We horen allemaal graag de verhalen over Jezus
die met een woord of een gebaar
de arme, kleine en uitgesloten mensen van zijn tijd
uit hun isolement haalt.
Misschien zijn die verhalen voor ons een inspiratiebron
om ook zo om te gaan met de kwetsbare mensen in onze samenleving.
Maar als we eerlijk naar onszelf durven kijken,
hebben we dan niet allemaal nood
aan een blik van begrip en medelijden,
aan een hand die aanraakt en geneest?

Draagt ook ons hart niet de sporen van melaatsheid van onze onwil,
van de kwetsuren van pijn en onmacht?