Archeologen wijten het gebrek aan tekenen van agressie bij de prehistorische mens aan het grote territorium waarover die beschikte. De mens zou daardoor geen reden hebben gehad om tegen elkaar te vechten. Nochtans is de voornaamste reden om te vechten sinds jaar en dag voor de man - bij uitbreiding voor het mannelijk dier - de vrouw.
De mens streeft vandaag naar persoonlijke macht en aanzien. Grote leiders of gewone burgers, ze laten - ieder op zijn niveau - maar al te graag aan de buitenwereld zien hoe welvarend en machtig ze zijn. Welnu, het heeft zowat 25.000 jaar geduurd vooraleer de - intelligente - mens de eerste keer verwees naar zijn persoonlijke macht of aanzien.
Duizenden jaren na de megacatastrofen staan er echter plots grote leiders op, die zichzelf laten vereren. Men neemt aan dat dit alles het gevolg was van het ontstaan van de landbouw. Doordat de bevolking niet meer moest rondtrekken voor voedsel ging ze zich ter plaatse vestigen, daardoor ontstonden de steden, machtsstructuren en grote leiders. Het is echter de vraag of men die volgorde niet moet omkeren. Het lijkt er eerder op dat sommige mensen - en dit zowat gelijktijdig op meerdere plaatsen in de wereld - plots zon machtswellust ontwikkelden dat ze anderen verplichtten om zich rondom hen te verzamelen. Hierdoor waren die enerzijds makkelijker te overheersen door de leider zelf en anderzijds moeilijker te onderwerpen door andere groepen die dan weer een andere leider hadden. lees verder via de link
Augustus 2006: NASA geeft toe dat bijna 700 dozen met origineel filmmateriaal - waaronder de beelden van Apollo 11 - sinds jaar en dag spoorloos zijn. De discussie die daarop volgde, maakte duidelijk dat wat de wereld van de landing te zien had gekregen slechte afkooksels waren van de originele beelden die werden doorgeseind. Deze laatste zouden haarscherp zijn geweest terwijl op de televisie in de huiskamer enkel wazige beelden te zien waren. Volgens de officiële versie was de technologie toen nog niet voorhanden om datgene wat werd doorgeseind zonder kwaliteitsverlies om te zetten naar televisiebeelden. Ondertussen blijkt dat men technisch wel degelijk in staat was om veel scherpere beelden de huiskamer in te sturen. De reden voor de slechte beeldkwaliteit zou ergens anders te zoeken zijn geweest.
Lees verder of bekijk de video via de link bovenaan.
De maan is ongeveer 384.000 km van ons verwijderd. Ze heeft een diameter van 3474 km en de zwaartekracht is er 17 keer kleiner dan op aarde. In het midden van de vorige eeuw ontstond er tussen de USA en de USSR een ongeziene wedijver om er als eerste een bemande ruimtevlucht naartoe te sturen. Het was in die tijd overduidelijk dat dit maar een eerste stap zou zijn van de lange ren die nog zou volgen.
Los van de militaire perspectieven prezen alle geleerden de enorme mogelijkheden die de maan bood voor wetenschappelijk onderzoek: Een reusachtig vacuüm - een luxe waar men op aarde enkel kan van dromen - een uitgelezen plaats voor de bestudering van het heelal, voor onderzoek naar nieuwe medicijnen, lancering van reusachtige ruimteschepen, ontginning van grondstoffen ... De maan zou zelfs de aanstormende milieuproblematiek het hoofd kunnen bieden. Niet dat men al direct de grote kolonisatie wou verwezenlijken, maar als tussenstap stonden krachtcentrales en woonkernen in de ruimte tussen aarde en maan op het programma. En de maan moest dienen als tijdelijke verblijfplaats van personeel en lanceerbasis van grondstoffen voor het realiseren van die projecten.
Wie de moeite neemt om zich over Edgar Mitchell te informeren, kan moeilijk anders dan besluiten dat hij een integer, bescheiden en intelligent man moet zijn. Hij werd geboren in 1930 en groeide op in de buurt van Roswell (in de staat New Mexico) waar in 1947 het meest mysterieuze UFO incident aller tijden plaatsvond. Er zou daar namelijk een buitenaards ruimtetuig zijn neergestort (zie de rubrieken over Roswell). Mitchell was nog student op het ogenblik van de crash. Hij was sterk onder de indruk van de verhalen die hij hoorde, maar moest zich tevreden stellen met de officiële versie over een neergestorte ballon. Op drieëntwintigjarige leeftijd ging hij bij het Amerikaanse leger, waar hij werd klaargestoomd tot modelpiloot. Hij sleepte er de ene erkenning na de andere in de wacht. In 1966 zou NASA hem selecteren als astronaut. Zijn verleden en toekomst stonden in het teken van de lucht- en ruimtevaart. En van zijn werkgever.
Tot de maanlanding zijn leven grondig overhoop haalde.
De belangrijkste dingen in het leven zijn het moeilijkste om te verwoorden omdat woorden ze afzwakken (Stephen King, Amerikaans auteur).
