Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
Ik ben een en woon in Nomade tussen Spanje en België () en mijn beroep is levensgenieters.
Ik ben geboren op 24/04/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles en niets in het bijzonder.
Nadat jullie hierboven toch wel een aantal aangrijpende cursiefjes hebben doorgeworsteld wil ik vermijden dat jullie gaan denken dat ik een zielepoot ben. Niet is minder waar. Ik heb nog altijd mijn gevoel voor humor bewaard, zelfs tijdens die zware periode in mijn leven.
Ingevolge al de miserie van toen was ik op een bepaald ogenblik verplicht om een bezoek te brengen aan de afdeling Cardiologie. Dit keer voor mijzelf. Ik ga jullie dat verslag ook niet besparen, het is allemaal wel goed afgelopen hoor.
Hier volgt dan mijn schrijven over deze voormiddag:
Ik ben terug thuis van Gasthuisberg en het is allemaal meegevallen. Ik zal dat hier ne keer uit de doeken doen se.
Deze morgen om 8.30uur naar Gasthuisberg gebeld om te vragen vanaf wanneer dat de consultatie begon:
- Ja madammeke, dat begint om 13uur tot 16 uur.
Ik tegen mijne man gezegd, ge moet niet mee gaan zenne, want wat kunde daar nu zitten doen? ge gaat daar toch maar moeten wachten, bovendien wie gaat dan voor onze hond zorgen, enz. Allez, kortom, ik ging alleen gaan, na veel aandringen.
Ik was goed op tijd vertrokken, kwestie van niet te lang te moeten wachten. Ik was dus daar om 11.30 uur. Ik mij eerst laten inschrijven, dat gaat daar zoals bij den beenhouwer he, ge moet daar zo een nummerke trekken en dan is het binnen een uur aan uwen toer. Maar deze keer viel dat mee. Na een kwartier was ik gesteld. Alles stond te boek. Ik was daar nog eens in de jaren 80 geweest en toen hadden ze alles goed genoteerd, en dat was nog altijd hetzelfde gebleven, dus dat was rap opgelost.
Dan op pad naar de Consultatie Cardiologie, ik had een planneke meegekregen en als goede kaartlezer had ik dat direct gevonden. Ik kom daar binnen, ik was den eerste. Daar zit zo een juffrouw achter een pc-ke, en dat stond haar precies niet aan wat ze daar op dat schermke zag. Ah zo vies dat die keek zeg.
-We beginnen hier maar in te schrijven om 12.30 uur zenne madame.
- Bedankt juffrouw, dan kom ik over een uurke nog eens terug he.
Ik naar de cafetaria beneden, mij zo wat van die slappe koffie besteld en nog uitgedronken ook en ik tegen 12.30 uur terug naar de juffrouw.
Ik doe daar die deur open zeg, dat ziet daar zwart van het volk. Jamaar, ah zo gaat dat niet he zeg. Mij wandelen sturen en dan die ander achter mijne rug voorlopen. Maar bleek dat ze nog niemand had ingeschreven, het was nog 6 minuten voor één uur. Ge kunt u voorstellen als het 1 uur was, wat een getrek en geduw dat dat daar was hé zeg. Ah jongens toch, en al die gepensioneerden he, die zijn allemaal zo gehaast he. Precies of die hebben thuis allemaal nog kinderen die liggen te bleiten zeg.
Ik mij dan ook maar aangemeld, nadat er daar al een paar met mekaar bijna op de vuist waren gegaan! Pfffffff ........gelukkig had ik een spannend boek meegenomen. Desnoods kon ik met dienen boek nog op den enen of den anderen zijne kop kloppen he zeg.
Ik ben dan uiteindelijk ontvangen door zo een jonge dokteres, echt een lief meiske. Die heeft mij daar zo wat proeven laten doen, telkens met van die zuignappen op mijnen body, fietsen en blazen en nog zo wat van die toerkes en dan heeft ze daar het opperhoofd van dienen dienst bijgeroepen, die heeft mij dan al die toerkes nog eens over laten doen. Resultaat van mijnen dag is dat ik: mij gelukkig mag prijzen dat het niet erger is! dat ik 20 kg ga moeten vermageren en dat ik niet meer mag roken! Mijne cholesterol moet verlagen en mijne bloeddruk moet ook op een bepaald niveau gehouden worden. Dus ik ben weer gerust gesteld en eigenlijk voel ik mij nu wel een beetje opgelaten dat het niet erger is.
