Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
30-10-2008
69ste etappe
...
Het slapen is inderdaad heel wat beter gegaan,
en dus was het ook geen probleem om om 6 u weer op te staan.
Na het ontbijt gingen we rond een uur of zeven terug op pad,
benieuwd wat de dag van vandaag weer voor ons in petto had.
We vertrokken langs het voetpad van de gewone baan,
daar gaf men de weg met tegels met gele pijlen en schelpen aan.
We passeerden de grote Solvay-fabriek en daarna ging het weer over asfaltbaan,
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Santillana del Mar aan.
Van deze stad wordt wel eens beweerd:
het is de stad van de drie leugens, want haar naam is helemaal verkeerd:
Santi is heilig, illana is vlak en del Mar is aan zee,
en het is geen een van de drie, zeker weten, oh nee!!!
We rustten hier even uit om een beetje te bekomen,
voor we de rest van de etappe ondernomen.
Want het vlakke pad was hier weer even gedaan,
de kiezelpaadjes en veldwegeltjes omhoog en omlaag kwamen er weer aan.
Ondertussen was ook de honger beginnen knagen,
en Guy en Eluska gingen een winkel binnen om naar brood te vragen.
Maar al het brood was op,
voor een bakker te vinden moesten ze nog een eindje verderop.
Zo gezegd, zo gedaan,
en wat later kwamen ze daar met drie stokbroden aan.
Aan het washuisje in Cobreces hebben we onze pic-nic gehouden,
Ge kunt niet geloven hoe ze het toch allemaal bouwden!!!
Na de lunch moesten we langs een steil en gevaarlijk kiezelpad naar beneden gaan,
het was weer oppassen geblazen, maar ik kon het aan.
Daarna hadden we weer gladde asfalt met mooi zicht op zee,
dat viel weeral reuze mee.
Maar mooie sprookjes blijven niet lang duren,
een beetje later kregen we weer een ferme beklimming te verduren.
Via een veldweg kwamen we op het strand van Comillas aan,
we moesten nog één keer omhoog en dan kwamen we aan onze Albergue "La Pena" aangegaan.
We waren blij dat we op bestemming waren, want we voelden ons echt moe,
we klopten aan de Albergue aan, maar het deurtje bleef toe.
Hij zou pas om 17.00 uur weer open gaan,
dat zagen we echt niet meer zitten, en klopten aan het volgende deurtje maar eens aan.
Dit keer hadden we meer geluk, er werd opengedaan en ze hebben voor ons een efforke gedaan.
