Donderdag 18 juni 2009 : CABO FISTERRA = CABO FINISTERRE
Deze morgen hebben we de bus genomen voor een drie uur lange rit naar Fisterra; het eindpunt van de christelijke camino. De tocht door berg en dal en daarna langs de prachtige kustdorpjes met verlaten stranden van Noia, Muros, Cannota en Cée was zwaar. Het was opnieuw zeer warm en de airco in de bus werkte niet. Eenmaal in Finisterre aangekomen, het was voorbij 13u, hebben we de voettocht over de 3,5km lange klim langs de kaap en de zee aangevat, op weg naar de Faro met uiteindelijke bestemming kilometerpaal 0,00 km op de sterrenweg.( het einde van onze Camino), plaats waar naar oude traditie de pelgrims hun schoenen verbranden. Met rondom ons open lucht, wind en een schuimende zee werd het uiterste punt bereikt. Juist voor de top ontmoeten we de 2 Belgische fietsers uit Dworp, Chris en Marc, die we ook in Henonville in Frankrijk, voor het eerst zagen. Het werd een blij weerzien met de nodige verhalen. Op de top hebben we na menige foto's uiteindelijk de afdaling van de 3,5km lange afdaling aangevat. De combinatie van stevig doorstappen, lange busrit en de warmte, waren lastiger dan een stevige klim met de fiets.........
Dag 27 : 16-06-2009 : Arzua -Santiago de Compostela . 50 km
Laatste rit van onze 2.377 km lange trip. De motivatie was volledig anders en ondanks de diverse steile hellingen hadden we maar één doel voor ogen : zo vlug als mogelijk naar de kathedraal van Compostela. Op de oude weg, via Touro, Loxo, Forte en Arins hebben we nauwelijks een pelgrim ontmoet. We vermoeden dat iedereen voor de kortere afstand opteerde langs de drukke N547. Onze tocht, dwars door de prachtige natuur met geurende eucalyptusbomen en fluitende vogels, loonde de moeite. Rond 12u30 zagen we plots de torens van de kathedraal in de verte opduiken. De laatste kilometers wogen zwaar en om 13u05 bereikten we de kathedraal van Santiago. Een emotioneel moment voor ons tussen de vele andere pelgrims van alle nationaliteiten, met op de achtergrond passende muziek. Het weerzien op de trappen van de immense kathedraal met Franco en Jann was pakkend, en kort daarop kwamen ook onze Nederlandse vrienden aan. Iedereen wenste elkaar oprecht en spontaan proficiat met de prestaties van de voorbije weken, en menig traantje van ontroering vloeide. Onze Credentiaal ( een diploma van de afgelegde tocht) hadden we vlug te pakken. De weg naar ons hotel Avenida ging ditmaal te voet door de drukke stad. We houden jullie op de hoogte van het verdere verloop in Santiago.
Onze tocht van vandaag is vlot verlopen. Vertrokken om 8u15 met een bewolkte hemel, begonnen we aan een lange klim over een afstand van 12 km om het stadje Portomarin achter te laten. Zoals elke dag waren al veel stappende "peregrinos" onderweg. De grote baan LU 633 was druk en het werd mistig, de zichtbaarheid was nauwelijks 50 meter zodat onze fietsverlichting nodig was. Aan de beide zijden van de weg zien we Horréos, typische stenen- en houten opslagschuurtjes (voor maiskolven) op palen en afgeschermd tegen knaagdieren. Na diverse korte klimmetjes en bochtige afdalingen houden we even halt in Palas de Rei, waar we een gesprek voeren met een Fransman die vanuit Bretagne ( Finistere) naar Cabo Finistere gaat, een tocht van meer dan 1700 km te voet ! In het stadje Melide; 15 km verder, houden we even halt om een Cola te drinken. Het is ondertussen warmer geworden, en plots zien we onze Duitse fietsvriend Jann (met mondmuziekje) opduiken. Nadat de stempel van het stadje in ons pelgrimsboekje geplaatst is, verlaten we langs een Albergue de stad. Tientallen stappers wachten ongeduldig om binnen te mogen voor hun overnachting, het is nauwelijks 12u30.... We fietsen langs rustige wegen, wel heuvelachtig, richting Arzúa. Onderweg ruiken we de heerlijke geuren van vele eucalyptusbomen. Deze hoge bomen zijn bij droogte door hun vluchtige olieën zeer brandbaar, wat dan ook grote gevolgen heeft. Rond 15 u bereiken we na een pittige eindklim Hotel Suiza, gelegen langs de grote weg. Via deze drukke hoofdweg is Coñpostela nog maar 42 km. Wij verkiezen opnieuw de oude rustige pelgrimsroute te volgen, waardoor we na 50 km ons einddoel morgen kunnen bereiken. PS : het doet deugd zoveel goede reacties te mogen ontvangen zowel via SMS als deze blog.
