Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
30-10-2008
69ste etappe
...
Het slapen is inderdaad heel wat beter gegaan,
en dus was het ook geen probleem om om 6 u weer op te staan.
Na het ontbijt gingen we rond een uur of zeven terug op pad,
benieuwd wat de dag van vandaag weer voor ons in petto had.
We vertrokken langs het voetpad van de gewone baan,
daar gaf men de weg met tegels met gele pijlen en schelpen aan.
We passeerden de grote Solvay-fabriek en daarna ging het weer over asfaltbaan,
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Santillana del Mar aan.
Van deze stad wordt wel eens beweerd:
het is de stad van de drie leugens, want haar naam is helemaal verkeerd:
Santi is heilig, illana is vlak en del Mar is aan zee,
en het is geen een van de drie, zeker weten, oh nee!!!
We rustten hier even uit om een beetje te bekomen,
voor we de rest van de etappe ondernomen.
Want het vlakke pad was hier weer even gedaan,
de kiezelpaadjes en veldwegeltjes omhoog en omlaag kwamen er weer aan.
Ondertussen was ook de honger beginnen knagen,
en Guy en Eluska gingen een winkel binnen om naar brood te vragen.
Maar al het brood was op,
voor een bakker te vinden moesten ze nog een eindje verderop.
Zo gezegd, zo gedaan,
en wat later kwamen ze daar met drie stokbroden aan.
Aan het washuisje in Cobreces hebben we onze pic-nic gehouden,
Ge kunt niet geloven hoe ze het toch allemaal bouwden!!!
Na de lunch moesten we langs een steil en gevaarlijk kiezelpad naar beneden gaan,
het was weer oppassen geblazen, maar ik kon het aan.
Daarna hadden we weer gladde asfalt met mooi zicht op zee,
dat viel weeral reuze mee.
Maar mooie sprookjes blijven niet lang duren,
een beetje later kregen we weer een ferme beklimming te verduren.
Via een veldweg kwamen we op het strand van Comillas aan,
we moesten nog één keer omhoog en dan kwamen we aan onze Albergue "La Pena" aangegaan.
We waren blij dat we op bestemming waren, want we voelden ons echt moe,
we klopten aan de Albergue aan, maar het deurtje bleef toe.
Hij zou pas om 17.00 uur weer open gaan,
dat zagen we echt niet meer zitten, en klopten aan het volgende deurtje maar eens aan.
Dit keer hadden we meer geluk, er werd opengedaan en ze hebben voor ons een efforke gedaan.
...
Veel geslapen heb ik niet, en het klaarmaken verliep ook al niet zo fijn,
we waren met veel te veel pelgrims, en iedereen wilde zo vlug mogelijk vertrekkensklaar zijn.
Kort na half zeven waren we al op pad,
op weg naar de volgende stad.
Ook vandaag ging onze route langs de grote baan,
gelukkig was het maar een korte etappe en kwamen we al rond de middag in Miengo-Polanco aan.
Deze keer zag de Albergue er wel wat beter uit,
er was zelfs een bar en er stond ook "ristorante" op de ruit.
Dat zagen Guy en ik wel zitten,
we bekeken het menu, en jaja, ze hadden hier zelfs fritten!!!
Friet met bufsteak, onze keuze was snel gemaakt,
en zijt er maar zeker van dat dat smaakt!!!
Vol ongeduld zaten we te wachten tot ze met onze schotels kwamen aangedragen,
we schrokken ons nen bult toen we zagen dat op ons bord welgeteld 21 fritjes lagen!!!
Echt waar, we hebben ze geteld,
en dus hebben we maar direct fritjes bijbesteld.
We kregen nog een bordje met 10 fritjes erop,
daarmee moesten we het doen, want alle friet was op.
Maar we hebben het aan ons hart niet laten komen,
we hebben achteraf maar een flinke portie dessert genomen.
Na het eten zijn we in de bar van de Albergue de sleutel gaan halen,
en eenmaal geinstalleerd begon ik maar direkt aan mijn dagelijkse verhalen.
Het was er al een paar dagen niet meer van gekomen,
dus heb ik er vandaag echt mijn tijd voor genomen.
Na een uurtje of twee was ik weer helemaal bijgeschreven,
en daarna heb ik mijn zere benen en knieën nog eens goed met zalf ingewreven.
Hopelijk is er vannacht wat minder hitte en kabaal om ons heen,
maar het valt af te wachten, want ik zie, we zijn hier ook weer niet alleen.
...
Om 6 u loopt mijn wekkertje weeral af, ach,ach,ach,
komaan Ludo, er uit, want het wordt een zware dag.
Om 7 u trokken we de deur van de Albergue achter ons toe,
we vertrokken vol goede moed, het zonnetje scheen ook al goe!!!
Dit gaat zeker en vast een zweetdag worden,daar kun je van op aan,
want we moeten heel wat kilometers langs zwarte asfaltbanen gaan.
Tegen de middag hielden we aan een boerderij een broodnodige stop,
want met die hitte was onze voorraad water reeds op.
We kregen daar lekker fris water aangeboden,
we voelden het tot in onze tenen lopen.
Daarna konden we er weer even tegenaan,
om in Somo op zoek naar de overzetboot te gaan.
Iets over half vier kwamen we aan de inschepingskade aan,
maar voor onze neus zagen we ons bootje gaan.
Na een half uur zou de boot zijn weergekeerd,
dus hebben we ondertussen van een goeie cola geprofiteerd.
Om vier uur konden we voor 2 euro met de overzetboot mee,
Het zicht op Santander viel reuze mee!!
Na een beetje zoeken kwamen we in de Albergue aan,
na het inschrijven wilden we zo snel mogelijk naar onze kamers gaan.
Maar wat vonden we daar?
Negen dubbele bedden naast mekaar!!!!
We zaten hier net als haringen in een ton,
geen mens die hier zijn rugzak ergens zetten kon!!!
