"Sinds de herfst van 2015 ben ik vast in dienst in het opvangcentrum van Hamburg", vertelt ze anoniem aan Die Welt. "Op deze job had ik me echt verheugd. Eindelijk kon ik iets betekenen voor de vluchtelingen. De collega's waren zeer geëngageerd en ik was ervan overtuigd dat ik een geweldige tijd tegemoet ging. Mijn taak omvatte de administratieve en sociale begeleiding van asielzoekers."

In het opvangcentrum van Hamburg zijn ondertussen zo'n 1.500 vluchtelingen ondergebracht. Die eerste werkdagen vielen nog mee voor de medewerkster maar dan kwamen de eerste asielzoekers in haar bureau. "Na enkele contacten met hen merkte ik al dat ik mijn positief beeld moest bijstellen. De realiteit bleek helemaal anders. Natuurlijk mag men zoiets niet veralgemenen. Er zijn er zeker bij die heel vriendelijk en zeer dankbaar zijn. Maar als ik eerlijk ben, dan is de samenwerking met 90 procent van de vluchtelingen onaangenaam en niet zoals ik het me had voorgesteld."

Woning en chique  auto
En dan treedt de vluchtelingenhelpster meer in detail over haar ervaringen. "Ten eerste zijn velen onder hen extreem veeleisend. Ze komen naar mij en verlangen dat ik hen aan een woning, chique auto en in het beste geval ook aan een goede job help. Wanneer ik dan uitleg dat dat niet gaat, dan verheffen ze hun stem en worden agressief. Een Afghaan heeft er zelfs mee gedreigd me van kant te maken. Enkele Syriërs en Afghanen verklaarden dat ze in hongerstaking zouden gaan tot ik hen aan een ander onderkomen zou helpen. Wegens dergelijke zaken moesten we de politie meermaals optrommelen.

Valse verklaringen
Ten tweede leggen ze valse verklaringen af. Ze komen naar mij, zwaaien met een papier in de hand en vertellen een verhaal dat gewoon niet kan kloppen. Ze houden daar dan aan vast en als ik dan met collega's praat, kom ik te weten dat ze aan hen een totaal ander verhaal hebben verteld.

Afspraken
Ze houden zich ook niet aan afspraken. Wanneer ik een afspraak met de dokter of het ziekenhuis vastleg, dan dagen ze niet op. Dat gebeurt zo vaak dat artsen ons smeken om zo weinig mogelijk afspraken met vluchtelingen te maken. Maar ja, wat moet ik dan doen?

Minachtende blikken
De manier waarop sommige vluchtelingen met vrouwen omgaan, is ongehoord. Het is bekend dat de meeste asielzoekers jonge mannen zijn. Ze nemen ons niet ernstig. Als ik hen advies geef, luisteren ze amper en wenden zich tot een mannelijke collega. Voor ons, vrouwen, hebben ze enkel minachtende blikken over. Soms roepen ze ons wat toe in een taal die we niet verstaan, lachen ze ons uit of achtervolgen ons doorheen degangen.

 Steeds erger
Sinds er meer mannen uit Noord-Afrika naar hier gekomen zijn, is het allemaal nog erger geworden. Zij zijn nog agressiever. Dat kan ik niet meer negeren en dat heeft ook een invloed op hoe ik me gedraag. Ik ben me anders gaan kleden. Geen nauw aansluitende kledij meer maar losse pullovers en wijde broeken. Schmink is uit den boze. Ik doe er alles aan om niet lastiggevallen te worden. Ik loop door de gangen zonder iemand nog aan te kijken. Indien mogelijk probeer ik de hele dag in mijn kantoor te blijven. Ik kom niet meer naar hier met het openbaar vervoer maar met de wagen. Onlangs is een collega door een vluchteling in het station achtervolgd en aangerand. Van de overheid verwacht ik geen hulp meer om deze problemen op te lossen. Wanneer we bellen, krijgen we niemand meer aan de lijn

Ontslag
Mij rest enkel nog het ontslag, ook al doet het me pijn aan het hart. Ik heb het dan ook steeds voor me uitgeschoven. Vele collega's denken er net zo over omdat ze het er niet meer uithouden. We kunnen niet meer aanzien hoe alles hier verkeerd loopt en hoe we daar totaal machteloos tegenover staan."