Dag 25 : 14-06-2009 : Triacastela - Portomarin . 49 km
Na twee slopende bergritten hebben we vandaag noodgedwongen wat minder kilometers gefietst. De lucht was grijs en het parcours allesbehalve gemakkelijk. De hoogste bergtoppen zijn we overgeraakt, maar de opeenvolging van meerdere kleine klimmetjes erna doet pijn. We fietsten langs een mooi gebied met vele kleine riviertjes tussen bosrijke hellingen. Vele naamborden zijn tweetalig (Spaans en Keltisch). In Samos zijn we even gestopt voor fotos te nemen van het Monasterio San Julian. Daarna reden we verder richting Sarria. Het was vandaag processie en de straten waren bedekt met een lang bloemtapijt. Via een lange klim en heuvelachtig traject bereikten we Portomarin dat aan de overzijde van een stuwmeer ligt. Het dorp is nu hogerop gelegen omdat het oude dorp verdween voor de bouw van de stuwdam. De mooiste gebouwen werden echter steen voor steen afgebroken en opnieuw op elkaar gezet, zo ook de twaalfde eeuwse vierkante kerk. Nic had vandaag even geluk toen in volle afdaling een kudde koeien opeens de weg overstak. Gelukkig zijn de Norta fietsten stevig en betrouwbaar zoniet ... We logeren in een fraai hotel genaamd "Villa Jardin" met zeer ruime kamers in het hart van de stad.
Dag 24 : 13-06-2009 : Ponferrada - Triacastela . 85 km
We zijn in Galicië en gaan in rechte lijn op Santiago de Compostela af; nog ongeveer 160 km te fietsen. We zitten lichtjes voorop op ons schema, omdat alles beter loopt dan verwacht. De voorbije dagen zien we steeds meer en meer stappende "peregrinos" in lange slierten langs de wegen. Fietsers vertegenwoordigen echter maar een klein percentage. Ook het weer is prachtig en in de namiddag stijgt het kwik tot rond de 30 graden. Het stadje Ponferrada heeft een goede indruk op ons nagelaten; goed hotel, prachtige gebouwen en een rijk uitgangsleven. Tot in de vroege uurtjes zitten de Spanjaarden op terrasjes en vertellen met luide stem hun verhalen. Om 8u waren we al op weg, samen met 2 bejaarde Zwitsers, die met een simpele wegenkaart op de Camino zitten. Beide heren waren ons dankbaar om gedurende 25 km met ons mee te fietsen.Toen de eerste klim eraan kwam hielden zij het voor bekeken. Er volgden nog meerdere klimmen van 6% tot 10% dit om van 550m hoogte naar 1335m te geraken. Hoogtepunt was de CEBREIRO op 1310m na een klim van 2,5 km met stijging tot 10%! Het landschap was adembenemend mooi, maar de tocht keihard. Regelmatig eten en vooral drinken (suikerwater) was de boodschap. Nic had bijzonder goede benen en reed meerdere km probleemloos voorop, tot de honger haar velde..... Als afsluiter kregen we na de top nog enkele korte klimmetjes alvorens een lange afdaling van 12 km met dalingspercentage 7% aan te vangen, richting Triacastela. Onze Nederlandse vrienden, Jan uit Puttershoek en Ernst uit Appeldoorn verwelkomden ons met een drankje op een zonnig terrasje. Goed 20 minuten later zagen we de Italiaan Franco aankomen, maar de Duitser Jann had de rol moeten lossen en bleef achter in een Albergue op de Cebreiro. Het was een zware tocht; niet voor watjes of niet voor "doetjes" zoals de Hollanders zeggen. En morgen gaan we er gezond terug tegenaan. Fré en Nic.
