De meest zwarte dag van mijn leven beschreef ik als volgt:


Zondag 10 oktober 2004 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag zie ik het niet meer zitten. Daar waar ik de afgelopen veertien dagen steeds mijzelf kon bijeenvegen, lukt het mij nu niet. Ik wil echter niet toegeven en zal via het schrijven proberen terug te krabbelen. Ik heb al zoveel geweend dat ik het niet meer kan. Telkens dat we een klein lichtpuntje zagen werd het binnen de twee dagen terug de grond in geboord. Het meeste mis ik een gesprek dat ik met Rogier zou willen voeren. Hij weet altijd raad, maar nu ligt hij daar geveld en ben ik en Paul het die de raad moeten weten. Was het nu maar voor mijzelf, maar neen het gaat over hem.

Wij konden in het verleden altijd perfekt aanvoelen hoe de ander zou reageren en handelen. Ik hoop dat ik nu ook de goede beslissingen ga nemen. Ik kan ze hem niet eerst voorleggen. Nu, nu het gaat over leven of dood, kunnen we niet praten omdat Rogier er fysiek niet toe in staat is. We bespraken tal van situaties over wanneer hij er niet meer zou zijn, maar deze situatie kwam bij ons niet op. We gingen er altijd van uit dat het ineens gedaan zou zijn. Niet deze situatie van vragen en kwellingen. Zijn standpunt was altijd, laat mij daar aub niet liggen afzien. Maar dat ging dan over een periode van afzien om uiteindelijk te eindigen in de dood. Maar is dit nu zo het geval? Volgens de dokters mij vertellen kan hij terug beter worden, weliswaar met een beschadigd linkerbeen of zelfs met een geamputeerd linkerbeen. Vraag is en blijft: wil hij dat? Ziet hij het nog zitten op die manier?

Voor mijzelf heb ik uitgemaakt dat zijn leven voor mij belangrijker is dan zijn linkerbeen. Zelfs beschadigd, zou ik hem zo graag bij mij willen houden. Ik zou hem nog zoveel plezier willen doen in zijn leven. Samen praten kan dan nog, samen van de zon genieten in Spanje kan ook nog, samen van een glaasje wijn genieten, zelfs een cigaretje, van een lekker etentje dat ik voor hem wel wil bereiden, of zelfs op restaurant. Denk ook aan het samenzijn met onze King. Voor hem zal het niet uitmaken of zijn baasje een been mist of niet. Ik zal de wandelpartner wel worden, dat doe ik nu ook en dat gaat goed. Het doet mij ook goed. Bovendien is het zelfs zo dat als Rogier zelf niet moet stappen wij samen toch nog lange wandelingen gaan kunnen maken. Langer dan nu wellicht, ik voer hem wel. Trouwens wandelen met de auto deden we wel vaker ook in het verleden.

Ik heb zelfs al plannen gemaakt om ons huis hier te verbouwen, zodat hij alles gelijkvloers heeft. Met een veranda over ons terras te maken en de garage om te bouwen in een slaapkamer en een badkamer en een bergruimte is het zo geklaard. Dat moet te doen zijn. Trouwens daar heb ik in het verleden al samen met Rogier over gepraat, maar toen lachte hij mijn voorstel weg. Hij vond dat ik niet moest beginnen hollen, het was nog niet zover. Is het nu toch zover?

Blijft dan uiteraard nog de vraag hoe het gesteld is met zijn rechterbeen? Blijft dat goed gaan? Hoe bruikbaar is dat nog? Zeker als we er rekening mee moeten houden dat zijn linker er niet meer zal zijn en het rechter dus extra belast gaat worden.

Blijft dan ook nog de vraag van zijn nieren? Gaan die terug beginnen werken? Voorlopig doen ze nog altijd niks. Gisteren zei de verpleegster dat hij nog steeds niet plast. Zal hij voortdurend moeten gedialyseerd worden? Hoe gaat dat evolueren? Komt dat terug goed? Wordt hij dan ook nog nierpatient? Transplantatie? Alle dagen naar het ziekenhuis voor dialyse?

Revalidatie na een amputatie om te leren lopen met een prothese, hoe gaat dat verlopen? Rogier die nu echt niet het meest sportieve type is, noch de meest handige. Ik zie hem nog niet in een fitnessruimte om zijn spieren aan te sterken om terug zijn been te kunnen gebruiken.

Zoveel vragen waar ik het antwoord niet op weet. Het is verschrikkelijk. De onzekerheid begint steeds harder en harder te wegen. Waar gaat dit eindigen? Ik weet het niet meer.

Anaïs