xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Hieronder een tekst uit 2004. Deze zegt meer over de links-nationalistische beweging EMGANN in het kader van de processen Plévin en Kevert.

De enige politieke vooruitstrevende onafhankelijkheidsbeweging

In 1982 besluiten talrijke militanten van het KAB (Comité Amnestie Bretagne – Kuzul An Distoliadeg)) en tientallen Bretoense ex-politieke gevangenen een partij op te richten voor “de Nationale Bevrijding van het Bretoense volk en voor socialistisch zelfbestuur”. Deze partij is Emgann.

Emgann is de enige Bretoense beweging die van meet af aan, openlijk, voor het onafhankelijke Bretagne opkomt.

 In december 1983 ontvangt en publiceert de krant “Emgann” (nu “Combat Breton”) een mededeling van het A.R.B. Deze mededeling verschijnt met het nieuwe logo “Armée Révolutionnaire Bretonne” dat het oude “Front de Libération de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Bretagne” vervangt. Onder de titel “Nationale Bevrijding en Socialisme”, wordt de nood aan een revolutionair militair front bevestigd.

 De aanslagen hernemen. De repressiediensten observeren, informeren betreffende de militanten en brengen in kaart. In tegenstelling tot wat vroeger gebeurde, komen ze enkel tussenbeide wanneer iemand op heterdaad betrapt wordt. Dit gebeurt bij de aanslag van ARZON (56) (waar de legger van de bom zwaar gewond wordt) wanneer twee geschaduwde militanten die in hun schuilplaats springstoffen en minuteurs afhalen, “met de hand in de zak” betrapt worden.

Het onderdak verlenen aan Baskische militanten door Bretoense militanten wordt andermaal een voorwendsel om deze in kaart te brengen en de komende repressie te verdedigen. In 1983, na aanslagen gepleegd door de GAL, groeit het aantal vluchtelingen uit Zuid Baskenland steeds maar aan. Tot dan, werden de asielvragers onder huisarrest geplaatst in de departementen van het Zuidwesten. Gezien het groeiende aantal vluchtelingen, vraagt de onderprefectuur van Bayonne aan het vreemdelingenonthaal naar mensen uit te kijken die onderdak zouden kunnen verschaffen aan deze vluchtelingen elders dan in het Zuidwesten.

In de zomer 1984 worden contacten gelegd in Bretagne, ondermeer met militanten van Emgann. Het onthaal wordt georganiseerd en in september worden de zes eerste vluchtelingen opgevangen, gevolgd, in oktober, door veertien anderen. In het begin worden hen de nodige papieren verschaft in de prefecturen maar, zeer vlug, worden zij “ongewenst” in de vijf Bretoense departementen. Zonder de nodige papieren worden zij verstekelingen. Hen onderdak verlenen wordt illegaal.

Tussen 1984 en 1992 beperkt de politie zich tot observatie en fichering. Als een Baskisch militant opgepakt wordt (dikwijls in functie van de goede verstandhouding tussen Spanje en Frankrijk), wordt deze naar de Spaanse grens gebracht. Meestal worden de onderdakverleners niet lastig gevallen. Een enkele keer wordt iemand in voorarrest geplaatst maar zonder gevolg. In mei 1992, echter, beslist de overheid op te treden en te straffen.

Ondertussen evolueert Emgann, strevend voor een socialistisch zelfbestuur in overeenstemming met de heersende sociale eisen: erkenning van de Bretoense taal en de integriteit van het grondgebied (5 departementen).

 In de jaren negentig, na de aansluiting van heel wat jonge militanten, merkt men twee strekkingen binnen de partij. De ene is links, de andere is libertair beïnvloed. In Frankrijk en Europa is het de romantische tijd van Attac, de altermondialisten en solidariteit met het arme Zuiden. Emgann volgt deze tendens maar blijft zich inzetten voor de nationale bevrijding.

Na de actie, de repressie…

De acties van het ARB tegen Staatssymbolen, zoals deze tegen het “Hôtel de Région de Nantes” opgeëist in 1988, lijken na 1997 toe te nemen. Sommige van deze acties, en dan vooral de aanslag tegen het gemeentehuis van Belfort op 30 november 1998, hebben tot gevolg dat de politie daadwerkelijk zal tussenkomen. De burgemeester van Belfort is niemand minder dan de Minister van Binnenlandse Zaken. Hij voelt zich persoonlijk aangevallen en opent de jacht op de Bretoense activisten die zich voor het onafhankelijke Bretagne inzetten. Deze jacht moet, ongezien de middelen, een succes worden.

