Land van bier, pralines en schuchterheid
Bevriend raken met een Belg: begin er maar eens aan als je als buitenlander hier komt wonen. ‘Oké, iedereen trekt zich graag terug in zijn comfortzone, maar Belgen zijn er wel extreem in’, schreef de expat Paola Campo deze week in een artikel getiteld ‘3 reasons you don’t have many Belgian friends.’ Bedrijven en universiteiten kennen het probleem.
Ten eerste: Belgen zijn altijd al bezet. Geen volk dat zo verknocht is aan een agenda waarin alles weken op voorhand vastligt. Kom daar maar eens tussen als je het gewend bent vrienden op te bellen om diezelfde avond nog af te spreken.
Ten tweede: Belgen zijn echt wel héél erg gesteld op hun comfortzone. In plaats van te verhuizen naar de stad waar ze werken, zijn ze liever elke dag uren onderweg met de auto, om toch maar op wandelafstand van hun familie te blijven wonen. Ze hebben hun hele leven al dezelfde vrienden.
Ten derde: Belgen zijn moeilijk te interpreteren. Of ze jouw voorstel zien zitten, is vaak een mysterie. Verwacht alleszins niet dat ze veel enthousiasme tonen.
Dat zijn, in een notendop, de ‘3 reasons you don’t have many Belgian friends’, waaraan Paola Campo deze week een artikel wijdde op Cheeseweb.eu, een online magazine voor expats in België. Campo groeide op in Colombia, studeerde in Canada, kwam tien jaar geleden naar ons land om aan de slag te gaan voor de internationale jongerenorganisatie Aiesec, woont met haar Belgische man in Wezemaal en werkt vandaag als e-learningspecialist voor een multinational. ‘Doorgaans schrijf ik niet over onderwerpen als vriendschap en inburgering, en ik ben nogal overrompeld door de vele reacties die ik met dit artikel losmaak’, vertelt ze. ‘Het is iets waar veel expats mee worstelen, daarom wou ik het aankaarten. Maar het was niet mijn bedoeling om de toestand als hopeloos voor te stellen. Mijn leven illustreert dat het hier allemaal nog goed kan komen voor wie nieuw is.’
‘Belgen zijn wel degelijk een warm volk, maar dat blijkt niet uit de eerste indrukken. Ik had zelf het geluk om als nieuwkomer meteen aan de slag te gaan in een kantoor waar haast uitsluitend Belgen werkten. Ik moést me dus wel inwerken. Maar het trof me dat zelfs bij Aiesec, een organisatie die helemaal draait rond internationale uitwisseling, mensen werkten die niet happig leken om een buitenlander te leren kennen. Terwijl ik in Colombia ben opgegroeid in een stad waar we buitenlanders ronduit sensationeel vonden. We zagen er niet veel, en als er dan iemand van buitenaf kwam, wilde iedereen hem of haar leren kennen. Voor de Belgen is die situatie natuurlijk helemaal anders. Wie weet is het wel iets historisch, zijn hier zoveel buitenlandse bezetters geweest dat de bevolking extra veel waarde is gaan hechten aan stabiliteit. Ik vind het alleszins paradoxaal, dat een land dat zo progressief is – denk aan het homohuwelijk – tegelijk zo hunkert naar vertrouwdheid.’
|
