Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
Ik ben een en woon in Nomade tussen Spanje en België () en mijn beroep is levensgenieters.
Ik ben geboren op 24/04/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles en niets in het bijzonder.
Sommigen wel en anderen niet denk ik. Is dit een gegeven van onze huidige tijd? Neen, dat heeft altijd bestaan. Misschien waren er vroeger procentueel meer die respect betoonden, maar was dat altijd zo gemeend?
Mijn overweging is (en ik geef toe dat dit strikt persoonlijk is) dat je door angst in te boezemen, geen respect afdwingt. Een man die zijn vrouw alle dagen aftroeft: krijgt die respect van zijn vrouw? Neen, ze gaat alleen bang zijn en wellicht zijn eisen inwilligen om niet opnieuw geslagen te worden. Is dit respect? neen, dat is angst.
Is het dat wat we willen? Neen, we willen gerespecteerd worden. Ik denk dat je respect afdwingt door je houding, je gedrag, je eigen gedragscode. Iemand die consequent is, duidelijk zijn standpunt over bepaalde zaken kan naar voor brengen en dat dit standpunt degelijk onderbouwd is en niet gebaseerd op willekeur, dwingt volgens mij respect af. Niet alleen bij de jeugd, maar ook bij anderen.
Ik heb bij de opvoeding van mijn dochter altijd getracht van als ik van haar iets wou, of wou dat ze bepaalde dingen niet zou doen: ik haar dat heb getracht uit te leggen Waarom. Zo van die antwoorden van: Je mag dat niet omdat ik het zeg..... daar heeft een kind niks aan. Dat is niet altijd een makkelijke opgave, want de redenen waarom zijn soms voor die kinderen nog moeilijk te begrijpen. Maar je kan vertellen over je eigen ervaringen toen jij diezelfde leeftijd had. Je mag gerust over je eigen fouten praten die je gemaakt hebt en de hoop uitdrukken dat zij die fouten niet zullen maken.
Bovendien is het volgens mij zo belangrijk om naar kinderen te luisteren en vooral niet direct geshokeerd te zijn over dingen die ze je zullen vertellen. Zaken waar zij soms licht mee omspringen roepen soms bij jezelf taferelen op van je reinste horror. Dan is het zaak om vooral je onrust, je angst en je ongenoegen even aan de kant te zetten en te trachten duidelijk te maken dat bepaalde dingen echt niet kunnen, en vooral uit te leggen Waarom. Als je dat niet doet, vertellen ze je de volgende keer niks meer, want ze hebben ervaren wat een onheil ze daarmee over zichzelf halen.
Ook is het zo dat tegenwoordig veel ouders bang zijn om hun kinderen te verliezen. We zullen ze maar naar de mond praten, want anders komen ze niet meer of zien we ze niet meer. Ook dat is iets wat geen respect afdwingt. Ze hebben zeer snel begrepen dat ze in een machtspositie zitten. Dus af en toe eens neen durven zeggen, zelfs op het gevaar af dat je dan misschien hun ongenoegen gaat opwekken, is soms moedig en kan respect afdwingen.
Mensen, ik heb hier alweer mijn eigen visie verwoord en niemand hoeft het daarmee eens te zijn. Denk vooral niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ieder doet het zoals hij vindt dat het goed is en dit is mijn visie.
Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
