rotsen zullen lange tijd oorlog voeren, en Arethusa (een soort bloem) zal een nieuwe rivier rood verven.”
Goed, wellicht niet de meest accurate voorspelling van Nostradamus, maar houd in gedachten dat de goede man uit de zestiende eeuw kwam. Wat moet hij van twee enorme flatgebouwen als de Twin Towers hebben gedacht, als hij die in een visioen zou hebben waargenomen? Het kan goed zijn dat hij er ‘twee grote rotsen’ van heeft gemaakt, en zo dicht bijeen, moeten ze wel in oorlog zijn geweest. Waarom zou je anders twee van zulke bouwwerken naast elkaar zetten? De rook die door de vliegtuigen werd veroorzaakt zal ongetwijfeld het vuur van het centrum van de aarde zijn, en de nieuwe stad, tja, welke anders dan New York?
1. Het einde van de wereld
Een mooie manier om deze opsomming te eindigen: het einde van de wereld. Na al dat doemdenken en voorspellen, moet Nostradamus toch zeker ook iets hebben gezegd over het einde der dagen? 2012, was het niet? Dat die datum nou niet helemaal correct was, betekent niet per se dat de wereld niet zal vergaan. Had Nostradamus daar niets over te zeggen? Vreemd genoeg, nee. Nostradamus, hoewel veel mensen denken dat hij één van de 2012-aanhangers was, heeft in zijn boeken niets geschreven over het einde van de wereld. We kunnen er dus vanuit gaan dat de aarde nog wel even zal blijven bestaan. Toch?
Was Nostradamus een echte ziener, of een gewoon man, met een goede gok-hand? We zullen dat nooit te weten komen. Hijzelf was echter bescheiden over zijn voorspellingen. Hij vertelt zijn lezers in een introductie dat zijn voorspellingen enkel gelden tot het jaar 3797. Daarna garandeert hij niets. Wij ook niet, maar we hopen dat je toch genoten hebt van deze opsomming!
Deze lampen zijn vrij populair onder verzamelaars en de prijs van een zeldzame originele Tiffanylamp kan oplopen tot een miljoen dollar. Dezeveilingprijzen worden veroorzaakt door de toenemende populariteit van deze lampen bij beroemde en welgestelde verzamelaars.
In 1894 vroeg Tiffany een patent aan op zijn beroemde Favrile glass, een versmelting van normaal opaliserend wit glas en helder "antique" gekleurd glas (het type glas dat al eeuwen gebruikt wordt in glas-in-loodramen). Men heeft in die tijd geprobeerd deze twee typen glas te combineren door verhitting maar de resultaten waren nagenoeg altijd saai en oninteressant. Na veel experimenteren is Tiffany erin geslaagd tot wel vijf verschillende kleuren te mengen waardoor zijn werk tot op heden de kijk op de glaskunst heeft veranderd
Aan het begin van de nieuwe eeuw produceerde Tiffany Studio's in New York lampenkappen met grote diversiteit. Naast geometrische patronen met Indiaanse, Moorse en andere motieven zijn er verschillende dieren- en bloemdessins afgebeeld in allerlei vormen en maten.
De ontwerpers waren voortdurend concepten, kleurenschema's en technieken aan het verbeteren met als resultaat een botanisch correcte illustratie die tot in detail overgenomen kon worden in de lamp.
Door de recentelijk toenemende populariteit en hoge prijzen van Tiffanylampen zijn deze slechts voor welgestelde verzamelaars weggelegd. Hierdoor worden in Europa en Azië veel goedkope replica's van matige kwaliteit in massa geproduceerd. Slechts enkele ambachtelijke ateliers houden de kunstvorm van Tiffany in zijn waarde.
Vandaag de dag worden Tiffanylampen nog op de originele manier met de hand vervaardigd. De keuze van de kleuren en het in harmonie brengen van de verschillende soorten Favrile glassis niet eenvoudig. Na het snijden van het patroon uit glas worden de stukjes gekoperfolied en op een mal aan elkaar gesoldeerd.
Het maken van Tiffanylampen is mede door de intensieve handarbeid en het Favrile glass zowel moeilijk als kostbaar. Kwalitatief hoogwaardige Tiffanyreproducties zijn hierdoor een zeldzaamheid geworden.
In Singer Laren was in 2009 een tentoonstelling te zien, getiteld 'Tiffany Girls - Nieuw Licht op Tiffany'. Een zestigtal originele lampen en snuisterijen uit de studio's van Louis Comfort Tiffany werden getoond, waarbij ook de vondst van een briefwisseling van een van zijn belangrijkste medewerksters, Clara Driscoll, belicht werd.
Recent onderzoek bracht aan het licht dat achter Louis Comfort Tiffany een groep vrouwelijke ontwerpers schuilging, waaraan veel succesvolle Tiffany-ontwerpen nu kunnen worden toegeschreven. Deze 'Tiffany Girls' werkten in het Women's Glasscutting Department onder leiding van Clara Driscoll (1861-1944) die onder meer verantwoordelijk blijken te zijn voor populaire ontwerpen als Blauweregen, Libel, Pioenroos en Klaproos. De tentoonstelling wierp daarmee nieuw licht op de ontwerppraktijk van Tiffany maar evenzeer op de sociale positie van werkende vrouwen in New York rond 1900.
