Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
25-10-2008
34ste etappe
...
Vandaag zijn we om 6u30 opgestaan,
en na een lekker ontbijt kunnen we er weer tegen aan.
We volgen niet de route die we eigenlijk moesten gaan,
maar gingen wel langs de gewone baan.
Dokter Jean had ons deze route gegeven,
want de oorspronkelijk te volgen weg was met doornstruiken omgeven.
Ook al hadden we nu goede weg om te gaan,
er kwamen toch weer een paar serieuze beklimmingen aan.
Met moeite geraakten we tot boven,
maar eenmaal boven op de top, was het uitzicht niet te geloven.
Zoals je weet schiep God Hemel en aarde, en neem maar van me aan:
hier heeft Hij echt wel zijn best gedaan.
Vandaag moesten we een temperatuur van 40 graden trotseren,
de hoogste tijd dus voor de kelen te smeren.
Na een half uurtje rust waren we een beetje terug op adem gekomen,
en duurde het niet lang meer voor we op onze bestemming zouden komen.
Na een laatste maal klimmen en dalen konden we Marcheix binnen stappen,
het werd tijd, want we moesten allemaal naar adem happen.
In de eerste de beste bar ploften we neer,
we hadden echt bijna geen adem meer.
Met een lekkere frisse pint smeerden we onze droge kelen,
je voelde zo je wonden helen.
Vandaag konden we overnachten in een gite d'étape, netjes verzorgd en zeer mooi,
zelfs de dekens op de bedden lagen in de plooi.
We lieten het water van de douche wat langer stromen,
dat was wel nodig om van die zware tocht te bekomen.
Toen we opgefrist waren trokken we propere kleren aan,
en we beslisten om op restaurant te gaan.
Het was tenslotte zondag en vandaag waren we met spagetti niet tevree.
We kozen een leuk restaurantje uit en voor 20 euro de man bestelden we een 4-gangen diner.
We aten eindelijk nog eens lekkere frietjes, na meer dan dertig dagen,
en of dat smaakte, dat moet je niet vragen!!!!
Mensenlief, wat hebben we gefret!
We geraakten nog amper tot aan ons bed.
Mijn maten moesten dringend rusten, ze waren helemaal uitgeteld.
Maar ik heb eerst nog even met het thuisfront gebeld.
Daarna was het ook voor mij genoeg geweest,
ik kon niet meer, na zo een lekker eetfeest.
...
Om 6u30 klopte Guy al op onze deur , gepakt en gezakt, klaar om te gaan,
maar wij wilden eerst nog ontbijten, een boterham met een lekkere banaan.
Rond half acht hebben we de camping verlaten,
en begonnen we aan onze nieuwe dagtocht, samen als drie echte maten.
Vandaag was het weer goed klimmen en dalen,
en de zon had er geen probleem mee om de dertig graden te halen.
Daarbij nog een zware rugzak om te dragen,
je zou van minder beginnen zagen.
We volgden zo goed mogelijk ons spoor,
nu eens rechts, dan weer links, soms rechtdoor.
De mooie vergezichten stemden ons blij,
en de hitte die namen we er maar bij.
We kwamen in Benevent aan maar moesten nog verder omhoog tot aan de kerk,
hopelijk was dit het laatste klimwerk.
Daar kregen we de sleutel van het pelgrimshuis,
We kwamen bij een Franse dokter terecht, Guy voelde er zich direkt thuis.
Die twee taterden er op los, niet normaal,
ondertussen zorgde de vrouw des huizes voor drinken voor ons allemaal.
Nadien hebben wij ons op ons gemakske in de kamer geinstalleerd
en ook nog maar eens een waske geplaceerd.
Onze kleren stonken naar het zweet,
wat wil je, het is overdag echt heet.
Als avondmaal aten we brood en kaas,en een glaasje wijn,
meer moest dat echt niet zijn.
Rond 20.00 u ging ik op de uitkijk staan,
want normaal kwam rond dat uur Marcel op zijn moto bij ons aan.
Maar na een half uur stond ik daar nog te loeren,
ik geraakte bijna over mijn toeren.
Maar gelukkig een beetje later was hij daar,
we waren blij dat we mekaar zagen en omhelsden elkaar.
