Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
Ik ben een en woon in Nomade tussen Spanje en België () en mijn beroep is levensgenieters.
Ik ben geboren op 24/04/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles en niets in het bijzonder.
In april 2005, toen wij toch al een viertal maanden thuis waren, lag Rogier nog in een ziekenhuisbed in de living. Maar we gingen er elke dag op vooruit. In die periode schreef ik dit bericht.
Je gaat het niet geloven!
Sinds vorige zondag, het was mijn verjaardag, kan het hier echt niet meer stuk.
Toen ik vorige zondag naar beneden kwam, verwelkomde Rogier mij met een liedje van Happy Birthday. Zijn excuus was: " Ja, sorry maar ik kon geen cadeautje kopen, ik zing dan maar........". Voor mij was dat het mooiste cadeau dat hij kon bedenken, dat heb ik hem dan ook meteen gezegd. Het was nauwelijks halfzeven in de morgen en ik ben dan maar meteen naast hem gaan liggen in zijn éénpersoonsbedje. Leuk, lekker dicht tegen mekaar............. Zijn arm rond mijn schouder, zijn hand op mijn borst, kortom het was genieten geblazen. Naast mekaar liggen, elkaars ademhaling voelen, de afgelopen maanden overlopen, vooruitkijken en je zorgen delen, er niet meer alleen voorstaan. Al je zorgen bespreken, maar ook je kleine vreugden. Wat kan het leven toch mooi zijn.
Dan gisteren, dé grote dag, we gingen samen trachten van zijn bed in de rolstoel te raken. Waar wij in de afgelopen weken hadden geoefend, samen met Mon en met Jan (de verpleger en kinesist) gingen we het nu samen doen, onder ons tweetjes. Na het ontbijt was ik met onze King op stap geweest. Toen ik thuis kwam, direct aan de afwas geschoten en dan om tien uur was het zover. Ik heb Rogier van zijn bed op de rolstoel gezet (alleen), dan met de rolstoel tot aan de traplift. Weer van de rolstoel op de traplift. Dan met de lift naar boven. Boven aangekomen, terug van de traplift op de rolstoel. Boven rondgereden met de rolstoel. Alles eens geïnspecteerd en uiteindelijk aan zijn bureau beland. De post die daar gedurende al die maanden door mij zorgvuldig werd bijgehouden heeft hij dan eens doorgenomen. Tegen twaalven terug met de rolstoel tot aan de lift. Weer van de rolstoel op de lift geraakt. Beneden van de lift terug op de rolstoel. Dan samen aan tafel gegeten. Rogier in de rolstoel en daarna was het tijd voor de siësta. Dus terug van de rolstoel in bed. Wel die laatste beweging ging een beetje de mist in. We belanden beiden weer in zijn bed. Maar vandaag ging het alweer een stuk beter. Vandaag hebben we er nog een stukje aangebreid. Rond zessen, weer terug vanuit zijn bed op de rolstoel en weer samen aan tafel gegeten.
Ik geef jullie op een briefje, het was genieten............... Mijn knieën zien zo blauw als een schalie, maar het was de moeite waard. Rogier ligt te glunderen en ik loop op een roze wolk. Nog een paar weken en ik kan deelnemen aan de olympische spelen "Gewichtheffen". Ik mag hem niet zo goed eten niet meer geven, ik ga hem niet meer kunnen opheffen. Gekheid, natuurlijk............... Wie had het voor een paar maanden durven denken. We krijgen ons leven terug. Toen ik hem vanmorgen op de badkamer aan de lavabo zag zitten in zijn rolstoel en zijn baard zag scheren............. Dat was voor mij zo een gelukkig moment.
Intussen is mijn oom, de man is 85, overal in ons huis en de tuin hellingen aan het maken. Rogier gaat kunnen rondrijden over ons ganse terrein, wees daar maar gerust in. Wat kan het leven toch mooi zijn. Men moet het alleen zelf maken. Niet bij de pakken gaan zitten. Niet opgeven...........
Voor al diegenen die het momenteel een beetje moeilijk hebben zou ik de raad willen geven, doorgaan.....................
Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