Woorden schieten tekort
Spreken zonder woorden ... elkaar aanvoelen ... uitdrukkingen als 'daar zijn geen woorden voor' ... 'niet onder woorden te brengen' ...
Ze wijzen er ons op dat er iets veel sterker is dan woorden.
Prehistorische magistrale grotschilderingen en al even magistrale bouwwerken (waarvan de leeftijd niet vaststaat) wijzen op het bestaan van een superintelligent wezen dat blijkbaar geen geschreven taal had en dit gedurende bijna 30.000 jaar lang. Hoe is zoiets mogelijk? Zou het kunnen dat het ontstaan van een taal eerder een signaal was van afnemende dan van toenemende gaven bij de mens? Was geschreven taal wel die ongelooflijke uitvinding waarover men het zo vaak heeft? Zo ja, waarom blijkt dan dat die uitvinding op meerdere plaatsen in wereld zowat gelijktijdig het licht zag? Meer nog, het lijkt er sterk op dat zelfs de gesproken taal ontstellend lang op zich heeft laten wachten. Alsof taal ontstond uit noodzaak.
Volken die na de megacatastrofen zo goed als in afzondering hebben geleefd - zoals de indianen in Noord-Amerika - hadden een geloof dat ons bekend voorkomt en dat misschien verwijst naar het prehistorische superbrein. Ze hadden namelijk de overtuiging dat de wereld van de geesten écht bestond en in die paranormale wereld waren woorden overbodig. Een overtuiging die leeft in zowat alle culturen. Velen zijn er dan ook van overtuigd dat ze op waarheid berust, net zoals velen ervan overtuigd zijn dat sjamanen en priesters in latere tijden steeds triestere afkooksels werden van een groep mensen die ooit wezenlijk hebben geleefd. Waardoor geloof - of bijgeloof - het na de megacatastrofen overnam van de paranormale realiteit en we tot vandaag met heel veel vraggen zitten.
Om een beeld te geven van de grootte van ons zonnestelsel en het weinige dat we ervan afweten: De Kuipergordel, waar Pluto en Eris in vertoeven, bevindt zich tussen de dertig en vijftig keer de afstand aarde-zon. De Oortwolk tussen de 50.000 en 100.000 keer die afstand. Tot daar zou de aantrekkingskracht van de zon nog enige invloed uitoefenen. De Voyagers, gelanceerd in de jaren 70, klieven momenteel door de uiterste regionen van de Kuipergordel aan zowat 60.000 km per uur. De kans dat ze een asteroïde nog maar tegenkomen, is - ondanks de miljarden exemplaren die er rondzweven - zo goed als nihil. Het zal nog duizenden jaren duren vooraleer ze de Oortwolk bereiken. Over deze wolk asteroïden weet niemand iets met zekerheid, men heeft alleen theoretische modellen. Hoewel sommigen beweren dat Sedna tot het binnenste van de Oortwolk zou behoren.
Klik op de link voor illustratie en de hele rubriek.
Onderaan de rubriek die u vindt via bovenstaande link, ziet u een interview van Sitchin met Robert S. Harrington. De videoclip is in het Spaans ondertiteld. Om onduidelijke redenen zijn alle kopieën die circuleren op het net van slechte kwaliteit. Voor wie de clip echter wil overslaan, de boodschap is duidelijk: met Niburu valt niet te spotten. Want wie een autoriteit als Harrington durft tegen te spreken, moet op zijn minst zijn twijfels hebben. Als u aan de authenticiteit van de clip zou twijfelen: via één van de vorige rubrieken op de site kan u een geschreven bron raadplegen die verwijst naar het bestaan van Niburu (van de hand van dr Harrington en collega's).
Het minste wat men over Sitchin kan zeggen, is dat hij wereldwijd toch hier en daar wat twijfel heeft gezaaid. En wie hem het voordeel van de twijfel gunt, kan misschien beter een schuilkelder bouwen. Overigens voorspelt de Maya kalender met zijn doemscenario op 21 december 2012 ook weinig goeds. Net zoals de cryptische voorspellingen van Nostradamus, een Franse ziener uit de 16° eeuw die banden had met - jawel - de vrijmetselaars. Nostradamus boodschappen mogen dan warrig zijn - gecodeerd zeggen sommigen - ze waarschuwen ons voor hetzelfde fenomeen als dat waarvoor andere astronomen van de oude beschavingen ons waarschuwden: 'Kijk uit voor de tijd waarin ons zonnestelsel zich op één lijn bevindt met het centrum van de Melkweg'. Een lijn die volgens heel wat huidige astronomen voor interpretatie vatbaar is. Wat niet wegneemt dat de oude voorspellers wetenschappelijk tewerk leken te gaan en dat hun doemscenario's klokvaste tijden meekregen. Iets wat toevallig of niet, past in het kraam van Niburu. Hoewel we hun horloge niet exact kunnen aflezen, wijst de grote wijzer toch al te vaak naar het begin van deze eeuw. Of het nu 2012 is of 2085 maakt daarbij in principe niet zoveel uit, alhoewel ...