Dag 23 : 12-06-2009 : Astorga - Ponferrada : 58 km
Lekker weertje vandaag, zon en windstil. We verlieten vrij makkelijk het stadje Astorga (op 870m hoogte) voor een zware tocht naar Cruz de Ferro (1.500m). De eerste 25 km verliepen vlot, en langzaam maar zeker bergop. Vanaf het dorpje El Ganso waren we al op 1.030 m hoogte en ons "trippelken" deed zijn werk. Ons doel was via Foncebadon (de Montes de Leon) het gekende Cruz de Ferro, een eeuwenoud kruis op een boomstam, te bereiken, om zoals iedere pelgrim een steen op de grote hoop te leggen. De steenhoop ligt op de grens van de vruchtbare streek El Bierzo. Her en der zien we opnieuw wijngaarden. Na een spectaculaire lange en steile afdaling in de vallei van El Bierzo hebben we zicht op onze eindbestemming Ponferrada en de met sneeuw bedekte bergen voor morgen. Tijdig remmen en oppassen in de haarspeldbochten vragen veel concentratie. Enkele malen houden we halt omdat de velgen verhit zijn van het veelvuldig remmen. Het uitzicht was onbeschrijfelijk. We logeren in een ruim Hostal tegenover de Tempeliersburcht met hoge kanteeltorens. De Tempeliers (geestelijke ridderorde) had als taak de Camino en de pelgrims te beschermen. Zoals wij elkaar een goede dag toewensen, wenst men hier elke pelgrim een "buen camino" toe.
Dag 22 : 11-06-2009 : Mansilla de las Mulas- Astorga : 83 km
Het weer verandert elke dag in het noorden van Spanje. Deze morgen was er voor het eerst dichte mist tot ongeveer 9u30. Het was dan ook oppassen geblazen op de drukke weg, richting León. Het geel veiligheidsvestje aan, samen met de verlichting op de fietsen, moesten de aandacht trekken van de vele vrachtwagens die langs ons voorbijraasden. De stad León was prachtig, een immense kathedraal die zowel langs binnen als buiten de nodige bewondering kreeg. Ook diverse andere gebouwen in de stad genoten onze aandacht. Franko en Jann waren op post bij de kathedraal. We reden samen de stad uit maar kwamen op een zeer drukke weg terecht, richting Astorga. Na veel bijsturing zijn we uiteindelijk op onze geplande route, met kleine dorpjes en vervallen kerkjes geraakt. Kort na de middag waren we in Villar de Mazariffe, een pelsgrimsdorp met speciale kerk en bijghorende ooievaarsnesten. De temperatuur was aangenaam, met enkele kleine wolkjes en geen wind: fietsweer. We reden langs vlakke wegen en meerdere kilometers over kiezelwegen. In Hospital de Orbigo reden en stapten we zoals miljoenen voorgangers over de Romeinse brug over de Rio Orbigo. Via rustige landelijke wegen bereikten we probleemloos Astorga, een stadje met een rijk en waardevol verleden. De specialiteit van de stad is de Mantecada, een soort botercakje, alsook de gekende chocolade. Na een stevig maal (polo) vandaag op tijd in bed, want morgen krijgen we een bergrit. We logeren in Hostal Luso, waar alles naar wens is.
Dag 21 : 10-06-2009 : Fromista - Mansilla de los Mules : 104 km
We hebben er bijna 1800 km opzitten. Ondanks alles het elke dag een nieuw avontuur. In ons verblijf "pension Marisa" was er al beweging vanaf 5 uur deze morgen van de eerste stappers die vertrokken voor hun Camino. Om 7u30 was het onze beurt, het was fris en donkere wolken ontsierden de hemel. Gelukkig hadden we een relatief vlak parcours, alhoewel we toch op een hoogte van om en bij de 900m fietsen. We zitten nog steeds in de provincie Palencia en rijden door de "Tierra de Campos"; uitgestrekte velden tot aan de horizon voorzien van graan, stoppelgras en naakte rode aarde. De wijngaarden zijn al enige tijd verdwenen. Af en toe zien we een klein vergeten dorpje. Links van de weg stappen her en der Pelgrims, gehuld in regenjassen. In Carrion de los Condes nemen we een uitgebreid lekker ontbijt en zetten koers richting Sagahun. De wind en regen meemt toe en de tocht wordt opnieuw moeilijk. Naast vele aanwijzingen "Camino de Compostela - 467 km" en verder diverse bevestigingen dat je op de goede weg zit , is de brede baan eentonig en lang ! In Calzadilla de la Cueza ontmoeten we in een Albergue 2 meisjes uit Korea en hebben een goed gesprek in het Engels. Een foto wordt genomen als herinnering. In Sahagun eten we in Albergue "La Trinidad"samen met onze Italiaanse vriend Franko uit Trieste en een Duitser Johann. Beide besluiten om samen met ons verder te rijden. Het weer is ondertussen beter geworden, de temperatuur gestegen en de km gaan vlot voorbij. We boeken een Hostal "Las Delicias" in Mansilla de las Mulas, zodat we extra 25 km moeten rijden naast onze voorziene planning. Het laatste stuk : 15 km - is weer eentonig en we houden even halt in El Burgo Ramero , in de provincie León, en genieten van een lekker biertje op een terrasje. Ons verblijf in Mansilla is een meevaller, ruime en nette kamer en het eten - Pelgrimsmaaltijd - is verzorgd en gevarieerd: We eindigen de dag rond 21u30 in bed na een wandeling door het dorpje.Wat proviand wordt ingeslagen voor morgen (fruit = Bananen) Zoals in vele Spaanse dorpjes wonen er ook hier bovenop de kerktoren ooievaars . Ik stel vast dat onze conditie elke dag beter wordt, alhoewel spierpijn nooit ver weg is, maar de eindstreep komt in zicht !
