In ziekte en tegenslag heb ik vaak, intens en lang, mijn blik op het kruis gericht, woordeloos en zonder écht te bidden. Maar telkens opnieuw voelde ik een lichtheid, een merkwaardige soort vrede terwijl ik naar dat kruis staarde. Er ging van het vertrouwde beeeld iets troostends uit.
Is het misschien daarom dat velen, ook jongeren, een kruisje om de hals hangen, het maar even hoeven aan te raken ....
|
