Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
29-10-2008
53ste etappe
...
Vandaag begon onze dag om half zeven met een stevig ontbijt,
we hadden allemaal een goede appetijt.
We zijn eerst bij de bakker nog vlug een paar bagetten gaan halen,
want we hadden weer heel wat klimpartijen af te malen.
Om u een beetje in ons parcours te kunnen inleven,
zal ik u hier eens een paar getallekes geven:
We beginnen in Orthez, dat ligt op 60 meter,
we moeten gedurende 1.5 km klimmen naar 122 meter, wie doet beter?
Dan gaan we terug naar 57 meter, dat wil zeggen weeral een ferm stukske dalen,
vervolgens moeten we proberen om terug 89 m hoogte te halen.
Daarna gaat het weer tot 37 m naar beneden,
en vervolgens weer omhoog tot 176 m, dat voelen we aan onze leden!!!
Als volgende obstakel gingen we een volgende klim naar 194 m tegemoet,
met daarna een afdaling tot 160 meter, we zweten water en bloed!!
Dan weer klimmen tot op 215 m hoog,
geen plekje op ons lijf blijft droog.
We vallen van vermoeidheid in een grasperk neer,
we moeten even rusten, we kunnen echt niet meer!!!
Na de rustpauze vervolgen we onze tocht,
langs een klein paadje tot op 139 m weer naar omlaag, ze hebben het wel speciaal uitgezocht!!
De laatste klim naar 211 m hoogte is in zicht,
en de laatste afdaling naar Sauveterre op 65 m, tovert een glimlach op ons gezicht.
Aan het Office de tourisme vallen we op onze knieën neer,
oef, we hebben het gehaald, we vouwen onze handen en zeggen dank aan de Heer.
Onze misère was echter nog niet gedaan,
want de mensen waar we zouden slapen, waren juist op vakantie gegaan.
Het duurde een hele tijd eer ze voor ons een nieuw adres konden versieren,
maar uiteindelijk konden we terecht in de caravan van particulieren.
De vrouw des huizes was vriendelijk en bood ons zelfs aan,
om bij haar in huis onder de douche te gaan.
Slapen in een caravan is dus niet altijd kommer en kwel,
ik voelde mij daar goed in mijn vel.
Na het douchen hebben we lekker gegeten en heb ik mijn dagboek ingevuld,
en daarna hebben we nog van een zelfgebakken cake van mevrouw gesmuld.
Rond 21.00 uur heb ik het salonnetje omgetoverd tot een bed,
en zo is er achter deze dag ook weeral een punt gezet.
...
Deze nacht heb ik lekker geslapen en om 6u15 ben ik opgestaan,
ik wilde nog graag van Theo afscheid nemen en ben tot aan zijn bed gegaan,
maar die lag nog heel goed te slapen en had zich juist op zijn andere zijde gelegd,
dus liet ik hem maar stilletjes doen en ik heb hem met zachte stem goeidag gezegd.
Rond 7u15 zijn we vertrokken en vandaag zat het geluk ons echt wel mee,
we kwamen langs een warme bakker en er was zelfs een slager open, daar kochten we twee stukken heerlijke paté.
Vandaag kregen we weer heel wat beklimmingen te verwerken,
en de afdalingen waren natuurlijk ook niet van de poes, dat zullen we vanavond in onze kuiten wel merken.
Rond de middag hadden we bijna 15 km gedaan,
we kregen al wat honger en spraken onze pic-nic aan.
Na het eten hielden we bijna een uurtje rust om wat te bekomen,
maar toen we daarna verder trokken was het moeilijk om weer terug in het juiste ritme te komen.
We liepen via een zandweg recht het bos in, we moesten een beek over via een bruggetje ,dat was precies nog niet zo oud.
We kwamen er achter dat het door pelgrims in 2002 was gebouwd.
Via een sterk afdalende steenweg kwamen we Orther binnen gegaan,
bij het Office de Tourisme moesten we om de sleutel van de refuge gaan.
We zitten op de tweede verdieping van een torengebouw,
ik vroeg aan Guy of hij van mij op de trappen een foto maken wou.
Wat een luxe hebben we hier vandaag, nogal wat anders dan gisteren in die tent,
We hebben zelfs een ijskast om ons eten koel te houden, man,man, wat worden we vandaag verwend!!!
We fristen ons eerst wat op en zijn dan maar weer om boodschappen gegaan.
We gingen ook nog even de kerk binnen en ik stak nog maar eens een kaarsje aan.
Terug in de refuge hebben we onze eetwaar in de ijskast gedeponeerd,
daar bleef onze sla en tomaten en onze drank goed fris, we hebben er van geprofiteerd!!!
Na het eten heb ik de afwas gedaan en alles opgeruimd,
ik was in mijn nopjes en ook onze Guy was goed geluimd.
Maar mijn stemming sloeg heel vlug om toen ik een niet zo prettig bericht van Diana had gekregen,
Haar Pinky had in zijn slaap een aanval gekregen, ze wist niet of hij het wel zou overleven.
Dit kon ik zo niet laten en ik heb haar dadelijk opgebeld,
ik wilde haar steunen bij dit verdriet, ook al kostte mij dat wel een beetje geld.
Ik voelde dat ons klapke haar goed had gedaan,
zo kon ik ook met een gerust gemoed naar bed toe gaan.
...
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar om 5u45 was ik al wakker,
ik bleef nog tot 6 u liggen, want ik moest toch niet naar de bakker.
Rond 7 u vertrokken we uit Mont de Marsan, en gooiden we onze beentjes weer los,
we gingen eerst over een asfaltweg, daarna over de keien en dan ook nog eens door het bos.
Toen we het bos uitkwamen kwamen we aan de kerk van Lareigne aan,
daar hebben we even rust gehouden en in de kerk wat aan bezinning gedaan.
We trokken verder, bos in, bos uit, en plots stonden we aan een prachtig zonnenbloemenveld.
Het waren er veel, heeeeel veeel, maar ik heb ze niet geteld!!!
We gingen verder richting Saint-Sever, maar kregen een stevige klim te verwerken,
daarna liepen we in dalende lijn het stadje in, bijna recht op weer één van die prachtige franse kerken.
We gingen binnen en ik stak een kaarsje aan,
voor iedereen die ik ken en in de hoop dat ik gezond mag verder gaan.