Op 24 oktober 2004 schreef ik volgende collum. Het was tijdens één van mijn dagelijkse bezoeken aan de Intensive Care op Gasthuisberg. Intussen was ik daar kind aan huis geworden.
Een uur om nooit te vergeten (24 oktober 2004)
Ik ben net terug van het ziekenhuis en heb gewandeld met onze King. Nu zit ik hier dus achter mijn laptopje nog na te genieten van het heerlijke uurtje dat ik op bezoek geweest ben.
Rogier en ik hebben gepraat, veel gepraat........... Over zijn verloren been. Ik heb hem er kunnen van overtuigen dat ik er rotsvast in geloof dat hij terug zal kunnen stappen. Dat er revalidatie voor nodig zal zijn, dat het soms moeilijk zal gaan, maar dat we dat samen wel gaan oplossen. Hij begon er zelf ook in te geloven en wilde zelfs onmiddellijk met de ergotherapeut praten en beginnen oefenen. Wij hebben als twee verliefde pubers mekaar gekust, echt gekust. Ik werd verlegen onder de blik van de verpleger die in zijn glazen hokje zat toe te kijken. Diene snotneus van dertig vond het mooi dat er zoiets nog bestond bij mensen van toch al een beetje gevorderde leeftijd.
Ondanks al de slangetjes en andere toestanden heeft Rogier mij in zijn armen genomen, over mijn haar gestreeld, mijn tranen afgedroogd en weggekust. Kortom, hij was het weer die mij steunde, zoals het altijd is geweest. Ik zag zijn hartslag omhoog gaan en deze keer maakte ik mij er nu eens geen zorgen over.
Nu nog wachten tot de plastisch chirurge haar werk heeft gedaan aan de doorligwonden op zijn stuit. Ze zal niet alle dagen het kontje van een 76-jarige man onder handen moeten nemen. Ik weet zeker dat we daar achteraf nog gaan mee lachen.
Wat er ons ook nog te wachten staat, en wat er misschien nog allemaal kan gebeuren, dit hebben we in ieder geval gehad en dat kan niemand ons nog afnemen. Ik kan er weer een tijdje tegen en straks zien we dan weer wel verder.
Ik ga een selectie moeten maken in mijn berichten die ik wil plaatsen op mijn blog en zal dus ineens overstappen naar 8 januari 2005. Eindelijk was het zover en na 110 dagen Intensive Care, was er sprake over naar huis gaan.
Dit leverde volgende tekst op:
8 januari 2005
Tien hectische dagen achter de rug. Sinds mijn laatste mail, waarin ik vertelde dat Rogier naar een gewone kamer is overgebracht is het leven voor mij in een stroomversnelling terecht gekomen.
Mijn belevenissen van een verblijf op een gewone afdeling zijn onvoorstelbaar.
Toen ik de tweede dag toekwam nadat hij de eerste nacht, alleen op een kamer, op een afdeling had doorgebracht zag ik al dat het niet zo goed ging. Hij was verwarder dan ooit. Helemaal niet bij zijn verstand. Hij wou niet eten, noch drinken, terwijl dit eigenlijk uiterst belangrijk is voor zijn genezing. Zijn stuit, waar hij toch die grote wonde op heeft, was helemaal rood en zag er naar mijn mening slechter uit dan ooit.
Toen ik de volgende ochtend binnenkwam, na de nacht, vertelde men mij dat hij het verband van zijn gewonde been had getrokken en dat men hem had gevonden in een plas bloed in zijn bed. Met de open wonde gewoon bloot op het laken. Niet echt bevorderlijk om infectie te voorkomen. Hij had ook opnieuw een blaassonde, en een baxter om hem vocht toe te dienen, vermits hij niet genoeg eet en drinkt. Ze zetten hem wel in de zetel, maar het eten staat daar dan zo ongeveer 1 ½ meter vanaf, tamelijk moeilijk bereikbaar voor een patiënt die niet kan stappen. Ja, dan is het niet moeilijk dat je niet genoeg eet of drinkt. Tegen half twaalf merkt men dan dat hij nog niet van de morgen heeft gegeten, en om 12 uur brengt men dan het middagmaal. Weer niet eten natuurlijk.
