Sommige partijbesturen functioneren soms als offerfeesten waar schapen onverdoofd worden geslacht. Toen Bart De Wever na de jongste verkiezingen zijn partij binnenloodste in de federale regering, heb ik ergens geschreven dat de talentvolle Bart De Wever de wever zou worden van een Belgisch wandtapijt in drie kleuren.

Zelfs tegen wil en dank. België barst niet. Maar blijkbaar nu wel in het gezicht van N-VA. Men beseft steeds meer dat een separatistische partij als N-VA, die in artikel één van haar statuten de ondergang predikt van België, niet op een geloofwaardige wijze ditzelfde land kan besturen in tijden van groot ontij op alle domeinen, ook al moet dit gebeuren met “gewapend bestuur”.

Intellectueel is deze spagaat existentieel pijnlijk. Nu scheurt hij met groot bloedverlies, althans voor de separatisten. Bart De Wever als uitmuntend historicus weet natuurlijk dat zijn nieuw institutionele baksel, "confederatie" genaamd, reeds heeft bestaan in onze contreien en werd geserveerd tijdens de Brabantse revolutie als les États-Belgiques-Unis.

Het ging om een confederatie van de Zuidelijke Nederlanden die bestond van januari tot december 1790, tijdens een kortstondige opstand tegen de Habsburgse keizer Jozef II. De acht stichtende leden van deze statenbond waren Brabant, Henegouwen, Vlaanderen, West-Vlaanderen, Namen, Mechelen, Gelre, Doornik en het Doornikse.

Deze confederatie van de zuidelijke provinciën stierf, wegens totale inefficiëntie, een vroegtijdige wiegendood.

N-VA stelt uiteraard het confederalisme voor als een opstapje naar het totale separatisme. Men beseft steeds meer dat dit enkel zal leiden tot de oprichting van een republiek Vlaanderen aan de Schelde, met verlies van Brussel als hoofdstad van Europa.

De Brusselse regio, die socio-economisch veel verder reikt dan het hoofdstedelijk gebied, is goed voor een derde van onze welvaart. De geschiedenis herhaalt zich. N-VA beleeft een Egmontmoment, vergelijkbaar met wat gebeurde toen in 1977-78 de separatisten in de schoot van de Volksunie revolteerden tegen het communautaire Egmontpact, afgesloten tussen de Vlaamse en Franstalige partijen.

De Volksunie brak toen uit elkaar en zo ontstond het Vlaams Blok, later Vlaams Belang. Vandaag is de toestand veel eenvoudiger: de ontgoochelde separatistische kiezers en leden van N-VA kunnen terugkeren naar de ware schaapstal, namelijk het Vlaams Belang, waar voor de verloren schapen een verdovend offerfeest zal worden georganiseerd.