en dan dat telefoontje...ze is eruit gestapt, de vreselijke stilte aan de andere kant van de lijn.

Dat komt als een donderslag bij klaarlichten dag...

Plots ben ik al mijn eigen zorgen&verdriet vergeten en is mijn aandacht bij haar en haar kinderen.

Wat een dubbel gevoel geeft me dit, hoevaak heb ik er zelf niet willen uitstappen, nu staat die periode gelukkig op een heel klein pitje, mijn drive zijn mijn ventje en mijn kids,...dat is een schrik dat bij mijn ventje blijft hangen.

Ik snap dat wel, zou dat ook hebben, ik voel nu ook voor de 1ste maal wat zulke schrik inhoudt, een akelige gewaarwording.

Beelden van wat we samen deden flitsen voorbij, een goei glas wijn op een terraske na een vergadering,wandeling in de bossen,...

En nu niets meer

Lieve X het ga je goed daar waar je ook mag zijn en moest je dit lezen van daarboven weet dat je kids je nooit zullen vergeten.

Liefs

een verwarde&verdrietige Feniks