Derde morgen, bij mijn aankomst zat hij weer in de zetel met zijn voet in een plas bloed. Hij had een glazen karafje dat naast hem stond op de grond laten vallen en met zijn blote voet het glas bij mekaar geveegd. Men had op een bepaald ogenblik zijn handen in washandjes gestopt en toegeplakt, opdat hij niks zou kunnen pakken. Bij mijn aankomst nam hij mij vast en smeekte mij om niet meer weg te gaan.
Dit deed voor mij de deur toe. De leeuwin in mij werd wakker. Haar jong was bedreigd.. Ik ben dan naar de dokter gestapt en heb haar gezegd dat ik s nachts bij hem wou blijven slapen. Ze gingen mij daar niet meer weg krijgen. De doktores vond het een goed idee, de hoofdverpleger echter niet. De professor van de afdeling heeft dan de knoop doorgehakt en zijn devies was: Waarom zouden we het niet eens proberen?.
Die dag ben ik dus 24 uur gebleven. Na mijn eerste nacht bij hem te hebben gebleven was ik erachter wat hem parten speelt. Hij veert s nachts wakker in zijn slaap en heeft een nachtmerrie. Ik nam hem in mijn armen, ik maakte hem wakker en hield hem in mijn armen tot hij weer sliep. s Morgens, na de eerste nacht dat ik bleef, had ik mijn Rogier weer. Zijn geest was weer helder. Hij trekt nergens meer aan.
Sindsdien slaap ik dus in het ziekenhuis. Om 7 uur s morgens vlieg ik met de auto naar huis om met de hond te wandelen. Tegen tienen terug naar het ziekenhuis, dan is de verzorging achter de rug. s Namiddags om 17 uur probeer ik bezoek naar het ziekenhuis te krijgen dan kan ik nog eens over en weer naar huis om met de hond te wandelen. Tegen 19 uur ben ik dan terug en blijf ik voor de nacht. De eerste twee nachten waren zeer onrustig. Nu is het beter.
Deze eerste vijf dagen dat ik ben blijven slapen hebben van Rogier terug de oude gemaakt. Hij is weer helder van geest. Vind zelf dat hij verward is.Ik ben er dan ook achtergekomen dat ik eigenlijk best zelf voor zijn verpleging kan instaan.
Dus ik weer op pad bij de dokters. Ze kennen mij intussen nu al. Ze weten nu al dat als ik beweer dat ik iets voor mijn rekening ga nemen, ik dat dan ook doe. Dat ik ook niet direct vies ben van een ietsje vuiler werk. Dus ook dit vinden zij een goed idee.
Gans de afdeling is nu met man en macht mij aan het opleiden om zelf de verzorging te doen van een patiënt die te intensief is voor deze afdeling, en niet intensief genoeg meer voor de Intensieve diensten. Toekomende maandag is het dan zover.
Volgende maandag komt Rogier thuis.
Tussen mijn verblijven in het ziekenhuis door heb ik instructies gegeven aan mijn familie om mijn living her in te richten. Een ziekenhuisbed, ijzeren verpleegster staan nu in mijn salon. Ik had tegen de muren overal plakkertjes gehangen waar alles diende neergezet te worden. Zij hebben dat fantastisch gedaan.
Vanaf volgende maandag breekt er dus terug een nieuwe episode aan. Wellicht zal ik het een ietsje rustiger krijgen. In ieder geval, ik ben van het over en weer rijden naar het ziekenhuis af.
De meest zwarte dag van mijn leven beschreef ik als volgt:
Zondag 10 oktober 2004
Vandaag zie ik het niet meer zitten. Daar waar ik de afgelopen veertien dagen steeds mijzelf kon bijeenvegen, lukt het mij nu niet. Ik wil echter niet toegeven en zal via het schrijven proberen terug te krabbelen. Ik heb al zoveel geweend dat ik het niet meer kan. Telkens dat we een klein lichtpuntje zagen werd het binnen de twee dagen terug de grond in geboord. Het meeste mis ik een gesprek dat ik met Rogier zou willen voeren. Hij weet altijd raad, maar nu ligt hij daar geveld en ben ik en Paul het die de raad moeten weten. Was het nu maar voor mijzelf, maar neen het gaat over hem.
