Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
Ik ben een en woon in Nomade tussen Spanje en België () en mijn beroep is levensgenieters.
Ik ben geboren op 24/04/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles en niets in het bijzonder.
Hieronder volgt een bericht uit mijn dagboek dat ik bijhield tijdens Rogier, mijn man, zijn lijdensweg. Ik wil jullie er deelgenoot van maken en vandaar zet ik dit op mijn blog.
4 oktober 2004
Dit schrijven gaat mij misschien behoeden om mijn verstand te verliezen. Rogier verblijft sinds donderdagavond op de Intensive Care van Gasthuisberg na zijn eerste operatie in Tienen en een verblijf van twee dagen op Intensieve in Tienen. Hij is daar toegekomen in zeer kritieke toestand en onmiddellijk opnieuw geopereerd. Sindsdien ligt hij daar en wordt in coma gehouden. De vooruitzichten zijn zeer slecht. Eén van de zaken die bijna vaststaan is het feit dat hij waarschijnlijk zijn linkerbeen zal verliezen, mogelijk zelfs beiden. Al de rest daar durf ik zelfs niet bij stil te staan.
Morgen zal ik opnieuw een gesprek hebben met de artsen en weet ik waarschijnlijk weer iets meer. Ik wacht bang af maar wil het toch zo snel mogelijk weten.
Ik dank iedereen voor de vele steun die ik mag ondervinden vanuit onze kring. Na de bijeenkomst in Antwerpen voelde hij zich ook een stukje van onze groep en ook hij zou waarderen wat jullie voor mij betekenen. Ik probeer het hoofd koel te houden en tot nu toe ben ik er in geslaagd. Ik hoop het vol te houden. Eigenlijk is hij, alhoewel in de toestand zoals hij is, mijn grootste steun op dit ogenblik. Ik hoor zijn woorden en ik ken zijn gedachten over dit gegeven en daar hou ik mij aan vast. Het is mijn enige reddingsboei om het vol te houden.
Spijtig jullie geen prettiger nieuws te kunnen melden groet ik jullie toch
Toen ik nog een klein meisje was, ik denk dat ik toen zes of zeven jaar was, was het hier bij ons in het dorp Kermis. Zoals elk jaar trouwens.Mijn vader was nogal een sociaal man en had vele vrienden. Den donderdag van de week van de kermis, dat was den hoogdag van die week, dan was het zo de gewoonte dat mijn vader samen met een aantal mannen van de geburen eens een pintje ging pakken in een aantal café's, kwestie van eens bij te praten met de geburen. De boog kan tenslotte niet altijd gespannen staan. Nu die dag moeten ze veel te vertellen hebben gehad, denk ik, want tegen dat het tijd was voor het middageten was mijn vader nog niet terug. Ik had direct in de gaten dat de lucht die er rondom mijn moeder hing niet meer zo zuiver was. Dat zag er zelfs bepaald slechte lucht uit, zelfs ik als kind zag dat, en nog meer, ik voelde dat vooral aan.
Wij dan maar onder ons tweetjes gegeten. De tafel afgeruimd. Op mijn vraag of onze pa niet moest eten, antwoordde mijn moeder dat die al gegeten had. Het werd zo een uur of vier in de namiddag en de lucht bij ons thuis werd alsmaar slechter! Tenslotte tegen vijf uur, begon mijn moeder zich aan te kleden, ze deed ook mijne jas aan en wij de deur uit. En wij begonnen te stappen. Ik vroeg aan mijn moeder waar wij dan wel naartoe gingen, waarop zij antwoordde:" naar de statie". In normale omstandigheden zou ik dat heel plezant gevonden hebben want wij reden anders nooit met de trein. Mijn moeder was van plan naar Leuven te gaan en wat ze daar dan van plan was..... ik ben daar tot op de dag van vandaag nog niet achtergekomen.
Ik begon mij toch ongerust te maken. Dus ik met een klein stemmeke: " en onze pa dan?". Waarop zij zei: "die zal ons wel komen halen". Hoe zij dat kon weten, dat is mij nog altijd een raadsel maar inderdaad tegen dat wij zo aan de statie toekwamen, kwam onze pa daar toch wel niet aan zeker. Buiten adem en met een hoogrode kleur.
Awel he, toen was de lucht op dat moment helemaal gezuiverd. Voor mij toch, voor onze pa dat weet ik niet. Dus ge ziet dat is allemaal relatief, he.
Na twee zware jaren heb ik eindelijk weer een beetje tijd gevonden om terug mijn blog eens te bekijken.
Het zet mij meteen aan het denken over de afgelopen periode en wat er intussen allemaal is gebeurd.
De eerste berichten zijn nog geschreven in een euforische stemming en periode in mijn leven maar op 27 september 2004, viel de wereld voor mij in. Daar waar wij leefden als God in Spanje tot dan toe, kwamen wij in de hel terecht. Rogier werd getroffen door ziekte en ikzelf ging door de zwaarste periode van mijn leven. Maar stilaan komen we er terug uit en inmiddels genieten we weer terug van ons huis in Spanje. Weliswaar een beetje aangepast ingevolge de handicap die Rogier overhield aan zijn ziekte, maar toch nog steeds samen en samen weer op weg.
Wellicht is het nuttig mijn ervaringen van de afgelopen periode hier eens neer te schrijven, het kan voor mijzelf een uitlaat zijn en wellicht voor anderen een troost, een inspiratie en een duwtje in de rug om door te gaan in moeilijke tijden en vooral de moed niet te laten varen. Daar ga ik eens over denken en eventueel aan beginnen. Het zal niet makkelijk zijn, emotioneel zal het worden, maar het zal misschien de moeite lonen.
De naam van ons huis in Spanje is Casa Rohann, naar Rogier en Anni. Het is gelegen in Javéa of Xabia in het Valenciaans. Een rustig, klein dorp aan de Costa Blanca op 30 km ten noorden van Benidorm.
Veel plezier bij het bewonderen van ons stekje. Het is er goed vertoeven, dat kunnen we jullie verzekeren.
Ook wij hebben ons eigen hoekje op het internet verworven. In dit hoekje ga ik een aantal collums en visies opnemen die ik voorlopig voor mijzelf hield, maar ze nu wel wil delen met diegenen die er eventueel iets aan zou vinden. Dit kan gaan van humoristische tot overpeinzende tot gevoelige rubriekjes en teksten. Een prettige wandeling door ons "blog" gewenst en wij hopen jullie regelmatig terug te zien in onze Corner.
Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
