Geloven is zo universeel en heel in het bijzonder rond sterke momenten als daar zijn Kerstmis en Pasen. Net zoals gisteren mocht ik ook tegen Kerstmis de boodschap van een Indische missiecongregatie vertalen uit het Engels naar het Nederlands toe en dit voor de leden en weldoeners. Deze bijdrage lees je op mijn blog, want we mogen inderdaad mee evangeliseren, in woord en daad.
http://blog.seniorennet.be/maarten1955/
Maar waarom zijn we haast beschaaamd dit te delen met anderen? En zo kom ik bij een tweede punt. We ontvangen af en toe een mooie zinvolle mail, al dan niet gelovig onderbouwd, al dan niet tot troost en bemoediging. Maar waarom durven we die dan niet door te sturen buiten de intierme kring van kennissen en vrienden? We sturen deze dingen niet langer door aan mensen beneden de vertig jaar zeg maar, evenmin nog aan mensen die de kerk verlaten hebben, ook al zijn ze bevriend gebleven ... Ja, we slaan heel wat contactpersonen over in onze mailinglist. Waarom eigenlijk. Inderdaad ook een vraag die ik aan mezelf durf te stellen. Vindt men ons te naïef, te romantisch als het er op aankomt? We hebben toch enkel maar een goede boodschap te brengen, en toch zo moeilijk, hoe komt dit toch? Bang uitgelachen te worden, maar de ontvanger ziet niet eens onze reactie en toch doen we het niet. We zouden een ander kunnen storen. Ligt het misshien daar aan?
|
