Brigitte Andersson studeerde aan de toneelschool Gôsta Terserus en aan het Kungliga Dramatiska Teatern (Koninklijk Theater voor Toneel) in Stockholm. Zij was voor het eerst te zien op het witte doek in een reclamefilm, die door Ingmar Bergman tijdens een staking in de filmstudios van Stockholm werd gedraaid. Daarna waagde ze een kans bij het toneel, speelde een paar vrij kleine filmrolletjes en werd tenslotte door Ingmar Bergman naar zijn gezelschap in Malmö gehaald. Zoals alle acteurs van deze groep had ze haar grootste rollen te danken aan de Zweedse meesterregisseur. Haar eerste van de tien Bergman-rollen in Sommernattens Leende (De Glimlach van een Zomernacht) was echter nog heel klein. Bekendheid kreeg zij met haar eerste hoofdrol in Det Sjunde Inseglet (Het Zevende zegel). Anders dan vele andere spelers in Bergman-films mocht zij met haar aanstekelijke lach en haar blonde lange haar het principe van de aardse levensvreugde personifiëren. Terwijl zij aan het KoninklijkeTheater in Stockholm Shakespeare, Molière en Strindberg speelde, bereikte haar een uitnodiging voor een engagement in Hollywood, later gevolgd door een uitnodiging om naar Italië te komen. Maar na een Ingmar Bergman was er niets meer wat haar vooruit kon brengen. In 1958 kreeg Bibi Andersson de acteursprijs van Cannes voor haar rol als arbeidersmeisje in An der Schwelle des Lebens van Hjördi.
Deze actrice met haar bewust gekozen artiestennaam Aimée (geliefde) is voor vele bioscoopbezoekers identiek met de gevoelige Anne in Un homme et une Femme.
Anouk Aimée, de dochter van actrice Geneviéve Sorya, studeerde in Frankrijk en Engeland dans- en toneelkunst. Voor het witte doek werd ze ontdekt door Marcel Carné, maar haar eerste film La fleur de lâge bleef onvoltooid. Scenarioschrijver Jacques Prévert was echter zo onder de indruk van haar fragiele schoonheid en fascinerende ogen, dat hij speciaal voor haar de rol van de moderne Julia in Les amants de Vérone schreef. Zeer snel ontwikkelde de jonge actrice zich tot de verpersoonlijking van de verleidelijke schoonheid. Met haar lange slanke figuur en haar melancholieke sensualiteit wist ze het enthousiasme van het publiek in binnen- en buitenland te wekken.
De eerste en meest succesvolle van alle Bond-girls stelde ook optisch de normen voor al haar opvolgers.
Ursula Andress was de dochter van een Duits diplomaat. Als teenager ging ze naar Prijs om actrice en schilderes te worden. Toen ze zeventien was werd ze op een party in Rome ontdekt en speelde in drie korte films. Marlon Brando beval haar aan bij een talentenjager van Paramount, die van haar een nieuwe Marlene Dietrich wilde maken. Helaas had Ursula Andress weinig interesse voor toneel- en Engelse lessen, zodat op haar eerste carriérestart al snel het einde volgde. In 1957 trouwde ze met de regisseur John Derek. Toen er voor de eerste James-Bond-film een aardig ogende Bond-Girl werd gezocht, viel de keus op de welgevormde Zwitserse. Uit het feit dat ook de titelrol werd gespeeld door een volkomen onbekende acteur een Schot genaamd Dean Connery - , blijkt hoe weinig vertrouwen er bestond in het succes van de film
Sinds 1980 houdt Ursula Andress zich vol overgave bezig met de opvoeding van haar zoon Dimitri Alexandre.
Charme en betrouwbaarheid waren de bouwstenen van een carrière die hem tot in Hollywood bracht. Mat la nuit ameriaine richtte François Truffaut voor hem een filmisch monument op. Jean-Pierre Aumont was als het ware erfelijk belast: zijn moeder was actrice geweest, voor haar huwelijk met de eigenaar van een warenhuisketen. Jean-Pierre Aumont ging op zijn zestiende naar het conservatorium in Parijs en maakte op zijn negentiende zijn toneeldebuut. Vlak daarna speelde hij overtuigend een sympathieke knappe jongeman in de film Jean de la Lune van Jean Choux. Op zijn drieëntwintigste werd hij door zijn spel in het toneelstuk la machine infernale van Jean Cocteau en de film Lac aux dames van Marc Allégret beroemd. Zijn bekenste rol voor de oorlog is die van de minnaar van Annabella in de legendarische film Hôtel du Nord. In de tweede wereldoorlog ging hij naar Hollywood, waar hij debuteerde in een film over het Franse verzet (Assignment in Brittany).