Na Saint-Sever hebben we nog verschillende stevige klimpartijen moeten ondergaan,
om dan Hagetmau binnen te kunnen gaan.
De refuge waar we vandaag verblijven is een grote tent,
we worden er ook met een zwembad verwend.
We ontmoeten er Theo, een Hollander uit Maastricht,
daar kon ik eindelijk nog eens een goed klapke mee doen, onze Guy zat er maar bij voor spek en bonen, het was een gek gezicht!!
Ik genoot ervan nog eens fatsoenlijk Nederlands te kunnen spreken, dat doet echt wel goe,
maar rond 21u30 wilde ik toch gaan slapen, want ik was heel moe.
Vandaag vertrokken we rond 7 u uit Roquefort, eerst langs de grote baan,
daarna kregen we afwisselend asfalt, bosweg en kasseiweg om te gaan.
We gingen verder richting Bougue en zagen af en toe een huis,
maar voor we ter plaatse waren kregen we nog een flinke klim te verwerken, daarna ging het afdalend tot aan het gemeentehuis.
Daar vonden we een mooie zitplaats en hielden we even een koffiestop,
we maakten van de gelegenheid gebruik en aten empassant ook maar onze bokes op.
We trokken verder voor de laatste 9 km van de dag,
maar eerst was het weer even klimmen geblazen, zo eentje waar je echt tegenop zag.
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Mont de Marsan aan,
en we zagen onmiddellijk de refuge staan.
Het zag er mooi en netjes uit, maar er was geen keuken, alleen een microgolfoven,
maar dat was voldoende, zo zouden we ons potje vanavond toch weer kunnen stoven.
Na het douchen trokken we het stadje in, Guy moest nieuwe zolen voor in zijn schoenen gaan kopen,
na een tijdje vonden we er een, hij content natuurlijk, nu zou hij weer fatsoenlijk kunnen lopen.
We passeerden langs de Aldi om onze boodschappen te doen,
we kochten een lekker stoofpotje voor in de microgolf en als dessert een heerlijk sappige meloen.
Na het eten nam ik maar weer mijn dagboek en mijn pen ter hand,
en begon mijn verslagen te schrijven, want ik wilde niet te veel achterstand.
Rond 21u30 wilde ik gaan slapen,voor vandaag was het welletjes geweest,
maar daar pakte ik neven, want buiten was het precies één groot feest.
Wagens reden af en aan met veel getoeter en getier,
ze riepen almaar door, allez les Bleus, en maakten veel plezier.
De Fransen wonnen waarschijnlijk de voetbalbeker,
maar dat kon mij op dit moment niet veel schelen, zij ma zeker!!!
Rond middernacht had ik nog geen oog dicht gedaan,
van ellende ben ik maar weer opgestaan.
Mijn linkerschouder deed verschrikkelijk pijn,
ik wreef hem nog maar eens goed in met mijn wonderzalf, en ik hoop dat het morgen wat beter zal zijn.
Vandaag was het weer 6 u om op te staan,
want we hadden heel wat kilometers te gaan.
Na het ontbijt zijn we om 7 u al op weg gegaan,
we moesten naar Captieux en Guy zei, kom we gaan langs hier, ik weet een betere baan.
Maar Guyke dacht natuurlijk dat hij het beter wist,
hij heeft zich zo maar eventjes 5 km vergist.
Uiteindelijk kwamen we toch uit op de weg waar we moesten zijn,
we hadden veel door de bossen moeten lopen, helemaal begroeid met varens,het was echt niet fijn.
We lasten een korte rustpauze in,
en net toen we verder wilden gaan, begon het weer te regenen, dat was tegen onze zin.
Om niet te nat te worden trokken we onze poncho maar weer aan,
een beetje later kwamen we aan de grens van de departementen Girondes en Landes aangegaan.
De weg door Les Landes is het resultaat van een compromis tussen een verschillend beleid,
enerzijds de aanhangers van de Historische route, anderzijds zij die de route wilden aanpassen aan de realiteit van onze hedendaagse tijd.
Guy wilde deze route volgen, hij had in zijn boekje gezien, het zou rond de 29 km gaan,
maar daar zat hij weer ferm naast, we hebben er 40 km over gedaan.
Rond 10u30 hield de regen plotseling op,
daar profiteerden we van voor een korte stop.
Om 12.00 u hielden we onze pic-nic in het portaal van een vakantiehuis,
Daar zaten we droog en gerust, want er was niemand thuis.
Na de lunch gingen we door naar onze refuge in Roquefort, we moesten in een bar om de sleutel gaan,
ik ging direct door naar het postkantoor, ik moest dringend mijn foto's en verslagen versturen, anders zou mijn blog te ver achter staan.
Toen ik terug was is Guy naar de winkel gegaan,
ik heb een lekkere douche genomen en daarna de vuile was gedaan.
Op het menu vandaag: witte bonen in tomatensaus en worst,
veel honger heb ik eigenlijk niet, alleen maar dorst.
Ik heb om Guy te plezieren, toch maar een beetje van zijn stoofpotje gegeten,
maar ik ben dat tomatensausgedoe kotsbeu, ik moet er niets meer van weten.
Na het eten heb ik onze trip voor morgen nog op papier gezet,
en rond de klok van half tien, voelde ik me moe en kroop ik in mijn bed.
Na een heerlijke nacht zijn we pas om 7u45 opgestaan,
en na het ontbijt ben ik met mijnheer nog naar zijn ezel en zijn tuin gegaan.
Daarna reed hij de auto voor en bracht ons terug naar de kathedraal,
vandaaruit moesten we verder trekken, maar eerst namen we nog foto's van ons allemaal.
We namen afscheid op het plein voor de kathedraal,
en bedankten hen voor het lekkere eten en het vriendelijke onthaal.
Voor we vertrokken, gingen we nog eerst bij de bakker een vers stokbrood kopen,
daarna begonnen we aan onze tocht die vandaag door veel graspaden en dennenbossen zou lopen.
De aanduiding van de wegen was vandaag niet al te goed,
maar van slecht begaanbare paden bleven we toch behoed.
We komen aan op een groot domein,
het was de refuge de Ferbas, de plaats waar we moesten zijn.
Na een frisse douche heb ik eindelijk nog eens wat verslagen geschreven,
want met die voetbal 's avonds op TV, is dat al enkele dagen achterwege gebleven.
Vandaag was ons menu wel wat minder luxueus,
het was macaroni of ravioli in tomatensaus, ik had de keus!!!