Deze morgen was het nauwelijks 8 graden toen we de grote stad Burgos verlieten langs de Kathedraal samem met vele stappers en enkele fietsers. Het verlaten van een grote stad is nooit simpel en gaat dikwijls gepaard met een stevige klim, zo ook nu over een afstand van 2km met stijging tot 7%. De dag beloofde weinig goeds; betrokken lucht, wind en geen zon te bespeuren, een beetje weer op zijn Belgisch. Het landschap is hier dan ook groen en vele landbouwprodukten alom aanwezig.In Vilviestre hadden we een nieuwe klim ditmaal over 3 km met stijging tot 6%. Toegeven, het klimmem gaat iets beter, maar is met pak en zak niet te onderschatten, maar na elke klim komt er een afdaling..Rond de middag waren we in Hontanas op 867 m, een piepklein dorpje , maar met een prachtige en goed georganiseerde Albergue. Van alle zijden zagen we stappers uit de velden en bergen aankomen om even uit te rusten, iets lekkers te eten en te drinken en eventueel te overnachten. Toegeven, na een flinke tocht smaakt een belegd broodje uitermate lekker. Een paar km verder reden we door San Anton onder de boog van een oude ruïne die ook gebruikt wordt om Pelgrims te laten rusten. Nabij Castrojeriz reden we in gezelschap van meerdere Hollandse fietsers, die er een extra lange tocht van maakten om tijdig hun vliegtuig te halen volgende week. De voorbije dagen ontmoeten we deze groep steeds voor, tijdens of na een rit, we zullen hen missen... het is alsof je in een treincoupé zit, waar elke dag mensen in-en uitstappen of blijven zitten. De laatste 20 km richting Frómista verliepen op een kaarsrecht stuk met lichte wind. In de verte zag je af en toe een fietser of stapper vorderen, en voor de rest blijven trappen. We logeren in een klein dorpje dat leeft van de vele Pelgrims, en de plaatselijke handelaars spelen daar duidelijk op in. Het vernieuwde plein rond de mooie gotische San Pedrokerk is een blikvanger. Tijdig naar bed en gezond weer op (om 6u) is de boodschap.
Een helse tocht! Vertrokken met opnieuw tegenwind en na 5km een eerste klim van 4,5 km met stijgingspercentage van 5%. De lucht was zwaar bewolkt en tijdens de klim begon het te regenen. De snelle afdaling werd dan ook behoedzaam genomen. Wij bevinden ons nu in de provincie Burgos en het wegdek is minder fraai dan in de Rioja streek. Na km 18 volgde een 2e klim en na km 24 een 3e klim waardoor we in het dorpje St Juan de Ortega opnieuw op een hoogte van 1000m zaten. Hier even gestopt om iets te eten en warme koffie te drinken, maar ook om even uit de regen en wind te zijn. Een Duitse Pelgrim die we de vorige avond ontmoet hadden kwam te voet aan en hield het na 25 km voor bekeken. Op onze fietsteller stond op dat ogenblik reeds 31 km. Onze bedoeling was vandaag zo vlug als mogelijk de grote stad Burgos te bereiken om een warme douche te nemen. Langs de grote baan was de afstand uiteraard korter dan langs de Pelgrimsfietswegen, maar wij verkozen de veiligere route. Ook hier was oppassen geblazen de boodschap; telkens er een vrachtwagen voor of achter voorbijreed. Het water spatte hoog op en je werd letterlijk meegezogen of van de weg afgeblazen. In Ibeas de Juarros begon een klim over 700m met stijgingspercentage tussen 8% en 14%. Een moeilijke opdracht vooral als je het koud hebt, het regent en de wind blaast in je gezicht.... Blijkbaar moet je als Pelgrim de tocht verdienen en elke dag ondergaan . We waren dan ook opgelucht toen we in Burgos aankwamen. Volgens de Spaanse weerman zal het de komende dagen beter weer worden.