Als we Sitchin mogen geloven, zou Niburu de aanstoker kunnen zijn van de opwarming van de aarde. En alles bij elkaar begint het er inderdaad op te lijken dat er een mysterieuze speler in het spel moet zijn. De zon lijkt alleszins af te vallen als kandidaat. Ze lijkt immers als jaren uitgeteld. Haar activiteit is de laatste eeuw dan wel toegenomen in vergelijking met vorige eeuwen, maar ondertussen staat ze wel al abnormaal lang op een zeer laag pitje. Ze is zelfs honderdjarige diepterecords aan het breken.
De zon kent een elfjarige cyclus waarbij het aantal zonnevlekken stijgt en daalt. Meer zonnevlekken heeft een temperatuurstijging tot gevolg, minder, een daling. Normaal gezien is het effect echter zo miniem dat we het verschil niet voelen. Met uitzondering van een periode in de 17° eeuw (het zogenaamde Maunder Minimum) toen er lange tijd geen zonnevlekken te bespeuren waren, waardoor de temperatuur op aarde een fikse duik nam. ...
Lees verder via de link bovenaan de blz. U vindt er tevens een interessante schets.
Philip Corso, luitenant-kolonel en jarenlang vertrouwensman van de echte machthebbers - betrokken bij de meest geheime missies - deed vlak voor zijn dood op 83 jarige leeftijd in 1998 een openlijke biecht die niemand van ons onberoerd zou mogen laten.
Zijn bekentenis ingekort tot 4 zinnetjes: Ik heb niets meer te verwachten van dit leven maar ik wens de waarheid naar buiten te brengen. Het tuig in Roswell was niet van deze planeet afkomstig. Wij hebben er heel wat technologie van gekopieerd. Wernher von Braun was mijn getuige.
Luitenant-generaal Arthur Trudeau en Robert Oppenheimer, Joods-Amerikaans genie en de vader van de atoombom genoemd, zouden eveneens tot die getuigen hebben behoord.
Eén van de citaten van Corso (oorspronkelijk van de in 1991 overleden generaal Trudeau die de top secret missie rond Roswell leidde): 'Het vergde ons vijf jaar om de chip te ontwikkelen. Zonder buitenaards voorbeeld had het ons 250 jaar gekost'.
Corso verklaarde in 1998 dat hij de lichamen van buitenaardse wezens die in Roswell zijn neergekomen, heeft gezien met eigen ogen. Dit geldt eveneens voor de autopsierapporten (onnodig te zeggen dat de amateurbeelden die over de zogenaamde autopsie circuleren overduidelijke grappen zijn).
'Ze leken op een menselijke kloon.' (Eigenlijk leken ze op een onvolgroeide menselijke kloon.) 'Ze waren kaal, hadden geen mond, geen oren, geen geslachtsorganen en ze hadden geen stembanden. Alles wijst er op dat ze hun gedachten konden overbrengen op een voor ons onbegrijpelijke manier. Hun hersenen bestonden voor een deel uit computer hardware'.
Corso's verklaring onder eed werd door de organisatie CAUS (Citizens Against UFO Secrecy) gebruikt om de Amerikaanse autoriteiten voor de rechter te dagen (25 maart 1998) om zo volledige openheid te verkrijgen. (Dromen is natuurlijk toegestaan.)
Corso geloofde - net als Reagan - rotsvast in de dreiging die er van de aliens zou kunnen uitgaan.
Het lijkt er echter meer op dat deze niet op macht belust waren. Veel dreiging lijkt er in elk geval niet te zijn van uitgegaan.
Meer zelfs, diegene die Corso te zien kreeg, waren misschien al duizenden jaren dood. Misschien waren ze al die tijd als mummie bewaard gebleven en kwamen ze pas na de tweede wereldoorlog aan de oppervlakte.
Tussen haakjes: Corso leek niet op de hoogte van de geheimen van de Apollomissies. In 1969 zat hij dan ook min of meer op een zijspoor.
Tot op een afstand van 100 lichtjaren van onze zon bevinden zich een paar honderd andere zonnen. En rond een aantal ervan draaien er zeker planeten, exoplaneten genaamd omdat ze zich buiten ons zonnestelsel bevinden. De meeste zijn echter te klein om te kunnen waarnemen, iets waar weldra verandering in zal komen, want de technische middelen worden alsmaar beter.
Nu moet een planeet wel voldoen aan een aantal criteria opdat er leven zou kunnen voorkomen. Ze moet een geschikt klimaat hebben, vloeibaar water, een atmosfeer met de juiste samenstelling, enzovoort. Althans: dat zijn de voorwaarden die wij als mensen zouden stellen. Vraag is of een buitenaardse levensvorm eenzelfde eisenbundel heeft.
