Zorgverleners die nieuwe leerervaringen opdoen en ze bespreekbaar maken op de werkvloer en naar patiënten en bewoners.
BEWEGEN tellen; meten is weten.
Maak voor jezelf of met je collega's een telling van het 'aantal keren' en 'hoe lang' bewegen'.
Ga na hoe je kunt komen tot een haalbaar doel. Daarover kan je dan gemakkelijker communiceren in de Empathische zorg.
Zorgvragers wandelen meestal zelf graag
Bewoners en patiënten aanzetten tot bewegen, gaat makkelijker als zorgverleners vertrekken van hun eigen (leer)ervaringen. We stellen vast dat vele zorgvragers graag en geregeld wandelen, ook op vakantie (wandelvakantie). Ze praten erover met elkaar in de koffiepauze en wisselen ervaringen uit. Dit geheel van informeel leren wordt werkplekleren als ze dit doorgeven aan patiënten en bewoners in het kader van Empathische Zorg
Empathische zorg: verrijk de wandeldoelen
- holistisch
In een zorginstelling is wandelen zeker een welkome oefening en biedt variatie.
'Verrijk' de wandeldoelen in de instelling zoals het bezoek aan een binnentuintje, een winkeltje, een stille ruimte, een tentoonstelling, een ontspannende activiteit, een tijdelijke opstelling in de gemeenschappelijke eetruimte, cafetaria, ontspanningsruimte, revalidatieruimte, kapsalon, prikborden met nieuwtjes van personeel en patiënten/bewoners. Het sociale speelt hier een belangrijke rol en het communicatieve: actief en passief luisteren bij elk wandeldoel.
Luister naar de voorkeuren, kijk naar realisaties binnen andere instellingen; spreek erover met de collega's en directieleden.
Betrek de vrijwilligers in deze aanpak en de bezoekers.
Empathische zorg: accenten leggen buiten het strikte fysieke.
Holistisch.
Bewegen
Bewegen moet met PLEZIER gebeuren, zeker voor ouderen.
Fietsen en wandelen: geen competitie, geen prestaties.
Samen bewegen is leuker en interessanter.
Eten
Eten gebeurt best met PLEZIER en met ANDEREN
Tafelen is meer dan eten.
Overgewicht zeker onder vorm van obesitas, echte zwaarlijvigheid, is een gezondheidsuitdaging van eerste orde. Ouderen die weinig bewegen en niet 'verstandig eten' (te veel onverzadigde vetten, suikers ...) zullen - afhankelijk van de persoonlijke aanleg - vlug verdikken. In samenspraak met de diëtisten, keuken en management zoeken we naar structurele aanpakken.
De laatste jaren is er sprake van het invoeren van een vettaks (fat tax), zoals bijv. in Denemarken, Hongarije is dit sinds 2011. Voor ongezonde en vette levensmiddelen (frites, chips...) zou deze bijkomende 'gezondheidstaks' komen, waarvan de opbrengst kan worden gebruikt voor preventiecampagnes. De meningen daaromtrent zijn bij ons verdeeld, al gaat iedereen akkoord dat zwaarlijvigheid dient aangepakt te worden, maar zonder gezondheidspolitie. Scholen en bedrijven kunnen de automaten geleidelijk verwijderen met 'ongezonde' frisdrankjes. In sommige openbare besturen geeft men stukjes fruit als tussendoortje.
In het algemeen zou men de gezonde voeding meer moeten promoten en goedkoper maken. Plus de beperking van het vleesverbruik. Acties zoals de veggiedag verdienen steun, op voorwaarde dat er keuzevrijheid is. Obesitax is (tijdelijk) in voege in sommige vliegtuigmaatschappijen voor echt zwaarlijvige passagiers.
Empathische zorg: overgewicht niet culpabiliseren maar ook niet verdoezelen
Overgewicht lijkt ons geschikt als overstap naar de zorgvragers toe; vettaks en obsesitax zouden we beperken tot discussies tussen zorgverleners op de werkvloer.
Af en toe iets vettigs eten (friet met...) kan maar alles met MATE.
Sinds enkele tientallen jaren horen we geregeld over CARE en CURE.
Cure en care: verpleegkundigen stapten hun loopbaan binnen in de hoop dat naast het technische aspect, de cure, voldoende tijd en aandacht zou zijn voor de menselijke aspecten in de care.
Niet dat beide noodzakelijke componenten elkaar zouden uitsluiten, maar een balans is nodig. Sommigen vinden dat door de werkdruk en het over - beklemtonen van het management de care te veel in verdrukking komt. Empathische zorg kijkt voortdurend toe op deze balans.