Van slapen zal er niet veel in huis komen, zeker weten!!
het is hier net een sauna, van het minste begin je te zweten.
We gingen ons maar vlug opfrissen en trokken daarna het stadje in,
we gingen boodschappen doen en kochten kabeljauwfilets, hm, dat was wel naar mijn zin.
Na het eten wilden we nog even naar de kathedraal, maar we hadden pech.
Er was een speciale dienst aan de gang en ze stuurden ons weer weg.
Rond 21.00 u zou de deur weer open gaan,
maar toen we daar terug aankwamen werd de deur een tweede keer juist voor onze neus dicht gedaan.
We besloten dan maar terug naar de Albergue te gaan,
en het gevecht met de sauna aan te gaan.
Wat een pelgrim toch lijden kan, wat een hitte was dat,
dit hadden we nog niet meegemaakt, en dat in zo een grote stad!!
...
We genoten weer van een zalige nacht,
en om 7 u stonden we weeral met onze rugzak op wacht.
Vandaag ging het weer van het ene stenige pad naar het andere,
ik hoop dat dat gauw zal veranderen,
want met die kiezelbaantjes daar heb ik het niet zo mee,
ik loop veel liever langs het strand en langs de zee.
Maar voor we aan de kustlijn waren, moesten we eerst nog langs ravijnen en kloven,
we passeerden door velden en weiden, we klauterden door afgesloten poorten, mensenlief, niet te geloven!!
Rond de middag kwamen we in Laredo aan,
en zijn onmiddellijk naar een bakker op zoek gegaan.
We namen lekker vers brood en wat fris drinken mee,
en hielden een uurtje rust om te eten en te genieten van het strand en de zee.
Nog 3 km hadden we tot Colindres te gaan,
en aan voorbijgangers vroegen we of ze onze Albergue wisten staan.
We moesten op het politiebureau de sleutel gaan halen,
daar kregen we ook onze stempel en moesten we 5 euro overnachtingskosten betalen.
Een beetje later zijn we in de Albergue aangekomen,
en konden we onder een lekkere douche van onze zoveelste etappe bekomen.
Ik trok frisse kleren aan,
en ook nog maar vlug de vuile was gedaan.
Vandaag was ons menu niet zo uitgebreid,
het was weer macaroni in tomatensaus, ik had wel een beetje spijt,
maar ja, het kan niet alle dagen een feestmaal zijn,
af en toe moet er een beetje water bij de wijn.
Vandaag kruipen we vroeg onder de wol,
want onze agenda voor morgen staat overvol.
...
Vannacht heb ik eindelijk nog eens een zalige nacht gehad,
dat kwam zeker omdat ik nog heel wat slaap in te halen had.
Na het ontbijt gingen we weer op stap,
en onze weg ging over een mooi fiets-en wandelpad.
Daarna ging het weer verder langs de zee,
die gaf ons af en toe een koele bries, zo stappen valt reuze mee.
We nemen een half uurtje rust en zetten daarna onze tocht weer verder langs de duinen en een stukje strand,
en via een klim van 120 trappen laten we Baskenland achter ons en zijn we in Cantabria aanbeland.
Hier gaat het een heel stuk over de gewone baan,
maar we moeten wel door een paar haarspeldbochten gaan.
Ook het klimmen en het dalen is hier nog niet gedaan,
we komen maar juist op tijd aan het bureau van Toerisme aan.
Vanaf 15.00 u is de sporthal van Castro Urdiales open,
dus hebben we nog even tijd om een cafeetje binnen te lopen.
Castro Urdiales is een prachtige vissersstad met de schitterende Santa Maria Kerk,
je kijkt je ogen uit, zowel naar het binnen- als het buitenwerk.
Ondertussen hebben Guy en ik er twee maatjes bij,
een Duitser,Cedric, en sinds vandaag is ook Eluska, een jonge Baskische dame van de partij.
Met ons vieren kregen we in de sporthal één lokaal,
hier was ruimte genoeg voor ons allemaal .
Na het douchen trokken we de stad in op zoek naar een avondmaal,
ik vroeg me af wat het zou worden dit maal.
Eluska stelde voor om Spaans te eten,
maar we hebben Turkse mix en lekkere frietjes gegeten.
Dit alles overgoten met een lekker glaasje wijn,
meer hoefde dat voor mij niet te zijn.
We voelden ons allemaal goed voldaan,
en besloten om tien uur maar onder zeil te gaan.
...
Zoals ik het verwachtte is het ook geschied,
veel geslapen heb ik niet.
Bovendien hadden ze ook nog eens de airco afgezet,
en een beetje verder lag er een snurkende fransman op zijn bed.
Ik kon er niet meer tegen en ben maar opgestaan,
en na het ontbijt zijn we weer terug op pad gegaan.
Voor het eerst sinds lange tijd vertrokken we met regen,
langs de ene kant goed, langs de andere kant viel het wel tegen.
Het bemoeilijkte het klimmen en het dalen,
maar we zullen het wel halen.
We trokken verder langs de promenade van de rivier Rio de Bilbao,
we zagen een prachtige voetgangersbrug en een kunstwerk van een grote spin, die moet zeker op de foto.
We liepen verder langs de rivier, maar opeens zaten we strop,
we vroegen de weg aan een passant en we moesten links bergop.
Het laatste stuk naar Portugalete ging over de grote baan,
en een lieve dame wees ons de Albergue aan.
We kregen onze stempels en we checkten in,
we verfristen ons en trokken naar de stad op zoek naar eten, maar het was tegen onze zin:
we vonden nergens een winkel of magazijn,
die voor 17u30 zou open zijn.
Met hangende pootjes keerden we naar de Albergue terug,
en in afwachting van het opengaan der winkels, legden we ons even op onze rug.