Toch zouden er zich al geschikte planeten kunnen ophouden in de buurt van het Alpha Centauri-stelsel, onze naaste buren op 4,3 lichtjaar hiervandaan. Ook bij onze volgende buren, Gliese 581, op 20,5 lichtjaar, doen er zich mogelijkheden voor. Het stelsel is namelijk extreem stabiel. Het is voorlopig echter nog wachten op zekerheid, maar met de nieuwe technologieën zou dat niet zo lang meer mogen duren.
Een schilderij van Chifflart dat het geweten tracht weer te geven (Bron: Wikipedia). (Klik op bovenstaande link voor het schilderij)
De vorige tekst werd enigszins aangepast. Vandaar de nieuwe versie
Rechtvaardigheid, medeleven en schuldgevoel
Waarom het geweten met haar rechtvaardigheid, medeleven en schuldgevoel niet van deze planeet afkomstig kan zijn.
De natuur is onvoorstelbaar wreed. Dieren verscheuren andere onschuldige dieren op de meest gruwelijke wijze. Toch treft hen daarbij geen schuld. Omdat ze geen moreel besef hebben. Wat niet wegneemt dat we al te vaak de neiging hebben om in hun instincten menselijke eigenschappen te willen zien.
De mens heeft echter een bewustzijn, de basis van al zijn gaven die niet van deze planeet afkomstig lijken. Dankzij dat bewustzijn kan hij op een onvergelijkbare manier problemen oplossen en bouwen aan de kennis van zijn voorgangers. Maar het doet hem ook in geweten nadenken over zijn daden. Iets wat geen enkel ander levend wezen op deze planeet ooit doet.
Hoe komt het dat sommige mensen zoveel medeleven in zich hebben dat ze hun leven zouden geven voor een ander? Hoe komt het dat sommige mensen bijna letterlijk doodgaan aan schuldgevoel na het stellen van een verwerpelijke daad? Hoe komt het dat zich bij sommige mensen een soort ingebouwd rechtvaardigheidsgevoel manifesteert dat hen - willen of niet - om rekenschap vraagt? Waarom is er bij dieren van rechtvaardigheid, medeleven en schuldgevoel geen sprake? Misschien dat de kiemen ervan bij hen wel te bespeuren zijn, maar daarvoor moet men dan toch veel goede wil aan de dag leggen.
Op planeet Aarde draait letterlijk ALLES rond de strijd om te overleven en de macht van de sterkste. Op die regel is er maar één uitzondering: de mens.
Nu moet gezegd dat alle mensen in mindere of meerdere mate uit zijn op macht, iets waaraan - zoals later zal blijken - niet te ontsnappen valt. Sommigen gaan daarbij vernuftig tewerk en camoufleren hun machtswellust onder het mom van altruïsme. Anderen doen geen moeite, volgen open en bloot de wetten van het leven op aarde en zijn daarbij tot ongekende wreedheden in staat.
Een bepaald percentage van mensen lijkt echter zoveel 'geweten' in zich te dragen dat men ze onmiskenbaar als 'goed' moet bestempelen. En het is dat 'goede' dat ons zou moeten doen nadenken, omdat het niet van deze wereld kan zijn.
Er zijn onderzoekers die menen dat bijvoorbeeld medeleven meehelpt aan het beschermen van het individu en dus eigenlijk aan het overleven van de soort. Het zou volgens hen ook in de dierenwereld als instinct voorkomen. Doch dat dieren zich niet bewust zijn van hun gevoelens, daarover is vrijwel iedereen het eens. De meeste wetenschappers geven dan ook toe dat achter het inzicht in gevoelens van rechtvaardigheid, medeleven en schuld iets raadselachtigs schuil moet gaan. Dat inzicht zou zelfs ooit veel sterker zijn geweest. Zo zouden in prehistorische tijden 'goddelijke' mensen hebben vertoefd in een gemeenschappelijk bewustzijn, waardoor ze elkaar aanvoelden alsof ze één en dezelfde persoon waren.
Als dat vermoeden zou kloppen, dan is het huidige geweten van de mens eerder te omschrijven als een gedegenereerd gevoel. Gedegenereerd, omdat egocentrisme het onder druk heeft gezet. Egocentrisme blijkt immers een noodzakelijk kwaad voor het leven op deze planeet. Het zet aan tot het streven naar macht, seks, meer nakomelingen en dus meer differentiatie, wat het enige middel zou zijn om planeet Aarde te overleven. Zeker voor dieren, maar normaal gezien ook voor de mens. En als men de natuur haar gang laat gaan dan ziet de toekomst er voor waarden als rechtvaardigheid, medeleven en schuldgevoel niet rooskleurig uit. Gelukkig is de kans reëel dat mensen met het meeste geweten ook het meeste weten. Ze zouden, met andere woorden, wel eens de slimste kunnen zijn. Misschien vindt de mens dus ooit wel een middel om de nood aan differentiatie te omzeilen, waardoor het geweten en het in stand houden van de zwakkere - ondanks de aardse wet van de sterkste - toch kunnen blijven voortbestaan.