Bij de start deze morgen hadden we er ongeveer 1700 km opzitten. Bedoeling was het vandaag rustig aan te doen, inplaats van een rustdag te nemen, vooral omdat het de komende dagen opnieuw flink bergop gaat. Het was deze morgen bewolkt en tot St Domimgo de la Calzada kregen we menig lastige helling voorgeschoteld. Ook stukken vals plat kregen we te verwerken. In een plaatselijke Pelgrimsherberg hebben we enkele bekende gezichten van gisteravond gezien. Deze stappers vertrokken om 6 u., hadden er langs de velden reeds 18 km opzitten. Nic en ik met de fiets langs de openbare weg, op dat ogenblik 26 km. Na de middag hebben we bijna gedurende 40km ZW wind op de kop gehad. Wat een vlak stuk leek langs graanvelden, werd ditmaal een extra lastige rit. Moeizaam bereikten we Belorado, waar het dorp in feest was ter ere van St Alfonsina. Markt, memsen in oude klederdracht en diverse volksspelen zorgden voor leute en vertier. Als Pelgrim met de St Jacobsschelp op de fiets, werden we begeleid naar een pension genaamd TONI waar we ons extra verzorgden om daarna in het stadje nog iets te gaan eten en drinken.
Na een verzorgd en uitgebreid ontbijt in " Boutique de pan Santiago" vertrokken we rond 8u30 richting Los Arcos voor onze 1e halte. Het traject was opnieuw heuvelachtig met steeds weerkerende klimmetjes, en het was bovendien fris fietsweer: Het landschap trok de aandacht en het spaanse graan had de orkaan doorstaan ! In het dorpje Los Arcos is het Vlaamse genootschap van Compostela gevestigd. Als lid en Vlaming werden we goed ontvangen, kregen een mooie stempel in ons boekje en heelwat informatie. De uitbater Dino en zijn dame vertelden ons dat vanaf 12u dagelijks minstens 60 stappers ongeduldig in de rij staan om een slaapplaats te bekomen. De refuge zit dan ook elke dag bommesvol Pelgrims. We fietsen verder in de Rioja streek naar hoofdplaats Logrono, een grote stad die zeker een bezoek waard is. We besluiten na een babbel met een Australische fietser(!) richting Navarette te rijden. Langs een stuwmeer en kleine baantjes en met wind op de kop bereiken we rond 16u15 eindelijk het stadje. Nic opteert om toch nog een uurtje verder te rijden tot Nájera, een goede keuze maar spijtig genoeg niet in optimale omstandigheden. De wind neemt hevig toe, zwarte wolken verschijnen en het begint te regenen. Op sommige ogenblikken rijden we bergaf met een snelheid van maximum 15 km per uur: We hebben ondertussen al goed leren schakelen en ons "trippelken" is nooit veraf.
Na veel zoekwerk in het oude stadsgedeelte ons hoteletje gevonden, net, prachtig en up to date, er zijn zelfs oordopjes aanwezig. Op advies van de uitbater eten we in een typisch Spaans restaurantje en nemen zoals iedereen het Pelgrimsmenu. Lekker, met alles erop en eraan voor een spotprijs. Bij een laatste café con leche horen we hetgeklepper van meerdere ooievaars die zich genesteld hebben boven op de plaatselijke kerktoren. Ook dit stadje heeft heelwat te bieden en een stevige uitgangsbuurt. We sliepen zo vast dat we pas tegen de ochtend de oordopjes nodig hadden.....