We hebben vandaag lekkere macaroni klaargemaakt,
en ook al kwam het gewoon uit de microgolf, het heeft ons zeer goed gesmaakt.
Na de afwas en het invullen van mijn dagboek, kwam er een olifant met een hele lange snuit,
en is het verhaaltje voor vandaag echt uit!!!
...
Vandaag vertrokken we om 6u40 uit het klooster,zonder ontbijt,
Guy dacht dat hij nog brood bij zich had,maar toen hij zag dat dat niet zo was, verdween van zijn gezicht elk spoortje van vriendelijkheid.
In plaats van een lekkere boterham, hebben we al direkt een stevige klim voorgeschoteld gekregen.
Daarna ging het natuurlijk weer steil bergaf langs stenige paadjes en kronkelende wegen.
Zo zette onze tocht zich verder, op en neer,
de ene keer al wat steiler dan de andere keer.
Toen we na 17 km stappen eindelijk in het stadje Gernika arriveerden,
werd het hoog tijd dat we een bakker vonden, want we voelden dat onze magen zich keerden.
We bleven deze keer van veel zoekwerk gespaard,
want in de stad was er juist markt en daar hebben we snel wat voedsel bij elkaar vergaard.
We kozen een beetje verder een rustig bankje uit,
en bijna uitgehongerd overvielen we onze pas gekochte buit.
Na het eten hadden we het even moeilijk om weer op de camino te geraken,
maar uiteindelijk is het ons toch gelukt, zonder al te veel omweg te moeten maken.
Er stonden ons nog meer dan 20 zware en warme kilometers te wachten,
en de wegeltjes die we voor ons zagen zouden dat leed zeker niet verzachten.
Al dat klimmen en die gevaarlijke afdalingen langs stenige wegen,
ik heb er echt schrik van gekregen.
Ik was zeer tevreden toen we op onze bestemming waren,
want ik wilde zo snel mogelijk mijn voeten controleren op eventuele blaren.
We keken wel even op toen we bemerkten dat onze slaapplaats voor vandaag een container was,
Maar toen de hospita zei dat er airco was, voelden we ons beiden in ons sas.
Je kunt niet geloven hoe een deugd die frisheid deed,
na een zware dag van stappen en uw lichaam helemaal bezweet.
We kropen vlug onder de douche en trokken frisse kleren aan,
ik deed de was en Guy is naar de winkel gegaan.
Na het eten werd ik nog eens door Jeanneke gebeld,
en daarna heb ik weer een verhaal aan mijn dagboek verteld.
Rond 21u30 wilde ik gaan slapen en ik dacht, hopelijk loopt het hier niet uit de hand,
want even er voren waren er een paar Spanjaarden en Hollanders met veeeel blikjes bier aanbeland!!!!!
...
Vandaag ben ik om 6 u opgestaan en ik begon alvast mijn rugzak te pakken,
ik zag gisteren dat er in de Alberge geen plaats was om te ontbijten, dus wilde ik al naar buiten afzakken.
Ik nam mijn ontbijt buiten op een bank,
en daarna waren we weeral klaar voor onze eerste bergflank.
Vandaag zal het klimmen, klimmen en nog eens klimmen zijn,
In het dorp Xemein zagen we naast de kerk een paar schragen en stoelen staan,
dat vonden we wel fijn,
zo konden we onze benen en voeten even laten bekomen,
en dus hebben we daar onze lunch pauze dan ook genomen.
Daarna ging onze tocht weer verder in dalende lijn,
maar we moesten nog door een steile middeleeuwse met stenen geplaveide kruisweg, eer we aan het klooster van Cenarruza zouden zijn.
Bij de paters konden we slapen in een speciaal daarvoor voorzien gebouw,
We kregen onze stempels en een pater vertelde ons dat het eten om 21.00 u opgediend worden zou.
Na het eten moest ik dringend in mijn dagboek beginnen schrijven, ook al was ik zeer moe,
ik moest nog even doorbijten, want ik kwam er al twee dagen niet meer toe.
Maar wat wil je, het waren al een paar dagen zware etappes geweest,
dan is het wel aan te nemen dat je 's avonds niet meer zo helder bent van geest.
...
Om 7u30 stond er een lekker ontbijt voor ons klaar,
en daarna was het tijd om aan onze volgende tocht te beginnen, nietwaar!!
We vertrokken richting Deba, en moesten 3 mooie vissersstadjes passeren,
maar, dat wilde zeggen: 3 keer klimmen en ook weer 3 keer dalen, we moesten ons dus weer ferm weren.
En ook al hadden we als we boven kwamen bijna geen adem meer,
de prachtige uitzichten over de wijde zee, vertederden ons telkens weer.
Om 12u lasten we even een pic-nic pauze in,
en daarna begonnen we aan onze tocht naar beneden, wel een beetje met tegenzin.
We daalden langs steile graspaadjes naar omlaag en via trappen naar beneden liepen we het centrum van Deba binnen,
We gingen eerst op een terrasje een glaasje drinken, daar moesten we niet te lang over verzinnen.
Iets na vieren kwamen we in de Alberge aan,
en zijn eerst onder de frisse douche gaan staan.
Daarna gingen we de stad in op zoek naar wat eten en een flesje wijn,
want morgen zouden er op onze tocht geen winkels te vinden zijn.
Vanavond aten we Chinees en een lekker glaasje rosé,
en daarna gingen we nog even uitwaaien op een bankje aan de zee.
Het luisteren naar het ruisen van de golven gaf me een rustgevend gevoel,
hopelijk heb ik een goede nacht, zonder al te veel gewoel.
...
Vandaag heb ik een extra uurtje slaap genomen,
ik ben pas om 7 u uit mijn bed gekomen.
Ik voel het, dat heeft mijn lichaam goed gedaan,
Na het ontbijt ben ik weer fit genoeg om vol nieuwe moed verder te gaan.