Na de afwas ben ik redelijk vlug naar bed gegaan, het was nog vroeg,
maar morgen hadden we een zware tocht voor de boeg.
We sliepen vandaag tot 7u15,
en na het ontbijt hielden we het voor gezien.
We namen afscheid van mijnheer, maar mevrouw ging nog een stukje met ons mee,
zij zou ons een kortere weg tonen, dus dat viel weeral mee.
We trokken over de hangbrug van de Garonne en daarna moesten we rechtdoor,we namen afscheid,
en bedankten mevrouw voor het lekkere eten en hun gastvrijheid.
We trokken met ons tweetjes verder en moesten nog tot in Puybanbou door de wijngaarden gaan,
daarna ging het weer over de gewone weg en was het met de mooie wijngaarden gedaan.
Rond de middag kwamen we in Auras aan,
en daar hebben we in een winkeltje onze lunch aankopen gedaan.
Op een grasplek onder een notenboom hebben we onze pic-nic gehouden,
het was hier heerlijk rustig en stil, we hadden tijd genoeg en daarom besloten we om hier een siësta te houden.
Opeens schrok ik wakker van mijn telefoon, en wie had ik aan de lijn?
Antonio, onze beste vriend, belde ons op, helemaal uit Brasil, dit kon niet waar zijn.
Ook Guy kon het niet geloven, maar we hoorden echt zijn stem,
het deed ons wat,zijn stem nog eens te horen, en we hoorden ook ontroering bij hem.
We waren nog even van onze verrassing aan het bekomen,
maar toen zagen we plots zwarte wolken en veel wind in onze richting komen.
We pakten vlug onze spullen bij elkaar,
maar enkele minuten later was de regen al daar.
We liepen verder tot aan een schuur, daar haalden we onze regenjassen maar uit,
want het heeft nog meer dan een keer gebuid.
Regelmatig gingen we schuilen onder een boom tot de bui weer over was,
en zo trokken we verder naar Bazas.
Daar zijn we naar de mooie kathedraal van Saint-Jean-Baptiste gegaan,
daar zou een mijnheer ons komen ophalen om dan met hem naar ons nachtverblijf te gaan.
Een beetje later kwam er een auto aangereden, en de man vroeg of wij de pelgrims waren die bij hem zouden verblijven,
we mochten met hem in de auto mee, wat een geluk, want buiten regende het weeral oude wijven!!!
Ze woonden in een prachtig watermolenhuis,
we werden hartelijk ontvangen door mevrouw en voelden ons hier direct thuis.
Ze boden ons een welkomstdrank aan,
en daarna zijn we met mijnheer naar onze kamers gegaan.
We kregen ieder een kamer apart,
ruimte genoeg en een heerlijk bed, niet te zacht en niet te hard.
Na de douche werd het souper opgediend,
een 4-gangenmenu met eend als hoofdgerecht, waar hebben we dat aan verdiend?
Zo lekker had ik in tijden niet meer gegeten,ik kon geen pap meer zeggen,
ik was nog juist in staat om mij samen met mijnheer, in de zetel voor de TV te leggen.
Wij pikten op ons dooie gemakske weer een voetbalmatch mee,
en de Guy, die deed met ons madame zijne parlee!!!
In een mum van tijd was het weeral laat,
maar we wisten dat er morgen maar 15 km op het programma stond, dus wat later naar bed kon echt geen kwaad.
Ik heb heerlijk geslapen in mijn Franse bed,
ik was al voor 7 u wakker en had alvast mijn rugzak klaar gezet.
Dat is steeds weer een hele karwei, ik moet elke dag meer en meer zwoegen en hijgen,
om alles op een fatsoenlijke manier er weer terug in te krijgen.
Om halfacht genoten we eerst nog van een lekker op voorhand klaargezet ontbijt,
we trokken nog een mooie foto van onze twee kranige oudjes en namen dan afscheid.
Rond 8 u zijn we op weg gegaan voor onze dagelijkse tocht, en het was al ferm heet,
als dat zo doorgaat zijn we tegen vanavond weer flink bezweet.
We trokken verder door de wijngaarden en plots zagen we weer een kersenboom staan,
woorden waren hier overbodig, daar konden we niet aan weerstaan.
Ik deed mijn petje af en Guy zijn hoed,
we vulden ze met lekkere kersen vol vitamientjes, het was voor ons eigen goed!!!
We kregen een ferme klim te doen, en door de hitte waren we uitgeblust,
we passeerden dan langs een mooie vijver, en daar hielden we even rust.
Daarna trokken we weer verder en voor we het wisten was het noen,
op een bank op een parking hielden we onze lunch pauze, want we hadden een beetje eten van doen.
Onze weg ging verder via een aarden weg en flink omhoog,
plots konden we niet meer verder, we stonden vlak voor een bareel, en we konden er niet om heen in een boog.
Wilden we terug op ons pad geraken,
moesten we over die bareel zien te raken,
maar dat was vlugger gezegd dan gedaan,
als twee apen hingen we daar te bengelen, van het lachen heb ik bijna in mijn broek gedaan.
Uiteindelijk zijn we toch tot boven geraakt,
het heeft wel eventjes geduurd, maar we hebben toch weer ferm plezier gemaakt.
Langs een graspad moesten we terug naar beneden,
we moesten heel goed oppassen dat we niet uitgleden.
Daarna kwamen we terug op de gewone weg, en wat later kwamen we in La Réole aan.
Daar vroegen we de weg naar het huis van de familie Moureau, want daar zouden we vandaag slapen gaan.
Maar voor we naar het huis op zoek zouden gaan,
hebben we ons eerst nog in een cafeetje langs de baan aan een frisse cola tegoed gedaan.
We werden door onze gastfamilie zeer vriendelijk ontvangen,
we mochten zelfs onze was in hun tuin ophangen.
Onze gastheer kon het heel goed uitleggen,
en dat was goed voor onze Guy, zo kon hij alles wat op zijn lever lag nog eens aan hem vertellen.
Na het douchen zijn Guy en ik nog even langs het Office de Tourisme gegaan,
hij kende daar mensen en we vroegen of we eens op internet naar mijn blog mochten gaan.
Het was de eerste maal dat ik mezelf op internet zag staan,
het was leuk maar tegelijkertijd voelde ik alle haren op mijn armen de hoogte in gaan.
