Sinds mijn geboorte leefde ik met een hartafwijking, deze werd echter slechts vast gesteld toen later bij een onderzoek voor de levensverzekering te horen kreeg dat er problemen waren met mijn hart, ik had er tot dan toe niet zoveel hinder van, maar ik kon in mijn jeugd wel niet zo goed mee sporten, daar ik snel moe en uitgeput was, maar in die tijd stelde de dokters daar weinig aandacht aan, omdat toen de wetenschap nog niet zover gevorderd was. Wel had men tijdens mijn driedaagse voor mijn legerdienst waarschijnlijk wel iets vastgesteld, maar ik moest toch soldaat worden, maar kreeg een lichte dienst. Na het onderzoek bij de dokter van de verzekering ben ik een hartspecialist gaan raadplegen, welke mij doorstuurde naar het Universitair ziekenhuis in Leuven voor een catherisatie, daar stelde men vast day ik een verdikking aan de hartspier had, maar dat ik mits het nemen van medicatie geen verdere problemen zou hebben. Beroepsmatig heb ik niet zoveel problemen gekend , maar zware inspanningen gingen steeds moeilijker en moeilijker. Aan sport doen of fietsen of wandelen was na een tijdje een marteling, regelmatig had ik zoveel pijn in de borst dat ik moest stoppen en tot rust komen vooraleer ik verder kon. Tijdens men laatste vakantie werden deze periodes zo frequent dat ik zo niet verder kon. Thuis gekomen wende ik me naar mijn hartspecialist welke me doorstuurde om nogmaals een catherisatie te laten doen, de zoveelste, het verdict was hard ofwel transplantatie of max.2 jaar te leven. Deze mededeling kwam als een donderslag bij heldere hemel , daar zit je dan zonder verdere informatie en vele vraagtekens. Thuis gekomen ben ik dan opsporingen gaan doen op Internet en getracht in contact te komen met lotgenoten. Daarbij heb ik veel steun gehad aan Luc van puyenbroeck een dorpsgenoot die al 3 jaar was getransplanteerd. Ik besloot de ingreep in het UZA van Antwerpen te laten doen daar ik zoveel lof had gehoord van het medische team van Dokter Conraads. Dit was en goede beslissing. Na een vooronderzoek werd ik doorgestuurd voor een volledige check-up om te zien of ik wel in aanmerking kwam voor transplantatie, na een week onderzoeken is het dan bang afwachten op de resultaten, gelukkig waren die positief en werd ik op de transplantatielijst gezet. Dan krijg je een pieper mee zodat men je alle ogenblikken kan oproepen als er een donor gevonden is. Het wachten is een moeilijke periode, maar met behulp van het medische team helpen ze er wel door. De wachttijden bedragen gemiddeld zes maanden, dit kan na een dag zijn of 12 maanden en langer daar er te weinig donoren zijn, al hoewel normaal elke Belg potentieel donor is, tenzij je U op voorhand laat registreren dat ze dit mogen doen. Maar tot heden wordt steeds og de familie geraadpleegd of ze akkoord gaan en nog teveel mensen weigeren, waardoor er steeds een tekort is aan donoren. Gelukkig heb ik slechts drie maanden moeten wachten.