Rond 7u45 vertrekken we uit de Alberge en volgen de gele pijlen op de grond,
De weg is redelijk vlak en we lopen een tijdje langs een bijna uitgedroogde rivier, dat lijkt me niet gezond.
Daarna is het met de platte weg gedaan,
Om Guadalupe te bereiken moeten we de hoogte in gaan.
De klim was echter wel de moeite waard,
het panoramazicht over Irun leek precies een postkaart.
We blijven klimmen tot in Pasaia Donibana, met een geweldig zicht op zee,
De herinnering aan deze prachtige zichten neem ik in mijn fototoestel voor altijd mee.
We gingen verder tot Pasaia San Pedro, de thuishaven van een kleine visserijvloot,
en daar werden we voor 50 eurocent overgezet met een kleine boot.
We trokken verder naar omhoog, met rechts van ons de zee,
rond de middag hielden we aan een bankje even halt,want we hadden onze pic-nic ook nog mee.
Na de lunch moesten we weer terug het GR pad op,
van schrik sprongen de druppels zweet zomaar op mijn kop.
Want de voorbije dagen was het afdalen mij niet zo goed bevallen,
en het ging hier weer flink naar beneden, ik hoop dat ik deze keer niet te veel zal vallen.
Ik was zeer voorzichtig en kwam zonder brokken aan op de wandelpromenade van Saint Sébastian,
We liepen verder langs de prachtige stranden, wat had ik goesting om daar even te gaan liggen, man,man,man!!!
Maar dat goestingske ging niet door,
we hadden nog redelijk wat kilometers voor de boeg, dus , het stappen ging voor!!
Aan het einde van de stranden moesten we langs vele trappen terug naar boven,
en tot in Igeldo was het weer terug klimmen geblazen, ge kunt het niet geloven.
We waren blij dat we aan de camping waren, want onze voeten deden zeer,
maar kunt ge het al raden, jaja, plaats was er niet meer!!!
We moesten nog 9 km verder en pas om 18u30 kwamen we in Orio aan,
we waren dolgelukkig toen we onze Alberge zagen staan.
Alberge San Martin zag er mooi uit en dat beviel ons wel,
we waren goed terecht gekomen, het leek precies een hotel.
Er waren machines om onze vuile plunjes te wassen en te drogen,
en ook bij het souper werden we lekker verwend, dat is niet gelogen.
Rond 22u30 was het hoog tijd dat ik naar mijn bedje kon,
want het was weer een zware tocht geweest en we liepen al van vanmorgen in de zon
...
Ondanks de zware etappe van gisteren heb ik vannacht zeer slecht geslapen,
ik kon met moeite mijn bed uit, en moest aldoor maar gapen.
Na het ontbijt verbeterde mijn toestand stilaan,
en maakten we ons klaar om richting Spanje te gaan.
We besloten om vandaag langs de gewone weg te gaan.
We liepen langs een golvende asfaltweg door de bossen, en op korte tijd hadden we al 7 km gedaan.
Daarna moesten we gedurende 14 km langs de N121H,een zeer drukke baan,
de kamions zoefden ons voorbij en wij hadden maar een smal stukje weg om te gaan.
Op sommige momenten moesten we met gespreide benen over de goot gaan staan,
anders zouden we door de zucht van die grote mastodonten zeker op onze smikkels gaan.
We zijn blij dat we heelhuids in Irun zijn aangekomen,
en ergens hebben we spijt dat we door het drukke verkeer geen foto's hebben genomen.
Wat is Irun een grote stad, we moesten nog 4 km verder gaan,
en na veel navraag kwamen we eindelijk aan de Alberge aan.
Deze ging pas om 16.00 uur open,
dus ging ik eerst maar wat te eten kopen.
Een beetje verder zagen we een parking met wat bankjes staan,
en hebben daar op ons gemakske een siesta gedaan.
Tegen vier uur trokken we terug naar de Alberge om ons in te schrijven,
daarna was het de hoogste tijd voor de verzorging van onze bezwete lijven.
We maakten ons klaar om nog even terug de stad in te lopen,
want ik moest voor mij een nieuwe handtas gaan kopen.
Na het avondeten begonnen mijn oogkleppen redelijk vlug te zakken,
ik kroop vroeg onder de wol, ik voelde mijn lichaam verzwakken.
Ik had dringend behoefte aan wat extra uurtjes rust,
zoniet geraakte ik helemaal uitgeblust.
...
Om 6 u liet onze wekker weeral van zich horen,
maar ik liet mijn rust hierdoor niet verstoren.
We bleven nog lekker een kwartiertje van ons bed profiteren,
maar daarna moesten we echt wel uit de veren.
Iets na half acht meldde de eerste beklimming zich alweer aan,
en het was echt loodzwaar om daar tegen op te gaan.
Daarna moesten we natuurlijk terug naar beneden langs een stenig pad,
en pats, daar lag ik weer, met mijn rechterbeen onder mijn gat.
Mijn vrienden hielpen me weer terug op de been,
maar bij het zien van die afdalingen over losse stenen, ging de bibber door mij heen.
Gelukkig hebben we tijdens deze zware tochten ook veel mooie foto's genomen,
zodat jullie thuis ook eens kunnen zien waar ik ben terecht gekomen.
In ferme Esteban hebben we pic-nic gehouden, stokbrood met paté.
Daarna vlug weer verder,over een wat vlakkere baan, mijn twee maten waren precies een TGV.
Volgens mij haalden ze een tempo van 6 à 7 km per uur, dat was voor mij wat te vlug,
zeker hier in de bergen en met een zware zak op uwe rug!!!
Het afdalen ging weer terug wat trager maar de paadjes waren heel wat beter,
we hadden zelfs een stuk asfalt en zo haalden we veel vlugger een kilometer.
We rustten wat uit in een park,want we wilden graag in een koekje en een snoepje happen.
Lang mocht onze rust niet duren, want we hadden nog 4 u te stappen.