Deze dag is vlot verlopen. Na een goede nachtrust zijn we deze ochtend om 8u vertrokken richting Puenta La Reina voor een tocht van 69 km. Het was fris en bewolkt en we kozen zoals de Hollandse lotgenoten de alternatieve weg rond Pamplona. Een traject door volle natuur bracht ons over 20 km van een hoogte van 800m. naar 400m. Het was lekker trappen na de zware bergrit van gisteren, en onze benen kregen de kans te recupereren: Vanaf Artaiz reden we op de Aragonroute en kwam Puenta la Reina vlug dichtbij. Rond 13u bereikten we het stadje, richting Pelgrimshospitaal voor een stempel en ....gebruik van het internet om de blog bij te vullen. Reeds een 20-tal Pelgrims -stappers waren aanwezig, en na een kijkje in de vele gemeenschappelijke slaapzalen, verkozen we om toch maar een 20 tal km verder te rijden. We verlieten de oude stad onder de 900 jaar oude stenen boogbrug over de Rio Argo rivier. Op dit extra traject kondigden zich opnieuw enkele stevige klimmen aan, en we kregen zowaar een regenvlaag te verduren. Om 16u waren we in ESTELLA of Lizarra in het Baskisch. Het stadje is al eeuwen met de Camino verbonden , en is een belangrijke etappeplaats. We logeren in een deftig Pension in het stadscentrum. Na een douche willen we de stad verkennen, maar dreigende onweerswolken laten zich zien, en een stortbui volgt spoedig. Een levendige stad, waar het Spaans temperamemt van jong en oud zich laat zien en horen op de vele pleinen. Olé .
De zwaarste rit tot op heden is achter de rug. Een echte bergrit over de Pyreneen met 16 km klimwerk tussen het Franse St Jean Pied de Port en de Puerto de Ibaneta, gelegen op 1057m hoogte. De klim varieert tussen de 7% en 9% en brengt ons via de Spaanse grens door een landschap van hoge bomen, rotsen en meerdere watervalletjes naar Spaans Baskenland. Boven op de top is het fris en mistig. Een klein monument en een moderne kapel sieren het geheel. Naast Hollandse fietsers zien we steeds meer en meer stappers op weg naar dezelfde eindbestemming. Zij gebruiken, daar waar mogelijk, de G-R wandelpaden. Na een korte afdaling komen we in Roncevalles aan, een klein pelgrimsdorpje. We besluiten even te rusten maar worden aangeklampt door een Hollands koppel dat op weg naar Compostela is met de auto. Ze waren ons voorbijgereden in volle klim. Leuke mensen die veel respect vertoonden voor onze prestatie. Als afsluiter krijgen we in Espinal nog een klim van 6% erbij, en dat lukt nog wonderwel. Rond 16u30 aangekomen in een piepklein dorpje juist voorbij Biskaretta, namelijk ERRO ( ook naam van de rivier). We genieten nog na van onze dag en delen het hotel samen met nog 4 andere fietsers - uiteraard Hollanders !
Een overgetelijke fietswerkdag beleefd. De start uit Dax verliep moeizaam en door omstandigheden waren we op een drukke hoofdweg geraakt en niemand kon ons op de juiste weg helpen, gevolg 12 km teveel gereden. Eindelijk in Cagnotte geraakt en voor het eerst kennis gemaakt met de eerste echte heuvels, met op de achtergrond de Pyreneeen. Het landschap is prachtig en het verschil met De Landes onbeschrijfelijk. Het was vandaag opnieuw warm en ik geloof dat we menig litertje vocht verloren hebben. De conditie is goed en ik stel vast dat Nic, ondanks haar negatief klimgevoel, toch vrij vlot elk bergje oprijdt. De rest zien we wel. Na het dorpje Caresse volgen we de Navarra route, die ons naar St Jean Pied de Port voert. Het landschap is uitzonderlijk mooi maar lastig door de vele klimmetjes na elkaar. Uiteindelijk komenn we aan in Ostabat en logeren opnieuw in een Gîte bij Izarrak. We zijn hier in Frans-Baskenland en de eigenaars van de Gîte ontvangen ons met open armen. Het mooie gebouw ligt op het hoogste punt van het dorp. Samen met een 15 tal stappers beleven we een plezante avond. De baas met Baskische barret zingt voor de ganse groep, voor, tijdens en na het eten, meerdere Baskische liederen, en iedereen zingt uit volle borst mee. De apero en wijn zijn van eigen huis en smaken heerlijk. Moe en tevreden sluiten we de dag af en zien langzaam de avond in de vallei neerdalen. Honderden krekels zorgen voor een laatste concert.
