Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
Ik ben een en woon in Nomade tussen Spanje en België () en mijn beroep is levensgenieters.
Ik ben geboren op 24/04/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles en niets in het bijzonder.
Sommigen wel en anderen niet denk ik. Is dit een gegeven van onze huidige tijd? Neen, dat heeft altijd bestaan. Misschien waren er vroeger procentueel meer die respect betoonden, maar was dat altijd zo gemeend?
Mijn overweging is (en ik geef toe dat dit strikt persoonlijk is) dat je door angst in te boezemen, geen respect afdwingt. Een man die zijn vrouw alle dagen aftroeft: krijgt die respect van zijn vrouw? Neen, ze gaat alleen bang zijn en wellicht zijn eisen inwilligen om niet opnieuw geslagen te worden. Is dit respect? neen, dat is angst.
Is het dat wat we willen? Neen, we willen gerespecteerd worden. Ik denk dat je respect afdwingt door je houding, je gedrag, je eigen gedragscode. Iemand die consequent is, duidelijk zijn standpunt over bepaalde zaken kan naar voor brengen en dat dit standpunt degelijk onderbouwd is en niet gebaseerd op willekeur, dwingt volgens mij respect af. Niet alleen bij de jeugd, maar ook bij anderen.
Ik heb bij de opvoeding van mijn dochter altijd getracht van als ik van haar iets wou, of wou dat ze bepaalde dingen niet zou doen: ik haar dat heb getracht uit te leggen Waarom. Zo van die antwoorden van: Je mag dat niet omdat ik het zeg..... daar heeft een kind niks aan. Dat is niet altijd een makkelijke opgave, want de redenen waarom zijn soms voor die kinderen nog moeilijk te begrijpen. Maar je kan vertellen over je eigen ervaringen toen jij diezelfde leeftijd had. Je mag gerust over je eigen fouten praten die je gemaakt hebt en de hoop uitdrukken dat zij die fouten niet zullen maken.
Bovendien is het volgens mij zo belangrijk om naar kinderen te luisteren en vooral niet direct geshokeerd te zijn over dingen die ze je zullen vertellen. Zaken waar zij soms licht mee omspringen roepen soms bij jezelf taferelen op van je reinste horror. Dan is het zaak om vooral je onrust, je angst en je ongenoegen even aan de kant te zetten en te trachten duidelijk te maken dat bepaalde dingen echt niet kunnen, en vooral uit te leggen Waarom. Als je dat niet doet, vertellen ze je de volgende keer niks meer, want ze hebben ervaren wat een onheil ze daarmee over zichzelf halen.
Ook is het zo dat tegenwoordig veel ouders bang zijn om hun kinderen te verliezen. We zullen ze maar naar de mond praten, want anders komen ze niet meer of zien we ze niet meer. Ook dat is iets wat geen respect afdwingt. Ze hebben zeer snel begrepen dat ze in een machtspositie zitten. Dus af en toe eens neen durven zeggen, zelfs op het gevaar af dat je dan misschien hun ongenoegen gaat opwekken, is soms moedig en kan respect afdwingen.
Mensen, ik heb hier alweer mijn eigen visie verwoord en niemand hoeft het daarmee eens te zijn. Denk vooral niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ieder doet het zoals hij vindt dat het goed is en dit is mijn visie.
Eigenlijk ben ik op dat thema gekomen nadat ik gedurende een aantal dagen op TV naar De Rode Loper heb gekeken. Het was de periode van de grote modeshows in Parijs en onze Belgische couturiers doen het daar helemaal niet slecht, daar niet van...... Daar mogen we trots op zijn.
Maar dan zit je zo in je luie zetel naar die modeshow's te kijken. Ten eerste heb ik zelden op een catwalk een toilet gezien wat ik onmiddellijk zou willen dragen. Ja, na een paar aanpassingen, zijn er wel die ik zou willen aandoen. Maar zeg nu zelf......... als je soms die onmogelijke creaties van hoeden, prints op die stoffen, make-ups ziet, dan ga je toch gewoon griezelen. En dan de mannequin's..............
Als je daar zo een meisje ziet komen aanstrompelen, want die kunnen echt niet meer normaal lopen........ ze zetten allemaal hun ene been voor het andere, zo scheef als een crab op het strand, en dan van die onmogelijke stekkebeentjes!!!!!!!!! Mensenlief, ik heb beelden gezien die de Amerikanen namen toen ze de concentratiekampen in Dachau, Buchenwald, enz. ontdekten. Iedereen was het er over eens dat die mensen levende geraamten waren, wel die lopen er de dag van vandaag op de catwalk. Levende geraamten zijn het.....................