Diana heeft er werkelijk iets fantastisch van gemaakt,
mijn oprechte dank , want zonder haar hulp zouden de mensen thuis er nooit aan uit zijn geraakt.
Daarna bezochten we nog even de mooie abdijkerk van de stad,
een beetje later keerden we terug naar huis omdat Guy honger had.
We kregen weer een voortreffelijk diner voorgeschoven,
en ondertussen haalde de heer des huizes allerlei antiquiteiten boven.
De tijd vloog vliegensvlug voorbij,
voor ik er erg in had was het elf uur gepasseerd, dat was laat genoeg voor mij.
Vannacht deed ik bijna geen oog toe,
toen ik om 6 u opstond voelde ik mij dan ook nog erg moe.
Mijn lekkere warme thee bij het ontbijt deed me goed,
ik werd vanbinnen helemaal opgewarmd en dat gaf me weer nieuwe moed.
Onze etappe vandaag vertrok van aan de kerk,maar de Nederlandse en Franse teksten klopten van geen kanten, wat een misère!!
Guy zag het effe niet meer zitten en schoot weer in een Franse colère!!!
We besloten niet te veel risico te nemen en via de gewone baan tot in Pellegrue te gaan,
éénmaal daar, zouden we ter plaatse wel zien hoe we verder zouden gaan.
We stapten rustig verder over een lichtgolvende asfaltbaan,
toen kwam er plots een telefoontje van het thuisfront aan.
Mijn jongste zus was oma van een kleinzoon geworden, dat wilde ze me even laten weten,
het deed me goed om nog eens nieuws van thuis te horen, ik stuurde een berichtje terug met felicitaties en hoe hij zou heten.
Op de middag kwamen we in Pellegrue aan,
we zagen daar een mooie kiosk met tafel staan.
Ideaal om een boke met choco te eten,
en als dessert hebben we nog een appeltje gegeten.
Voor alle zekerheid besloten we om langs de gewone baan verder te gaan,
en na een tijdje kwamen we in Saint-Ferme aan.
We volgden het bordje van "La Rigalle", onze verblijfplaats voor vannacht,
Daar werden we ontvangen door twee nog zeer kloeke oudjes, de heer heeft ons naar onze kamer gebracht.
Daarna moesten we bij hen in de keuken een pintje komen drinken,
ook al waren zij de tachtig gepasseerd, ze waren nog goed bij de pinken.
Wij betaalden hen 20 euro om te slapen, een souper en een ontbijt,
en na het douchen zorgde ik eerst weer voor de volgende slaapgelegenheid.
Voor het souper heb ik eerst nog even het gastenboek doorgenomen,
en, wat zag ik daar, ja ja, ik ben Fons zijn schoen weer tegengekomen!!
We werden met een lekkere warme maaltijd verwend,
verse soep, vlees en groenten, en een lekkere rode wijn, niet moeilijk voor iemand die er zoveel van kent.
Als dessert kregen we kersen en verschillende soorten kaas,
na zo een heerlijke maaltijd wilden we graag voor hen de afwas doen, en dus waren wij even in hun keuken de baas.
Daarna hebben we nog even naar het voetbal gekeken,
maar halverwege de match hielden we het voor bekeken.
We hadden onze buikjes rond gegeten en waren erg moe, het was uit met de pret,
we wilden heel graag gaan slapen in ons typisch oud Frans bed.
Rond 6u15 stond ik op en maakte ik me klaar,
ik zag er wel wat tegenop, want vandaag moesten we afscheid nemen van Antonio, en dat viel me zwaar.
Na het ontbijt zijn we vertrokken uit Mussidan,
ik trok nog een laatste foto van Antonio onder een oude eik, een herinnering die ik zal koesteren, wees daar maar zeker van.
Met zijn drieën gingen we op weg naar het station,
en vroegen aan een voorbijganger of hij van ons samen een foto maken kon.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen,
Antonio en ik omhelsden elkaar, we begonnen spontaan te wenen.
Twaalf dagen is hij bij ons geweest,
we zullen hem missen, ik nog het meest!!!
We vertrokken verder met ons twee, maar er werd niet veel gezegd,
het afscheid deed pijn, zoals ik daarjuist al heb uitgelegd.
We liepen langs het park van het kasteel van Bassy,daarna een heel stuk langs een autoweg,
vervolgens moesten we een bos door en daarna hadden we weer asfaltweg.
In La Caty passeerden we langs een tuin en een man riep ons toe:
willen jullie graag kersen hebben voor onderweg, hier is een zakje, tast maar toe!!!
Dat lieten we ons geen twee keer zeggen,en Guy kroop de ladder op,
en hij maar plukken, ons zakje helemaal vol, ze vielen zelfs tot op mijn kop.
Wij bedankten deze vriendelijke mijnheer,
hij wenste ons nog veel geluk op onze tocht, en hopla, daar gingen we weer!!
We keken mekaar aan en schoten beiden in de lach,
we dachten allebei hetzelfde, als dat Antonio nu nog maar eens zag!!!
We hadden dit al eens eerder stiekem gedaan,
en nu boden ze het ons zo maar van tevoren aan!!!
De kersen zijn lekker dik en sappig en smaken erg goed,
en na een korte kersenpauze, gaan we weer verder met goede moed;
We trekken door de velden en door het bos, nu eens links dan weer rechts, door de wijngaarden en daar gaat het ferm omhoog.
Maar eenmaal boven zijn de uitzichten adembenemend mooi, dat hoeft toch geen betoog.
Maar we moesten natuurlijk ook weer terug naar beneden, en de afdaling was zeer steil,ik voelde het aan mijn knie.
De ganse dag had ik al last van pijn, ik hoop dat ik niet te veel afzie.
We stappen verder en komen aan de grens van Dordogne en Girande, twee Franse departementen.
We passeren langs een camping met alleen maar tenten.
Een beetje later komen we in Saint-Foy-la-Grande aan,
we gaan direct naar het Office de Tourisme om te vragen of ze het huis van de pelgrims weten staan.
Ze zeggen ons waar we moeten zijn, maar wat is onze verbazing groot,
als we daar aankomen ligt het halve pelgrimshuis in de schroot.
Ze waren er sanitaire werken aan het doen, daar slapen ging dus niet,
Guy was in alle staten, van woede beefde hij als een riet.
Er zat niets anders op dan naar die camping te gaan,
Guy kon slapen in zijn tent, maar ik moest tevreden zijn met een afdak waaronder de grasmaaiers staan.
