al een week wostel ik met hulpverleners. door mijn revalidatie moest ik naar het maarschappelijkwerk. deze stuurde mij door naar een psycholoog, daar werd besloten mij te testen. er is iets mis ! dat wist ik zelf ook.
ik reageer nergens op ! ben soms heel afstandelijk.
maar ik heb echt wel gevoel !
langzaam komt boven water waarom ik dit doe. er over praten kan ik niet.
als ze er alleen maar over beginnen komen de tranen al in mijn ogen. huilen doe ik niet.
steeds weer poberen ze mee zover te krijgen dat ik alles vertel, maar ik kan het echt niet.
dat is zo emotioneel en verdrietig !
soms wou ik wel eens dat ik net als de rest kon zijn. gewoon over mensen heen walsen lang leven de lol,dan zou ik dit niet zo voelen.
ik worstel en weet echt niet wat ik moet doen gevoelsmatig weet ik dat ik instort als ik eraan begin.....