Een van de weinig hedendaagse kunstenaars die de traditie van Louis Comfort Tiffany voortzetten is Peter Scherpenzeel. Samen met zijn dochter Rose-Anne Scherpenzeel houdt hij atelier aan de Weteringschans in Amsterdam.
Paul Delvaux (Antheit, 23 september1897 – Veurne, 20 juli1994) was een Belgischekunstschilder. Hij werd vaak ondergebracht bij het Belgische surrealisme, maar aanvaardde deze verwijzing niet. Hij vond deze interpretatie van zijn werk te eng, te formalistisch en vooral te oppervlakkig. Hij wilde gewoon "een poëtisch realisme" creëren en daarin bereikte hij een ongekende hoogte en internationale bekendheid Zijn vader was advocaat te Brussel en de jonge Paul was voorbestemd voor de architectuur. Hij volgde daartoe de Brusselse Academie, maar kreeg tezelfdertijd een opleiding in het schildersatelier van Constant Montald, net als zijn tijdgenoot René Magritte.
Hij werd voor het eerst opgenomen in een groepsexpositie bij "Le Sillon", in 1924. Hij werkte enige jaren in de omgeving van Bosvoorde, naar een permekiaans-expressionistische weergave. Op de "Foire du Midi" te Brussel in 1932 kreeg hij de schok die zijn kunst verder zou bepalen, bij zijn bezoek aan het rariteitenkabinet in het "Musée Spitzner". In 1934, bij zijn kennismaking met het werk uit 1926 van Giorgio de Chirico, op de Minotaurus-expositie, onderging zijn stijl een beslissende ommekeer: de poëet Delvaux stak van wal.
Op 1 januari1933 stierf zijn moeder, die "zijn eerste liefde" (zijn "Tam") nooit had aanvaard. Datzelfde jaar vernietigde hij meer dan 100 van zijn vroegste werken. Hoewel niet bepaald opgetogen over de surrealistische schilderijen van Magritte, stelden beide meesters in 1936 toch gelijktijdig tentoon in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Hier bleek al duidelijk dat Delvaux zijn eigen weg ging, naar het poëtische toe, wel met surrealistische onwaarschijnlijkheden.
Zijn vader stierf in 1937. In dat jaar trouwde hij met Suzanne Purnal. Het huwelijk werd echter een emotioneel fiasco. Ontgoocheling en eenzaamheid werden een zodanige bron van inspiratie, dat hij in deze periode zijn allerbeste werk creëerde. 1938 werd een uitzonderlijk vruchtbaar jaar. Hij exposeerde op de "Exposition Internationale du Surréalisme", georganiseerd door Marcel Duchamp, te Parijs in januari. In juni was hij op eenzelfde tentoonstelling te Amsterdam, ditmaal georganiseerd door André Breton en Paul Eluard. Te Londen was hij te zien in de London Gallery vanEdouard Mesens. Hij ontving nog de Prix de l'Académie Picard en reisde voor het eerst naar Italië.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog weigerde hij te exposeren. In de winter van 1944-45 kreeg hij, in het Paleis voor Schone Kunsten, zijn eerste grote retrospectieve. De Belgische cineast Henri Storck maakte de film "Le monde de Paul Delvaux". In 1947 ontmoette hij te Sint-Idesbald opnieuw en totaal onverwacht zijn eerste geliefde Anne-Marie De Martelaere, zijn "Tam". Hierop verliet hij zijn vrouw. Hij huwde Tam ten slotte op 25 oktober1952.
Hij werd professor aan de "Ecole Nationale de la Cambre" te Brussel in 1950 en realiseerde in 1952 het muurfresco in de Kursaal van Oostende. In 1954 nam hij deel aan de XXVIIste Biënnale van Venetië. De Italiaanse Reggio Emilia-prijs viel hem te beurt in 1955. In 1956 reisde hij naar Griekenland, het land van zijn zo vaak geschilderde tempelgalerijen. Op 5 juli werd hij opgenomen in de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.
10 jaar later ontving hij de Belgische Staatsprijs voor zijn gezamenlijk kunstwerk en werd hij benoemd tot Voorzitter van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Vanaf 1966 woonde hij al de helft van het jaar in het Park te Veurne. Henri Storck realiseerde in 1971 een nieuwe film: "Paul Delvaux ou les femmes défendues", ditmaal naar een draaiboek van René Micha. De Franse Académie beloonde hem als "Officier de l'Ordre des Arts et des Lettres de France" in 1972.
In 1973 ontving hij de Rembrandt-prijs van de Johann Wolfgang von Goethe-Stiftung te Bazel. Tezelfdertijd organiseerde het Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam zijn grote overzichtstentoonstelling. Deze expositie werd hernomen, het jaar daarop, in Japan, in de Nationale Musea van Tokio en van Kioto. In het Beurs-metrostation, te Brussel, maakte hij de monumentale wandschildering, in 1978. Dat jaar werd hij ook ereburger van de stad Veurne.
De Brusselse Université Libre nam Paul Delvaux op als Doctor Honoris Causa in 1979. De Amerikaanse pop-kunstenaar Andy Warhol ontmoette Delvaux te Brussel, in 1981, en maakte een reeks portretten van de schilder.