***
Een onmogelijk superbewustzijn - naar aardse normen - maakt de mens zonder meer uniek.
Een superbewustzijn dat nog niet zo lang geleden als van de ene dag op de andere, op het toneel verscheen.
Waarom medeleven en schuldgevoel niet van deze planeet afkomstig kunnen zijn.
De natuur is onvoorstelbaar wreed. Dieren verscheuren andere onschuldige dieren op de meest gruwelijke wijze. Toch treft hen daarbij geen schuld. Omdat ze geen moreel besef hebben. Wat niet wegneemt dat we al te vaak de neiging hebben om in hun instincten menselijke eigenschappen te willen zien.
De mens heeft echter een bewustzijn, de basis van al zijn gaven die niet van deze planeet afkomstig lijken. Dankzij dat bewustzijn kan hij op een onvergelijkbare manier problemen oplossen en bouwen aan de kennis van zijn voorgangers. Maar het doet hem ook in geweten nadenken over zijn daden. Iets wat geen enkel ander levend wezen op deze planeet ooit doet.
Hoe komt het dat sommige mensen bijna letterlijk doodgaan aan schuldgevoel na het stellen van een verwerpelijke daad? Hoe komt het dat sommige mensen een soort ingebouwd rechtvaardigheidsgevoel lijken te hebben waaraan ze - willen of niet - rekenschap moeten afleggen? Waarom is er bij dieren van medeleven en schuldgevoel geen sprake? Misschien dat sommigen de kiemen ervan bij dieren willen zien maar daarvoor moeten ze dan toch veel goede wil aan de dag leggen. Kortom: Hoe komt het dat de mens eigenschappen heeft die in strijd zijn met de wetten die het leven op aarde altijd heeft moeten volgen?
Op planeet Aarde draait letterlijk ALLES rond de strijd om te overleven, waarbij de zwakkere meedogenloos wordt uitgeschakeld. Op die regel is er maar één uitzondering: de mens. Of beter gezegd: een bepaald percentage van mensen lijkt zoveel medeleven in zich te dragen dat men zich wel moet afvragen waar het vandaan zou kunnen komen.
Mensen die het recht van de sterkste opeisen - zij die het meeste streven naar macht - worden hier even buiten beschouwing gelaten. De ergste onder hen lijken overigens echt wel de wetten van het leven op aarde te volgen en zijn daarbij zelfs tot ongekende wreedheden in staat.
Er zijn onderzoekers die menen dat medeleven meehelpt aan het beschermen van het individu en dus aan het overleven van de groep. Doch de meeste wetenschappers geven toe dat er iets raadselachtigs achter schuil moet gaan. Gevoelens van medeleven (en het daaruit voortvloeiende gevoel van schuld) lijken immers niet gericht op natuurlijke selectie. Ze zouden die selectie zelfs tegenwerken doordat ze de zwakkere in stand houden.
Het is echter duidelijk dat niet elke mens evenveel medeleven en schuldgevoel in zich draagt. Alsof in elke mens een unieke mix van twee verschillende werelden aanwezig is. De eerste komt overeen met deze die in elk dier is terug te vinden en heeft als enig motto: overleven. Rechtvaardigheid is in de dierenwereld dan ook een onbekend begrip.
De tweede wereld leunt aan bij een gemeenschappelijk bewustzijn, een spirituele toestand waarin mensen elkaar aanvoelen. Die wereld kan alleen maar afkomstig zijn van een onaardse levensvorm.
Spijtig genoeg is egocentrisme een noodzakelijk kwaad voor het leven op deze planeet. Het zet immers aan tot het streven naar macht, seks, meer nakomelingen en dus meer differentiatie. Zeker bij de dieren, maar wellicht ook bij de mens. Als men de natuur haar gang laat gaan, ziet de toekomst er voor waarden als medeleven en schuldgevoel niet rooskleurig uit. Gelukkig is de kans reëel dat mensen met het meeste geweten ook het meeste weten. Ze zouden, met andere woorden, wel eens de slimste kunnen zijn. Misschien vindt de mens dus ooit wel een middel om de nood aan differentiatie te omzeilen, waardoor medeleven en het in stand houden van de zwakkere - ondanks de aardse wet van de sterkste - toch kan blijven voortbestaan.
***
Een onmogelijk superbewustzijn - naar aardse normen - maakt de mens zonder meer uniek.
Een superbewustzijn dat nog niet zo lang geleden als van de ene dag op de andere, op het toneel verscheen.
(voor een foto van Mitchell: klik op de link hierboven)
Edgar Mitchell, de zesde man op de maan, heeft de zwijgplicht enigszins doorbroken. Enigszins, want hij houdt ongetwijfeld nog wat achter de hand. Ook hij heeft nu eenmaal dierbaren die hij niet in gevaar wil brengen.