Wij konden in het verleden altijd perfekt aanvoelen hoe de ander zou reageren en handelen. Ik hoop dat ik nu ook de goede beslissingen ga nemen. Ik kan ze hem niet eerst voorleggen. Nu, nu het gaat over leven of dood, kunnen we niet praten omdat Rogier er fysiek niet toe in staat is. We bespraken tal van situaties over wanneer hij er niet meer zou zijn, maar deze situatie kwam bij ons niet op. We gingen er altijd van uit dat het ineens gedaan zou zijn. Niet deze situatie van vragen en kwellingen. Zijn standpunt was altijd, laat mij daar aub niet liggen afzien. Maar dat ging dan over een periode van afzien om uiteindelijk te eindigen in de dood. Maar is dit nu zo het geval? Volgens de dokters mij vertellen kan hij terug beter worden, weliswaar met een beschadigd linkerbeen of zelfs met een geamputeerd linkerbeen. Vraag is en blijft: wil hij dat? Ziet hij het nog zitten op die manier?
Voor mijzelf heb ik uitgemaakt dat zijn leven voor mij belangrijker is dan zijn linkerbeen. Zelfs beschadigd, zou ik hem zo graag bij mij willen houden. Ik zou hem nog zoveel plezier willen doen in zijn leven. Samen praten kan dan nog, samen van de zon genieten in Spanje kan ook nog, samen van een glaasje wijn genieten, zelfs een cigaretje, van een lekker etentje dat ik voor hem wel wil bereiden, of zelfs op restaurant. Denk ook aan het samenzijn met onze King. Voor hem zal het niet uitmaken of zijn baasje een been mist of niet. Ik zal de wandelpartner wel worden, dat doe ik nu ook en dat gaat goed. Het doet mij ook goed. Bovendien is het zelfs zo dat als Rogier zelf niet moet stappen wij samen toch nog lange wandelingen gaan kunnen maken. Langer dan nu wellicht, ik voer hem wel. Trouwens wandelen met de auto deden we wel vaker ook in het verleden.
Ik heb zelfs al plannen gemaakt om ons huis hier te verbouwen, zodat hij alles gelijkvloers heeft. Met een veranda over ons terras te maken en de garage om te bouwen in een slaapkamer en een badkamer en een bergruimte is het zo geklaard. Dat moet te doen zijn. Trouwens daar heb ik in het verleden al samen met Rogier over gepraat, maar toen lachte hij mijn voorstel weg. Hij vond dat ik niet moest beginnen hollen, het was nog niet zover. Is het nu toch zover?
Blijft dan uiteraard nog de vraag hoe het gesteld is met zijn rechterbeen? Blijft dat goed gaan? Hoe bruikbaar is dat nog? Zeker als we er rekening mee moeten houden dat zijn linker er niet meer zal zijn en het rechter dus extra belast gaat worden.
Blijft dan ook nog de vraag van zijn nieren? Gaan die terug beginnen werken? Voorlopig doen ze nog altijd niks. Gisteren zei de verpleegster dat hij nog steeds niet plast. Zal hij voortdurend moeten gedialyseerd worden? Hoe gaat dat evolueren? Komt dat terug goed? Wordt hij dan ook nog nierpatient? Transplantatie? Alle dagen naar het ziekenhuis voor dialyse?
Revalidatie na een amputatie om te leren lopen met een prothese, hoe gaat dat verlopen? Rogier die nu echt niet het meest sportieve type is, noch de meest handige. Ik zie hem nog niet in een fitnessruimte om zijn spieren aan te sterken om terug zijn been te kunnen gebruiken.
Zoveel vragen waar ik het antwoord niet op weet. Het is verschrikkelijk. De onzekerheid begint steeds harder en harder te wegen. Waar gaat dit eindigen? Ik weet het niet meer.
Hier dan nog eens een berichtje van mij, ik leef nog. Het is zeker niet de bedoeling om de zielepoot uit te hangen, maar de dokters van de Intensive Care hebben mij de raad gegeven om te praten en niet alles in mijn eentje trachten te verwerken. Praten gaat mij echter niet zo goed af, schrijven iets beter.