Op 28 september 1999 worden in Plévin (22) meer dan 8 ton springstoffen gestolen. De politie verdenkt onmiddellijk Baskische militanten, geholpen door Bretoenen, van deze diefstal. Later zullen we vernemen dat de Basken vanaf hun vertrek gevolgd werden…  In Bretagne worden al vlug verscheidene personen in onderzoek gesteld en om toelichtingen gevraagd. Heel wat leden van Emgann of sympathisanten worden opgesloten. Steun en hulp aan de verdachten komen moeilijk op gang. Er is durf nodig om hen die, samen met “Baskische terroristen” springstoffen stalen te verdedigen. Zeggen de media niet dat een deel van de gestolen springstoffen in Bretagne is en er ook kan gebruikt worden?!

Ondertussen gaat het ARB verder met het plegen van aanslagen maar minstens één derde van de geplaatste bommen hebben een defecte ontsteking.

De steun aan de opgesloten militanten komt op gang en verbreidt zich tot 19 april 2000, 10 uur in de ochtend. Een bom ontploft in de Mac Donald van Quévert en maakt een dodelijk slachtoffer, een jonge dienster van het restaurant.

Vanaf nu, en nog voor het onderzoek start, is het niet “gezond” lid te zijn van of sympathie te hebben voor Emgann, of zich in te zetten voor Bretoense culturele of associatieve instellingen.

De procureur-generaal van de antiterrorisme sectie van het Parijse Parket komt ter plaatse en duidt, zonder aarzelen, de daders evenals de gebruikte springstoffen en hun afkomst aan. Dit alles nog voor enig onderzoek door de wetenschappelijke politie werd verricht. Van de aanwezige media wordt duchtig gebruik gemaakt om zomaar meteen de schuldigen “voor te stellen”

Na enkele weken beginnen de arrestaties, de huiszoekingen, de voorarresten, de inbeslagnemingen van computers, de DNA-analyses… Tientallen en tientallen… Het ARB stuurt een ware “niet-opeising” van de aanslag, waarna verscheidene personen opgesloten worden.  De personen die in onderzoek gesteld worden, worden nu en dan verhoord, er is geen haast bij, alsof de hele affaire op de lange baan geschoven wordt. Vier jaar duurt het vooraleer het proces, een samenbundeling van 17 van de 40 aanslagen (bij het begin van het onderzoek), waaronder de aanslag op Quévert, geopend wordt. Tijdens het proces voor de speciale antiterrorismekamer van het Assisenhof van Parijs, wordt geoordeeld over de betrokkenheid van de links-nationalistische militanten in deze aanslagen.

Het resultaat: de rechters, rechterlijke ambtenaren, zijn akkoord noch met de onderzoeksrechter noch met de beschuldiging van medeplichtigheid aan de aanslag van Quévert voor vier van de beklaagden. Wel worden verschillende beklaagden tot zware straffen veroordeeld voor verschillende aanslagen gepleegd door het ARB tussen 1993 en 2000.

Wie zijn de verantwoordelijken van de aanslag van Quévert? Het Franse gerecht gaf geen antwoord op deze vraag maar bevestigde de onschuld van hen die zich op de beklaagdenbank bevonden.Het Franse gerecht kon deze verdachten niet veroordelen want zij werden voorbarig aangeduid als de schuldigen! Eerst door de gerechtelijke verantwoordelijke, vervolgens door de politici die van de eerste aanhoudingen en de belangstelling van de media gebruik maakten om hun gal te spuwen op Emgann en gans de Bretoense beweging.

Wat wij moeten vaststellen is dat, wie ook de daders mogen zijn, (“barbouzes” of onvoorzichtige of brutale militanten), de Franse Staat de touwtjes in handen heeft en sinds 19 april 2000 negatieve propaganda spuit. Het kwam allemaal welgelegen.

Naast de propaganda als repressiedoeleinde, gebruikt door de Overheid, zijn er andere elementen waarmee rekening moet gehouden worden, en die door vele militanten over het hoofd worden gezien. Op dertig jaar tijd, zijn de repressiemogelijkheden enorm toegenomen. De politiediensten, gespecialiseerd in het toezicht en in kaart brengen van “verdachte personen” genieten van vernuftige  en doeltreffende technologische middelen. Midden jaren 1980 stelde de Staat voor om voor de “antiterreurwetten” te stemmen. Deze wetten verlenen een uitzonderlijke macht aan de antiterrorismebrigade van het Parijse Parket. Het is deze brigade die nauwlettend toekijkt op wat er gebeurt in identitaire bewegingen en besluit waar en wanneer toe te slaan. Voor de Franse Staat moet er ingegrepen worden wanneer de veiligheid van de Staat of de ongeschondenheid van het grondgebied, zelfs door wettelijke middelen, in het gedrang komt.

Wie is terrorist? En wie niet?

In het Jacobijnse Frankrijk betekent zich inzetten voor de nationale bevrijding van zijn volk ook leren rekening te houden met, en zich voor te bereiden op, de repressie voor deze als een mokerslag toeslaat. En vooral… vermijden  dat het repressieapparaat vuile streken uithaalt.

M.Herjean

6 september 2004

 
Vertaling: Flieflodderke