Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen (België) en mijn beroep is dromen van een normaal leven.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven,lezen,tekenen,computer,wandelen,dieren.
Ik ben herstellende CVS patient. De laatste maanden voel ik mij sterk genoeg om opnieuw toekomstplannen te durven maken. Via het schrijven vond ik een uitlaatklep en ik hoop via deze blog gelijkgestemde zielen te vinden.
Fieps hersenspinsels
gedachten, illustraties en verhalen
12-03-2007
Dank je
Ik ben welliswaar een vreemde eend in de bijt
Een buitenstaander
Een eenzaat
Associaal
niet goed snik misschien ...
Ik functioneer niet naar behoren
in deze bekrompen maatschappij
waar alles rond presteren draait
Bezit en status zijn belangrijker
dan evenwicht en balans
Kinderen staan onder een enorme druk
om te voldoen aan hun ouders verwachtingen
Dromen die zij niet konden waarmaken,
drukken al voor hun geboorte
als een last op hun zwakke schouders
Depressie
Vermoeidheid
Gestoord gedrag
Criminaliteit ...
is niets anders dan een wanhopige schreeuw om hulp
Hulp om te overleven
in deze verwarrende wereld
Wat ben ik blij
dat ik dat tikkeltje vreemd ben
Vreemd genoeg om niet in deze maatschappij te passen
Vreemd genoeg om niet mee te kunnen draaien in deze malle molen
De eerste zon van deze prille en vroege lente warmt mijn arme en verkleumde lijf. Het is jaren geleden dat ik van deze stralende god geniet. Al die tijd heb ik mij gewenteld in depressie en verdriet. Licht en vreugde verdroeg mijn uitgeputte geest niet. Schemer en duisternis werd verwelkomt. Dit stemde overeen met mijn zielige gemoedstoestand. Maar gelukkig klaart de hemel in mijn ziel weer op. De zon breekt door de lage wolken en ik zuig de energie gulzig op. Voor het eerst in al die tijd heb ik genoten van het buiten zijn. Op mijn knieën met mijn handen woelend in de vruchtbare grond. Het overwoekerend onkruid verwijderen om de gewenste planten licht en ruimte te geven. Mijn tuin is de weerspiegeling van mijn gemoed. Met spijt ben ik na enkele uren zwoegen gestopt, om uitputting te voorkomen. Ik voel me sterker, maar ik ben niet genezen. Ik zal nooit genezen, maar wel herstellen. Met die wijsheid nestel ik mij in de zetel met een boek. Tevreden over de verrichte arbeid en vastberaden om dit werk verder te zetten zogauw de kans zich voordoet: het onkruid wieden in mijn leven, zodat de jonge en kwetsbare scheuten tot sterke
Onze kippen hebben een een groot territorium. De helft van onze tuin hebben ze helemaal tot hun beschikking. Dat is een terrein van 16m op 30m, rijkelijk beplant met bomen en struiken. Ik vind dat, in mijn bescheiden mening, ruim bedeeld voor tien kippen en drie hanen. Ze onderhouden hun park goed. Geen sprietje onkruid is er nog te vinden. Sterker nog, al het gras is verdwenen en de al jaren braakliggende aarde is vakkundig omgespit. Daarbovenop leggen onze meisjes dagelijks verse eitjes. Wat wil je nog meer?
Vers en groen gras. Dat wilden ze nog meer. Deze winter waren ze niet langer tevreden met hun graan a volonté en iedere dag de kliekjes van onze maaltijd. De tuin was omgespit, de wormen en andere insecten zaten diep onder de grond en ze snakten naar een fris hapje groen. Heel aanlokkelijk als er naast de deur een heel groot weiland, zomaar voor het grijpen ligt. Het jonge volkje, de kinderen van Polleke die ondertussen tot volwaardig pluimvee is uitgegroeid, verlegde zijn grenzen. Op zich geen probleem. Als ze te ver gingen hoefde ik hun maar te roepen en ze kwam aangesneld. Iedere avond keerden ze trouw terug naar hun thuis om daar samen op stok te gaan.
Maar onze buurman, de eigenaar van dit weiland, zet ieder jaar aardappelen op dit stuk land. Tot nu had hij geen enkel bezwaar op ons rondtrekkend gepeupel, maar als er patatten op zijn veld stonden .... Voor je het weet woelen die noeste werkers zijn pas geplante krielen terug uit de grond. Dus wij moesten voor een oplossing zorgen. Niet dat we voor een verrassing stonden. De hele winter had ik mijn kop gebroken over het kippenprobleem. Na maanden obeserveren had ik ontdekt dat zij niet in één vlucht over de omheining vlogen. Een kip, en zekere zulke grote en zware hennen als die van ons, fladderen. Echt vliegen kunnen ze niet. Ze fladderen tot ze boven op de omheining zitten en geraken zo aan de overkant. Dus het was een kwestie om het hun onmogelijk te maken om op die omheining te zitten. Zogezegd, zogedaan zou je zeggen.
Mijn wederhelft geloofde niet echt in mijn theorie. Hij zag meer in "vangen en knippen". Het was duidelijk dat mijn lieverd nog nooit een kip had proberen te vangen. En zeker geen kippen die de vrijheid gewoon waren en een groot terrein met veel schuilmogelijkheden tot hun beschikking hadden. Mopperend toog hij vanmiddag aan het werk. Helemaal niet overtuigd van mijn gelijk. Na een uurtje knutselen zat het werk erop. Op ieder stukje "blote" omheining had hij vakkundig een strook kippendraad gespannen. De rest van de tuin was begroeid met een hoge en dikbegroeide heg. Het nietsvermoedende volkje scharrelde rustig rond. Tot er eentje op het 1m80 hoge hek probeerde te fladderen maar geheel onverwacht tegen een hindernis vloog. Geïrriteerd kakelend landde ze terug op de grond. Anderen volgden haar voorbeeld, maar allemaal moesten ze hun pogingen staken.
We zijn nu enkele uurtjes verder en tot nu toe heeft mijn onorthodoxe theorie zijn gelijk bewezen. De volgende dagen zullen het uitwijzen.
