Een dagje aan zee in Hurghada Egypte

Aangezien we reeds voor de zevende maal naar het prachtige Egypte gaan, wens ik eens niet te schrijven over de piramiden, tempels of musea waar het land o zo rijk aan is, en waar al zoveel verhalen over te lezen zijn, maar gewoon een luie dag aan het strand.

Het infobord van het hotel geeft aan: temperatuur in de schaduw 39°; zeewater 28°, terwijl ze het thuis moeten stellen met amper 19° en regen. Het betekent morgen terug vroeg opstaan, want hier leef je op het ritme van de zon, vroeg gaan slapen om dan ’s morgens om 5u45 de eerste zonnestralen je halfnaakte lichaam te laten aaien.

Terwijl ik op dat vroege uur naar de zonsopgang sta te staren, zie ik reeds de eerste hotelgasten voorbijdraven gewapend met hun groen-wit-gestreepte handdoeken, om toch maar de beste plaatsjes op het strand te kunnen reserveren. Mijn vrouw volgt al vlug hun voorbeeld, en na de dagelijkse vraag: “waar zou je het liefst liggen” vertrekt ook zij om ons geliefkoosd plekje op het strand in te nemen.

Na onze dagelijkse wasbeurt staan we reeds klaar om als eersten het ontbijt te gaan nuttigen. We laten het ons royaal smaken, want het is een all-inn formule en het eten is er schitterend.

Na het eten de zwemkleding aangetrokken en ons begeven naar het reeds voorbehouden plaatsje op het strand. Al gauw blijkt dat mijn echtgenote een prachtig plaatsje uitgekozen heeft, weliswaar op de tweede rij, maar met een prachtig uitzicht op de helblauwe (Rode) zee.

Hier op dit heerlijke witte zandstrand zijn de piramides vervangen door een honderdtal parasols in metaal, overtrokken met riet die het een exotische aanblik geven. Onder de parasols 2 ligzetels met matrasjes en een tafeltje. Overal asbakken om de sigarettenpeuken op het strand te vermijden. Rond de zetels staan windbeschermers in riet.

Dan begint het strategische ritueel: de windbeschermers verplaatsen, zodat er zoveel mogelijk plaats toegeëigend wordt, de ligzetels worden geplaatst in de richting van de zon, terwijl manlief zich een veilig plekje in de schaduw terugtrekt. De beschermende zonnecreme wordt bovengehaald, en iedereen wordt bedekt onder een laagje.

Dan kan het grote werk beginnen, plat in de zetel, onder de zon, want alleman wil met een bruin kleurtje terugkeren. Om 9u30 gaan we reeds zwemmen (als ëen van de weinigen), want de eerste bewegingen op het strand gebeuren pas om 10u. dan gaat de strandbar open, en ziet men iedereen zeulen met ijskoude flessen plat water, en wat later met bier, coctails en andere frisdranken, voor velen is dit de meest slopende inspanning van de dag. De strandbar is dan ook de meest geliefkoosde plek, mooie Egyptische jongens bedienen iedereen met de mooiste glimlach die ze in huis hebben, mijn vrouw blijft niet achterwege, en onder het gemopper dat de strandbar wel vroeger mocht opengaan, komt zij ook met onze verfrissende flesjes water. Wat later begeven zich meer en meer badgasten in het water, velen om te zwemmen, anderen ziet men juist tot hun middel in het water gaan, waarschijnlijk om een plasje te doen (en dan maar klagen dat het water zo zout is)!

Op het strand hoort men alle talen, alhoewel het Duits en Russisch toch wel overheerst.

Hier heb ik ook bijgeleerd dat niet alleen de Duitsers dik geschapen zijn, maar dat de Russen dit overtreffen. Hier zou Jef Hoebrechts zijn vetafzuigmachine te volle renderen.

Aangezien hier een moslim-land betreft, is monokini hier verboden. Daardoor trachten de meeste vrouwen zich te beperken tot het kleinste stukje textiel.

Terwijl ik dit schrijf zit ik te turen naar die kleurenpracht van die azuurblauwe zee, voor ons vertrekken de helwitte boten, die de snorkelaars en de duikers naar de prachtigste koraalriffen leiden. Naast onze ligplaats is de surfschool-center. Surfleraars broebelen tegen elkaar in een voor ons onverstaanbaar Arabisch, begeleid door veel hand en armgezwaai. Degene die het meest gangbare talen beheert schuimt het strand af naar kandidaat-surfers. “alles klaar, wie geets,” “where are you from” “free surf for 15 minits”. Geïnteresserden volgen hem en krijgen de eerste kort les op het droge. Een eenzame leerling-surfer zien we in zee vechten tegen de altijd heersende wind, terwijl hij van op het strand instructies wordt toegeschreeuwd. Plots wordt hij voorbijgesneld door een ervaren instructeur, die zowat over het water zweeft, af en toe klapperend met zijn zeil, meestal om de aandacht van het vrouwelijk publiek op te eisen.

