Het was een goed, een slecht jaar. Dan nog één alsof het niet telt.
We vieren ons de afgrond in, hemel tegemoet, voornemens slanker te zijn dan nu, rijker dan de rijkste geest. Voordat de teller ons nogmaals verspringt.
Het jaar is een ansicht. De diepe zee van winter, branding van herfst en lente, in het midden het tropische eiland zomer. Op de witte stranden zullen we liggen, onder palmen, mooi op kleur, goed op gewicht, afgepast. Dit keer wel.
Dit keer wordt alles anders, beter. Niet langer zijn we gestapeld, in betonnen letterbakken tentoongesteld aan niemand die ertoe doet,
nu liggen we uitgestald, naast elkaar, alsof er plek genoeg is. Bekijk ons! Zie ons! Zoete cocktails, zilte lippen: we leven.
Dat haar besmeurde blauwe laarsjes het bed vol vuil stampen, dat ze zich dan met een elegante boog opdrukt in een handstand tegen de muur, deert mij niet. Dat ze daarbij enigszins rood aanloopt, puft, hijgt, maakt haar opwindender dan ooit tevoren.
Wennen is het wanneer ze ondertussen kreunend uitroept, dat ze haar lenigheid, de kopstand, oefent voor later, wanneer na haar dood de as in een houten zandloper moet, testamentair vastgelegd. Zodat ze dan eeuwig op mijn salontafel beweegt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen) Categorie:gedichten uit de hele wereld
26-09-2013
mocht je me vergeten .
Mocht je me vergeten wil ik dat je één ding weet;
Als ik kijk naar de kristalmaan , de rode tak van trage herfst bij mijn raam , als ik bij het vuur gezeten , de ongrijpbare as neem of rimpelig lijf van brandhout , weet je , dat alles mij tot jou voert , alsof alles wat bestaat , geuren ,licht , metalen , scheepjes zijn die varen naar jouw eilanden die me verwachten .
Welnu dan , als beetje bij beetje jouw liefde voor mij minder wordt , zal beetje bij beetje mijn liefde voor jou minder worden .
Als je me plotseling vergeet , zoek me niet , want ik zal je reeds vergeten zijn . Als.
Als je de wind van vlaggen die door mijn leven waait waanzinnig lang vindt , en je besluit me aan de oever te laten van het hart waarin ik wortel bedenk dat op die dag , op dat uur , ik mijn armen OP zal heffen , dat mijn wortels naar buiten komen om andere gronden te zoeken .
Maar als je dag na dag , uur na uur , voelt -onverzoenlijk lief- dat je voor mij bestemd bent , als , dag na dag ,een bloem aan je lippen ontstijgt om mij te zoeken , ach dan , allerliefste , komt dat vuur weer in mij op , in mij blust niets of wordt vergeten , mijn liefde voedt zich aan jouw liefde :
zolang je leeft zal mijn liefde in jouw armen zijn zonder mijn armen te verlaten .
Natuurlijk moest die jongen in het duin merken dat ik intens naar hem keek. Natuurlijk kwam hij toen vlak langs me met veel overbodige bewegingen hoewel hij me zogezegd niet zag. Natuurlijk begon hij een lenteballet met een vriendje en een bal, natuurlijk streek hij veel te meisjesachtig telkens door zijn erg lange haar en keek daarbij eens om, flitsend gebid in duister gezicht. Natuurlijk lag hij later loom kauwend op een helmspriet in dat aandoenlijk verschoten badbroekje helemaal alleen in een warme duinpan. Natuurlijk ging ik zacht en ongemerkt weg en natuurlijk heb ik daar de hele dag spijt van.
In mij is een jonger vrouw dan ik met lichter ogen en smaller handen. Zij staat op kleine gespitste voeten door mijn ogen naar buiten te zien, zij kijkt naar de dagen, naar licht en naar kleuren, ziet alles verwonderd, ziet alles heel schoon. Beiden verlangen we, dat zij kon spreken, dat zij kon bewegen en leven en breken de donkere, die om haar woont.
De Herfst blaast op den horen en t wierookt in het hout ; de vruchten gloren. De stilten weven gobelijnen van gouddraad over t woud, met reeën, die verbaasd verschijnen uit varens en frambozenhout, en sierlijk weer verdwijnen De schoonheid droomt van boom tot boom, doch alle schoonheid zal verdwijnen, want alle schoonheid is slechts droom, maar Gij zijt d Eeuwigheid ! Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt en zegen ook zijn vruchten. Een ganzendriehoek in de luchten ; nu komt de wintertijd. Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten. Ik ben bereid. Felix Timmermans 1886-1947
Weet je nog hoe we ,vroeg voor de tijd van het jaar
en laat voor de tijd van de dag,een leeuwerik hoorden zingen
zo ragfijn als Melle schilderde,met een penseel met slechts één haartje.
Als ik ooit nog eens een leeuwerik hoor zal ik altij .d aan je denken.
Laten we zeggen,omdat ik ze toch niet zo goed uit elkaar ken dan jij: bij alle vogels.
En weet je nog hoe we ons die zondagavond afvroegen
Of er wel leven zou zijn op Venus?Je zei toen:Ik wou van wel,ik zou het heelal er een beetje gezelliger op vinden.Zo is het ook,nu jij gaat sterven,met de dood
Elke keer als ik Venus zie zal ik aan je denken
Laten we zeggen,omdat ik ze toch niet zo goed uit elkaar ken als jij: bij elke ster.Elke zondagavond.
Een lege plek om te blijven Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.
Sneeuwen is het tederste wat de hemel kent. Het regent een soort manna van bijna niets en vult de hand van wie ook niets verlangt. Sneeuwen is zacht zijn met grote hevigheid, in korte vlagen wat, als in de liefde, iemand met open ogen blind kan maken.
Sneeuwen is beminnen: haast ongemerkt beginnen, overgaan in het tederste geweld, zachtjes slaan en zich te laat bezinnen als alles al is toegedekt en je verder nog slechts op vermoeden aangewezen bent.
Sneeuwen is herbeginnen, sneeuw in onze slaap gevallen, hopen stilte toegevoegd aan een stille nacht. Liefde is altijd sneeuw als je die niet meer verwacht