Dat UFO's werkelijk bestaan, dat de aarde werd bezocht door een buitenaardse beschaving, maar dat de waarheid wordt achtergehouden, dat moet toch een slag in het gezicht zijn geweest van uiterst machtige mensen die Mitchell decennialang als een ultieme vertrouwenspersoon hebben aanzien? Men zou denken dat er al voor minder in ongenade zijn gevallen, met alle gevolgen van dien. Het kaliber van de klokkenluider is echter zeer groot. Vandaar dat het er alle schijn van heeft dat men voor een andere vorm van liquidatie heeft gekozen dan de fysieke.
Hoewel Mitchell's getuigenis maandenlang wereldnieuws had moeten zijn, blijkt dat de man in de straat niet eens weet wie Mitchell is. En als hij al eens in de media komt, volgt steevast een minzaam lachje van de reporter in kwestie. Zijn geloofwaardigheid is dus ondertussen zo sterk ondermijnd dat er nog weinig gevaar van hem uitgaat. Dat is trouwens ook datgene wat Mitchell zelf al meermaals heeft laten verstaan.
Mitchell steekt niet onder stoelen of banken dat de maan een enorme kracht uitoefent op het bewustzijn. En het valt daarbij op dat zijn acht nog levende collega's die de maan aan den lijve hebben ondervonden, hem eigenlijk niet tegenspreken. Hij voerde paranormale experimenten uit, die moesten aantonen dat men van op de maan het DNA van mensen op aarde kon sturen. NASA's naam is haas, zij weten van niets. Maar het staat wel vast dat Wernher von Braun - begin de jaren 70 één van hun absolute topfunctionarissen - op de hoogte van was van de experimenten.
Waarom zou echter enkel von Braun hiervan geweten hebben? Men mag er toch wel van uitgaan dat NASA, als leidende autoriteit letterlijk van alle initiatieven op de hoogte moet zijn geweest? Het Apollo project was tot in de puntjes geregeld. Elke seconde werd met belastingsgeld betaald. Waarom zou NASA geldverspillende tijd en middelen hebben toegestaan aan onverantwoorde experimenten? Waarom wordt de uitleg 'persoonlijk initiatief van de astronaut in kwestie' zo kritiekloos geslikt? Wat wisten de - toenmalige - NASA toplui werkelijk over de bewustzijnskrachten van de maan?
Mitchell is er zich van bewust dat hij met vuur heeft gespeeld door in het openbaar te getuigen. Hij lijkt op zijn woorden te letten als hij het over NASA heeft. Maar dat hij ons niet alles zegt wat hij weet, daarover zijn velen het eens.
In de atmosfeer doen zich vaak elektromagnetische ontladingen voor. De lichtverschijnselen die ze met zich meebrengen - andere dan de gewone bliksem - hebben nog weinig geheimen. Toch zijn er ook lichtfenomenen waar men maar geen verklaring voor vindt. Zo hebben astronauten sinds de jaren 50 talloze 'lichtgevende bollen' waargenomen in het luchtruim (en daarboven). Daarnaast blijkt uit getuigenissen van Apollo astronauten dat diezelfde bollen zich ook in de buurt van de maan bevinden. Zowel in de aardse atmosfeer als in de omgeving van de maan, blijken dus gelijkaardige lichtbollen voor te komen. Op de maan rekent men die verschijnselen bij de meer algemene LTP of Lunar Transient Phenomena - voorbijgaande maanfenomenen - die astronomen al eeuwenlang intrigeren en die misschien wel te maken hebben met gezichtsbedrog. Vooral omdat ze blijkbaar nooit gelijktijdig van op verschillende plaatsen werden waargenomen.
Uiteraard zocht men met het oog op de maanlandingen een verklaring voor die lichtbollen. Speculaties kwamen van overal, maar geen enkele hield stand. Blijkbaar vonden de beste onderzoekers, die beschikten over de meest gesofisticeerde middelen, dus geen uitleg voor het fenomeen. Hoewel het natuurlijk ook zou kunnen dat ze ons liever in het ongewisse lieten. Men was het er wel over eens - iets waar men eigenlijk geen onderzoeker moet voor zijn - dat de mysterieuze lichtbollen te maken hadden met elektromagnetisme. Alleen bleek (en blijkt) men ook hier enkel te kunnen speculeren waar dat elektromagnetisme op de maan vandaan zou kunnen komen. Zonnewinden en vulkanische gassen passeerden de revue, maar ze bleken niet opgewassen tegen de kritiek. Een verklaring blijft ook nu nog uit.
Evenmin kan men doorgronden waarom sommige astronauten bij hoog en bij laag bleven volhouden dat de lichtbollen een eigen leven leken te leiden. Dat ze de meest onmogelijke bochten namen en soms verdwenen om ergens anders opnieuw op te duiken. Het staat trouwens vast dat - of all people - Neil Armstrong er ondersteboven van was. Figuurlijk gesproken uiteraard.
Waarom kan men met de huidige technische middelen maar niet uitvissen waar die lichten vandaan komen? Of heeft men lang geleden al besloten om hierover niet al te veel onrust te stoken?
Voor een foto van de lichten: klik op de link bovenaan.