Als je hen bezig ziet zou je denken “kan het kleinste kind dit niet”? En geloof het of niet, op dit eigenste moment zie ik een kind van 5 jaar loodrecht op zijn surfplank staan, het kleine zeil fier in de hand, en in die grote zeemassa de juiste koers varend. Zijn mama zat achterop, als een mooie zeemeermin, achteraan op de plank, af en toe wat bijsturend. Het leek het verhaal wel uit een boek van de kleine Remy, later bleek dit echt ook het kleine surfertje zijn naam te zijn.

Aan de zeerand zat een klein, mooi, lief meisje te spelen in het water en het zand. Naast het kind zat een man de surfers te filmen, en toen ik hem tegen het kleine meisje Vlaams hoorde spreken, klampte ik hem aan; hij bleek de vader van de kleine Remy en van het kleine meisje “Sam” te zijn. Hij volgde met het allesziende oog van zijn camera zijn vrouw Mitch. Alsof ik een echte kenner was sprak ik hem aan: “Ze doet het goed hé”. De man, Dirk, antwoordde “Joa das mijn Mitch, ‘tis oak heuren iesten kier”. Die eerste kleine zinnetjes waren voldoende om er later echte vakantievrienden aan over te houden.

Ondertussen ben ik weer op mijn eigen 6 vierkante meter strand aangekomen. De blauwe lucht weerspiegelt nu nog meer zijn helblauwe kleur op de zee. Het strand is als een gouden rand die de zee omarmt. Een Hollandse dame heeft haar stoel verplaatst naar de rand van het water, om toch zoveel mogelijk zon op te vangen. Terwijl ik mijmerend naar dat gigantische lichaam kijk, kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat er een nieuwe soort kwal aangespoeld is.

Na een aperitief en een snack, terug op mijn geborgen plaatsje in de schaduw. Mijn vrouw doet haar middagsiesta, en nog maar pas ben ik in een rustige slaap verwikkeld, of daar komen sportieve kerels van het animatieteam je opschrikken “ Volleyball…Boccia…Belly dance…Aquagym…” of uitgekookte verkopers die je komen vragen voor een bootreis, duikboot, catameran…

Dan maar liever een fikse wandeling maken ( alhoewel we tot de zeldzame soort behoren die dit doen in deze temperaturen), om dan na een uurtje terug te gaan zwemmen.

Bij zonsondergang volgen we de vogels die op het water in massa landen, waarschijnlijk op zoek naar kleine krabbetjes, het schouwspel is dan ook een waardig afscheid van die mooie dag op het strand. Nu vlug gaan douchen, aperitiefje drinken, uitgebreid eten, vroeg slapen, want morgen komt er weer een slopende dag…

Gil & Trees

Ons bezoek aan Luxor, Karnak…

Tijdens ons verblijf in Hurghada hadden we een uitstap gepland naar de beroemde tempels.

’s Morgens heel vroeg opgestaan en met de bus vertrokken. We zijn samengekomen aan een Check-point waar zo’n hondertal autobussen, vrachtwagens en personenwagens verzameld werden, om dan onder politiebegeleiding (open jeeps met daarin tot de tanden gewapende militairen, met de mitrailleurs in aanslag) vooraan en achteraan de colonne te vertrekken. Een eenzame tweevaks-weg (de enige) door de eentonige woestijn. Evenwijdig met de weg loopt een spoorlijn die, volgens de gids, nog niet in gebruik is. Af en toe staan er plots geblutste, afgedankte olievaten, geschilderd in rood en wit, op de weg. Dit blijken opnieuw check-points te zijn. Geïmproviseerde wachthokjes staan zijdelings de weg, in de bermen liggen zwaarbewapende mannen met het geweer in ons richting. Met sjaals rond hun hoofd, krijg je wel twijfels hoe je het verschil kunt zien tussen terroristen en militairen. Doch eens dat de buschauffeur zijn papieren getoond heeft, en hij tussen de olievaten doorgeslalomd is, weten we dat alles veilig is (of ons toch een veiligheidsgevoel geeft). Dan terug op naar het volgende check-point. Soms passeren we kleine nederzettingen, soms bewoond, andere zien er uit als kleine spookdorpjes. Soms zien we tentenkampen van rondtrekkende Bedouinen, waar de dromedarisen vrij rondlopen. Als we ongeveer de helft van de route gedaan hebben doen we een stop aan een paar kraampjes die opgesteld staan in de dorre woestijn. Tulbanden, tapijten, tafelkleden en prularia. Een kleine jongen biedt ons aan om een kamelenrit te maken. In plaats van dit alles wandelen we de woestijn wat dieper in en bekijken waar die mensen leven. Een slaapplaats inderhaast opgetrokken met kartonnen dozen is hun slaapplaats. Een ander heeft een luxe slaapplaats opgetrokken met het hout van paletten, en heeft zelfs een dak met golfplaten boven zijn hoofd. Een ezeltje bekijkt ons met zijn trieste ogen en we begrijpen zijn blik, en geven hem een sandwich die we meegesmokkeld hebben uit het hotel, in de hoop dat zijn uitgemergeld lichaam een beetje aankomt.