Iedere morgen kom ik met veel tegenzin uit mijn bed, maar ik moet omwille van onze King. Trouwens dat dier houdt mij gaande, zoals ik gisteren op de radio (VRT - Radio 2- Recht voor de Raap) heb getuigd. Inderdaad, diegenen die het gehoord hebben, die Anni die daar sprak dat was ik. De weg naar het ziekenhuis alle dagen is een heel hoge berg waar ik zeer tegenop kijk. Ik wil er zo snel mogelijk zijn en langs de andere kant wil ik liever niet gaan. Ik ben steeds bang voor wat ik ga aantreffen en welk spook ze mij nu weer in mijn maag gaan splitsen. Er is nog steeds niets met zekerheid te zeggen. Zeker niets positiefs.
Sinds een paar dagen begint Rogier bij bewustzijn te komen. Weliswaar tergend traag en voor mij zeer verontrustend maar men stelt mij gerust dat dit normaal is. Geloven durf ik niemand meer, dus ik zal wel zien. Mijn lieve, gevelde strijder kijkt mij zo vragend aan en ik kan hem nog niets geruststellend melden. Ik vertik het om hem voor te liegen. Ik durf hem alleen maar te vertellen hoe graag ik hem zie en hoezeer ik hem mis, de enige zekerheid die ik momenteel durf te verkondigen.
Ik denk dat ik mij intussen een klaar beeld kan vormen van hoe oorlogsveteranen zich moeten voelen. Ik voel mij een vietnamveteraan die de hel heeft meegemaakt en die niet achter zich kan laten, voorlopig nog niet. Ik zag ooit de film: "Born on the 4th of july", wel die agressie, die woede, die machteloosheid en dat fatalisme, dat is nu ook mijn deel.
Ik durf op geen enkel ogenblik de spanning in mijn lichaam los te laten omdat ik vrees dat er dan het ergste gaat gebeuren. Onzinnig, ik weet het, maar redelijkheid is nu niet mijn sterkste zijde. Ik loop op automatische piloot. Ik hoop dat die niet gaat begeven.
Het spijt mij als ik sommigen onder jullie wellicht een minder prettig gevoel geef, maar reken er tegelijkertijd op dat ik kan tonen aan anderen, die het wellicht ook al eens nodig hebben, dat onze mailgroep een steun kan zijn voor mekaar. Ontelbaar zijn de mailtjes die ik al kreeg om mij een hart onder de riem te steken. Bedankt hiervoor allemaal, tevens Trema hartelijk dank voor de telefoongesprekken die we samen kunnen voeren en waar ik steeds voel dat iedereen met mij begaan is.
Hieronder volgt een bericht uit mijn dagboek dat ik bijhield tijdens Rogier, mijn man, zijn lijdensweg. Ik wil jullie er deelgenoot van maken en vandaar zet ik dit op mijn blog.
4 oktober 2004
Dit schrijven gaat mij misschien behoeden om mijn verstand te verliezen. Rogier verblijft sinds donderdagavond op de Intensive Care van Gasthuisberg na zijn eerste operatie in Tienen en een verblijf van twee dagen op Intensieve in Tienen. Hij is daar toegekomen in zeer kritieke toestand en onmiddellijk opnieuw geopereerd. Sindsdien ligt hij daar en wordt in coma gehouden. De vooruitzichten zijn zeer slecht. Eén van de zaken die bijna vaststaan is het feit dat hij waarschijnlijk zijn linkerbeen zal verliezen, mogelijk zelfs beiden. Al de rest daar durf ik zelfs niet bij stil te staan.
Morgen zal ik opnieuw een gesprek hebben met de artsen en weet ik waarschijnlijk weer iets meer. Ik wacht bang af maar wil het toch zo snel mogelijk weten.
Ik dank iedereen voor de vele steun die ik mag ondervinden vanuit onze kring. Na de bijeenkomst in Antwerpen voelde hij zich ook een stukje van onze groep en ook hij zou waarderen wat jullie voor mij betekenen. Ik probeer het hoofd koel te houden en tot nu toe ben ik er in geslaagd. Ik hoop het vol te houden. Eigenlijk is hij, alhoewel in de toestand zoals hij is, mijn grootste steun op dit ogenblik. Ik hoor zijn woorden en ik ken zijn gedachten over dit gegeven en daar hou ik mij aan vast. Het is mijn enige reddingsboei om het vol te houden.