Je hebt geen ziel. Je bént een ziel. Je hebt een lichaam ... (Charles Staples Lewis, Iers schrijver)
Eva was eerst
De Bijbel gaat terug tot tijden die niemand kan achterhalen. Veel verhalen werden ongetwijfeld aangedikt of zelfs volledig gefantaseerd, maar toch verwijst hij naar datgene waar heel wat oeroude verhalen van doordrongen zijn: ooit leefden er, verspreid op aarde, superieure mensen. Van de Anunnaki bij de Soemeriërs, de Engelen bij de Joden tot de Viracocha bij de Inca's, de vanzelfsprekendheid waarmee in wereldwijde, oeroude verhalen over 'godenmensen' wordt gesproken, doet vermoeden dat van pure fantasie geen sprake kan zijn.
De leden van het zogenaamde godenras waren rechtschapen. Ze waren 'goed' doordat een hogere geest bezit van hen had genomen. Opmerkelijk is wel dat de Heilige Geest in de Bijbel nooit in plaatsen, dieren of dingen aanwezig is, enkel in mensen.
Daarbij leken de supermensen stuk voor stuk een onvoorstelbaar hoge leeftijd te bereiken. Alsof ze het niet nodig vonden om hun DNA snel door te geven. Iets wat aardse wezens normaal gezien moeten doen om - hoe kan het ook anders - genetisch flexibel te blijven om de wispelturige planeet het hoofd te kunnen bieden.
Al bij al blijken de oudste teksten dus verrassend nauw aan te sluiten bij de stelling dat een buitenaardse beschaving de aarde heeft bezocht.
***
De Bijbel staat vol met verwijzingen naar 'Elohim' en 'Engelen' (beide namen zijn vaak door elkaar gebruikt). En ondanks de meningsverschillen hierover mag men aannemen dat ze als superwezens werden beschouwd. Ze leken op mensen maar ze werden door de gewone mens als afgezanten van God beschouwd, die iets te vaak 'uit de hemel neerdaalden' opdat men telkens weer van beeldspraak zou kunnen spreken. Dat ze dus op één of andere manier konden vliegen, ligt voor de hand. Vaak verschenen ze ook in visioenen. Alsof ze geen stem hadden maar rechtstreeks konden doordringen in het bewustzijn. Toevallig weer een kenmerk dat men met groot gemak aan een buitenaardse levensvorm zou kunnen toeschrijven.
***
Eva wordt in de Bijbel als dé moederfiguur aanzien. Ze kwam in de eerste geschriften vóór Adam. Met andere woorden: Eva was eerst.
Volgens de oudste Joodse verhalen (lees verder via de link hierboven)
Als de aarde in het verleden bezoek heeft gekregen van een buitenaardse beschaving dan zijn daarvan bewijzen terug te vinden op de maan.
Het lijkt alsof geleerden er een heilige schrik voor hebben om die stelling - waar nochtans geen speld is tussen te krijgen - hardop uit te spreken. Enkelingen waaronder Ian Crawford van het Birkbeck College (Universiteit van Londen) hebben weliswaar een paar schuchtere pogingen in die richting ondernomen, maar de repliek van hun collega's bestond uit een oorverdovend stilzwijgen.
Wie echter een open geest heeft, kan moeilijk anders dan de mogelijkheid erkennen dat de aarde ooit vreemd bezoek heeft ontvangen. Het is toch kortzichtig om vandaag te beweren dat de mens binnen pakweg 5000 jaar buitenaards intelligent leven zal ontdekken en tegelijk koppig de mogelijkheid te verwerpen dat de aarde in het verleden door datzelfde leven werd bezocht? Het zou trouwens de normaalste zaak van de wereld zijn als die bezoekers eerst op de steriele en veilige maan zouden landen. Dichtbij de moederplaneet en ver weg van virussen, bacteriën en alle andere obstakels die hen zouden kunnen bedreigen.
De maan heeft echter geen atmosfeer waardoor alle sporen, ook deze van miljoenen jaren oud, er onaangeroerd bewaard blijven.
Overigens kunnen lavagrotten ook voor buitenaardse wezens ideale basissen zijn geweest. Waarom heeft men niet meer moeite gedaan om die grotten te lokaliseren en te doorzoeken? De gedachte alleen al moet voor NASA toch onweerstaanbaar zijn geweest?
Lees verder via de link hierboven. Waar u tevens een paar fotos kan zien.
Als we Sitchin mogen geloven, zou Niburu de aanstoker kunnen zijn van de opwarming van de aarde. En het begint er inderdaad stilaan op te lijken dat er een externe factor in het spel moet zijn. Is het de zon die plots zoveel meer warmte geeft? Of kan de naderende 'planeet' dan toch een rol spelen? Deze laatste zou het hele zonnestelsel enigszins in beroering kunnen brengen en zo enige opwarming veroorzaken. Dat beetje extra zou echter meer verdamping en meer bosbranden teweegbrengen, dus meer koolstofdioxide die zorgt voor nóg meer opwarming, verdamping, bosbranden, enzovoort. De catastrofale kettingreactie zou voortduren tot Niburu zich weer ver genoeg van ons zou hebben verwijderd.
