Wie schrijft, die blijft!

 en 'k zou graag nog een beetje blijven
 daarom begin ik maar te schrijven
 ik brei wat woorden aan elkaar
 die vormen dan spontaan een paar

 ik denk whoopy ik ben een dichter
 dat maakt het aards bestaan wat lichter
 ik brei desnoods een woordenboek
 puur om te weten wat ik zoek

 en ja... wat zoek ik? ik zoek niets
 al schrijvend vínd ik altijd iets
 en wat ik nu gevonden heb?
 geen passend rijmwoord op ik heb...

 de titel zet ik onderaan
 en zo is het gedicht gedaan

        Ode aan 't bezitloos zijn.

Lief dagboek,

we zijn verhuisd, jij en ik, we zijn van de Dagboekenlaan naar het Poëzieplein getrokken, op zoek naar levensreddende gedichten. Trouwens, ik bracht van een dagboek bijhouden alweer niks in huis. Tientallen, misschien wel honderden keren heb ik het geprobeerd: dagdagelijks schrijven, iets opschrijven, het lukt mij niet. Al kocht ik mooie boekjes die ik ook mooie namen gaf zoals Agenda, To do book, De dagen, Noten, A apple a day, Ma vie etcetera, na hooguit twee maanden werd ik hen ontrouw. Zo ook jou, lief dagboek.

Maar goed, niet getreurd, het weze zo. Ik troost mij door te denken aan de slogan van een of andere oude rederijkerskamer:

Alst past
bi appetite.

wat wil zeggen: als we goesting hebben. Zijn we 't daarover eens? Ja, we zijn het eens!