Spijtig jullie geen prettiger nieuws te kunnen melden groet ik jullie toch
Toen ik nog een klein meisje was, ik denk dat ik toen zes of zeven jaar was, was het hier bij ons in het dorp Kermis. Zoals elk jaar trouwens.Mijn vader was nogal een sociaal man en had vele vrienden. Den donderdag van de week van de kermis, dat was den hoogdag van die week, dan was het zo de gewoonte dat mijn vader samen met een aantal mannen van de geburen eens een pintje ging pakken in een aantal café's, kwestie van eens bij te praten met de geburen. De boog kan tenslotte niet altijd gespannen staan. Nu die dag moeten ze veel te vertellen hebben gehad, denk ik, want tegen dat het tijd was voor het middageten was mijn vader nog niet terug. Ik had direct in de gaten dat de lucht die er rondom mijn moeder hing niet meer zo zuiver was. Dat zag er zelfs bepaald slechte lucht uit, zelfs ik als kind zag dat, en nog meer, ik voelde dat vooral aan.
Wij dan maar onder ons tweetjes gegeten. De tafel afgeruimd. Op mijn vraag of onze pa niet moest eten, antwoordde mijn moeder dat die al gegeten had. Het werd zo een uur of vier in de namiddag en de lucht bij ons thuis werd alsmaar slechter! Tenslotte tegen vijf uur, begon mijn moeder zich aan te kleden, ze deed ook mijne jas aan en wij de deur uit. En wij begonnen te stappen. Ik vroeg aan mijn moeder waar wij dan wel naartoe gingen, waarop zij antwoordde:" naar de statie". In normale omstandigheden zou ik dat heel plezant gevonden hebben want wij reden anders nooit met de trein. Mijn moeder was van plan naar Leuven te gaan en wat ze daar dan van plan was..... ik ben daar tot op de dag van vandaag nog niet achtergekomen.
Ik begon mij toch ongerust te maken. Dus ik met een klein stemmeke: " en onze pa dan?". Waarop zij zei: "die zal ons wel komen halen". Hoe zij dat kon weten, dat is mij nog altijd een raadsel maar inderdaad tegen dat wij zo aan de statie toekwamen, kwam onze pa daar toch wel niet aan zeker. Buiten adem en met een hoogrode kleur.
Awel he, toen was de lucht op dat moment helemaal gezuiverd. Voor mij toch, voor onze pa dat weet ik niet. Dus ge ziet dat is allemaal relatief, he.
Na twee zware jaren heb ik eindelijk weer een beetje tijd gevonden om terug mijn blog eens te bekijken.
Het zet mij meteen aan het denken over de afgelopen periode en wat er intussen allemaal is gebeurd.
De eerste berichten zijn nog geschreven in een euforische stemming en periode in mijn leven maar op 27 september 2004, viel de wereld voor mij in. Daar waar wij leefden als God in Spanje tot dan toe, kwamen wij in de hel terecht. Rogier werd getroffen door ziekte en ikzelf ging door de zwaarste periode van mijn leven. Maar stilaan komen we er terug uit en inmiddels genieten we weer terug van ons huis in Spanje. Weliswaar een beetje aangepast ingevolge de handicap die Rogier overhield aan zijn ziekte, maar toch nog steeds samen en samen weer op weg.
Wellicht is het nuttig mijn ervaringen van de afgelopen periode hier eens neer te schrijven, het kan voor mijzelf een uitlaat zijn en wellicht voor anderen een troost, een inspiratie en een duwtje in de rug om door te gaan in moeilijke tijden en vooral de moed niet te laten varen. Daar ga ik eens over denken en eventueel aan beginnen. Het zal niet makkelijk zijn, emotioneel zal het worden, maar het zal misschien de moeite lonen.
De naam van ons huis in Spanje is Casa Rohann, naar Rogier en Anni. Het is gelegen in Javéa of Xabia in het Valenciaans. Een rustig, klein dorp aan de Costa Blanca op 30 km ten noorden van Benidorm.
Veel plezier bij het bewonderen van ons stekje. Het is er goed vertoeven, dat kunnen we jullie verzekeren.
Ook wij hebben ons eigen hoekje op het internet verworven. In dit hoekje ga ik een aantal collums en visies opnemen die ik voorlopig voor mijzelf hield, maar ze nu wel wil delen met diegenen die er eventueel iets aan zou vinden. Dit kan gaan van humoristische tot overpeinzende tot gevoelige rubriekjes en teksten. Een prettige wandeling door ons "blog" gewenst en wij hopen jullie regelmatig terug te zien in onze Corner.
Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