Gelukkig was het redelijk vlakke baan,
maar onze vrienden zetten hun TGV weer aan, en ik als een schoothondje er achteraan.
Na een tocht van meer dan een uur of tien,
konden we eindelijk de poort van de camping en de gite zien.
Frederik en ik namen een kamer, ik was content,
en onze Guy, die ging slapen in zijn tent.
Na het douchen begonnen we onze maaltijd klaar te maken,
en we lieten het ons alweer lekker smaken.
Na de afwas keken we nog naar het voetbal op TV,
en pas na elf uur kropen we in onze bedstee.
...
Iets voor half zeven schiet ik wakker, ik hoorde niet eens mijn wekker!!
Ik spring mijn bed uit en denk: dekke toch, nu heb ik het aan mijn rekker!!!
Zo vlug ik kon maakte ik mij klaar om naar de camping te gaan,
hopelijk waren de kompanen ook al opgestaan.
Om 7u30 kon onze 2de GRdag beginnen,
en we hoopten dat we die wat makkelijker konden overwinnen.
We volgden Frederik en hielden zijn tempo aan,
maar bij Guy kriebelde het om wat sneller te gaan.
Je zag aan zijn gezicht, dit was niet naar zijn zin.
Maar toen hij zag hoe zwaar het weer werd, hield hij zich toch in.
Langzaam maar zeker ging het weer omhoog, colleke op, colleke af,
op tijd en stond even rusten, want we waren nogal snel bekaf.
Bij de beklimming naar Astaté zagen we tussen de bergen links van ons de zon,
en rechts van ons hing er een mist waar je niet doorheen kijken kon.
Dat zicht was adembenemend mooi,
we zagen zelfs een kadaver van een schaap, waarschijnlijk een achtergelaten prooi.
Na de pic-nic moesten we snel weer verder gaan,
want gisteren hadden we over 25 km meer dan 6 u gedaan.
Langs een pad van rotsen zetten we de lange afdaling aan,
maar in een mum van tijd ben ik zeker 3 keer tegen de grond gegaan.
Na die laatste valpartij is het lachen me wel even vergaan,
mijn linkerarm was erg geschaafd en Frederik moest me helpen om weer recht te staan.
We zetten onze weg voorzichtig verder,
Frederik effende de weg voor mij, hij was precies mijn herder.
Na een tocht van 8 uur kwamen we in Bidarry aan,
vandaag hebben we over bijna dezelfde afstand als gisteren nog twee uur meer gedaan!!!
Op Camping a la Ferme konden we voor 10 euro in een huisje de nacht doorbrengen,
en Frederik, de brave ziel, wou zich niet al te veel mengen,
toen Guy vroeg of hij met mij in de kamer kon,
hij was al tevreden met de zetel van het salon.
Terwijl ik mijn wonden ging verzorgen,
gingen de anderen de stad in om voor eten te zorgen.
We aten ravioli met een spiegelei,
en ik moet zeggen, het smaakte mij.
Na de afwas heb ik nog mijn dagboek aangevuld,
en nog even nagepraat over de voorbije dag, die was weeral goed gevuld.
Moe maar voldaan... zijn we rond 21u45 allemaal naar bed gegaan.
...
Het was echt een zalige nacht,
maar om half 7 werd ik aan het ontbijt verwacht.
Het was lang geleden dat ik nog zo uitgebreid ontbeten had,
en voor ik het besefte was Guy al daar en moesten we weer op pad.
Ik kreeg van Huberta en Arno zelfs een lunchpakket en snoepjes mee voor onderweg,
deze refuge is een echte aanrader, geloof me maar als ik dat zeg!!
Bij het afscheid kreeg ik van haar nog een kaart met een gedicht,
en daarna trokken we de deur van l'Esprit du Chemin achter ons dicht.
We begonnen aan de eigenlijke Camino del Norte,daarvoor was ik gekomen.
Ik hoop dat ik hem kan uitlopen en blijft het niet een van mijn dromen.
Met goede moed begonnen we eraan,
maar na een paar kilometer begon het al mis te gaan.
In het dorpje Lasse, ongeveer 3 km verder, zouden we de GR op kunnen gaan,
maar we liepen verkeerd, en pas na 2 u stappen kwamen we in Lasse aan.
Dat begon al goed, en Guy was zich serieus op aan het winden,
omdat we de juiste weg maar niet konden vinden.
Uiteindelijk zagen we aan de kerk een klein paaltje staan,
dat toonde ons dat we langs daar de GR op moesten gaan.
Met een beetje retard is onze tocht door de Pyreneeën dan toch begonnen,
en hebben we met veel moeite die bergcollen overwonnen.
De Pyreneeën zaten helemaal in de mist,
en meer dan eens hebben we een wegwijzertje gemist.
We moesten langs steile smalle paadjes en bergruggen gaan,
en toen, op een gegeven moment is het helemaal verkeerd gegaan.
Op een gegeven moment zaten we op 1400 m hoogte en zagen door de mist enkel een antenne staan,
op goed geluk kozen we een weide met prikkeldraad uit om naar beneden te gaan.
Opeens kwamen we een fransman tegen, die wij al eens waren voorbijgegaan.
Hij sprak ons aan en zei dat we verkeerd zaten en terug naar boven moesten gaan.
Guy wilde hier in eerste instantie niet van weten,
maar een beetje later knaagde waarschijnlijk toch zijn geweten.
We trokken met veel moeite terug naar boven en kozen een nieuw paadje uit om te gaan,
maar we zijn zeker nog 3 keer langs die antenne gepasseerd eer dat we opeens een plaatje van GR10 zagen staan.
Uiteindelijk zijn we met de hulp van Frederik, de fransman, terug op weg geraakt,
Veel langer had het niet moeten duren of we hadden afgehaakt.