We zijn samen naar een cafeetje in het dorp gelopen,
want Marcel wilde heel graag weten hoe mijn tocht tot nu toe was verlopen.
Door ons gebabbel vloog de tijd voorbij,
en tot afscheid gaf Marcel een mooie kaart, nieuwe sokken en een zalfje aan mij.
Terug in mijn kamer aangekomen zette ik mij op een stoeltje neer,
want de tekst die op de kaart stond pakte mij weer:
Beste Ludo,
Je bent nu al een maand onderweg,
hopelijk met niet al te veel pech.
We laten dag en nacht een kaarsje branden,
zo kom je, gezegend, door alle landen.
Laat af en toe eens weten,
waardat je hebt gezeten.
Geniet van je lange trip,
ook al heb je soms een dip.
We wensen je nog veel goede moed,
en tot slot, van iedereen een dikke toet!!!
Als je zoiets leest, dan springen de tranen in je ogen en doet het goed te weten,
dat er heel veel mensen je nog niet zijn vergeten.
Ondertussen was het de hoogste tijd om naar bed te gaan,
maar ik heb toch nog eerst een rozenkrans gedaan.
Zoals ik het had verwacht, was dit een bijna slapeloze nacht. Mijn ganse lijf deed overal zeer, het bidden van de rozenkrans heeft me niet geholpen deze keer. Rond 7 u wilde Guy mij komen wakker maken, maar ik had al bijna mijn hele rugzak ingeladen. Vandaag vertrokken we dus wel heel vroeg, maar we hadden een zware tocht voor de boeg. We gingen weer omhoog en omlaag langs kleine paden en wegen,langs een mooie rivier, Beste mensen, wat is het mooi hier!!! We stapten rustig verder, uur na uur, en genoten ondertussen van de warme zon en de mooie natuur. Gelukkig konden we af en toe eens in de schaduw gaan, want een hele dag door de blakende zon, dat kan niemand aan. Op onze weg hebben we ook Antonio ontmoet, hij was Braziliaan, Guy was in zijn nopjes, want nu kon hij er weer eens flink in het Frans tegen gaan. Van al dat stappen en praten was onze suikerspiegel flink naar beneden gezonken, en op een terrasje in een mooi dorp, hebben we een cola en een biertje gedronken. Na deze drinkstop hadden we nog 10 km te gaan, en moe maar voldaan kwamen we in centrum van La Souterraine aan. Daar zagen we een mooie bronzen schelp op de grond, zoals ik er in Vezelay ook al een vond. We gingen verder naar de kerk en klopten bij de zusters aan, om te vragen of we bij hen vanavond op logement konden gaan. Daar gaf echter niemand thuis, dus moesten we op zoek naar een ander huis. Dat was echter vlugger gezegd dan gedaan, de enige mogelijkheid was om weer op een camping te gaan. Guy zag dit niet echt zitten en liep maar te zagen, terwijl we inkopen voor de avond deden was hij nog aan het klagen. Maar deze keer viel het al wat beter mee, we kregen van de camping een tuinhuis ter beschikking voor twee. Dus Guy besloot weer te slapen in zijn tent, en Antonio en ik waren met het tuinhuis zeer content. We zagen dat er zelfs matrassen waren, dat zou onze knoken toch wat sparen. Nadat we ons hadden geinstalleerd, hebben we allemaal van een goede frisse douche geprofiteerd. Toen was het tijd om aan het avondeten te beginnen, maar wat gingen we vanavond verzinnen? We hadden echt genoeg van spagetti en een harde korst, dus hij maakte witte bonen in tomatensaus met worst. En smaken dat dat deed!!! Ook al was het buiten snikheet. Rond een uur of negen wilden we naar bed toe gaan, maar daar was de eerste uren niets van aan. In het tuinhuis was het bloedheet, we lagen in een mum van tijd te baden in het zweet. Van ellende zijn we dan maar terug opgestaan, en Antonio is het tuinhuis met een gieter water te lijf gegaan. Rond een uur of elf gingen we nog eens een kanske wagen, en hoopten we ons door de nacht te slagen.
...
De leute en het plezier van gisteren hebben ons deugd gedaan,
want we zijn pas rond 8 uur opgestaan.