Soms wordt Luxor “het grootste openluchtmuseum” genoemd, en hier vindt je inderdaad de meeste, en de beter bewaarde monumenten ter wereld.

Luxor bestaat eigenlijk uit 3 delen: de stad Luxor zelf aan het noordelijke deel; Karnak, ten noorden van Luxor; en Thebe aan de westelijke kant van Luxor.

Het bevolkingsaantal in Luxor bedraagt ongeveer 150 000 inwoners. Door een uitstekende accommodatie van hotels en bezienswaardigheden mag je dit getal met 2 vermenigvuldigen tijdens de toeristische piekdagen.

De tempel van Luxor ligt midden in de huidige stad. Het is een van de best bewaarde tempelcomplexen uit de Egyptische oudheid. Hij werd gebouwd door AmenhotepIII en RamsesII en gewijd aan de Thebaanse drieëenheid Amon, Mout en Chons.

Een indrukwekkende laan van Sfinksen voert ons naar de toegangspoort. Vroeger verbond deze laan de tempel van Luxor deze met de tempel van Karnak. Bij de ingang houden 2 kollossale beelden van Ramses II de wacht. Dichtbij staat de roze granieten obelisk van Ramses II. Vroeger waren er twee stuks, doch in 1831 werd die door Mohammed Ali aan Frankrijk geschonken, waar hij de Place de la Concorde nabij de Champs Elysee siert.

Rallycross

Rallycross wordt op permanente circuits van circa 1 kilometer lang gereden (minimum 800, maximum 2000 meter). Die circuits zijn deels verhard, deels onverhard. In principe geldt dat minstens 35% verhard moet zijn en minstens 40% onverhard, maar uitzonderlijk worden ook autocrosscircuits gebruikt (volledig onverhard), op voorwaarde dat de startgrid wel van asfalt of beton is (bijvoorbeeld de baan "Am Matschenberg" die af en toe gebruikt wordt voor het Duits kampioenschap, en het Circuit André Toton dat enkele keren op de Franse rallycrosskalender stond).

Typisch voor veel circuits is ook de aparte startstrook, d.w.z. dat de startgrid in het verlengde ligt van een rechte lijn of grote bocht, zodat de volgende starters zich al kunnen opstellen terwijl de vorige nog aan het racen zijn. Meestal bevindt de finish zich ook op die rechte lijn of in de bocht net voor de piloten er terug op komen. Vanaf de finish mogen de piloten niet rechtdoor terug het rennerskwartier in kunnen rijden (zodat ze dat zeker niet met volle snelheid doen). De eerste 30 meter vanaf de start moeten zeker verhard zijn en tot de eerste bocht moet de afstand minstens 100 meter bedragen. Het circuit moet overal 10 tot 25 meter breed zijn en van de start (minimumbreedte 13,5m: 2,5m per starter + minstens een halve meter aan elke kant tot de baanrand) tot de eerste bocht mag er zeker geen versmalling zijn.

Eerst krijgen de piloten de kans om enkele rondjes te rijden om met het circuit en zijn toestand vertrouwd te raken (meestal 2x 3 rondjes; bij wedstrijden over twee dagen, bijvoorbeeld voor het EK, begint de tweede dag ook met een "warm up" van 1x 3 rondjes vrije training). Na deze vrije training is er de tijdtraining: de piloten rijden individueel 3 rondjes. Van de tweede en de derde wordt de tijd gemeten en aan de hand van het beste resultaat wordt de startvolgorde voor de eerste reeks bepaald.