Dus voor wie de GR in de Pyreneeën ooit wil doen, deze gouden raad:
zorg dat er iemand die de GR route daar kent, naast je staat!!!
We waren bekaf maar tevreden dat we boven waren,
maar we moesten nu ook nog de gevaarlijke afdalingen zien te klaren.
We hielde even een rustpauze om wat te bekomen,
en hebben daarna een smal,vettig paadje naar beneden genomen.
Dat hadden we misschien beter niet gedaan,
want ik ben daar serieus op mijn rug gegaan.
Gelukkig zonder al te veel zeer,
na een paar minuutjes liep ik alweer.
We gingen op ons gemakske verder naar beneden ,
we moesten er voor zorgen dat we hier niet naar beneden gleden,
Eindelijk kwamen de eerste huizen in het dal in het zicht,
en bij de laatste afdaling liepen de tranen over mijn gezicht.
Ik had nooit gedacht dat we er zouden geraken en als een kind begon ik te janken,
dit hadden we echt wel aan Frederik te danken!!!
In het dorp hebben we direct op een terras een goeie grote cola gedronken,
en samen op de goede afloop van deze zware tocht geklonken.
Daarna wilde Frederik naar de camping gaan waar hij zou overnachten,
wij gingen met hem mee om het leed wat te verzachten.
Hij had beloofd om de volgende drie dagen onze gids te zijn,
dat vonden wij natuurlijk super fijn!!!
Daarna zijn wij naar de gite waar wij zouden slapen teruggekeerd,
maar alsof het nog niet genoeg was geweest, liepen we toch weer even verkeerd.
Guy ging mee naar binnen om zijn stempel te halen,
maar hij zag nergens een lijst hangen hoeveel hij voor het slapen moest betalen.
Dat stond hem helemaal niet aan,
en dus besliste hij om ook naar de camping te gaan.
Ik had ondertussen de prijs gevraagd, 12 euro, dat was nu toch niet zo veel,
maar ja, hij was al weg, en toen werd het me allemaal even teveel.
Een telefoontje van Diana en een goede douche kikkerden mij weer op,
ik voelde mij een heel stuk beter en ook de pijn was weg in mijn kop.
Vandaag zorg ik zelf voor mijn eten
en het heeft me gesmaakt, want we hadden van de hele dag nog niets gegeten.
Ik kreeg ook nog telefoon van Swa, en dat heeft me deugd gedaan,
zo kan ik er morgen weer flink tegen gaan.
...
Vandaag was onze etappe niet al te zwaar,
maar om half zeven stond ik alweer met mijn rugzak klaar.
De zure française die gisteren ook nog was aangekomen,
liep ook al beneden rond, maar ik heb niet als eerste het woord genomen.
Tegen Guy babbelde ze honderduit,
maar tegen mij zei ze geen fluit.
Na het ontbijt zijn we aan onze tocht voor vandaag begonnen,
en de eerste klim naar de kerk van Ostabat hebben we redelijk vlug overwonnen.
In tegenstelling tot gisteren viel het weer vandaag reuze mee,
Het was wat mistig en frisjes , maar dat stelde ons wel tevree.
Het stappen leek ons vandaag goed af te gaan,
Ik moest Guy wel 5 keer terug roepen omdat hij vergat af te slaan.
Op 4 km van onze bestemming was het met de goede weg gedaan,
en moesten we nog even door slingerende paadjes naar beneden gaan.
Een beetje later kwamen we aan de refuge l'esprit du Chemin aan,
het Hollands koppel dat de refuge openhield, heeft ons te woord gestaan.
Ik moest mijn kamer delen met een zekere mijnheer Jan,
maar daar maakte ik geen problemen van.
Guy besloot om in het pelgrimshuis te gaan logeren,
Dat stoorde mij niet, want ik wilde nog eens graag goed souperen.
Ik trok naar mijn kamer om te douchen en me om te kleden,
en op mijn bed vond ik een snoepje en een mooie kaart om mij welkom te heten.
Ik trok nog even het stadje in om wat op verkenning te gaan,
en net toen ik de kerk wilde binnen gaan , kwam onze Guy daar ook aan.
We hebben samen een kaarsje aangestoken,
om onze tocht verder goed te laten verlopen.
Daarna zijn we terug naar de refuge gegaan,
en heb ik met Guy afgesproken dat hij morgenvroeg om 7 u hier aan de deur zou staan.
Om te gaan dineren was het nog wat te vroeg,
dus heb ik eerst nog even gekeken welke weg hebben we morgen voor de boeg?
Het worden waarschijnlijk zware dagen,
want we gaan ons aan de GR10 , door de Pyreneeën ,wagen.
Dat is heel anders stappen dan we gewend waren,
ik hoop dat we de klus kunnen klaren.
Maar ik heb wel een goed gevoel,
na Vezelay bereikte ik ook al St.Jean-Pied-de-Port, mijn tweede doel.
Ondertussen was het tijd geworden om aan tafel te gaan,
en buiten op het terras zag ik een grote gedekte tafel staan.
Er was gedekt voor 13 man,
2 Fransen,2 Duitsers,8 Hollanders en 1 Belg, hopelijk geniet ik er van.
Het was een overheerlijk souper, eindelijk eens geen spagetti,
en heel wat anders dan die Franse kost van Guy.
Na het eten kon ik bijna geen pap meer zeggen,
maar voor het slapen gaan probeerde ik toch mijn rugzak al wat op orde te leggen.
Dat zou mij morgenvroeg beslist ten goede komen,
en kon ik met een gerust gevoel in mijn bedje wegdromen.
...
Na een heerlijke nacht ben ik om 6 uur opgestaan,
ik ben al bijna twee maanden onderweg, opeens denk ik daaraan.
Na het ontbijt hebben we onze rugzak weeral bijeen gegrist,
en gingen we weer op stap vergezeld van heel veel mist.