Ik was moe en mijn knie deed pijn,
ik was al blij dat ik een dak boven mijn hoofd had, meer moest dat niet zijn.
We namen een lekkere douche en we voelden ons weer terug blij,
Guy ging boodschappen doen, en de vuile was die pakte ik voor mij.
Ondertussen legde ik ook al een slaapplaats voor morgen vast,
hopelijk beter dan vandaag, want dat slaapmatje haal ik niet zo graag uit de kast.
Rond 19.00 u was Guy met het eten gearriveerd,
ik was benieuwd wat hij nu weer had geprepareerd.
Oh, mens, het is toch niet te geloven,wat een rare eetgewoontes houden die Fransen er toch op na,
Zuurkool met worst, tegen heug en meug heb ik het opgegeten, maar bij iedere hap, braakte ik bijna.
Rond 22.00 u ben ik maar op mijn matje gekropen,
misschien dat ik toch wat kan slapen, laat het ons hopen.
Ondanks het onweer van vannacht,
had ik toch nog een redelijke nacht.
Na het ontbijt zijn we van de camping vertrokken,
hopelijk blijven we van onweer gespaard en maken we niet te veel brokken.
De tocht vandaag is niet zo zwaar,
maar dat mag ook al wel eens, want 's avonds wordt je het toch gewaar.
We lopen een hele tijd langsheen het spoor,
dan moeten we weer links, dan rechts, en dan weer rechtdoor.
De weg loopt redelijk vlak, maar af en toe zit er wel een klimmertje bij,
maar daarna gaat het steeds weer naar beneden, en dat stemt ons altijd weer blij.
We komen in Saint-Louis-sur-l'Isle aan de kerk aan,
daar kregen we een discussie over de te kiezen baan.
We kozen voor St.Front-de-Pradaux, en daar kwamen we rond de middag aan,
dat kwam goed uit, want daar was een mooi pleintje met een bank, en dan hebben we daar onze pic-nic maar gedaan.
We gingen verder naar Mussidan langs de gewone baan,
en kwamen al spoedig aan het huis voor Pelgrims aan.
We konden met ons drieën boven slapen,
beneden sliep een Hollander uit Friesland en een Duitser ,die met de fiets was aangekomen, ik vond het maar twee rare apen....
We fristen ons wat op en hebben eerst maar boodschappen gedaan,
nadien zijn wij ook nog naar het station gegaan.
Zo wist Antonio waar hij morgen moest zijn,
van hieruit zou hij vertrekken met de trein.
We dronken nog een fris colatje in een bar-café,
en pikten daar nog vlug een voetbalmatchke mee.
Rond 19u was het tijd voor ons diner,
na de afwas trok ik naar mijn kamer en nam mijn dagboek mee.
Tot 21u30 heb ik in mijn dagboek geschreven,
maar toen moest ik stoppen, want ik kon niet meer onthouden waar ik was gebleven.
Vandaag hebben we om 7u15 Périgueux verlaten,
we moesten eerst terug naar de grote rotonde, vooraleer we op de juiste route zaten.
Vandaag konden we nog eens een stuk via de mooie GR route gaan,
Maar daarmee was het ook met de goed begaanbare weg gedaan.
Door het bos omhoog,dan langs smalle paadjes weer naar beneden,
onze benen en knieën hebben al flink geleden.
We kunnen de GR tekens volgen tot in Chautalande, aan de abdij,
daar gaan we even binnen en zien er zingende paters in een lange pij.
We houden er een half uurtje rust,
want van al dat klimmen en dalen raak je wel uitgeblust.
We zetten onze weg weer verder en komen langs een rivier,
de natuur is echt wel prachtig hier.
We lopen verder langs het water tot aan de kerk van Saint Astier.
Deze zijn ze aan het verbouwen, dus we kunnen er niet in. Oh nee!!!
Daar gaat onze rust, ik ben teleurgesteld,
en na al dat geklim ben ik echt wel uitgeteld.
Maar ja, niet aan te doen,
we zullen er dan nog maar een paar minuutjes bij moeten doen.
Een beetje later komen we op de camping aan,
daar kunnen we in een bungalowtent de nacht in gaan.
We fristen ons eerst wat op,
en gingen dan naar een winkel op zoek, met Antonio op kop.
Ik ben benieuwd wat er vandaag op het menu zal staan,
het zal weer wel spagetti zijn, daar kun je van op aan.
Het was vandaag weer een zware dag,
ik hoop dat ik weer goed slapen mag.
Zoveel omhoog en naar beneden, dat kruipt wel in uw kleren,
wij kruipen al om 9 u in bed om goed te kunnen recupereren.
Rond 1 u schrok ik wakker van hevige regenval,
vergezeld van een luide donderknal.
Het onweer ging vlug over, ik hoorde enkel in de verte nog wat gehommel,
en het duurt niet lang voor ik terug in dommel.
...
We hebben allemaal zalig geslapen,
en ik ging eens kijken hoe ver het stond met die andere twee apen.
Die waren ook al helemaal geladen,
en dus konden we iets na zeven uur Sorges achter ons laten.
Vandaag ging het meestal langs de gewone baan,
Dat was veel gemakkelijker om te gaan,
We gingen met een flinke pas, dorpje in, dorpje uit,
maar een beetje later was het mooie verhaaltje uit.
We zagen nergens geen wegwijzers meer staan,
en we kozen natuurlijk de verkeerde weg om in te slaan.
Na een kilometer of twee stopte de weg,
dus moesten we ook weer twee kilometer terug, dat was brute pech!!
Uiteindelijk zaten we weer op de juiste baan,
maar een beetje verder was het met de goede baan gedaan.
Ons parcours ging weer verder door het bos,
en de steile hoogtes die we moesten overwinnen, maakten al onze spieren los.
Bij het afdalen deden ook de knieën weer ferm zeer,
ik zal maar zorgen dat ik ze vanavond goed insmeer.
We komen binnen in Perigueux en zien een hele mooie kathedraal,
ik ga er even binnen en brand een kaarsje voor ons allemaal.
Vandaag overnachten we in de Foyer,
en we hebben geluk, ook hier kunnen we naar het voetbal kijken op de TV.
Vanavond eten we een kleinigheid in het restaurant,
het moet niet elke dag komen van Guy zijn hand.
Na het voetbal zijn we met zijn allen,
als een blok na twee minuten in slaap gevallen.