Hij overleed in 2001 aan een hartaanval op de leeftijd van 90, en werd gecremeerd
Willy Geertje van Ammelrooij (Amsterdam, 5 april 1944), bekend als Willeke van Ammelrooy, is een Nederlands actrice, die al decennialang een van de belangrijkste filmsterren van Nederland is. Ook speelde zij in talloze toneelstukken en regisseerde zij enkele films. Bovendien nam zij in 1972 een single op genaamd "Da Da Da I Love You". Het nummer werd geproduceerd door Peter Koelewijn.
Van Ammelrooy volgde de Toneelschool in Amsterdam. Haar eerste filmrol was in "Rotterdam-Europoort" van Joris Ivens in 1966. Daarna volgde "Mira" (1971) onder regie van Fons Rademakers. Ook speelde ze in "De Lift" en "Ciske de Rat". Ze kreeg twee maal een Gouden Kalf voor Beste Actrice; voor haar rol als "Antonia" en als Mevrouw Lauwereyssen in "Lijmen/Het Been" naar de roman van Willem Elsschot. In 2004 speelde ze in Het Glazen Huis als Patricia Westhof. Haar laatste filmrol was in de Amerikaanse speelfilm "The Lake House" als de moeder van Dr. Kate Forster (Sandra Bullock). Ze is getrouwd met operazanger Marco Bakker. Filmeditor en regisseuze Denise Janzee is haar dochter
Een groot danser, een revolutie voor de Amerikaanse musicalfilm, een indrukwekkend acteur. Toen Fred Astaire in 1932 proefopnamen maakte had hij reeds een 27-jarige carrière als danser achter de rug. De kleine Fred had al dansles toen hij vier jaar oud was. Aan zijn zijde van zijn zuster Adèle trad hij op in variététheaters tot Adèle in 1932 trouwde. Toen besloot Fred Astaire zijn geluk in Hollywood te gaan zoeken. Ondanks de negatieve beoordeling werd zijn eerste film met Ginger Rogers (Flying down to Rio) ogenblikkelijk een succes. In nog acht geslaagde revuefilms stond dit droompaar van Hollywood, waaraan ook veel privè-affaires werden toegedicht, samen voor de camera. Hun best film tesamen was Shall we dance?De elegante stijl van leermeester Astaire en de beginnersstijl van zijn leerlinge Ginger Rogers hadden een onweerstaanbare uitstraling, die de typisch Amerikaanse musicafilm zeer positief heeft beînvloed. Fred Astaire schreef zijn eigen choreografieën en voerde zelf de regie.
Fred Astaire overleed in 1987 aan longontsteking en ligt begraven in het Oakwood Memorial Park Cemetery in Chatsworth, Californië.
Zij was het sekssymbool van de naoorlogse Franse film tot ze door Brigitte Bardot werd onttroond. Françoise Gautsch was voorbestemd om actrice te worden; haar moeder was onder de artiestennaam Janine Henry lid van het toneelgezelschap van Firmin Gémier. Na de oorlog verliet Françoise Algerije, waar ze al dansles had gehad, en nam in Parijs toneellessen. Dit was haar in haar latere rollen aan te zien er waren en zijn maar weinig actrices met haar maten die zich werkelijk serieus met de acteerkunst hebben beziggehouden. Toch ontkwam ook Françoise in haar eerste film Lépave niet aan het typische lot van een aantrekkelijke beginnelinge om meer uit- dan aangekleed voor de camera te staan. Als sensuele verleidster overtuigde ze met haar betoverende glimlach en haar opvallende vormen zozeer, dat ze voor nog een aantal vergelijkbare rollen werd gevraagd. In een deel van de film Nous irons à Paris had ze niet meer aan dan haar blonde vlechten.
De Franse filmactrice Léonie Bathiat, met de artiestennaam Artletty, is voorgekomen uit de jaren 1910-1920 in Parijs, een overgangstijd tussen de Belle Epoque en de dolle twintiger jaren. In deze tijd komen twee tradities te samen, die van het klassieke theater en die van het boulevardtheater, om tot een harmonisch geheel te versmelten. Het is dus geen wonder dat Arletty zichzelf in de eerste plaats als theateractrice beschouwt. Films maakte ze alleen maar, zoals ze zei, om wat zakgeld te verdienen en haar belasting te betalen. Met uitzondering van Jacques Prévert en Marcel Carné nam ze de film niet serieus, en het zijn juist deze twee die haar, om zo te zeggen tegen haar wil, tot filmster gemaakt hebben en tot een van de weinige echte vrouwelijke sterren van voor de oorlog. Bij haar eerste film was Arletty reeds 32 jaar oud. Negen films later, in 1934, ontmoette zij tijdens de opnamen van Pension Mimosa de regisseur Jacques Feyder, die haar gezicht bekendheid zou geven.
De komst van deze eigenzinnige acteur naar Hollywood betekende een revolutie voor de Amerikaanse film.