Eindelijk is de dag dan aangebroken, we hadden juist een verjaardagsfeestje van mij dochter gevierd, mijn vrouw was alles aan het opruimen, toen plots de telefoon rinkelde, mijnheer er is een donor hart gevonden, kan je U klaar houden we sturen een ambulance om je op te halen. Op dat moment flits er van alles door je hoofd, tijd om te denken heb je normaal niet , maar toch regelde ik nog vlug enkele zaken , achteraf besef je pas wat er gebeurt, na enkele bange minuten, die wel een eeuwigheid leden arriveerde de ambulance en bracht me naar het UZA, ondertussen stonden vele mensen me uit te wuiven, met bange blikken in hun ogen. Na een half uurtje rijden arriveerde ik en mijn familie in het hospitaal, onmiddellijk werd opgevangen en volgde een reeks voorbereidende onderzoeken om te zien, of je fysiek in orde bent en ook wordt er nog gewacht op het donorhart om te zien of alles wel in orde is. Eindelijk kwam dan de mededeling dat alles ok was en werd ik naar de operatiezaal gereden, daar werd ik verder voorbereid en gerustgesteld door de Dokter die de operatie zou uitvoeren. Om drie s'nachts kreeg mijn vrouw het nieuws dat de operatie geslaagd was en ze s'morgens me mocht bezoeken op intensive care. Alles evolueerde zeer gunstig en tegen de verwachtingen in was ik al de tweede dag op de isolatie kamer waar je gedurende de hele opname periode moet verblijven, dokters en verplegers dragen maskers en handschoenen, familieleden moeten volledig ontsmet worden en speciale kleding aan trekken om je te bezoeken. De genezing verliep vlot en na enkele dagen moest ik al uit bed om oefeningen te doen. De verpleging was perfect, alle verplegers en verpleegster waren bijzonder bezorgd, niets was teveel voor hen. Langs deze weg wil ik ze dan ook nog eens hartelijk bedanken, jullie waren engelen. Ook het doktersteam is zeer bezorgd, je voelt je echt beschermd. Na drie weken mocht ik dan naar huis, dit waren emotionele momenten, je had het gehaald, ik was een nieuw mens, ik voelde een intense warmte, een gevoel dat je niet kunt beschrijven. De thuiskomst was aandoenlijk en opdat moment besef je pas wat je familie en vrienden betekenen. Je moet nog wel goed oppassen en elk lichamelijk contact vermijden, wat in het begin wel zwaar valt dat je verwante niet eens hartelijk kunt vastnemen en bedanken.
Na enkele dagen om te bekomen, begint de periode van revalidatie, elke week moet je een biopsie laten doen, dit is een kleine ingreep langs de hals, men brengt een catheder via de ader tot in je hart en neemt klezine stukjes weefsel weg om deze te onderzoeken op afstotings verschijnselen. Deze ingreep is bijna pijnloos en duurt ongeveer een uurtje. Daarna volgen nog enkele routine onderzoeken en een gesprek met de dokter. om de 2 dagen moet je ook voor bloedcontrole komen . deze onderzoeken nemen naargelang de resultaten stelselmatig af. Maar dat heb je er wel voor over. Bijgevoegd een foto van een biopsie
Vanaf de eerste week na je thuis komst begint ook de revalidatie, 3 maal per week een intensieve conditie training aangepast aan je mogelijkheden, en steeds intenser worden naargelang je vorderingen, een jaar lang wordt je prima begeleid, door een deskundig team, physioterapeuten, psychologen en sociale diensten. Deze periode is zwaar maar is zeker noodzakelijk, na vele weken trainen voel je de vooruitgang, belangrijk is deze achteraf ook nog te onderhouden.
Nu na meer dan twee jaar is de frequentie van bezoeken aan het hospitaal voorbij, en beginnen wij weer het gewone leven aan te vatten, dit betekent niet dat ik van de voorbije jaren niet heb genoten, want elke minuut is nu een geschenk, dat ik dankzij mijn DONOR heb mogen en nog mag beleven. Ik ken mijn donor niet maar ik ben hem en zijn familie zeer dankbaar dat ik dit nog kan neerschrijven. Daarom doe ik een beroep aan alle mensen laat je registreren als donor, vele mensen kunnen er een nieuw leven mee beginnen. Vele mensen hebben niet het geluk om zoals ik tijdig een donor te vinden. Mensen met vragen kunnen steeds contact opnemen met onze vereniging VHLA , Vereniging Van Hart en Longgetransplanteerden Antwerpen.
Zoals beloofd een klein verslagje van een geslaagde toneelavond , daar gaat de bruid was een zeer plezierig toneelstuk gebracht door topacteurs, spijtig genoeg niet gesubsidieerd door de vlaamse gemeenschap(is waarschijnlijk niet elitair genoeg) niet te min hebben we ons kostelijk geamuseerd, spijtig genoeg moeten we nu tot in het najaar wachten om deze mensen terug bezig te zien. Alhoewel ik geen banden heb wil iedereen , als je van antwerpen bent toch, anders is het wat ver, eens een avondje mee te pikken. Ik geef hierbij de website http://www.geocities.com/depeerdestal