... Het onweer van vannacht is wel vlug voorbij gegaan, maar ik heb toch niet te veel ogen dicht gedaan. Iets na zes uur liep ik al weer rond. Ik ging naar mijn kompanen kijken en die voelden zich ook wel en gezond. We namen een licht ontbijt en rond zeven uur namen we van de camping afscheid. Het eerste stuk ging al steil omhoog, richting grote baan. We volgden een tijdje deze N21,maar kortnadien moesten we alweer een zandweg inslaan. En toen begon het liedje weer van voor af aan. Eerst moesten we links, dan weer rechts, dan het bos of een veldweg ingaan. Enige tijd later moesten we langs een mooie landweg gaan, en daar zagen we een paar bomen met dikke zwarte kersen aan staan. Guy riep: mannen kijk hier, cérises, daar kon hij niet aan weerstaan. Hij begon te plukken, zijn hoedje helemaal vol, en wij schoven ook met ons petje aan. Wij waren volop van die lekkere kersen aan het genieten, toen er plots een auto stopte, dat was efkes verschieten!!! Het raampje van de wagen rolde naar beneden en een heer vroeg of het lekkere kersen waren. Antonio antwoordde natuurlijk : ja, zijn het misschien uw kersen mijnheer, die wij hier vergaren? De heer zei heel droogjes: inderdaad, heren, dit is mijn land. Ik hoop dat jullie hier wel toevallig zijn beland. Antonio antwoordde met een uitgestreken gezicht: excuseer ,mijnheer, wij hebben vanmorgen bijna geen ontbijt genomen, en wij hadden dringend iets nodig om te bekomen. Nogmaals onze excuses en "merci beaucoup"!!! De man keek ons dan goedkeurend aan en toen ging zijn raam weer toe. Wij proestten het van het lachen uit, en kwamen de eerste minuten geen stap meer vooruit. Toen we een tijdje later wat waren bekomen, hebben we onze route maar weer opgenomen. We hadden nog wat kilometers te klaren, eer we op onze bestemming waren. We gaan weer verder langs de bossen en de velden en passeren ook een boerderij, daar hing een plaatje met Sorges ,en een pijltje naar links erbij. We vervolgen onze weg en een beetje later komen we in Sorges aan. We kunnen vandaag weer naar een pelgrimshuis gaan. Het huis bevindt zich vlak achter de kerk, een dame geeft ons de kamersleutel en zorgt voor het inschrijfwerk. Als we vragen wat we moeten betalen, zegt zij heel vriendelijk dat we dat zelf mogen bepalen. We gaan een beetje later onze kamers inspecteren, maar we zien al direct dat hier niets valt te reclameren. Alles is er netjes verzorgd en heel rein, meer moet dat voor ons niet zijn. Ondertussen is het al een stukje na de noen, hoog tijd om boodschappen te gaan doen. Antonio en Guy nemen dat voor hun rekening en vonden het niet erg dat ik even naar de kerk op bezinning ging. Ik had daar bij het aankomen een mooie moderne kruisweg gezien, en die wilde ik graag eens van naderbij bezien. Na het douchen trok ik met Antonio naar het café, want er was weer voetbal op de TV. Het kokerellen laten we over aan Guy, hij kan er wel wat van, en hij is toch geen grote voetbalfan. Tegen zeven uur zou hij het avondeten maken, en ik ben er nu al zeker van, dat zal weer smaken. Voor de afwas stond ik op de eerste rij, en daarna haalden we buiten op een bankje ons kersenverhaal er nog even bij. Kort na negen uur verlangden we allen naar ons bedje, lekker zacht, hopelijk wordt het nu een veel betere nacht.
...
Om 6 u stond Guy al aan ons bed,
hij had zijn wekker zo vroeg gezet.
Antonio en ik hadden nog niet veel zin,
maar toch pakten we onze rugzak maar weer in.
Rond 7 u vertrokken we uit het klooster, en het is echt waar,
na vele dagen van snikhete temperaturen, hing er nu een dik pak wolken klaar.
Hopelijk blijft het vandaag toch nog droog,
want het is zo al moeilijk stappen door al die velden en weien, dat hoeft toch geen betoog.
Onze wegeltjes gaan weer flink in stijgende lijn,
en bij het afdalen doen de knieën geweldig veel pijn,
Dat wordt vanavond goed insmeren,
zodat ze weer terug kunnen recupereren.
Na een paar uur stappen door bos en hei,
houden we een half uurtje rust in een open wei.
Daarna gaat het weer verder door de velden en smalle paden,
en ondertussen zie ik dat de hemel begint te laden.
Ik hoop dat we nog voor de regen op bestemming zijn,
want nu nog nat worden vind ik niet zo fijn.
Kort na de middag kwamen we aan het Office de Tourisme aan,
we kregen onze stempel en zijn naar de eerste de beste kroeg gegaan.
Toen Antonio op de kaart pizza zag staan,
kregen wij hem hier met geen stokken meer vandaan.
Hij bestelde pizza voor ons allemaal,
en het was ontzettend lekker, we verorberden hem helemaal!
Daarna hebben we eerst onze inkopen gedaan,
en met onze doos vol winkelwaar, zijn we naar de camping gegaan.
We werden vriendelijk ontvangen door de dame van het bureel,
we konden slapen in een bungalow aan de prijs van 10 euro ,dat was niet veel.
We namen elk een frisse douche en keken daarna naar het voetbal op TV,
ondertussen had onze Guy weeral gezorgd voor een fijn diner.
Rijst met groenten en verse worst, hij had zelfs voor een dessert gezorgd.
Wij waren content dat we zo goed werden verzorgd.
Als tegenprestatie ruimden wij alles op,
zo hadden we morgenvroeg geen zorgen aan onze kop.
We pikten nog vlug een voetbalmatchke mee,
maar rond de klok van tienen, vielen mijn oogleden toch weer naar benee.
We zijn tevreden dat de dag nog goed en droog is verlopen,
maar dat zullen we deze nacht zeker moeten bekopen.
Ik lig juist in mijn bed en hoor de regen vallen,
En even later begint ook de donder te knallen.
Ik leg mij op mijn andere zij,
en denk: hopelijk is dit onweer vlug voorbij.
....
Zo een lekker nachtje slapen, dat heeft deugd gedaan.
Na het ontbijt gaan we rond 7u30 er weer met frisse moed tegenaan.