Hun ribben kan je één voor één tellen, je hebt daar geen radiografie voor nodig. Hun ogen staan hol in hun gezicht. Ze kijken of ze al het leed van de hele wereld op hun frêle schoudertjes torsen, ze dragen kleding die zo van de kringloopwinkel zou kunnen komen. Als je ze in die outfit op straat zou tegenkomen, keek je gegarandeerd, meewarig achterom.
De modewereld is dat dan. Dat zou een voorbeeld moeten zijn voor hoe wij ons in het eerstvolgend halfjaar zouden moeten kleden.
Heimwee krijg je daar van. Heimwee naar gezond ogende, opgewekt kijkende jongens en meisjes die nog plezier hebben in het leven. Die nog plezier verwachten in hun leven. Daartegenover zie je uitgedoofde skeletten.
Als je dan met de doorsnee burger praat is iedereen het erover eens dat er aan een mens gerust wat vlees mag zijn. Horen die modeontwerpers de mensen dan niet? Lopen die allemaal wereldvreemd rond? Hebben die nog voeling met hun publiek?
Heb maar eens een dochter of een zoon die in zijn pubertijd zit en er wil bijhoren!! Je zal een goede advokaat moeten zijn om hem of haar te kunnen uitleggen dat ze zich niet blind moeten staren op die beelden die ze voorgeschoteld krijgen. Je moet al een sterk karakter hebben om jezelf graag te blijven zien en je gelukkig te voelen in je gezonde vel.
Een langdurige electriciteitspanne, en wat nu? (10/8/2004)
Van één ding ben ik heel zeker, en dat is dat er bij mij na negen maanden gene kleine niet meer gaat vankomen. Niet lachen, want dat is gebleken uit de statistieken, na die zware electriciteitspanne die ze eens hadden in New-York.
Voor de rest kan je eens je dag overlopen en zien wat er allemaal zou veranderen.
Je staat s morgens op, als je nog zo een ouderwets model wekker hebt, ben je waarschijnlijk op tijd. Anders kan je glad een paar uur te laat zijn. Je sukkelt naar de badkamer, in den donkere, en je ondervind dat er geen warm water is. Je vloekt een beetje en je man scheert zich met koud water met alle gevolgen vandien. Maar geen probleem je hebt een aantal pleisters bij de hand en zo een snee in je gezicht, dat staat artistiek.
Beneden gekomen zie je na een paar minuten dat je koffiemachine het niet doet, dus je wil een keteltje water opzetten, lekker ouderwets. Verdorie, het electrisch fornuis gaat niet. Je gaat naar de koelkast en je merkt meteen dat de melk lauw is (zoniet zuur) de boter is vloeibaar en de kaas, daar staan zo van die vetogen op en die blinkt gelijk ne spiegel. Uwe salami die zweet en de gekookte hesp is zo een beetje met een appelblauwzeegroen schijntje. Maar geen probleem, ge kunt uwe choco uitgieten over uwen boterham dan moet je die al niet uitsmeren en trek je uwen boterham niet kapot. Als ge uwen diepvries opendoet, sta je gelijk met je voeten in een plas water.
Afwassen met koud water, dat valt ook niet mee zenne. Maar je bent gene zeurpiet en je doet gestaag door. Wassen met de hand, dat is al een heel ander paar mouwen, om dan nog maar van stofzuigen te zwijgen, dat is helemaal onbegonnen werk.
Het weerbericht en het nieuws op de radio, dat moet je maar in de krant lezen, want uwe pc doet het ook niet.
Maar joepie, mijnen auto rijdt nog. Geld afhalen uit de muur, vergeet het. Het grootwarenhuis is gesloten want ze konden het alarm niet afgezet krijgen en dus ging de deur niet open. Idem voor de banken.
Met veel moeite halen we de middag. Nog een geluk dat we niet moeten gaan werken, want de trein reed niet en de verkeerslichten stonden allemaal op rood.
Maar .. Eureka .we halen onze caravan uit de garage en we gaan lekker op gas koken. Hebben we dat toch al gehad. De rest van den dag zullen we maar boeken lezen zeker tot we gaan slapen samen met de kippen, want met een kaars, dat leest niet makkelijk zenne.
Zijn we verantwoordelijk voor onze eigen daden? (25/7/04)
Indien we spreken over volwassenen, gezond van geest en niet onder dwang: dan zeg ik volmondig ja, we zijn verantwoordelijk voor onze eigen daden.
Hoe we tot sommige daden komen,dat kan soms vreemd gaan, maar eenmaal een daad gesteld, zijn we er verantwoordlijk voor.
De moeder die haar kind slaat: wellicht omdat zij zelf het moeilijk heeft op dat ogenblik. Die moeder is wel degelijk verantwoordelijk voor haar eigen daden. Het gaat volgens mij niet op om tegen die moeder te gaan zeggen, ocharme mens, ge kunt er niet aan doen, want je kreeg zelf slaag. Dat zou volgens mij een al te gemakkelijk excuus zijn. We kunnen wel spreken van een gedeelde verantwoordelijkheid in sommige gevallen, maar niet van het volledig vrijpleiten van één van de partijen.
