xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

8 januari 2005

Tien hectische dagen achter de rug. Sinds mijn laatste mail, waarin ik vertelde dat Rogier naar een gewone kamer is overgebracht is het leven voor mij in een stroomversnelling terecht gekomen.

Mijn belevenissen van een verblijf op een gewone afdeling zijn onvoorstelbaar.

Toen ik de tweede dag toekwam nadat hij de eerste nacht, alleen op een kamer, op een afdeling had doorgebracht zag ik al dat het niet zo goed ging. Hij was verwarder dan ooit. Helemaal niet bij zijn verstand. Hij wou niet eten, noch drinken, terwijl dit eigenlijk uiterst belangrijk is voor zijn genezing. Zijn stuit, waar hij toch die grote wonde op heeft, was helemaal rood en zag er naar mijn mening slechter uit dan ooit.

Toen ik de volgende ochtend binnenkwam, na de nacht, vertelde men mij dat hij het verband van zijn gewonde been had getrokken en dat men hem had gevonden in een plas bloed in zijn bed. Met de open wonde gewoon bloot op het laken. Niet echt bevorderlijk om infectie te voorkomen. Hij had ook opnieuw een blaassonde, en een baxter om hem vocht toe te dienen, vermits hij niet genoeg eet en drinkt. Ze zetten hem wel in de zetel, maar het eten staat daar dan zo ongeveer 1 ½ meter vanaf, tamelijk moeilijk bereikbaar voor een patiënt die niet kan stappen. Ja, dan is het niet moeilijk dat je niet genoeg eet of drinkt. Tegen half twaalf merkt men dan dat hij nog niet van de morgen heeft gegeten, en om 12 uur brengt men dan het middagmaal. Weer niet eten natuurlijk.

Derde morgen, bij mijn aankomst zat hij weer in de zetel met zijn voet in een plas bloed. Hij had een glazen karafje dat naast hem stond op de grond laten vallen en met zijn blote voet het glas bij mekaar geveegd. Men had op een bepaald ogenblik zijn handen in washandjes gestopt en toegeplakt, opdat hij niks zou kunnen pakken. Bij mijn aankomst nam hij mij vast en smeekte mij om niet meer weg te gaan.

Dit deed voor mij de deur toe. De leeuwin in mij werd wakker. Haar jong was bedreigd.. Ik ben dan naar de dokter gestapt en heb haar gezegd dat ik ’s nachts bij hem wou blijven slapen. Ze gingen mij daar niet meer weg krijgen. De doktores vond het een goed idee, de hoofdverpleger echter niet. De professor van de afdeling heeft dan de knoop doorgehakt en zijn devies was: “Waarom zouden we het niet eens proberen?”.

Die dag ben ik dus 24 uur gebleven. Na mijn eerste nacht bij hem te hebben gebleven was ik erachter wat hem parten speelt. Hij veert ’s nachts wakker in zijn slaap en heeft een nachtmerrie. Ik nam hem in mijn armen, ik maakte hem wakker en hield hem in mijn armen tot hij weer sliep. ’s Morgens, na de eerste nacht dat ik bleef, had ik mijn Rogier weer. Zijn geest was weer helder. Hij trekt nergens meer aan.

Sindsdien slaap ik dus in het ziekenhuis. Om 7 uur s’ morgens vlieg ik met de auto naar huis om met de hond te wandelen. Tegen tienen terug naar het ziekenhuis, dan is de verzorging achter de rug. ’s Namiddags om 17 uur probeer ik bezoek naar het ziekenhuis te krijgen dan kan ik nog eens over en weer naar huis om met de hond te wandelen. Tegen 19 uur ben ik dan terug en blijf ik voor de nacht. De eerste twee nachten waren zeer onrustig. Nu is het beter.

Deze eerste vijf dagen dat ik ben blijven slapen hebben van Rogier terug de oude gemaakt. Hij is weer helder van geest. Vind zelf dat hij verward is.  Ik ben er dan ook achtergekomen dat ik eigenlijk best zelf voor zijn verpleging kan instaan.

Dus ik weer op pad bij de dokters. Ze kennen mij intussen nu al. Ze weten nu al dat als ik beweer dat ik iets voor mijn rekening ga nemen, ik dat dan ook doe. Dat ik ook niet direct vies ben van een ietsje vuiler werk. Dus ook dit vinden zij een goed idee.

Gans de afdeling is nu met man en macht mij aan het opleiden om zelf de verzorging te doen van een patiënt die te intensief is voor deze afdeling, en niet intensief genoeg meer voor de Intensieve diensten. Toekomende maandag is het dan zover.

Volgende maandag komt Rogier thuis.

Tussen mijn verblijven in het ziekenhuis door heb ik instructies gegeven aan mijn familie om mijn living her in te richten. Een ziekenhuisbed, ijzeren verpleegster staan nu in mijn salon. Ik had tegen de muren overal plakkertjes gehangen waar alles diende neergezet te worden. Zij hebben dat fantastisch gedaan.

Vanaf volgende maandag breekt er dus terug een nieuwe episode aan. Wellicht zal ik het een ietsje rustiger krijgen. In ieder geval, ik ben van het over en weer rijden naar het ziekenhuis af.

Ik hou jullie op de hoogte van het vervolg.

Groeten,

Anaïs