Vandaag volgen we nog eens de Historische Route,
Wie weet wat voor obstakels we nu weer gaan ontmoeten.
Mijn gedachten waren nog niet koud,
of daar verscheen al het eerste oponthoud.
We moesten door een bijna niet gebruikte en met doornen begroeide baan,
we stuurden Antonio op kop, zodat hij met zijn stok de doornstruiken eerst stuk kon slaan.
De etappe van vandaag was erg zwaar,
en we waren enkel aangewezen op elkaar.
Na een paar uur te hebben gestapt door kronkelende wegen,
kwamen we eindelijk nog eens een asfaltbaan tegen.
Het deed goed om nog eens vaste grond onder je voeten te voelen,
dat stapte veel makkelijker in plaats van altijd door het zand te moeten woelen.
We kwamen nog eens in een dorpje aan,
en besloten om even rust te houden en in een cafeetje binnen te gaan.
Daarna trokken we weer verder, maar opeens was het met asfalt alweer gedaan,
we moesten weer het bos en kleine veldwegels ingaan.
We stuurden Antonio weer met zijn stok op kop,
en wij kwamen wel wat achterop.
Het was echt moeilijk om er door te lopen,
maar de schaduw deed ons goed en liet ons hopen,
dat het allemaal wel goed zou aflopen.
En inderdaad, na een tijdje kwamen we weer terug op een baan,
daar stond een pijl die zei dat we voor Sainte Marie de Frugie nog even naar rechts moesten gaan.
Zo gezegd, zo gedaan,
en een beetje later kwamen we aan het klooster aan.
We hebben ons aangemeld, en een dame is met ons meegegaan,
een beetje verder wees ze ons de kamers aan.
Guy had geluk, die kreeg een kamer alleen,
ik had pech, want ik zat de hele nacht met het gesnurk van Antonio om me heen.
We zullen maar proberen er het beste van te maken,
en als ik echt niet kan slapen, ga ik wel een flesje kraken.
We gingen douchen en hebben onze vuile was in de week gezet,
en terwijl die aan het trekken was, rustten we even uit op ons bed.
Om half zeven werden we verwacht voor het souper,
en dat viel goed mee, we kregen een lekker drie gangen diner.
Nadat we onze was nog hadden gedaan,
wilden we vandaag op tijd naar bed toe gaan,
Maar onze gastvrouw had gasten en zat onder ons open raam lustig te lammeren,
en daar lagen wij te draaien en te keren.
Na middernacht zijn ze eindelijk naar binnen gegaan,
en konden wij de nacht ingaan.
.....
Zo een korte en warme nacht is niet veel waard,
om 5u30 werd ik al wakker van het gehinnik van een paard.
Om 6 u ben ik maar opgestaan,
en ik vroeg aan mijn kompanen hoe het hen was vergaan.
We maakten onze rugzakken weer stapklaar,
en na het ontbijt sprongen we alweer op de kaar.
Rond 7 u verlieten we ons zomerverblijf,
we voelden elke pijnlijke knook in ons lijf.
De ganse dag ging het weer op en neer,
op sommige momenten voelden we onze knieën niet meer.
Maar als je dan rondkijkt hier in deze prachtige natuur,
vergeet je alles en geniet je , uur na uur.
Wat een geluk dat ik al veel foto's heb gemaakt,
zo kunnen de thuisblijvers toch ook een beetje meegenieten van wat we allemaal hebben meegemaakt.
Stilaan liep het tegen de middag aan,
en spraken we onze pic-nic aan.
Na Poutinau haddden we nog ongeveer 2 km te gaan,
maar aan de kruisbaan zagen we geen enkele wegwijzer meer staan.
Op eigen houtje durfden we het niet wagen,
dus hielden we een auto tegen om de weg te vragen.
We moesten rechtsaf en nog een keer steil omhoog en dan nog naar beneden,
en dan was het ergste voor vandaag weeral geleden.
In Flavignac aangekomen wilden we eerst onze kelen spoelen,
want door de warmte en het zware parcours, begonnen die wel droog aan te voelen.
We hebben een paar cola's en een paar pinten gedronken,
en samen op een goede afloop geklonken.
Daarna gingen we verder naar het gemeentehuis,
daar kregen we de sleutel van de pelgrimsrefuge en onze stempel incluis.
Nadat we ons in de refuge hadden geinstalleerd,
voelden we dat onze pic-nic ook al was verteerd.
Guy en Antonio gingen voor het eten zorgen,
en terwijl stippelde ik de route uit voor morgen.
De mannen hadden echt hun best gedaan om er wat van te maken,
ik heb het mij in elk geval goed laten smaken.
Na het eten heb ik de afwas voor mijn rekening genomen,
zo konden mijn collega's ook effe bekomen.
Na dat we alles hadden opgeruimd,
gingen we nog even buiten zitten en vergeleken we wie er al het meeste was gebruind.
Het was toch weer een aangename dag,
ik hoop nu wel dat ik vannacht wat beter slapen mag.
...
Vandaag zijn we na het ontbijt om 7u45 vertrokken uit Saint Leonard,
We gingen richting Limoges, en na 2 km waren de eerste klimmen al weer daar.
7 km stappen in stijgende lijn,
ik denk wel dat er leukere dingen zijn,
maar na het klimmen komt altijd het dalen,
we zullen het ook deze keer wel halen.
Bij het binnenkomen van Ejeaux juichten we allemaal spontaan,
want we zagen daar een mooie bank in de volle schaduw staan.
Het was nodig om even uit te blazen,
want in deze temperaturen stappen, het is bakken geblazen.
Na een halfuurtje rust bonden we onze rugzakken weer aan,
en besloten we om weer wat verder te gaan.
Drie dorpjes verder zijn we in een wei gestopt,
om te kijken wat we als pic-nic in onze rugzak hadden gepropt.
We moesten het stellen met wat hesp en een stukje brood,
maar daarvan ga je zeker niet dood.
We hielden weer een half uur platte rust,
want met zo een hitte is dat echt een must.
We moesten nog maar 1 km tot onze eindbestemming gaan,
en dus gingen we er nog even flink tegen aan.
We hoopten dat we in Solignac snel een mooie plaats zouden vinden om te overnachten,
maar eer ze iets voor ons gevonden hadden, moesten we wel heel lang wachten.
uiteindelijk kwamen we terecht bij vriendelijke particulieren,
die boden ons hun open veranda aan, maar het was juist naast de wei van de dieren.