Deze morgen zijn we om 8 u vertrokken na zelf voor ons ontbijt te hebben gezorgd. De hemel was staalblauw en een mooie dag kondigde zich aan. Het rijden door de Landes is iets appart; eindeloze vlakke wegen tussen de dennebomen en links en rechts het geluid van vele krekels. De natuur oogt groen, maar blijkbaar heeft de voorbije maanden de storm hier lelijk huis gehouden. Honderden bomen zijn gesneuveld en overal is men bezig het hout aan het samenbrengen. Enkele immense sproeimachines trokken uiteraard onze aandacht, maar verder zie je de ganse dag bijna niemand. Maisvelden worden hier massaal aangelegd, maar houthakken is blijkbaar toch de hoofdactiviteit. In het dorpje Labouheyvre de plaatselijke St Jacobskerk even bezocht (stempel), en hier was de kerktoren in januari 2009 weggewaaid.De herstelling laat op zich wachten want er zijn geen centen (zegt de pastoor). Op de vlakke wegen verliep onze tocht relatief snel; na de middag waren we in Lesperon, plaatsje vanwaar je soms de Pyreneeen kan zien. Gezocht, maar niets ontdekt. We besloten omdat het toch vlot ging, verder door te rijden tot DAX, een grotere, drukke stad en gekend als kuuroord. We logeren in het fraai hotel Jean Le Bon, met inclusief zwembadje. Vanaf hier begint Frans-Baskenland, wat betekent dat onze doortocht door het land van "Le pain, Le vin et Le Boursin "er bijna opzit. En zoals Nic zegt, den drive is er nog altijd.! Actueel hebben we dan ook al meer dan 1300 km gereden. Sinds gisteren zien we regelmatig grote borden die verwijzen naar St Jacques de Compostela; de route is erkend als cultureel erfgoed.
Vandaag een relatief rustige dag achter de rug. Vertrokken na een uitgebreid ontbijt in Hotel Le Porge en vrijwel onmiddellijk op een "fietsautostrade" langs het Bassin d'Arcachon tot het dorpje Belin-Béliet. Deze kaarsrechte banen met asfaltbedekking lopen meestal door de eindeloze dennebossen, waar opmerkelijk veel varensplanten groeien. Auto's kom je op deze wegen nooit tegen en enkel bij het doorkruisen van een dorpje moet je goed uitkijken. Wij beginnen zowaar de heuveltjes te missen. Het weer was opnieuw prachtig en na de middag werd het zelfs heet ! Vandaag onze lunch genomen in de schaduw van dennebomen. Rond 16 u waren we op onze bestemming, namelijk in Moustey, een klein dorpje dat juist op 1000 km van Compostela ligt....Een eeuwenoude grote gedenksteen aan de ingang van het kerkje wordt dan ook regelmatig vastgelegd op de gevoelige plaat.
We logeerden ditmaal in een Gîte, voor ons een nieuwe belevenis, maar toch leuk. Het was een bijgebouw van een grote boerderij. Allerlei dieren (paarden, geiten, kippen en zelfs een buffel) liepen er vrij rond. Voor de durvers kon je zelf in een tipi slapen, doch wij verkozen de kamer met douche. Na ons zijn nog andere gasten aangekomen, een duitse stapper met 2 franse lotgenoten. Rond 20u kwam er zelfs nog een belgisch koppel uit Relegem met de fiets aan. Zij hadden er 135 km opzitten maar reden de Catharenroute. Als avondmaal hebben we eens een Kebab bij "Momo" gedaan. Wij hebben "tajine de boeuf" geproefd. Het stoofpotje was lekker en de uitbater uitermate vriendelijk. De wijn was aangepast. PS : in elk frans caféetje kan je probleemloos Belgisch bier drinken, zowel van het vat of uit de fles. Het thuisgevoel is altijd een beetje dicht bij.
Deze morgen waren we al vroeg wakker om zeker en vast de overzetboot in Royan van 7u50 niet te missen. Ons hotel lag op 2,5 km van de haven en de hotelier had alle moeite gedaan dat we om 7u reeds konden ontbijten. De overzet verliep vlot naar Pointe De Grave, vanwaar we langs een oude spoorbedding door de natuur fietsten (cfr Leirekensroute). Het werd opnieuw vlug warm , en de diverse kuststeden ( Soulnac sur Mer, Montalivet en Hourtin) waren blijkbaar nog in ochtendslaap (vele mobilhomes gezien). De weinige fietsers die we ontmoeten waren...Duitsers, die dachten dat we landgenoten waren. Hier voor de eerste maal kennis gemaakt met "Piste cyclable"; een soort fietspad afgezonderd van de weg. Af en toe heel plezant, vooral in de vele bossen waar krekels hun concert hielden. De meeste wegen langs dit traject lagen vol met denappels en gedurende bijna de ganse dag hoorden we het geluid van vallende appels. Vandaag door het warme weer veel gedronken (water met suiker en of citroen) en regelmatig alles goed ingesmeerd. Nicole heeft last van koortsblijntjes door de wind en de zon. Om de oude Pelgrimswegen te volgen hebben we gedurende een 10 tal km een oude (mountainbike)route door het bos gevolgd, maar dit werd voortijdig gestopt om lekke banden te vermijden. We logeren vandaag in "Le Porge" in een fraai hotelletje met vriendelijke uitbaters. Er is zelf een zwembad en Jacussi aanwezig,maar dit hoeft nu niet voor ons. Door een technisch misverstand dachten we dat het hotel in LE PORGE OCEAN gelegen was; de kleine badplaats 15 km vroeger. Gevolg : een extra inspanning die weegt, maar uiteindelijk de moeite loonde. Tomorrow it is an other day en fietsen we richting Moustey. Onze fietsen doen het goed en van onze koerskledij alleen maar positief nieuws.