De iconografie van het werk van Delvaux waaraan hij zijn bekendheid ontleent, valt moeilijk te doorgronden. Niet alleen omdat de schilder zich in dat opzicht zelden expliciet heeft uitgelaten over de door hem gebruikte motieven, maar ook omdat deze dan nog voor velerlei uitlegbaar blijven. Vrouwelijke naakten met grote droomogen, menselijke skeletten, ouderwetse treinen en wagons, stations en klassiek aandoende gebouwen zijn wel de voornaamste elementen van zijn gebruikte beeldentaal. Na verloop van tijd werden ongebruikelijke combinaties als bijvoorbeeld elektriciteitspalen tussen Griekse tempels niettemin gemeengoed als deel van een droomwereld, die ondanks haar uitgesproken naturalistische karakter uitermate vervreemdend aandeed.
Hij studeerde anatomie, meetkunde, technisch tekenen en schilderen en kunstgeschiedenis.1965 werd hij hoogleraar aan de École Nationale Supérieure des Beaux-Arts . Twee jaar later presenteerde hij zijn proefschriftmorphopsychology en wijdde zich aan het onderwijs.1978 Di-Maccio besloten te stoppen met het onderwijs om zich te wijden aan het schilderen en neemt deel aan tentoonstellingen in Parijs, Brussel en Osaka.1979: In maart, Herve SERANE, een vooraanstaande Parijse galerie, fotograaf en felle verdediger van visionaire techniek wordt aangetrokken door de schilderijen van Gerard Di-Maccio tentoongesteld in Parijs op de Salon des Indépendants. Al snel kwamen zij overeen om samen te werken aan een tentoonstelling werd een groot succes.1980: Tweede solo tentoonstelling van de kunstenaar (juni-juli) aan de Ra galerie in Parijs.2 mei 1981: Binnenkort het magazine wijdt een tekst van 6 pagina Gerard Di-Maccio aan.1982: Nieuwe expositie in de galerie Ra en het kasteel Mishawaka. Persartikelen over de schilder worden dan steeds talrijker.1983-28 juni: Dubbele pagina in Le Figaro Magazine gewijd aan de kunstenaar. Van een boek onder redactie van Ra galerie gewijd aan de persoonlijke tentoonstelling van Di-Maccio (mei-juni-juli).1984: Een demonstratie werd gehouden buiten de ingang van het Grand Palace naar aanleiding van de weigering van de FIAC (International Contemporary Art Fair) om zijn schilderijen tentoon te stellen. Een groot deel van bijna een pagina in Liberation hekelt censuur als MC Hugonot in Le Quotidien de Paris.1985: Gerard Di-Maccio deel aan de tentoonstelling 'Visionary van het Ra gallery "op de beurs in Londen in januari, en die van Stockholm in maart. De koning toen merkte een van zijn schilderijen. In datzelfde jaar, creëert de kunstenaar de eerste holografie als een kunstwerk. Een Point of journalist schreef: "Dali's droom eindelijk gerealiseerd."1986 Art Review (Japan Art Publishing Firm) wijdt twee artikelen over zijn tentoonstelling in het Convention Center op de Internationale Biënnale.1987: van 3 juli tot 30 september Di-Maccio vertoont bij Rapin Museum in Villeneuve sur Lot. Het tweede kanaal van de Franse televisie wijdt een rapport wanneer informatie log.solotentoonstelling in de galerie Ra. De OMNI blad wijdt een aantal artikelen.
Di-Maccio ontvangt de Zilveren Cube voor de beste illustratie van alle tijdschriften in 1983.
Zilveren medaille van de Vereniging van Franse Kunstenaars (Grand Palais).
Benoemd tot kanselier van Verdienste Belgisch-Hispanic - Palme d'Or - Promotie Koningin Fabiola.
Eerste prijs op het Internationaal Festival van Saint-Germain-des-Prés.1988 Na een uitgebreide artikels gepubliceerd in de Verenigde Staten en Japan, Di-Maccio zet zijn persoonlijke tentoonstellingen in Japan, georganiseerd door Asahi Shimbun, augustus en december, de Umeda Daimaru Museum (Osaka), de stad Onomichi museum (Hiroshima) en Odakyu Grote Galerij (Tokyo).1989 van 15 april tot 7 mei persoonlijke tentoonstelling in Thionville. Persoonlijke tentoonstelling in het Ra galerie in Parijs.1991 Presentatie van een drieluik van 3 meter bij 10,50 meter aan de Ra galerie in Parijs.Veel tv-verslagen over de Franse zenders en artikelen.Eregast bij Saint-Sébastien-sur-Loire. TV verslag.1992: Oprichting van een doek van 2 meter bij 3,30 meter voor de tentoonstelling Art Visionary in de ruimte Pierre Cardin, Parijs.Van 18-20 mei, op de persoonlijke uitnodiging van Pierre Cardin, Gerard Di-Maccio deel aan de prestigieuze tentoonstelling van de visionaire kunst in de galerie Ra.Paris tentoonstelling op de beurs prestaties.Persoonlijke tentoonstelling in Japan door Asahi Shimbun augustus georganiseerd om mei in acht steden: Tokio, Osaka, Kyoto, Kobe, Okayama, Hiroshima, Fukuoka en Shimonoseki.1993: Solo-expositie in de galerie Ra. Persoonlijke tentoonstelling in de galerie De Griffioen (Antwerpen, België).1994: Solo-expositie in de galerie Elysées Montaigne, Parijs. Hetgeeft aan de pers het model van wat de grootste ster in de wereld gecreëerd door een enkele kunstenaar zou worden: 27 meter bij 9 meter.1995: Persoonlijke tentoonstelling in het Elysées Montaigne galerie. Persoonlijke tentoonstelling in Opera Gallery in Singapore.1996 Di-Maccio werken aan de realisatie van zijn monumentale werk waarvan de presentatie is gepland voor 1997.1997: Persoonlijke tentoonstelling in Galerie De Griffioen, Antwerpen, België. Persoonlijke tentoonstelling in CFM Gallery, New York.