Daarbij starten de wagens per 3, 4 of 5 (van onderaan geteld per 5 tot er 10 of minder overblijven, dan die per 3, 4 of 5 de even bij mekaar en de oneven bij mekaar) tegelijk en naast mekaar, met als "pole" de positie aan de binnenkant van de eerste bocht. Naargelang het kampioenschap en het circuit worden er 3, 4 of 5 rondjes afgelegd. De tijd hiervan geldt voor de startvolgorde voor de tweede reeks, die op dezelfde manier verloopt. Dan volgt er nog een derde reeks. Voor de startvolgorde daarvan gelden eerste en tweede reeks samen.

Na de reeksen volgen de finales. De twee beste resultaten van de reeksen worden gebruikt om de startvolgorde te bepalen; twee keer de finish bereiken tijdens de reeksen is dus nodig om een finale te mogen rijden. Er zijn 3 finales: C, B en A. In de C starten degenen die de elfde tot en met zestiende plaats behaalden. De winnaar daarvan krijgt de laatste startplaats bij de vijf volgende in de B, analoog voor de A. De piloten starten niet meer naast mekaar maar verspringend: de eerste start op de pole, de tweede op positie 3, de derde achter positie 2, de vierde achter positie 4, de vijfde twee plaatsen achter de tweede en de laatste twee plaatsen achter positie 5 van de reeksen (het kan ook gebeuren dat de startrij van de reeksen als laatste startrij van de finales dienst doet en dat plaatsen 1 tot en met 4 van de finales zich dus verder naar voor bevinden). Uitzonderlijk wordt er voor nationale kampioenschappen (o.a. in Nederland en Ierland) ook per acht gestart in de finales, met 3 piloten naast mekaar op de eerste en de derde rij. De afstand tussen de startstrepen van de verschillende rijen bedraagt 6 meter. Naargelang het kampioenschap en het circuit rijden de piloten dan 4, 5, 6 of zelfs 7 ronden. De tijd speelt geen rol meer; het is de plaats die telt.

Voor de startvolgorde worden niet de tijden bij mekaar opgeteld, maar wel de daarmee verbonden plaatsen in de bewuste reeks. Wie in een reeks de snelste tijd neerzet, krijgt voor die reeks één punt, de tweede twee, en zo voort. Wie in de twee eerste reeksen de snelste tijd neerzet heeft dus sowieso de pole in de A-finale, want niemand kan nog beter doen dan twee punten, en hoeft dus in principe de derde reeks niet meer te rijden. Wie uitvalt krijgt 80 punten, wie niet start 90 en wie gediskwalificeerd wordt 95. Deze punten kunnen niet in rekening gebracht worden voor de startvolgorde van de finales (vandaar dat twee tijden noodzakelijk zijn). Voor de uitslag van de wedstrijd telt enkel de volgorde waarin men de finishlijn overschrijdt; de resultaten van de reeksen spelen geen rol meer.

Soms (o.a. in Duitsland en Groot-Brittannië) wordt er na de eigenlijke finales nog een zogenaamde superfinale gereden. Deze race verloopt zoals een gewone finale, maar de starters kunnen uit de verschillende divisies komen. Degenen die aan de start mogen komen zijn immers de acht of zelfs tien (start in vier rijen: 3-2-3-2) piloten die tijdens de reeksen de snelste rondetijden hebben gedraaid.

Zoals bij de meeste autosporten is er ook bij rallycross een indeling in divisies. Hier volgt de indeling zoals ze tegenwoordig voor het door de FIA georganiseerde Europees kampioenschap geldt. Voor de nationale kampioenschappen kan ze aangepast worden, maar meestal is ze hier wel op gebaseerd.

Divisie 1: vierwielaangedreven toerismewagens met een turbomotor van max. 2058cc, startnummers 1-99.

Divisie 1A: toerismewagens met voorwielaandrijving, 1600cc (vandaar ook "super 1600"), startnummers 101-199.

Divisie 2: tweewielaangedreven productiewagens, 2000cc, startnummers 201-299.

Vanaf 2007 komt hier een 'Cup'-klasse (startnummers 301-399) bij met wagens met achterwielaandrijving en 2000cc-motoren, opgevat op basis van de technische reglementen van divisie 1. Het is de bedoeling dat deze klasse binnen enkele jaren de "uitstervende" divisie 2 zal gaan vervangen.

Bron: Wikipidea

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team