Eén van de belangrijkste broeikasgassen is waterdamp. En de aarde is bijna volledig met water bedekt. Elke temperatuurstijging stelt dus automatisch de hefboom in werking.
Om de controverse compleet te maken, valt er zelfs iets voor te zeggen dat de moderne mens de stijging van de broeikasgassen eerder afremt dan doet toenemen. Ironisch genoeg heeft hij er door ontbossing immers voor gezorgd dat bosbranden minder om zich heen kunnen grijpen. Verder zorgt hij toch ook voor de bluswerken. Overigens is het een kwakkel dat aanstekers de voornaamste oorzaak zouden zijn van de branden. De natuur zorgt immers voor genoeg brandhaarden. Nu zijn er steeds meer studies die aantonen dat als de mens de bosbranden geen halt zou toeroepen, de broeikasgassen simpelweg de pan zouden uitswingen. De door mensen veroorzaakte uitstoot, zou immers in het niets verzinken in vergelijking met deze veroorzaakt door ongecontroleerde bosbranden.
Wat de externe factor zonder meer geloofwaardig maakt is het feit dat naast de aarde ook Mars, Jupiter en andere hemellichamen in ons zonnestelsel aan het opwarmen zijn. Iets waar de media doorgaans weinig aandacht aan besteden. Nog minder aandacht schenken ze aan de opwarming van de maan. Hoewel zich daar hetzelfde verschijnsel voordoet. Dat blijkt uit de resultaten van de meetapparatuur die Apollo 15 er heeft achtergelaten. (voor de bron: zie via de link hierboven) Ten slotte nog een klein detail: om de isolatie van de aarde te verbeteren, koestert men vandaag plannen om in de atmosfeer chemische stoffen te pompen. Hoe komt men er bij? Zullen velen zich afvragen. Het valt echter op dat Sitchin al in de jaren 70 wist te melden dat de Anunnaki eigenlijk precies hetzelfde hadden gedaan.
Het minste wat men over Sitchin kan zeggen is dat hij wereldwijd toch hier en daar wat twijfel heeft gezaaid. En wie hem het voordeel van de twijfel gunt, kan misschien beter een schuilkelder bouwen. Overigens voorspelt de Maya kalender ook niet veel goeds. Hoewel voor Sitchin 21 december 2012 toch wat te vroeg valt.
Nawoord: 'Eva Was Eerst' was voltooid nog vooraleer ik als 'auteur' over Sitchin en Niburu had gelezen. De stellingen van Sitchin bleken echter niet haaks te staan op wat in deze site werd beweerd. Integendeel, ze losten een aantal vragen op. Vandaar dat ik achteraf hier en daar wat aanpassingen heb doorgevoerd. [Sic]
Voor een foto van het symbool voor de zwarte zon (en andere): klik op de link hierboven.
Niburu als de tweede zon, de Anunnaki als de goden die uit de hemel neerdaalden, de creatie van de mens uit een vrouwelijke aap ... het past allemaal precies in het plaatje dat de oude volken ons hebben nagelaten. Toch zal Sitchin's verhaal niet volledig kloppen. Het is nu eenmaal gebaseerd op teksten van een volk dat leefde na de megacatastrofen. De machthebbers waren hoe dan ook mannen. En hun verhalen zullen doordrongen zijn geweest van het streven naar macht. Iets wat de Anunnaki wellicht niet op het oog hadden. Dat ze oorlogen zouden hebben gevoerd, is dan ook twijfelachtig, hoewel Sitchin zegt van wel.
Overigens geeft hij geen verklaring voor het plotse verschijnen van de grotschilders. En voor het feit dat die zich vanuit het zuiden van het huidige Frankrijk klaarblijkelijk hebben verspreid over de wereld. Verder lijkt het logischer om aan te nemen dat de Anunnaki niet de bewoners van Niburu waren, maar wel het godenras dat leefde vóór de megacatastrofen. Het godenras dat door de bewoners van Niburu was geschapen.
De vorige doortochten van de planeet zouden 1515 en 5115 vóór Christus zijn geweest. Het schrift bestond toen al. Maar verwijzingen naar Niburu en haar bewoners zijn dubbelzinnig. Vooral omdat beeldspraak blijkbaar in die tijd de regel was, maar ook omdat onze vertalingen zichzelf vaak tegenspreken.
Wie echter alles op een rijtje zet, zou wel eens tot de conclusie kunnen komen dat men de tweede zon in de oude tijden wel degelijk heeft gezien, dat daar af en toe een doomscenario aan verbonden was, maar dat er geen vreemde bezoekers zijn geland. En de reden daarvoor zou niet alleen voor Niburu gelden, maar voor elke andere moederplaneet van het menselijke bewustzijn: Op Niburu is er van leven geen sprake meer.
