|
Liederen die mijn moeder zong (23/7/04).
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eigenlijk kan ik mij geen liederen herinneren die mijn moeder zong of zingt, want zij leeft nog. Ik denk dat mijn moeder niet zo muzikaal is aangelegd. Zij heeft wel tal van andere kwaliteiten dus ik mis dat niet zo.
Wat ik mij wel herinner zijn de liederen die mijn Vader zong. Mijn vader is beroepsmilitair geweest, heel in het begin toen mijn ouders getrouwd waren, en dat is hij geweest zo tot 1957. Ik ben geboren in 1949 , dus ik kan mij dat nog zeer goed herinneren.
De zaterdagnamiddag hield mijn vader zich altijd bezig met het in orde maken van zijn soldatentenue. Zijn koperen knopen opblinken, zijn ceintuur en gette (ik ken daar het goed nederlands woord niet voor) opkuisen. Gette, dat zijn die dingen die ze aandoen over hun schoenen en waar hun broek inzit. Ze zijn gemaakt van hetzelfde materiaal als hun ceintuur. Zijn vest oppersen, en zijn broek. Dat deed hij zelf want ons ma kon dat duidelijk niet goed. En dan begon hij aan zijn eigen toilet. Voor de spiegel in het achterhuis, want van een badkamer hadden wij toen nog niet gehoord.
Wel het is daar voor die spiegel dat mijn vader zong. Die liederen herinner ik mij nog zeer goed. H et waren meestal liedjes in het Duits. Hij had de bezetting in Duitsland meegemaakt, dus die liedjes stamden uit die tijd. Ik ga er zo een paar opnoemen:
- Gern hab ich die frauen geküsst
- Mein mutter war ein wienerin
- Du schwartzer Zigeuner
- Schön war die Zeit
Dan nog een aantal uit zijn Engels repertoire:
- Well meet again (Vera Lynn)
- Bonasera signorina, bonasera
Die liedjes zijn stuk voor stuk zo met de persoon van mijn vader verbonden voor mij, dat als ik die liedjes hoor ik steeds ontroerd ben en ik tranen in mijn ogen kan krijgen.
Nog zo een liedje dat hij altijd zong, maar dat was dan al later is: El bandido van Will Tura. Eigenlijk was hijzelf ook wel een beetje El Bandido. Een knappe man, blond , groot, met blauwe ogen. Iemand die graag genoot van het leven. Spijtig dat hij op het einde van zijn leven ziek is g eworden en dat was iets wat hij niet aankon. Hij werd chagrijnig en niet meer te genieten. Maar als ik aan hem terugdenk, dan denk ik aan die jonge man voor de spiegel, die zong
En nu moet ik stoppen en mijn tekst versturen want mijn ogen staan weer vol tranen.
Groetjes,
Anaïs
|
Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
