Toen ik met dit blog een aanvang nam had ik het begin januari over de instapvieringen van de eerste communie. In deze bijdrage, en zeker nu heel velen intens aan de voorberieding bezig zijn, wil ik even stil staan bij het VORMSEL, maar dan meer bepaald het vormsel aan 17 jaar, ook soms genoemd: DE LANGE WEG.
Het gaat dus om jongeren die kozen voor een lange voorbereiding van 5-6 jaar, in plaats van de gewone vormselcatechese die meestal gevolgd wordt tijdens het laatst jaar van het lager onderwijs, op hun twaalfde jaar.
Wanneer jongeren die straks deze voorbereiding zullen voltooien werd hen gevraagd, nu vijf jaar terug, WAAROM ze deze vorrm kozen.
Hier enkele antwoorden:
Omdat je als 17-jarige meer 'beseft' wat je doet.
Om een vriendschapsband op te bouwen.
Om meer te weten van het vormsel.
Omdat we gewoon zijn van naar de mis te gaan.
Omdat ook mijn broers de lange weg hebben gevolgd.
Omdat mijn ouders het gevraagd hebben.
Wat aanvankelijk niet vanzelfsprekend lijkt, daar getuigen deze jonge mensen dat ze van in het begin heel gemotiveerd waren om samen te komen, één keer in de maand was niet genoeg, ze wilden méér.
Er werd om de veertien dagen afgesproken; ze gingen samen naar de eucharistieviering en bleven nog wat napraten.
Misschien met die vertrouwdheid met de zondagsviering staan enkelen van hen nog altijd in voor de begeleiding van de kindernevendienst. Anderen dan weer durven heel uit te komen voor hun geloof, zonder zich op te dringen.
Hebben wij juist niet zo een mensen nodig. Voortrekkers die meteen komaf maken dat geloven iets zou zijn voor senioren? Morgen meer hierover.
WIJ DROIMEN VOOR DEZE JONGEREN DAT ZIJ IETS VAN DIT VISIOEN VAN GOD ZULLEN MEEDRAGEN, ZULLEN UITDRAGEN.
|
