|
Mijn geest is tweeledig
Nee, ik ben niet schizofreen. Tot nader order hoor ik nog altijd geen vreemde stemmen of krijg ik geen visioenen van dingen die anderen niet zien. Maar mijn geest werkt op twee niveaus.
Mijn bewuste, de gelijkvloers zeg maar, die is niet zo snel van begrip. Begrijpt de onmiddellijke omgeving niet. Taal is meestal onnodig gebrabbel. De dagelijkse omgangsrituelen zijn te ingewikkeld en overbodig. Maar dit deel werkt iedere dag hard om die vreemde wezens toch trachten te begrijpen. Die wezens die uiterlijk op mij gelijken. Maar toch in een andere wereld dan de mijne leven. Ik voel me een indringer. Ik hoor daar niet en zij horen niet in mijn wereld. Maar ik moet me aanpassen, aangezien ik de bezoeker ben. Al die geestelijke prikkels die me vermoeien. Die verdomde regeltjes die iedere keer weer lijken te veranderen. Het leed dat ze zichzelf aandoen om aan hun zelfverzonnen moraal te voldoen.
Maar op de eerste verdieping huist mijn ik. Op de achtergrond verwerkt zij alle opgeslagen data. Razendsnel. Een machine die altijd zoemt, dag en nacht. Soms wil ik stilte in mijn hoofd. Het gezoem en geratel van voorbij flitsende gedachten kan oorverdovend zijn. Op zo'n moment kijk ik tv. Liefst naar onbeduidende programma's. Om haar bezig te houden, zodat ik mij ondertussen met belangrijke dingen kan bezighouden. Zoals tekenen, lezen of schrijven... Als bij een kind steek ik haar een zoethoudertje toe. Maar af en toe dringt zelfs dan een gedachte tot mijn bewuste door. Hardnekkig blijft ze informatie opslagen. Op dat moment zie ik het. Plots begrijp ik iets. Datgene waar ik al jaren mee worstel. Weer een stap verder in mijn ontwikkeling. Op zo'n moment heb ik het gevoel dat ik nu pas volwassen wordt. Ik zie de dingen anders en ik vind begrip voor ze. Voor hen, die me zo onheus behandeld hebben. Het is niet hun schuld, ook niet de mijne.
Op die eerste verdieping voel ik me veilig. In mijn eentje, ver weg van die vreemde wereld die uiteindelijk toch heel boeiend blijkt te zijn. Ik observeer vanuit mijn donkere hoekje. Ik kan hen bezoeken en leren te begrijpen, maar zij mij niet. Zij zijn niet in staat om in mijn wereld binnen te dringen. Dit is mijn plekje. Een piepklein plekje in mijn hoofd. Meestal vol chaos die anderen erin steken. Maar op dit moment redelijk geordend. Ik ben vrij, heb ik net omtdekt. Vrij om zelf beslissingen te nemen. Vrij om anderen hun mening niet toe te laten. Vrij om keuzes te maken. Vrij om fouten te maken, maar dan wel mijn fouten. Niet die van anderen.
|
