Tussen 1870 en 1875 werd met kruiwagen, schop en veel goedkope mankracht het achter u liggende afwateringskanaal gegraven om het overtollige oppervlaktewater van de vruchtbare polders af te voeren. Een sluis met zware sluisdeuren was daarbij noodzaak om te voorkomen dat bij vloed de polders zouden overstromen. Bij eb staat het water aan de landzijde van de zeesluis hoger dan aan de zeezijde. Eertijds was het de taak van de sluiswachter bij eb de zware deuren open te draaien. Zo werd het overtollige water toen richting zee geloosd. Tegenwoordig wordt het water dat men teveel heeft via grote pompen in het gebouw achter u gewoon weggepompt en is men het ook kwijt en kan men het zonder sluiswachter stellen. Piet de Lijser, de laatste echte "sluuswachter vâ 't haeventje vâ Kezand", stond model voor het beeldje, vervaardigd door beeldend kunstenaar Guido Metsers. De "sluuze" was van oudsher een sociaal trefpunt waar de "kezantenaer" en de toerist elkaar treffen. Een praatje maakten, informeerden naar de temperatuur van het zeewater, naar het weer voor de komende dagen en als de mosselen dit jaar weer zo lekker waren als vorig seizoen. Kortom, men kende elkaar en had nog tijd voor elkaar. Tussen de begintijd van Cadzand-Bad als opbloeiende toeristenplaats zo omstreeks de vijftiger jaren van de vorige eeuw en het heden liggen vele jaren. Phanta Rhei, alles stroomt zoals het water door de "sluuze". Alles is in beweging, niets is bestendig. Zo ook Cadzand en haar bewoners en u, onze gast, die zich komt vermaken en ontspannen. Die tijd van toen komt nooit meer terug. De badplaats verandert gestaag maar wat blijft is de gastvrijheid, de aanspreekbaarheid en gemoedelijkheid van de "kezantenaer" en de tijd die we voor elkaar nemen. De laatste "sluuswachter vâ 't haeventje" staat hier voor u als symbool voor al die vroegere "oude kezantenaeren op de sluuze". Een kiekje voor het vakantiealbum, dat kon altijd wel en dat kan nog steeds, ga er maar naast staan!