Gerard Di-Maccio aanwezig om het internationale publiek op de EUROPART Show van Genève, zijn monumentale werk dat blijkt te zijn de grootste ster in de wereld te zijn. Het duurde drie jaar hard werken om dit fresco viering van de mensheid te voltooien.
Persoonlijke tentoonstelling in Cherif Fine Arts Gallery (Sidi Bou Said, Tunesië). Ondertussen heeft de minister van Cultuur van Tunesië is het sponsoren van de presentatie van het monumentale werk Acropolium (voorheen de kerk van St. Louis) Carthage. Deze presentatie zal een grote aandacht in de media toe te staan tijdens het festival Tunesië, Culturele Hoofdstad van de Middellandse Zee. Naar aanleiding van deze blootstelling, de president van Tunesië, Zine El Abidine Ben Ali , bekroond met de titel van ereburger Gerard Di-Maccio en gevraagd om deel te nemen aan de culturele ontwikkeling van zijn land. Di-Maccio opent een kunstacademie in Carthage.
Op 7 november 1997 werd Gerard Di-Maccio bekroond met een gouden medaille van president Ben Ali. Een grote media-impact Gouden medaille van de Academie voor Sociale Wetenschappen van de Verenigde Staten1e prijs van het Internationaal Festival van Saint-Germain-des-Prés New York prijzenGrand Frankrijk Humanitarian AwardMedal van de Society of aanmoediging om vooruitgang te boekenCommander met gouden palm Paris ReviewKanselier van de Belgisch-Spaanse verdient goud vinnen, het bevorderen van Koningin FabiolaGouden Medaille van het Île-de-France en de Seine-Saint-Denis Secretaris van het zelfstandig wonen en Franse kunstenaars1998: Solo-expositie in e galerie Jardin des Arts in Parijs. Persoonlijke tentoonstelling in de galerie De Griffioen (België). Persoonlijke tentoonstelling in Gstaad (Zwitserland).1999: Opening van de Space Di-Maccio in Carthage. Opening van de Academie van Beeldende Kunsten Di-Maccio in Carthage.2001 Solo Expositie - Galerie Espace Di-Maccio (Sidi Bou Said, Tunesië). Zeer belangrijke tentoonstelling in het Matignon Gallery (Chicago) en Elliott Gamson Gallery (New York).Permanente tentoonstelling in de Oude St. Paul Gallery (Saint-Paul-de-Vence), de galerie Sainte Catherine (Honfleur), Alp gallery (Courchevel), Friends of the Arts (Parijs) galerij Elysées (Parijs).2004: Persoonlijke tentoonstelling in het Glaerie Bartoux (Champs -Elysées- Paris) Persoonlijke tentoonstelling in de Mona Lisa Gallery (Saint-Tropez - Frankrijk).2005: Persoonlijke tentoonstelling in de galerie Elysées (Champs Elysées, Parijs) van 14 april-29 mei Eerste solotentoonstelling in de galerie Grail (Agen) vanaf 23 juni - 13 augustus.2005: Persoonlijke tentoonstelling in West-Fries Museum (Hoorn - Nederland).2006: Solo-expositie in de galerie Grail (Toulouse - Frankrijk). Persoonlijke tentoonstelling in het Haras de Gassin (Saint-Tropez - Frankrijk). solotentoonstelling in de galerie Chem (Rijsel – Frankrijk2007: Solo tentoonstelling in de Galerie van Arts Earth (Parijs-Frankrijk). Persoonlijke tentoonstelling bij Galerie IDAG (Antwerpen-België). solotentoonstelling in de galerie Metamorphoses (Briançon - Frankrijk) 2008: Solo-expositie in de galerie Jardin des Arts (Parijs Frankrijk). Persoonlijke tentoonstelling in Cannes (Theoule Frankrijk) en Cafmeyer Gallery (Knokke - België). Persoonlijke tentoonstelling in Utrecht Open Art Fair - Celesta Kunst (Utrecht-Holland). Tentoonstelling "Dreamscape tentoonstelling" (Amsterdam - Nederland).
Di-Maccio creëerde twee beelden voor Elephant Parade (Antwerpen, België) 2009: Solo-expositie in de galerie Beeldkracht (Scheemda -Holland) blootstelling aan de galerie Hoche (Versailles-Frankrijk), solo tentoonstelling in de galerie Gilles Febvre (Lyon-Frankrijk) en de galerie Jardin des Arts (Parijs, Frankrijk)2010: Double solotentoonstelling in de galerie Grail (Agen-Toulouse - Frankrijk); solotentoonstelling in de galerie Ces'Art (Parijs Frankrijk)Opening van Di-Maccio museum in het noorden van Japan (Nikkappu-Japan)
Zijn vader Henri Permeke was een verdienstelijk landschapschilder. In 1891 koos de vader met zijn boot Artis Amor en zijn gezin het zeegat, om ten slotte in 1892 aan te leggen in Oostende en daar verder te blijven. In 1897 werd de vader er de eerste conservator van het Stedelijk Museum voor Schone Kunsten. De confrontatie met de Noordzee zou Constant Permeke aan de Vlaamse polders binden. Hij zou sterven in zijn huis "Vier Winden" teJabbeke waar hij en zijn gezin sinds 1930 woonden.