We waren te moe en het was veel te warm om nog verder op zoek te gaan,
dus namen we hun aanbod zonder nadenken aan.
We spreidden ons matje uit op de betonnen vloer,
en gingen ons daarna wassen met een emmer water op de koer.
Ondertussen was Guy in het dorp om eten gegaan,
en hebben Antonio en ik al de vuile was gedaan.
Guy kwam terug en zei: mannen ,vandaag is het nog maar eens spagetti met paté of tonijn.
Maar een pelgrim mag niet kieskeurig zijn.
We hadden eten, dat is wat telt en zo blijven we op de been.
Na het avondmaal hebben we de volgende route al eens bekeken: waar gaan we morgen heen?
Rond half elf waren we moe en volledig uitgeblust,
we waren dringend toe aan een beetje rust.
Daar lagen we op een betonnen vloer en dunne matrassen,
maar ja, moeilijk gaat ook, we moesten ons maar zien aan te passen.
Door de warmte lukte het mij niet goed om in te slapen,
en ik werd ook verstoord door het gesnurk van Antonio en het gebleit van de schapen.
Ik lig constant te draaien, heen en weer,
maar uiteindelijk vallen ook mijn blaffeturen neer.
...
Na een heerlijk nachtje slapen, ben ik om 6u opgestaan.
Ik zette alvast het vuur om thee te maken aan.
Het ontbijt was niet zo een festijn,
we moesten ons stokbrood soppen in de thee , wilde het eetbaar zijn.
Rond 7 u hebben we Marcheix achter ons gelaten,
en gingen we weer op pad, samen met mijn twee andere maten.
Net zoals de voorbije dagen kregen we weer zware kost te verteren,
en moesten we ons lichaam tegen de hete zon verweren.
Bergop,bergaf, dwars door weide en velden, zandweg in, zandweg uit,
Het was volop hooitijd, en het water spoot mijn pikkende ogen uit.
Gelukkig konden we af en toe wat in de schaduw lopen,
maar het was nooit voor lang, want het zonnetje kwam er altijd weer terug doorgekropen.
In Les Billanges rustten we even uit op de trappen van de kerk,
het was nodig, want er volgde nog zwaar werk.
We zetten onze weg voort langs een steile kasseienbaan,
het was niet simpel om daar tegen op te gaan.
Met veel moeite geraakten we tot boven,
maar het is ons gelukt, dank U Heer, we zullen U vanavond loven.
Rond een uur of elf kwamen we Dagnon binnen,
hier gingen we even rusten, daar moesten we niet over verzinnen.
Ook de honger begon stilaan te knagen,
en we wilden ons graag aan een omeletje wagen.
Dat lekkere eitje heeft ons goed gedaan,
en zo konden we er voor de laatste 10 km weer tegenaan.
Onze weg ging weer door het bos en langs holle wegen,
we kwamen ook een rivier en een meertje tegen.
Uiteindelijk belandden we op de D39, nog eens een gewone baan,
en daar zagen we het plaatje van Saint Leonard de Noblat staan.
In het Office de Tourisme hebben we onze stempels verkregen,
en hebben we ook de sleutels van de refuge Saint Leonard gekregen.
Naar het schijnt zou daar een Hollandse dame logeren,
dat vond ik wel leuk, dan kon in eindelijk nog eens in het vlaams parleren.
We kwamen in de refuge aan,
en hebben onmiddellijk onze rugzak afgedaan.
Na zo een hete en zware dag was dat een hele opluchting,
nu maar vlug op zoek naar een lekkere verfrissing.
Na het douchen zijn we om boodschappen gegaan,
want die moeten iedere dag worden gedaan.
Terug in de refuge, konden we al snel aan tafel gaan,
en het eten van vandaag sprak ons ook wel aan.
Ondertussen hadden we ook Gerty, de Hollandse dame, leren kennen,
Ze kwam uit Zeeland, en was hier de streek met de fiets aan het verkennen.
We hebben met haar gezellig nog wat nagepraat,
en voor we het wisten was het weeral laat.
...
Vandaag zijn we om 6u30 opgestaan,
en na een lekker ontbijt kunnen we er weer tegen aan.
We volgen niet de route die we eigenlijk moesten gaan,
maar gingen wel langs de gewone baan.
Dokter Jean had ons deze route gegeven,
want de oorspronkelijk te volgen weg was met doornstruiken omgeven.
Ook al hadden we nu goede weg om te gaan,
er kwamen toch weer een paar serieuze beklimmingen aan.
Met moeite geraakten we tot boven,
maar eenmaal boven op de top, was het uitzicht niet te geloven.
Zoals je weet schiep God Hemel en aarde, en neem maar van me aan:
hier heeft Hij echt wel zijn best gedaan.
Vandaag moesten we een temperatuur van 40 graden trotseren,
de hoogste tijd dus voor de kelen te smeren.
Na een half uurtje rust waren we een beetje terug op adem gekomen,
en duurde het niet lang meer voor we op onze bestemming zouden komen.
Na een laatste maal klimmen en dalen konden we Marcheix binnen stappen,
het werd tijd, want we moesten allemaal naar adem happen.
In de eerste de beste bar ploften we neer,
we hadden echt bijna geen adem meer.
Met een lekkere frisse pint smeerden we onze droge kelen,
je voelde zo je wonden helen.
Vandaag konden we overnachten in een gite d'étape, netjes verzorgd en zeer mooi,
zelfs de dekens op de bedden lagen in de plooi.
We lieten het water van de douche wat langer stromen,
dat was wel nodig om van die zware tocht te bekomen.
Toen we opgefrist waren trokken we propere kleren aan,
en we beslisten om op restaurant te gaan.
Het was tenslotte zondag en vandaag waren we met spagetti niet tevree.
We kozen een leuk restaurantje uit en voor 20 euro de man bestelden we een 4-gangen diner.
We aten eindelijk nog eens lekkere frietjes, na meer dan dertig dagen,
en of dat smaakte, dat moet je niet vragen!!!!
Mensenlief, wat hebben we gefret!
We geraakten nog amper tot aan ons bed.
Mijn maten moesten dringend rusten, ze waren helemaal uitgeteld.
Maar ik heb eerst nog even met het thuisfront gebeld.
Daarna was het ook voor mij genoeg geweest,
ik kon niet meer, na zo een lekker eetfeest.
