Liefde van de baas: opgehangen Galgo, de eigenaar had hem zodanig opgehangen dat de hond niet kon zitten zonder zichzelf op te hangen. Na een lang en uitputtend gevecht raakte de hond bewusteloos en stikte.
De Galgo snuffelt. Zijn reukvermogen laat hem niet in de steek. Hij ruikt de geur van de haas. Zijn spieren spannen zich. Hij lijkt slank en aërodynamisch in zijn spanning. Als de haas zich laat zien, schiet de hond als een pijl uit de boog weg. De haas maakt zich met een zigzagpatroon uit de voeten om zodoende zijn spoor te doorbreken. De Galgo maakt een fatale fout. Hij rent rechtdoor om het pad af te snijden. Door dit te doen heeft hij zijn doodvonnis getekend. Hij is een ¨vuile¨ Galgo omdat hij het zigzagpatroon van de haas niet imiteert. De galgueros vinden de show maar niets. Waarschijnlijk roept de eigenaar zijn hond en als die met zijn buit verschijnt in afwachting van een beloning, gooit hij een touw om zijn nek en hangt hem op in een boom. Dat is de gewoonte.
Het jachtseizoen eindigt in januari. Tegen die tijd zijn er in Spanje duizenden van dit soort honden die niet rennen zoals hun eigenaren willen of te oud zijn of een verwonding hebben. Zij verdienen het om opgehangen te worden. Men hangt hen op in de dennenbossen van de Castillas, op het platteland bij Madrid, in Extremadura, Andalusie en Levante. Veel galgueros menen dat zij nutteloze honden niet in leven hoeven te houden, dat kost immers geld en voedsel. Voor hen telt niet dat deze honden hen jarenlang trouw gediend hebben.
In november begint het uitroeien als men de nieuwe nesten test voor de opening van het nieuwe jachtseizoen. De eerste slachtoffers zijn de jonge Galgos die niet te gebruiken zijn. In januari worden de volwassen reuen gedood. Degenen die oud en of kreupel zijn. Maar daar stopt het niet bij. De beste teefjes komen in een fokprogramma. Zij brengen dan pups voort. Tegen mei, wanner de pups gespeend zijn, haalt men de pups weg en worden de teefjes moeders gedood.
De laatste jaren worden in de driehoek Valladolid-Salamanca-Toledo de meeste Galgos gedood. Iedere boom langs ieder pad kan daartoe dienen. Het centrum van deze barbaarse traditie is Medina del Campo (Valladolid). 224 galgueros werden gedagvaard. Maar er is iets aan het veranderen. De ophangingepidemie in de streek is iets uit het verleden aan het worden. En juist in Medina is men min of meer gestopt met het doden van Galgos. Andere streken echter hebben dit voorbeeld nog niet gevolgd.
Degene die de veranderingen in Medina in gang heeft gezet is een leraar bij het voortgezet onderwijs, Fermin Perez, 40 jaar oud, die sinds 1997 een kruistocht houdt om een einde te maken aan deze praktijken. Fermin is nu aan de winnende hand. ¨Het begon toen een vriend me vroeg hem te helpen bij een typisch Castilliaanse traditie. Ik dacht dat ik moest helpen bij een typisch Spaanse kookactiviteit. Ik kreeg kippenvel toen hij mij uiterst kalm vertelde dat hij graag wat foto's wilde hebben van het ophangen van Galgos. Ik geloofde mijn oren niet.
Ik vroeg mijn leerlingen of zij een plek kenden waar Galgos werden afgemaakt. Zij vertelden waar ik moest zijn en ik begon dossiers aan te leggen. De realiteit was erger dan een nachtmerrie. Op een morgen vond ik op een plek in de schaduw 15 opgehangen honden.¨ Het internet zorgde voor de rest. De foto's gingen de wereld over en het schandaal zorgde ervoor dat Spanje's imago sterke schade opliep, waardoor er minder toeristen kwamen.
Fermin zei ¨Nu is het genoeg¨ en met een kleine groep vrijwilligers in Medina del Campo trok hij aan de bel. In plaats van degenen aan te pakken die de wreedheden jegens de honden begingen, gingen de politici achter degenen aan die de foto's publiceerden. Zij immers brachten schade aan het internationale prestige van Spanje aan. In de wet staat een sanctie op het publiekelijk begaan van wreedheden jegens dieren, maar dit heeft bijna geen effect. De verantwoordelijken blijven hun praktijken uitvoeren.
Ingezonden door M. Scholte.