"Roep hem desnoods van het kruis!". Het waren de woorden van een vriend-priester enkele jaren terug toen ik het even moeilijk had. Aan deze woorden moest ik terug denken nu we via het Evangelie van deze zondag eigenlijk beseffen dat we bijna niet meer durven te bidden. 

Het evangelieverhaal is van dezelfde aard. Je krijgt 's avonds laat bezoek. Je hebt geen brood in huis. Je gaat naar je buurman. Je belt aan. Hij antwoordt niet. Er verschijnt een boze slaapmuts door het bovenraam. Je blijft bellen en op de deur kloppen. En tenslotte is je buurman het zo beu, dat hij openmaakt en je brood geeft voor je nachtelijke bezoekers.

Zo moeten we het Evangelie verstaan: dring aan te pas en te onpas, vraag wat op je hart ligt. Je krijgt in elk geval antwoord: Voedsel, Hoop en Sterkte en Ondersteuning.

Misschien hebben we wel verleerd hoe we écht moeten bidden omdat we te veel op onze woorden letten, onze taal hebben gezuiverd. En toch weet God wat we nodig hebben. Bid met aandrang, je bent veel meer waard dan een zwerm mussen ...