In zijn Oostendse jeugd liep Permeke van 1903 tot 1906 academie te Brugge, maar veel stak hij er niet op. Eén van zijn medeleerlingen was Achiel Van Sassenbrouck.
In 1906 verbleef hij te Gent, voor zijn militaire dienstplicht. Hij liet zich daar inschrijven aan de academie en werd ingedeeld bij de "Universitaire Compagnie", waarbij hij van een zekere vrijheid kon gebruikmaken, om vriendschap te sluiten met belangrijke figuren als Frits Van den Berghe,Gustave De Smet, Henri Puvrez, Léon De Smet, en de criticus Paul Gustaaf Van Hecke. Sterk onder de invloed van "de prins van het Vlaamse luminisme" Emile Claus, die te Astene verbleef, en aangetrokken door de bekendheid van de eerste Latemse kunstenaarskolonie, rond Albijn Van den Abeele, vestigde de groep vrienden zich te Sint-Martens-Latem.
In maart 1908 was Permeke soldaat af en keerde hij terug naar Oostende. Gust De Smet kwam ook naar Oostende, en het tweetal betrok samen een herbergkamer in de Kaaistraat. Geconfronteerd met het rauwe, harde vissersleven van die tijd, namen ze afstand van het lichte coloriet van de techniek van Claus, die ze niet toeliet hun emotioneel beleven op doek te brengen.
In de lente van 1909 trok Permeke weer naar de Latemse vrienden, maar hij leefde er eerder teruggetrokken en interesseerde zich vooral voor de zware en pasteuse toets van Albert Servaes, die hij al kende van zijn Gentse academietijd. Servaes kon toen al doorgaan als de "Vader van het Vlaamse expressionisme".
Op 27 juni1912 trouwde Permeke met Maria Delaere uit Poperinge, zijn "Marietje". Het koppel vestigde zich in de Vuurtorenwijk te Oostende, te midden van het harde, maar sociaal aan mekaar gehechte vissersvolk. Hier kregen we de eerste doorbraak van het Permekiaanse expressionisme in al zijn emotionele geladenheid: dof gehouden tonaliteit, brutale vormgeving en gedurfde vervormingen, om zijn expressieve kracht te creëren.
Toen in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak werd Permeke opgeroepen en ingezet bij de verdediging van Antwerpen. Te Duffel raakte hij zwaargewond. Hij werd overgebracht naar hetVerenigd Koninkrijk, naar een hospitaal te South Hillwood. Na zijn herstel vond hij zijn vrouw en zijn moeder terug in Folkestone. Hier werd zijn eerste zoon John geboren. Intussen ontstonden contacten met Belgische kunstvrienden als Edgard Tytgat, Gustave van de Woestijne, Aloïs Boudry en Hippolyte Daeye. In maart 1916 vestigde hij zich in Chardstock (Devonshire). Hoewel hij nog steeds op krukken liep kreeg zijn schildersziel hem weer te pakken, en er ontstonden enkele meesterwerken als kleurenexplosies omheen het Engels pittoreske natuurgebeuren.
In april 1919 keerde het gezin Permeke, met intussen drie kinderen, terug naar België, naar het huis op de Oostendse Vuurtorenwijk. Na zijn levensroes van het Devonshirelandschap werd de kunstenaar nu geconfronteerd met een desolate, deels berooide visserswijk. In sombere kleuren en krachtige lijnen bracht hij virtuoos raak geobserveerde vissersfiguren, als hoofdthema, in beeld. Daarna trok hij naar de Langestraat in het visserskwartier (1921-1925) waar Gustave De Smet en Frits Van den Berghe hem vervoegden.
In 1921 bezorgden de Brusselse galerijhouders van "Sélection", P.G. Van Hecke en André de Ridder, Constant Permeke een opmerkelijke expositie in "Kunst van Heden" te Antwerpen. Ook te Parijs, in de galerij "La Licorne", in hetzelfde jaar, was het Franse onthaal een revelatie. Nu al toonde Permeke zich superieur aan zijn Latemse vrienden Frits Van den Berghe en Gustaaf De Smet. Tussen 1922 en 1924 trok Permeke regelmatig naar Astene, om er samen te werken met Frits Van den Berghe. In 1926 verbleef hij kort te Vevey (Zwitserland). Hij schilderde er enkele berglandschappen, die Albert Servaes interesseerden.
In 1930 betrok hij het huis "De Vier Winden" te Jabbeke. Meteen wijzigde zich zijn thematiek: wat eerst visser en zee betekende, werd nu gedomineerd door boer en akker. Hij ontplooide nu ten volle zijn barokke kracht in een enorme productiviteit, met meesterwerken als "Gouden Oogst" (1935), "De Grote Marine" (1935), "Moederschap" (1936), "Het Afscheid" (1948), "Dagelijks Brood" (1950).
