|
Vrouw die 10 jaar dood in huis lag, had toch een kind
Gewenst of ongewenst men hoort nu natuurlijk maar het verhaal van één kant.In deze is het niet gepast te oordelen, heel de zaak is triest en dat is de realiteit.
De vrouw die 10 jaar dood in huis lag, zonder dat één iemand haar miste, blijkt tóch een kind te hebben. De 68-jarige dochter reisde gistermiddag "met een onwezenlijk gevoel" naar de Jan Porcellisstraat in Rotterdam. In een gesprek met onze collega's van het Algemeen Dagblad vertelt dochter Evelyne dat ze haar moeder 20 jaar geleden voor het laatst sprak. "Ik was een ongewenst kind en dat liet ze voortdurend blijken."
De 68-jarige Evelyne (niet haar echte naam, red) herkende op het ochtendjournaal de gordijnen van de woning die ze in betere tijden soms bezocht. Het is het huis van haar moeder, die 10 jaar dood in haar woning in Rotterdam lag.
"Ik heb altijd gedacht dat er een dag zou komen dat er een politieagent voor mijn deur zou staan. Dat hij dan zou komen vertellen dat mijn moeder was overleden. Ik zou niet eens verbaasd zijn dat ze al maanden in huis zou liggen, maar 10 jaar? 10 jaar?"
Geen contact
Na het herkennen van de woning op de televisie reist Evelyne met haar echtgenoot af naar Rotterdam. "Ik weet niet eens waarom ik hier ben," bekent ze zachtjes. Ze herhaalt de woorden diverse keren. En nee, de zojuist neergelegde rode roos voor de deur is niet van haar.
De relatie tussen moeder en dochter is nooit liefdevol geweest, vertelt ze aarzelend. Het laatste contact dateert van 20 jaar geleden. De precieze reden van de breuk wil ze niet kwijt. Maar het was niet meer dan een aanleiding, de oorzaak van de verwijdering zat dieper.
"Mijn moeder was behoorlijk gesloten," vertelt ze. "Al dacht ik dat ze nog wel contact had met een paar mensen. Wij hadden een moeizame verhouding. Mijn moeder was 16 jaar toen ik werd geboren. Dat was in Nederlands-Indië, ten tijde van de politionele acties. Ik heb mijn vader nooit gekend."
Oorlogstrauma
De man van Evelyne vertelt dat zijn gestorven schoonmoeder een levensgroot oorlogstrauma met zich meedroeg. Het stond altijd tussen moeder en dochter in. Uit de geschiedenisboeken van de periode van de politionele acties doemen beelden op van honger, uitputting, doodsangst en verkrachting. Maar op welke wijze zijn schoonmoeder heeft geleden onder de ontberingen van de Japanse bezetter? Hij kan er slechts naar gissen. Ze verstarde als hij ernaar vroeg.
Evelyne heeft de politie zelf ingeseind over haar bestaan. Als ze terugkijkt, voelt ze zich niet schuldig. "Ik heb wel een triest gevoel. Maar wat had ik kunnen doen? Ze wilde mij niet zien." Haar moeder is nooit uit haar gedachten geweest, vertelt Evelyne. "Natuurlijk heb ik veel aan haar gedacht, maar voor contact moet er wel tweerichtingsverkeer zijn."
|
