Onlangs was ik tijdens mijn vakantie een dag in Lourdes. Ik vind het een ongelooflijk fascinerende en inspirerende plek. Ik stond daar in een lange rij aan te schuiven om aan de heilige grot te geraken en bevond me ongemerkt tussen een rij oude, zieke en kreupele mensen die daar naartoe werden gevoerd in oude karretjes.

Bij de aanblik van al deze miserie werd het mij te machtig en brak ik in snikken uit.

Deze tranen waren echter ook voor mezelf bestemd omdat ik al deze mensen benijdde om hun geloof, een geloof dat ik goeddeels verloren heb. Ik weende omdat ik mezelf  een 'kreupele' voelde, gezond van lichaam maar verarmd van geest omdat ik niet meer dat vurige geloof van al die mensen kon voelen.

Guido Belcanto