Zoals de vorige dagen was het weer klimmen en dalen,
we hoopten dat we de beklimming van de dag naar Chapelle de Soyance goed zouden halen.
Steil omhoog langs een stenig pad, en dat in volle zon,
geen mens die dat uren volhouden kon.
Om het leed wat te verzachten,
heb ik al een paar dagen bij het klimmen het versje van Annie uit Genk in mijn gedachten:
1 2 3 4 5 6 7 , zo gaat het goed, zo gaat het beter,
en inderdaad, ik moet zeggen dat het hielp, ook al kreeg ik het alsmaar heter.
Badend in het zweet kwamen we boven op de bergtop aan,
maar als je dan het uitzicht over de Pyreneeën ziet, vergeet je alle pijn spontaan.
We waren dringend toe aan wat broodnodige rust,
en hebben daarboven op de berg ook maar onze honger en dorst geblust.
We bleven nog meer dan een uur van het uitzicht genieten,
we moesten echt wel even bekomen, en zien dat we al onze krachtpijlen niet verschieten.
Want onze tocht was hierboven nog niet gedaan,
we hadden nog meer dan 5 km tot onze bestemming voor vandaag te gaan.
Na nog enkele keren van klimmen en dalen, kwamen we in Ostabat aan,
en konden we naar onze gite Ospitalia op zoek beginnen gaan.
Het duurde niet lang voor we de gite hadden gezien,
dat deed deugd, want voor vandaag hadden we genoeg afgezien.
We dronken eerst een ferm glas water,
onze spullen naar de kamer brengen, dat was voor later.
Vandaag hadden we weer een bed, dat was boffen,
maar toen we op de kamer kwamen vielen we bijna omver, het was er om te ontploffen.
De hitte was er niet uit te staan,
dus zijn we maar vlug terug naar beneden gegaan.
We hebben eerst onze vuile was gedaan,
en zijn daarna onder een frisse douche gaan staan.
Om 19.00 u namen we weer een souper à la Guy: Spagetti met spiegelei.
Tijdens het eten kwam er ook een Vlaamse dame uit Kontich bij.
Na de afwas ben ik met haar aan de praat geraakt,
eindelijk nog eens wat Vlaams kunnen spreken, dat heeft mijn dag weer goed gemaakt.
Van slapen kwam er niet veel in huis met die warmte, ik lag maar steeds te woelen,
van ellende ben ik maar weer opgestaan om buiten wat af te gaan koelen.
Pas na middernacht ben ik weer naar boven gegaan,
en hoop dat het slapen nu wat beter zal gaan.
...
Vandaag begon onze dag om half zeven met een stevig ontbijt,
we hadden allemaal een goede appetijt.
We zijn eerst bij de bakker nog vlug een paar bagetten gaan halen,
want we hadden weer heel wat klimpartijen af te malen.
Om u een beetje in ons parcours te kunnen inleven,
zal ik u hier eens een paar getallekes geven:
We beginnen in Orthez, dat ligt op 60 meter,
we moeten gedurende 1.5 km klimmen naar 122 meter, wie doet beter?
Dan gaan we terug naar 57 meter, dat wil zeggen weeral een ferm stukske dalen,
vervolgens moeten we proberen om terug 89 m hoogte te halen.
Daarna gaat het weer tot 37 m naar beneden,
en vervolgens weer omhoog tot 176 m, dat voelen we aan onze leden!!!
Als volgende obstakel gingen we een volgende klim naar 194 m tegemoet,
met daarna een afdaling tot 160 meter, we zweten water en bloed!!
Dan weer klimmen tot op 215 m hoog,
geen plekje op ons lijf blijft droog.
We vallen van vermoeidheid in een grasperk neer,
we moeten even rusten, we kunnen echt niet meer!!!
Na de rustpauze vervolgen we onze tocht,
langs een klein paadje tot op 139 m weer naar omlaag, ze hebben het wel speciaal uitgezocht!!
De laatste klim naar 211 m hoogte is in zicht,
en de laatste afdaling naar Sauveterre op 65 m, tovert een glimlach op ons gezicht.
Aan het Office de tourisme vallen we op onze knieën neer,
oef, we hebben het gehaald, we vouwen onze handen en zeggen dank aan de Heer.
Onze misère was echter nog niet gedaan,
want de mensen waar we zouden slapen, waren juist op vakantie gegaan.
Het duurde een hele tijd eer ze voor ons een nieuw adres konden versieren,
maar uiteindelijk konden we terecht in de caravan van particulieren.
De vrouw des huizes was vriendelijk en bood ons zelfs aan,
om bij haar in huis onder de douche te gaan.
Slapen in een caravan is dus niet altijd kommer en kwel,
ik voelde mij daar goed in mijn vel.
Na het douchen hebben we lekker gegeten en heb ik mijn dagboek ingevuld,
en daarna hebben we nog van een zelfgebakken cake van mevrouw gesmuld.
Rond 21.00 uur heb ik het salonnetje omgetoverd tot een bed,
en zo is er achter deze dag ook weeral een punt gezet.
...
Deze nacht heb ik lekker geslapen en om 6u15 ben ik opgestaan,
ik wilde nog graag van Theo afscheid nemen en ben tot aan zijn bed gegaan,
maar die lag nog heel goed te slapen en had zich juist op zijn andere zijde gelegd,
dus liet ik hem maar stilletjes doen en ik heb hem met zachte stem goeidag gezegd.
Rond 7u15 zijn we vertrokken en vandaag zat het geluk ons echt wel mee,
we kwamen langs een warme bakker en er was zelfs een slager open, daar kochten we twee stukken heerlijke paté.
Vandaag kregen we weer heel wat beklimmingen te verwerken,
en de afdalingen waren natuurlijk ook niet van de poes, dat zullen we vanavond in onze kuiten wel merken.
Rond de middag hadden we bijna 15 km gedaan,
we kregen al wat honger en spraken onze pic-nic aan.
