Gisteren leek het MR-hoofdkwartier ook het toneel van voetbalhooligans, toen de socialistische vakbond FGTB het bestookte met paintballgeweren ‘uit protest tegen het regeerakkoord’. Dat is niet het enige. De wilde stakingen op het spoor volgen elkaar op. De PS en de vakbonden mobiliseren volop, inclusief met professionele videofilmpjes,tegen ‘le gouvernement MR-N-VA’. Als voorproefje voor de nationale stakingen.

Het is ieders recht te protesteren tegen het regeringsbeleid. Maar de onbesuisdheid van de Franstalige linkerzijde verrast, van het tekeergaan van Laurette Onkelinx in het parlement tot het opstoken van de achterban. De politieke traditie wil dat de partij van de ex-premier - de PS was meer dan een kwarteeuw aan de macht - enige politieke terughoudendheid in acht neemt. Dat is nu geen seconde gebeurd.

Protest kan en mag in een democratie. Maar waarom horen we van al wie luidkeels protesteert geen realistisch alternatief voor de besparingen en de andere regeringsmaatregelen dat geen jobs vernietigt? Bovendien moet het protest binnen de grenzen van het stakingsrecht vallen. Het bekogelen van een partijhoofdkwartier valt daarbuiten.

Een beetje elementaire eerlijkheid om samen de welvaartsstaat, die de vakbonden en de socialisten zo lief is, te dragen, mogen we ook veronderstellen. Oproepen om zich als arbeider nog snel te laten ontslaan, zoals een vakbond dit weekend heeft gedaan, valt daar geenszins onder.

Ook een regering mét de PS had moeten besparen. Natuurlijk heeft centrumrechts hier en daar een andere richting gekozen, maar zo fundamenteel anders is het beleid inzake langer werken niet. En wat is het alternatief voor het verhogen van remgelden, hogere inschrijvingsgelden, besparingen op subsidies of een indexsprong? Hogere belastingen?

Wim Coumans, een oud-kabinetschef van veel CD&V-ministers, trof gisteren in deze krant de regering erger dan alle rode heethoofden samen. Als kritische stem van binnen de coalitie kon het tellen: de bijdrage van vermogenden aan de sanering van de overheidsbegroting noemde hij verwaarloosbaar. Hij wees onder meer op het nog steeds gunstige fiscale regime voor bedrijfswagens, het uitblijven van een belasting op meerwaarden en het feit dat vermogenden nog onheus van sociale correcties kunnen genieten. En hij eiste meer transparantie over roerende inkomsten. Dát is het inhoudelijk debat voeren, op het scherp van de snee.

Deze regering had meer lasten kunnen leggen op bedrijven of op vermogen. Maar je kan bedrijven niet extra blijven belasten, zonder nadelige economische effecten. En daar worden ook de gezinnen de dupe van.