Sinds het begin van de ruimtevaart in de jaren 50 waren er al plannen voor het maken van ruimtestations. Ze zouden als tussenstation moeten fungeren tussen de aarde en de maan en zouden dienst doen voor de uitbouw van fabrieken en woonkernen in de ruimte.

Na het Appollo tijdperk werd echter voor deze ruimtestations plots minder geld voorzien. Saljoet, Skylab en Mir waren dan ook maar magere beestjes in vergelijking met datgene wat men voor ogen had. En het huidige ISS is - met alle respect - al niet veel beter.

De astronauten kampen er trouwens met iets dat veel erger is dan de relatief kleine kans op een technische storing: botverlies!

Al veel langer dan sommigen willen aannemen, weet men dat dit een immens probleem zou zijn voor elke mens die ooit voor een iets langere periode de ruimte zou worden ingestuurd. Een astronaut verliest zowat 1,5 procent van zijn botdichtheid per maand in de ruimte.

Kalk in de beenderen lost op en komt terecht in de bloedstroom. Zo kan er soms onherstelbare schade aan het beendergestel ontstaan. Verder kan de toegenomen hoeveelheid kalk in het bloed zorgen voor andere gezondheidsproblemen.

Speciale oefeningen zijn geen afdoende oplossing voor het probleem dat overigens te wijten is aan het wegvallen van de zwaartekracht.

Nu bestaan de plannen voor het opwekken van kunstmatige zwaartekracht al zowat 50 jaar maar het heeft geen zin om ze uit te voeren zolang er geen maanbasis is. En zolang men niet weet of het fenomeen zich ook op de maan zou voordoen. Want hoe ongelooflijk het ook klinkt: vandaag weet men dat niet.

Als de maan voldoende zwaartekracht zou hebben om botverlies tegen te gaan, dan zouden astronauten er zelfs kunnen gaan herstellen van de opgelopen schade. Ze zouden niet steeds de gevaarlijke en kostelijke reis heen en terug van het ruimtestation naar de aarde moeten ondernemen.

Het wordt eentonig. Maar alleen al het onderzoek van botverlies bij de astronauten was een verpletterende reden om door te gaan met bemande maanlandingen.