Permeke ontpopte zich eerst in 1937 als beeldhouwer. Hierin zocht hij het isoleren van de menselijke figuur, alweer in een indrukwekkend monumentaal gebeuren. "De Zaaier" (1939), de grote "Niobe" (1946) en "De Drie Gratiën" (1949) gaven gestalte aan een beheerste monumentaliteit in een mythologische expressie. In 1934 kreeg hij de internationale erkenning ten volle, bij zijn deelname aan de "Biënnale van Venetië". Ook in 1926 al had hij België vertegenwoordigd, samen met zijn vrienden Frits Van den Berghe en Gust De Smet, in dezelfde stad, op de XVde Internationale Expositie.
De oorlogsperiode 1940-1944 werd voor Permeke, zowel menselijk als artistiek, een tragedie. Zijn zoon Paul werd door de Duitsers weggevoerd en hemzelf werd het schilderen verboden. Zijn kunst, zoals het hele expressionisme werd als "entartet" beschouwd. Verbitterd zocht hij te Brussel een tijdelijke verblijfplaats. Na de oorlog werd hij in december 1945 benoemd tot directeur van het Nationaal Hoger Instituut en de Koninklijke Academie te Antwerpen, als opvolger van Isidore Opsomer. Bij deze benoeming had hij echter zijn persoonlijke voorwaarden gesteld. Nog geen jaar later, in oktober 1946, nam hij al ontslag en gaf de toorts door aan zijn goede vriend Henri Puvrez. Intussen was zijn zoon uit het gevangenkamp teruggekeerd en vond Permeke zijn werkkracht terug in vernieuwde levensvreugde.
Het summum van zijn carrière bereikte Permeke op zijn retrospectieve expositie te Parijs, in 1947-1948. De feestelijke vreugde werd echter brutaal verdrongen door het overlijden van zijn echtgenote, op 3 mei 1948. Hij werd scherp getekend door het drama en, verzorgd door zijn dochter Thérèse, sukkelde hij met zijn gezondheid.
Moreel gesteund door Mevrouw d'Ydewalle hernam hij toch enigszins zijn creatieve activiteit, doch zijn impulsief expressieve kracht vertoonde nu een zekere verfijning in tekening en in kleur. Aldus ontstond "De dame met de rode handschoenen" (1951), naast andere portretten en een reeks Bretoense landschappen. Op voorstel van de Franse Fauvisme-schilder Maurice de Vlaminck maakte hij in de lente van 1951 een tiendaagse reis naar Bretagne, waarbij hij het bekende Pont-Aven van Paul Gauguin aandeed. Na deze reis begon ziekte zijn gezondheid kennelijk te ondermijnen. In november van dat jaar moest hij het bed houden.
Constant Permeke stierf kort na de jaarwisseling in 1952 op 65-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Oostende. Op 8 januari werd hij te Jabbeke begraven, naast "Marietje". Op het graf had hij al een beeldhouwwerk van die andere Latemnaar Georges Minne laten plaatsen.
Permeke had als wens na zijn overlijden dat zijn woonhuis en atelier opengesteld zou worden voor het publiek als een museum.[1] In 1956 werd zijn huis met inboedel gekocht door deprovincie West-Vlaanderen, en in 1961 opengesteld als museum. Destijds bestond de boedel uit 121 werken van Permeke, maar deze is in de loop der jaren aangevuld met werk van onder andere Pierre Devos, Frits van den Berghe en Floris Jespers. Het Permekemuseum is, samen met het Ensorhuis, een satellietmuseum van het Mu.ZEE in Oostende.
De Openbare bibliotheek in Antwerpen is genoemd naar Oscar Permeke (een volle neef van Constant) die een garage had in hetzelfde pand. Veel mensen denken echter ten onrechte dat de bibliotheek de naam kreeg van de beroemde schilder.Gedenkplaat aan het huis in de Langestraat in Oostende waar hij korte tijd woonde tijdens het interbellum Postzegels : emissies door de Belgische posterijen in 1957 (in de Culturele Reeks), in 1961 (Antitering 1961-1962) en in 1993 (thema "Hedendaagse Kunst"). Het laatste biljet van 1000 BEF was aan hem gewijd Dodenmasker door Constant Lambrecht in het Kunstmuseum aan Z
Het futurisme (Italiaansfuturo, "toekomst") is een van oorsprong Italiaanse beweging en kunststroming van 1909 tot 1914, ontstaan uit hetkubisme. Hoewel de futuristen het kubisme afwezen, was er een moeilijk te negeren correlatie tussen beide bewegingen.
Enkele kenmerken van het futurisme zijn snelheid, energie, agressie, krachtige lijnen, vooruitgang en nieuwe technologie. Samen met het opkomende nationalisme in alle Europese landen paste het futurisme in het oorlogsenthousiasme dat kenmerkend was voor veel intellectuele en artistieke kringen aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog
De Italiaanse schrijver Filippo Marinetti stak met een eerste 'Futuristisch manifest' in de Franse krant Le Figaro op 20 februari1909 de lont aan van het futurisme. Het was het begin van het algemeen literaire vlak. Het manifest beoogde een toekomst gedreven door strijd, aanval en beweging: "Wij willen de oorlog verheerlijken - enige hygiëne van de wereld -, militarisme, patriottisme, de verwoestende daden van deanarchisten, de mooie ideeën waarvoor men sterft, en de minachting voor de vrouw".