Na het eten hielden we bijna een uurtje rust om wat te bekomen,
maar toen we daarna verder trokken was het moeilijk om weer terug in het juiste ritme te komen.
We liepen via een zandweg recht het bos in, we moesten een beek over via een bruggetje ,dat was precies nog niet zo oud.
We kwamen er achter dat het door pelgrims in 2002 was gebouwd.
Via een sterk afdalende steenweg kwamen we Orther binnen gegaan,
bij het Office de Tourisme moesten we om de sleutel van de refuge gaan.
We zitten op de tweede verdieping van een torengebouw,
ik vroeg aan Guy of hij van mij op de trappen een foto maken wou.
Wat een luxe hebben we hier vandaag, nogal wat anders dan gisteren in die tent,
We hebben zelfs een ijskast om ons eten koel te houden, man,man, wat worden we vandaag verwend!!!
We fristen ons eerst wat op en zijn dan maar weer om boodschappen gegaan.
We gingen ook nog even de kerk binnen en ik stak nog maar eens een kaarsje aan.
Terug in de refuge hebben we onze eetwaar in de ijskast gedeponeerd,
daar bleef onze sla en tomaten en onze drank goed fris, we hebben er van geprofiteerd!!!
Na het eten heb ik de afwas gedaan en alles opgeruimd,
ik was in mijn nopjes en ook onze Guy was goed geluimd.
Maar mijn stemming sloeg heel vlug om toen ik een niet zo prettig bericht van Diana had gekregen,
Haar Pinky had in zijn slaap een aanval gekregen, ze wist niet of hij het wel zou overleven.
Dit kon ik zo niet laten en ik heb haar dadelijk opgebeld,
ik wilde haar steunen bij dit verdriet, ook al kostte mij dat wel een beetje geld.
Ik voelde dat ons klapke haar goed had gedaan,
zo kon ik ook met een gerust gemoed naar bed toe gaan.
...
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar om 5u45 was ik al wakker,
ik bleef nog tot 6 u liggen, want ik moest toch niet naar de bakker.
Rond 7 u vertrokken we uit Mont de Marsan, en gooiden we onze beentjes weer los,
we gingen eerst over een asfaltweg, daarna over de keien en dan ook nog eens door het bos.
Toen we het bos uitkwamen kwamen we aan de kerk van Lareigne aan,
daar hebben we even rust gehouden en in de kerk wat aan bezinning gedaan.
We trokken verder, bos in, bos uit, en plots stonden we aan een prachtig zonnenbloemenveld.
Het waren er veel, heeeeel veeel, maar ik heb ze niet geteld!!!
We gingen verder richting Saint-Sever, maar kregen een stevige klim te verwerken,
daarna liepen we in dalende lijn het stadje in, bijna recht op weer één van die prachtige franse kerken.
We gingen binnen en ik stak een kaarsje aan,
voor iedereen die ik ken en in de hoop dat ik gezond mag verder gaan.
Na Saint-Sever hebben we nog verschillende stevige klimpartijen moeten ondergaan,
om dan Hagetmau binnen te kunnen gaan.
De refuge waar we vandaag verblijven is een grote tent,
we worden er ook met een zwembad verwend.
We ontmoeten er Theo, een Hollander uit Maastricht,
daar kon ik eindelijk nog eens een goed klapke mee doen, onze Guy zat er maar bij voor spek en bonen, het was een gek gezicht!!
Ik genoot ervan nog eens fatsoenlijk Nederlands te kunnen spreken, dat doet echt wel goe,
maar rond 21u30 wilde ik toch gaan slapen, want ik was heel moe.
Vandaag vertrokken we rond 7 u uit Roquefort, eerst langs de grote baan,
daarna kregen we afwisselend asfalt, bosweg en kasseiweg om te gaan.
We gingen verder richting Bougue en zagen af en toe een huis,
maar voor we ter plaatse waren kregen we nog een flinke klim te verwerken, daarna ging het afdalend tot aan het gemeentehuis.
Daar vonden we een mooie zitplaats en hielden we even een koffiestop,
we maakten van de gelegenheid gebruik en aten empassant ook maar onze bokes op.
We trokken verder voor de laatste 9 km van de dag,
maar eerst was het weer even klimmen geblazen, zo eentje waar je echt tegenop zag.
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Mont de Marsan aan,
en we zagen onmiddellijk de refuge staan.
Het zag er mooi en netjes uit, maar er was geen keuken, alleen een microgolfoven,
maar dat was voldoende, zo zouden we ons potje vanavond toch weer kunnen stoven.
Na het douchen trokken we het stadje in, Guy moest nieuwe zolen voor in zijn schoenen gaan kopen,
na een tijdje vonden we er een, hij content natuurlijk, nu zou hij weer fatsoenlijk kunnen lopen.
We passeerden langs de Aldi om onze boodschappen te doen,
we kochten een lekker stoofpotje voor in de microgolf en als dessert een heerlijk sappige meloen.
Na het eten nam ik maar weer mijn dagboek en mijn pen ter hand,
en begon mijn verslagen te schrijven, want ik wilde niet te veel achterstand.
Rond 21u30 wilde ik gaan slapen,voor vandaag was het welletjes geweest,
maar daar pakte ik neven, want buiten was het precies één groot feest.
Wagens reden af en aan met veel getoeter en getier,
ze riepen almaar door, allez les Bleus, en maakten veel plezier.
De Fransen wonnen waarschijnlijk de voetbalbeker,
maar dat kon mij op dit moment niet veel schelen, zij ma zeker!!!
Rond middernacht had ik nog geen oog dicht gedaan,
van ellende ben ik maar weer opgestaan.
Mijn linkerschouder deed verschrikkelijk pijn,
ik wreef hem nog maar eens goed in met mijn wonderzalf, en ik hoop dat het morgen wat beter zal zijn.
