Ik ben Anni (Anaïs) en Rogier
Ik ben een en woon in Nomade tussen Spanje en België () en mijn beroep is levensgenieters.
Ik ben geboren op 24/04/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles en niets in het bijzonder.
Het is zo makkelijk te zeggen dat de dood onvermijdelijk bij het leven hoort. Dat is ook zo. Maar kan men er dan niet evengoed bang voor zijn? Is het omdat het voor iedereen weggelegd is dat men er dan niet meer bang van is?
Indien we het afgelopen jaar (of is het al langer) allemaal in New Orleans hadden gewoond, dan was voor ons allemaal hetzelfde droevige lot van water en orkaan weggelegd. Maar zouden we er daarom niet bang voor geweest zijn?
Het onderwerp sterven wegwuiven met deze algemeenheid denk ik dat een beetje te simplistisch is. De manier waarop we zullen sterven, dat is een bijkomende reden om bang voor te zijn. Gaat het plots gebeuren? of wacht ons nog een lange en vermoeiende lijdensweg? De eerste manier is waarschijnlijk de comfortabelste voor de persoon in kwestie, maar dient men er daarom niet bang voor te zijn. Alleen al de onzekerheid die ons wacht kan reeds een reden zijn om bang te zijn.
Voor mijzelf sprekende kan ik enkel zeggen dat ik wel degelijk bang ben om te sterven. Ikzelf vind het leven zo mooi, zo vol, dat ik er niet zo snel afscheid wil van nemen. Ik ben bang iets te verliezen wat zozeer de moeite waard is.