Is een huurmoordenaar niet verantwoordelijk voor zijn eigen daden? Hij handelde in opdracht. Is de opdrachtgever schuldiger? Was alleen Hitler verantwoordelijk voor de vernietiging van de Joden? Diegenen die het vuur aan de oven staken, waren die niet verantwoordelijk? Anders is het gesteld als men onder dwang handelt. Om in ons zelfde voorbeeld verder te gaan. De joden die gedwongen werden om hun medegevangenen te doden. Die handelden onder dwang, die zijn volgens mij niet verantwoordelijk. Deden ze het niet, dan waren ze zelf ten dode opgeschreven. Deze dwang sluit de vrije keuze uit.
Als ik hier s avonds tv zit te kijken en er komt een inbreker mijn huis binnen. Ik neem mijn geweer en schiet op die man. Ben ik dan niet verantwoordelijk voor mijn eigen daden? Jawel, ik kan misschien verzachtende omstandigheden aanvoeren, maar ik blijf wel verantwoordelijk voor mijn daden. Misschien zijn mijn daden verantwoordt; dat zal dan door de rechtbank moeten uitgemaakt worden.
Al te vaak wordt volgens mij de zin gebruikt: Ik handelde onder een drang waaraan ik niet kon weerstaan.. Dat kan, dat betwijfel ik niet, maar zijn we daarmee dan vrijgepleit? Is daarmee de kous af?
Gelukkig leven we in een Rechtstaat, waar we wel degelijk verantwoording verschuldigd zijn voor onze daden. Anders waren we niet meer in staat om rustig over straat te lopen, de buurman moest maar eens een slechte dag hebben.
Tot hier mijn idee over dit thema. Iedereen zal dit waarschijnlijk anders invullen, maar ook dat is de verantwoordelijkheid van ieder van ons.
Eigenlijk kan ik mij geen liederen herinneren die mijn moeder zong of zingt, want zij leeft nog. Ik denk dat mijn moeder niet zo muzikaal is aangelegd. Zij heeft wel tal van andere kwaliteiten dus ik mis dat niet zo.
Wat ik mij wel herinner zijn de liederen die mijn Vader zong. Mijn vader is beroepsmilitair geweest, heel in het begin toen mijn ouders getrouwd waren, en dat is hij geweest zo tot 1957. Ik ben geboren in 1949 , dus ik kan mij dat nog zeer goed herinneren.
De zaterdagnamiddag hield mijn vader zich altijd bezig met het in orde maken van zijn soldatentenue. Zijn koperen knopen opblinken, zijn ceintuur en gette (ik ken daar het goed nederlands woord niet voor) opkuisen. Gette, dat zijn die dingen die ze aandoen over hun schoenen en waar hun broek inzit. Ze zijn gemaakt van hetzelfde materiaal als hun ceintuur. Zijn vest oppersen, en zijn broek. Dat deed hij zelf want ons ma kon dat duidelijk niet goed. En dan begon hij aan zijn eigen toilet. Voor de spiegel in het achterhuis, want van een badkamer hadden wij toen nog niet gehoord.
Wel het is daar voor die spiegel dat mijn vader zong. Die liederen herinner ik mij nog zeer goed. H et waren meestal liedjes in het Duits. Hij had de bezetting in Duitsland meegemaakt, dus die liedjes stamden uit die tijd. Ik ga er zo een paar opnoemen:
-Gern hab ich die frauen geküsst
-Mein mutter war ein wienerin
-Du schwartzer Zigeuner
-Schön war die Zeit
Dan nog een aantal uit zijn Engels repertoire:
-Well meet again (Vera Lynn)
-Bonasera signorina, bonasera
Die liedjes zijn stuk voor stuk zo met de persoon van mijn vader verbonden voor mij, dat als ik die liedjes hoor ik steeds ontroerd ben en ik tranen in mijn ogen kan krijgen.
Nog zo een liedje dat hij altijd zong, maar dat was dan al later is: El bandido van Will Tura. Eigenlijk was hijzelf ook wel een beetje El Bandido. Een knappe man, blond , groot, met blauwe ogen. Iemand die graag genoot van het leven. Spijtig dat hij op het einde van zijn leven ziek is g eworden en dat was iets wat hij niet aankon. Hij werd chagrijnig en niet meer te genieten. Maar als ik aan hem terugdenk, dan denk ik aan die jonge man voor de spiegel, die zong
En nu moet ik stoppen en mijn tekst versturen want mijn ogen staan weer vol tranen.
Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