In 1911 presenteerde Marcel Duchamp te Puteaux zijn kubistische vrienden zijn ophefmakende Nu descendant l'escalier. In 1912 schreef Boccioni een Manifesto tecnico della scultura futurista, terwijl er in 1914 door de architect Antonio Sant'Elia een Manifesto dell'architettura futurista werd gepubliceerd. De beide geschriften omtrent de schilderkunst drongen enerzijds aan op het uitdrukken van de dynamische sensatie of de opeenvolgende fasen van een beweging of van het gevoelsleven en anderzijds op het simultaneïsme of het samenvatten in één moment van deze fasen.
In februari 1912 kregen de futuristen hun grote expositie te Parijs, gevolgd door een tweede in 1913. Beide werden herhaald in meerdere belangrijke centra van Europa.
De muzikale uiting van het futurisme noemt men het bruïtisme. De componist Balilla Pratella schreef verschillende manifesten op het gebied van futuristische muziek, te beginnen bij het Manifesto dei musicisti futuristi van 1910.
Het futurisme was een kort leven beschoren. Toen Italië in april 1915 bij de Eerste Wereldoorlog betrokken werd, en de oorlog helemaal niets groots bleek te zijn, viel de beweging uiteen.
Van 1912 tot midden jaren twintig van de 20e eeuw beleefde het futurisme een bloeiperiode in Rusland, met name op het terrein van de literatuur (poëzie). Het Russisch futurisme ontstond in het begin van de twintigste eeuw (gelijktijdig met het acmeïsme) als een reactie op de toen in Rusland dominante stroming van het symbolisme. De betekenis van het Russische futurisme ligt in het zich afzetten tegen alle geldende normen en conventies inzake woordvorming, syntaxis, spelling en ritmiek. Het poëtische woord moest weer centraal komen te staan, met willekeurige en afgeleide woorden.
Jules Schmalzigaug (1882-1917) was een van de weinige Belgen die het futuristische experiment beleefd heeft. Ook René Magritte heeft in zijn jonge jaren geëxperimenteerd met de futuristische schilderstijl.
Het fauvisme kenmerkt zich door het gebruik van felle, nauwelijks gemengde kleuren. De stroming staat aan het begin van de moderne kunst en vond haar voortzetting in de schilderkunst van de 20e eeuw. Het hoogtepunt bereikte de stroming tussen 1898 en 1908.
Een van de voorlopers van het fauvisme was Paul Gauguin. Net zoals het impressionisme in 1874, dankt het fauvisme (fauve betekent 'wilden', wilde dieren) zijn naam aan het toeval. Het was de Franse journalist-criticus Louis Vauxcelles die de naam gaf aan deze schilderstijl. Op de Salon d'Automne van 1905 exposeerde een zekere beeldhouwer Marqué een Italianiserende Florentijnse torso, te midden van de brutaal opvallende werken van de vrienden van Henri Matisse. Verontwaardigd schreef de criticus: "La candeur de ce buste surprend au milieu de l'orgie des tons purs: Donatello parmi les fauves". De expositiezaal werd zelfs als de "Cage aux fauves" (kooi met wilde dieren) omschreven. Zo werd de beweging voortaan "fauvisme" genoemd en waren de adepten ervan "fauvisten".
Op de Salon van 1906 schreef dezelfde Vauxcelles nog over "een werkelijk vuurwerk", maar tijdens de Salon van 1907, waarop Paul Cézanne een retrospectief overzicht kreeg, ging de meeste belangstelling uit naar de gedempte blauwen en grijzen in de geometrisch kubistische werken van de nieuwere kunstuiting, het kubisme.
In 1906 sloten zich ook Georges Braque, André Derain en Kees van Dongen bij de fauvistische beweging aan. Het fauvisme was maar een kort leven beschoren. Henri Matisse en Raoul Dufybleven de beweging het langst trouw. Het fauvisme was samen met een groot aantal andere stromingen een positiebepaling ten opzichte van het fototoestel. Schilders moesten concurreren met de fotografie, waardoor ze in de kleur een manier zochten om de waarde van het schilderij te bepalen.
De Franse fauvisten gingen bij het gebruiken van hun onvermengde directe kleuren tot het uiterste. Zoals alle vernieuwers wilden ze hiermee hun vrijheid manifesteren. Het is duidelijk dat ze waren beïnvloed door de felle kleuren van Vincent van Gogh. In 1901 had er een Van Gogh-retrospectieve tentoonstelling plaatsgevonden in de Galerie Bernheim-Jeune, die een sterke invloed zou uitoefenen op de latere fauvisten. Bij fauvisme ging het niet om een coherente groep schilders; wat hen tijdelijk samenbond was een gemeenschappelijke interesse in het schilderen van vlakke patronen en 'wilde' kleuren. Matisse was de centrale figuur van de groep.
De belangrijkste groepen die deel uitmaakten van deze beweging waren: Atelier Gustave Moreau, Académie Carrière (Marquet, Camoin, Manguin, Puy), de Châtou-groep (met Derrain en Vlaminck), en de Le Havre-groep (Braque, Dufy, Friesz).
In 1948 verenigde een aantal jonge expressionisten met gelijkgerichte ideeën zich in de Cobra groep. Deze op het expressionisme en het fauvisme voortbordurende stroming veroorzaakte een opleving van de moderne kunst in Nederland, België en Denemarken.