In de keuken van Mr. en Mevr. Rodier kregen we ons ontbijt,
en daarna was het weeral tijd voor het afscheid.
We dankten hen voor de goede ontvangst en het lekkere eten,
Mr. Rodier gaf ons nog een lift richting Eguzon, maar hadden we dat geweten....
Hij had ons aan de verkeerde kant van de rivier afgezet,
toen was het wel even uit met de pret.
21 km stappen langs de grote baan,
maar uiteindelijk kwamen we toch in het stadje aan.
We hadden er dorst van gekregen,
ik nam een cola en Guy een pintje bier, want daar zit hij niet om verlegen.
Na een half uurtje rust, trokken we weer verder op pad,
want we hadden al onze kilometertjes voor vandaag nog niet gehad.
We hadden nog 9 km tot Crozant voor de boeg,
maar met de paadjes die we voor ons zagen was dat wel genoeg.
Paadje links, weggetje rechts, omhoog, omlaag, dwars door de hagen,
maar na een tijdje begon de honger alweer te knagen.
We hielden halt midden in een wei,
en namen onze pic-nic er bij.
Na het eten besloten we om maar direct weer door te gaan,
en een beetje later kwamen we aan het gemeentehuis van Crozant aan.
We vroegen of we hier onze stempel konden krijgen,
en of ze een plaats wisten waar we vannacht konden verblijven.
Er was enkel een camping een beetje verder in de buurt,
we zochten eerst naar een hotelletje, maar alle kamers waren al verhuurd.
In het laatste hotel vroegen ze 50 euro de man,
daar schrokken we wel even van.
Met hangende pootjes zijn we dan maar terug naar de camping gegaan,
en daar begon Guy zijn tentje op te slaan.
Maar ik had geen tent bij, dus ik moest wat anders zien te vinden,
Ik kon slapen in een oud douchelokaal, tenminste als ik dat goed zou bevinden.
Veel keuze had ik niet, dus dat wordt vannacht weer slapen op een mat,
hopelijk lig ik morgenvroeg niet in het nat.
Voor het slapen gaan had ik Marcel nog aan de lijn,
die wilde weten waar we zaterdag zouden zijn,
Ik vroeg ook nog of hij mij wat nieuwe sokken wou kopen,
want ik had er al een paar tot aan de draad gelopen.
Rond 22u30 zijn we onder de wol gekropen,
in ben benieuwd hoe deze nacht zal verlopen.
Ik had een redelijk goede nacht,maar mijn rust werd toch verstoord, want toen ik juist goed lag te slapen, schrok ik wakker van gestommel op de trap dat ik had gehoord.
Bij het ontbijt stopte mevrouw Agnes mij een briefje in de hand,
het was van Goedele en haar Hollander, die waren daar ook nog aangeland.
Ik heb ook voor hen een berichtje achtergelaten,
want voor mij was het weer tijd om de gite te verlaten.
Ik nam afscheid van Mevrouw Agnes en deed mijn rugzak aan,
het was de hoogste tijd om verder te gaan.
Het zonnetje was weer nergens meer te bespeuren,
het was de regen die waarschijnlijk de ganse dag grijs zou kleuren.
Ik deed mijn poncho maar aan en ging met goede moed op stap,
het was weer een dag van klimmen en dalen, maar ik genoot toch van het mooie landschap.
Spijtig van de regen en de mistige horizon,
dat zorgde ervoor dat ik geen adembenemende foto's maken kon.
Maar die regen kon toch niet blijven duren,
en ja hoor, met Tonnere in zicht, kwam ook het zonnetje weer even gluren.
Maar niet voor lang, want achter de bergen zag ik alweer donkere wolken verschijnen,
ik hoopte dat ons Lora toch nog even zou blijven schijnen.
Kort na de middag kwam ik op mijn bestemming aan,
in Hotel Du Centre ben ik op zoek naar een kamer gegaan.
Na een warme douche ben ik in Tonnere op verkenning gegaan.
Ik bezocht de Fosse Dionne , een oude wasplaats en een bron, en ik zag ook weer een pelgrimspaal staan,
hier stond op geschreven: nog 2095 km te gaan.
Ik keerde terug naar mijn hotel waar ik een kamer had geboekt,
en na een lekker souper heb ik deze zware dag opgedoekt.