Vanaf het begin bestond er tussen Marlon Brandon en de droomfabriek Hollywood een haat-liefde verhouding. Hij was de mythische held van een verloren generatie. Hij bracht een revolutie in de kunst van het acteren, zowel op het toneel als in de film, door zijn eigenzinnige en onafhankelijke opstelling. Door de intensiviteit van zijn vertolking bracht hij de moeilijkste rollen tot leven en zette hij een fascinerende realiteit op het witte doek. Marlon Brando werd geboren als zoon van een aannemer en van een actrice. Begin jaren 40 ging hij naar New York, waar hij zijn eerste toneelrol speelde in Truckline Cafe. Daarna speelde hij in stukken van george bernard Shaw en Jean Cocteau. In de Actors Studio werd hij opgemerkt door Elia Kazan, die hem de rol gaf van Stanley Kowalsky in de Broadway uitvoering van A Streetcar named Desire van Tennessee Williams. Het was een groot succes en leverde Brando veel Hollywood-aanbiedingen op, maar hij bleef het stuk spelen tot de laatste voorstelling, en nam toen pas zijneerste filmrol aan, en dat was The Men van Fred Zinnemann.
Marlon Brando was driemaal gehuwd, alle drie de keer met een actrice: van 1957 tot 1959 met Anna Kashfi, van 1960 tot 1968 met Movita Castenada en van 1962 tot 1972 met de Tahitiaanse Tarita Teriipia. Hij had elf kinderen, waarvan drie geadopteerd. Zijn jongste drie kinderen waren verwekt bij zijn huishoudster, Maria Christina Ruiz.
Christian, zijn oudste zoon, schoot in mei 1990 Dag Drollet, de vriend van zijn zwangere halfzus Cheyenne, dood. Hij werd uiteindelijk veroordeeld tot tien jaar cel. Cheyenne pleegde vijf jaar later zelfmoord. Zij was toen vijfentwintig jaar oud.
Zijn zoon Miko was ooit de bodyguard van Michael Jackson. Jackson en Brando werden later goede vrienden, en Brando is zelfs te zien in de videoclip van Michael Jacksons "You Rock My World" uit 2001.
Marlon Brando leed al geruime tijd aan longfibrose toen hij op 1 juli 2004 in het UCLA Medical Center te Los Angeles overleed aan longproblemen. Hij leed tevens aan zwaarlijvigheid, hartfalen en diabetes, en recentelijk was leverkanker bij hem geconstateerd. Brando was tachtig jaar oud. Hij werd gecremeerd en zijn as is op twee plaatsen uitgestrooid, een deel op Tahiti en een deel, samen met de as van Wally Cox, in Death Valley.
Deze legendarische actrice speelde op haar zesenvijftigste haar eerste filmrol en bleef vanaf dat moment met de film verbonden. Na haar dood kreeg ze een staatsbegrafenis.
Sarah Bernhardt wordt tegenwoordig beschouwd als de grootste Franstalige actrice. Niet minder beroemd is haar rol als muze van de auteurs Marcel Proust en Oscar Wilde. Ze vierde triomfen bij de Comédie Française en verschillende theaters die onder haar leiding stonden, zoals het Thêatre Sarah Bernardt in parijs, dat nog steeds bestaat. Ze werd geroemd om de tragiek in haar gouden stem, maar ook om haar majestueuze houding en manier van bewegen. Tegen de jonge film met zijn overdreven gebaren koesterde ze van het begin af aan een diep wantrouwen. Toch liet ze zich overhalen in 1900 in Hamlet haar eerste filmrol te spelen. Pas in 1908 stond ze voor de opnamen van La Tosca (L. Mercanton) opnieuw voor de camera. Er wordt beweerd dat ze flauwviel toen ze zichzelf op het witte doek had gezien. In elk geval is deze film nooit voor het publiek vertoond
Dat alles verhinderde niet dat zij met haar spel als La Damme aux camélias in 1911 enorm veel succes oogstte. Op grond van dit succes besloot de Amerikaanse producent Adolph Zukor haar het jaar daarop de titelrol in de film Queen Elizabeth te geven, die geregisseerd werd door Louis Mercanton. Met de opbrengst van deze film kon Zukor de maatschappij Paramount oprichten.
Zij was een in haar tijd zeer bekende actrice met een Nederlandse moeder, Julie Bernardt, en een vader van onbekende nationaliteit. Hoogstwaarschijnlijk was haar vader geen Fransman. Ze voegde zowel aan haar voor- als achternaam de letter h toe, om haar Nederlandse afkomst en het feit dat ze een buitenechtelijk kind was, te verdoezelen. Feitelijk was ze Nederlandse en niet Frans. De naam die ze voor haar vader bedacht, Edouard Bernhardt, was in werkelijkheid de naam (zonder h) van haar moeder's broer. Haar grootvader Moritz Bernardt was een berucht Joods koopman in Amsterdam. Waarschijnlijk is haar Joodse moeder Julie eveneens in Amsterdam geboren.