Tegenwoordig wordt de term "fauvisme" ook gebruikt om een bepaalde manier van schilderen aan te duiden. Kenmerken van deze schilderwijze zijn:
het gaat vooral om kleur en vorm
dikwijls is sprake van applicatie van ongemengde pigmenten
kleurpatronen, versimpelen, vlakheid, intens en niet-natuurgetrouw
Primitivisme is een stroming in de beeldende kunst waarbij kunstenaars (de primitivisten) er naar streven om terug te keren naar de tijd van voor de moderne beschaving, naar het primitieve, toen alles nog 'onbedorven eenvoudig en oorspronkelijk' was. Het spontane en het naïeve staan centraal. Vaak wordt dit gekenmerkt door gebrek aan perspectief en abstraheren van het onderwerp. Het primitivisme is verwant aan de naïeve kunst.
Primitivisme is nadrukkelijk niét de kunst van inheemse of prehistorische volkeren (Primitieve kunst). Het gaat primair over de westerse belangstelling voor primitieve kunst en het streven haar kenmerken terug te brengen in de hedendaagse kunst.
Tot aan de achttiende eeuw geloofden Westerse kunstenaars dat de kunst zich in grote lijnen lineair ontwikkelde: kunst kon steeds beter worden, was de gedachte. Er was een idee van voortdurende vooruitgang: vanaf de Middeleeuwen, via de Renaissance, hadden technieken en compositievormen zich voortdurend verder ontwikkeld.
In de negentiende eeuw kwam er meer en meer verzet tegen dit idee van voortdurende vooruitgang. Het begon in zekere zin met Jean-Jacques Rousseau, die het idee van de onbedorven primitieve mensen (de “nobele wilde”) verheerlijkte, maar ook in de beeldende kunst ging men, mede ook onder invloed van de opkomst van de fotografie, die de taak van een kunstschilder ingrijpend veranderde, steeds nadrukkelijker op zoek naar nieuwe manieren om zich uit te drukken.
Veel Westerse beeldende kunstenaars vonden die nieuwe uitdrukkingsvorm in primitieve culturen, waarmee ze in de negentiende eeuw steeds meer en makkelijker in aanraking kwamen, mede door de opkomst van wetenschappen zoals de etnografie, maar ook omdat het gemakkelijker werd om te reizen. Steeds vaker begonnen ze elementen over te nemen uit andere culturen. Eerste tendensen waren al merkbaar binnen hetoriëntalisme in de tweede helft van de negentiende eeuw, maar rond 1900 begonnen een aantal kunstenaars steeds bewuster te streven naar het 'weer primitief maken' van de kunst. Ze probeerden te schilderen vanuit eenzelfde soort gevoel als primitieve mensen. Dat hoefden niet per se mensen uit andere culturen en landen te zijn, maar kon bijvoorbeeld ook gevonden worden in volkskunst en achtergebleven boerengemeenschappen.
Het primitivisme verheerlijkte het spontane, onbedorvene, naïeve en intuïtieve van de 'primitieve kunstenaars' en stelden dat tegenover de academische, aan conventies gebonden westerse kunsttraditie. In plaats van het ontbreken van perspectief en realisme te zien als bewijs voor de lage ontwikkelingsgraad van de 'primitieve volkeren', bewonderden zij de schoonheid van de abstractie en namen die als leidraad voor hun eigen werk. Uiteindelijk ging het om het maken van kunst zonder enige kunstmatigheid of verfijning. Opvallend is het vaak felle, exotische, contrasterende kleurgebruik.
Tot de eerste kunstenaars die tot het primitivisme werden gerekend behoorde Paul Gauguin, die naar Tahiti reisde om daar zijn bekende naïef-primitieve schilderijen van de lokale gemeenschap te kunnen maken. In Rusland kan gewezen worden op Mikhail Larionov, die het primitieve vooral zocht in de eenvoud van de plattelandsbevolking. In het begin van de twintigste eeuw was vervolgens heel duidelijk een invloed van het primitivisme waarneembaar in de vroege modernistische kunst. Primitivistische invloeden zijn direct aanwijsbaar in de kunststromingen van die Brücke en der Blaue Reiter, met Wassily Kandinsky als belangrijkste voorman. Daarnaast zijn ook bij modernistische schilders als Henri Matisse, Amedeo Modigliani, Pablo Picasso, Henri Rousseau en Paul Klee (en ook bij beeldhouwers als beeldhouwers als Constantin Brâncui, Alberto Giacometti en Henry Moore) elementen van het primitivisme herkenbaar, bijvoorbeeld in het gebruik van maskervormen.
In het begin van de twintigste eeuw had het primitivisme vooral een symbolistische inslag, vaak met abstracte elementen. Later werd het steeds meer expressionistisch. Na de tweede wereldoorlog was er nog een variant van het primitivisme waarneembaar die vooral de nadruk legde op het spontane, het naïeve en het gevoel, met de Cobra-groep en kunstenaars als belangrijkste voorbeeld. Ook zij gewezen op kunstenaars als Franz Kline en Adolph Gottlieb.
Tot een echte vastomlijnde beweging of stroming is het primitivisme uiteindelijk nooit uitgegroeid. Daarvoor werden de uitingsvormen uiteindelijk te divers. Als trend en invloed is het primitivisme echter nog steeds herkenbaar, hoewel de term als zodanig steeds minder houdbaar lijkt vanwege het steeds vanzelfsprekender in elkaar vloeien van primitieve- en niet-primitieve elementen in hedendaagse kunstuitingen.