Hallo hier zijn we weer; blij voor jullie diverse reacties en uiteraard binnen de mogelijkheden van onze trip trachten we iedereen te informeren. Vandaag opnieuw vertrokken rond 8u omdat een zomerse dag zich aankondigde. Onze benen waren opnieuw in orde na voldoende slaap en een stevig avondmaal. Enkele kleine klimmetjes kondigden zich aan, maar werden door ons beiden zonder problemen overwonnen. In St Jean d'Angely, na 18 km gestopt voor onze pelgrimsstempel en belegde broodjes. Een inwoner vertelde me dat dit stadje verbroedert met het Belgische Damme en was vroeger een belangrijke étappeplaats voor Pelgrims (te voet). Vandaag loont een bezoek zeker en vast de moeite ! Onze 2e stopplaats was het gekende maar drukke Saintes, een historische stad met Romeinse roods en een bijzondere Kathedraal, samen met meerdere kerken. Wij fietsen nu verder in de Charente streek (Pinot!) enigszins heuvelachtig en tot Royan zien we veel uitgestrekte akkers en links en rechts vele wijnranken. Voor het nageslacht en de vrienden werden opnieuw diverse foto's genomen. Ditmaal logeren we in een klein, eenvoudig hotel nabij het station van het mondaine havenstadje Royan. Het weer is prachtig, en de zon schijnt hevig; 29° is de temperatuur om 19u. Na een rondrit (met de fiets) besluiten we de eerste overzetboot van de Gironde van 7u50 morgenvroeg te nemen. De overzet gaat naar Pointe De Grave (cfr de naam van mijn collega te Brussel) en duurt ongeveer 20 minuten. Hierdoor vermijden we het drukke en gevaarlijke traject door Bordeaux. We zullen morgen de kustlijn gedurende meerdere tientallen kilometers volgen langs de Atlantische Oceaan; de weg die reeds eeuwen geleden door Engelse Pelgrims gevolgd werd en wordt. En naar ik verneem moeten we vanaf nu zeker eens franse mosselen, oesters of andere zeevruchten proeven (is altijd nog goed voor iets extra..) nu we het Bassin van Arcachon naderen. Ondertussen ben ik favoriet geworden van "Perrier", het levende franse water; alhoewel 's avonds een regionaal wijntje bij het eten niet te versmaden is.
Dag 9 : 29 mei 2009 : Iteuil - Aulnay de Saintonge: 88 km
Na de vermoeiende dag van gisteren, vroeg uit de veren en vertrokken rond 8u voor een heuvelachtige tocht met opnieuw enkele pikante heuvels (wij denken vaak aan "den Onkerzele"). Het weer was vandaag met ons, zon,en wind in de rug;meer moet dat niet zijn ! En blijkbaar zijn de benen ook goed, want alles verliep perfect. De stad MELLE ... was de enige provinciestad van betekenis. Voor de rest was de tocht een aaneenschakeling van diverse kleine dorpjes,waar blijkbaar niemand zich op straat toont en alles rustig en stil is. Het laatste gedeelte van de tocht verliep door het Bos van Aulnay en was wondermooi. Vandaag logeren we in een gerenoveerde hoeve " Hotel du Donjon". De kamers zijn fraai ingericht en hier kon ik opnieuw onze blog aanvullen, zodat het thuisfront op de hoogte blijft van ons doen en laten. Bedankt voor de vele berichtjes via GSM;dat doet goed. Er zijn zelfs vrienden die ons elke morgen rond 8u het beste toewensen ! Fré en Nic.
