Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
09-11-2005
ziek
De telefoon rinkelt. Ik hoop dat het eindelijk het nieuws is dat mijn Els naar de kraamkliniek gaat. Maar helaas, ze voelt haar ziek. Tandpasta, zeep enz...doen haar braken. Ze braakt gal. Ze zegt dat ze met de fiets boodschappen wil doen maar dat het niet te best lukt. Zou ze toch nog bevallen vandaag? Ik rijd onmiddellijk naar haar thuis, maken een boodschappenlijstje en vertrekken samen naar de winkel. Zo is ze nog even in de buitenlucht en is ze ook niet alleen. Ze snijdt het brood en zegt: "kijk mama, zo pakte ik het brood in bij de bakker als jobstudent". Zoals ze het wil tonen, scheurt de zak en de sneetjes brood vliegen in het rond. Dat werkt natuurlijk op onze lachspieren en enkele dames hebben dit schouwspel met argusogen gadegeslaan, waarop we nog harder gaan lachen. Ze voelt haar nu vèèl beter. Ik kan terug naar huis om mijn keuken verder af te werken ( heb behangen) en deze namiddag ga ik met mijn broer die licht mentaal gehandicapt is rustig kijken welk cadeautje hij aan mijn dochter wil schenken. Mijn dag zal goed gevuld zijn. Hinde
Zijn dit de laatste foto's van mijn Els haar zwangerschap? Normaal zou ze vandaag bevallen maar het ziet er naar uit dat het kleine ukje nog geen zin heeft om het onbekende te komen bekijken. Nochtans heeft ze al wat voorweeën gehad vorige nacht om 4u. Ik ben nog eens langs haar thuis gegaan en ze is er gerust in. Haar telefoon staat eigenlijk niet stil, want iedereen is natuurlijk ook in blije verwachting. Ik voorspel dat ze van woensdagnacht of donderdag zal bevallen. Wachten dus !
Het lijkt eeuwen te duren. Ik hoop telkens als ik nu de telefoon hoor rinkelen, dat ik het blijde nieuws krijg dat ik oma ben geworden. En de toekomstige peter, haar broer is gelukkig 14 dagen in het land ook hij wijkt niet van de zijde van zijn zus. Ik en mijn dochter zijn de laatste 14 dagen al meer taartjes en koekjes gaan kopen dan we anders op een jaar tijd zouden doen. En maar smullen. Voor haar blijkbaar geen probleem want ze is nu 800 gr. afgevallen. In totaal is ze nog maar 9 kg. bijgekomen. Maar voor mij?...Ach ik wil het niet weten. Ik geniet samen met mijn Els en dat vind ik belangrijker dan die paar kilootjes die er zouden aankomen. De kans is groot dat ze na haar bevalling geen koekjes of taartjes meer kan zien of ruiken, laat staan ze nog eten. Ik sneukelde ook tot 3x daags ijsjes en at Hacksbollen bij de vleet toen ik zwanger was van haar. De ijsjes lust ik nog wel maar de Hacksbollen heb ik nooit meer aangeraakt. De kinderkamer is klaar, de koffer gepakt met zowel kledij voor de mama als voor het kleine ukje. Heel grappig om zien dat ze een grote tas met allemaal babykleertjes heeft klaarstaan.Wel 20 babypakjes om 5 dagen in het moederhuis te verblijven. Ik hoop dat de kamer goed verwarmd is zodat het kleintje geen kou vat als de kersverse mama aan het kiezen is welk hemdje het zal dragen. Ik ben er gerust in, op dat moment zal het wel vlot verlopen. In afwachting probeer ik mijn gedachten wat af te leiden door te schilderen. Hinde
Ik moet nog een beetje geduld oefenen. Ik ben er helemaal klaar voor. Oma worden, ik zag er lange tijd tegenop. Maar eens mijn dochter zei: mama, ik ben zwanger, klonk het in mijn oren als een toverspreuk. JOEPIE, ik word oma. We hebben dat natuurlijk met een fles champagne gevierd, de nodige emotionele traantjes weggepinkt en knuffels gegeven. En nu...wachten we af. Mijn dochter verlangt er naar om haar kindje in haar armen te sluiten.De papa loopt onwennig rond, het is mooi om aan te zien. Ik zie dat dit kindje zo gewenst is. En ik bekijk terug al de foto's van mijn kinderen toen ze pas geboren waren, alles blijft mij zo helder voor de geest. Dit waren zo intense gelukkige momenten. Ik kon me bijna niet voorstellen dat er nog toekomstige mama's waren die zo snel mogelijk wilden bevallen. Het grote verschil is dat ik en mijn dochter die vreugde kunnen delen, uitkijken naar dat kleine wondertje. Voor mij lag dat anders, er was geen familie die zich zorgen maakte om mij. Op die momenten had ik genoeg aan mijn man. Toch hoopte ik dat mijn moeder me zou komen bezoeken als ik bevallen was. En ja, ze is eens langsgekomen. Ik heb toen mijn kleine Elsje in haar armen gelegd en er een foto van gemaakt. De kans was groot dat dit de laatste keer was. En ik wou dit bezoek op de gevoelige plaat vastleggen als herinnering voor later.Ik wou dat mijn kinderen hun oma zouden kennen. Mijn kleinkind zal liefde krijgen, onvoorwaardelijk zoals ik ze aan mijn kinderen geef. Ik heb al honderden plannen. Ik voel me gelukkig !!! Hinde
De patron van toen en vriend van café De Hopduvel in Gent, maakte enkele vrienden hun kop zot met het lumineuze idee een totempaal te maken.
Dit kunstwerk zou prachtig staan in de al reeds mooie aangelegde tuin van De Hopduvel.
Mijn vriend en ik en mijn zoon lieten ons samen met de andere vrienden overhalen.
Etienne Dewulf een bekende keramist uit Sint-Amandsberg zou ons daarbij helpen.
Wat nodig zou zijn want geen van ons allen had ooit met klei gewerkt.
Maar de uitdaging om ons creatief brein aan te spreken, trok ons over de streep.
Drie volle dagen hebben we ons ingezet om tot een prachtresultaat te komen.
Eerst moesten we natuurlijk wat oefenen om voeling te krijgen met klei, dus startten we met handopbouw. Een afrikaanse techniek. De klei had zich van ons meester gemaakt zodat we aan onze totem konden beginnen.
De mallen werden voorbereid. Dit moest echter heel precies gebeuren, want hier zou alles van afhangen.
De lieve echtgenote van Etienne Gina zorgde tegen de middag voor een warme maaltijd, dat gaf ons inspiratie.
De eerste aanzet was de moeilijkste, met voorzichtige hand trokken we lijnen in de klei, kwestie van evenredigheid te vinden in de uitdrukkingen die we voor ogen hadden. Intensief en vol overgave bewerkten we de klei, gaven we expressie aan onze creatie. We bewonderden elkaars vooruitgang, schertsten met elkaar. Een zotte bende bijeen. En dan kwam het moment Het bakken.
De koppen werden gebakken en wij kruisten de duimen dat er geen enkel stuk zou barsten. Want als er in de klei luchtbellen zaten, konden we het wel vergeten.
Maar ze hebben allen de vuurproef doorstaan. Dan moesten we nog rookstoken.
Dit deden we in de achtertuin van De Hopduvel. De potten werden dan opgeboend en als de totem een plaatsje wilde in de buitenlucht en aan alle weersomstandigheden weerstaan, zat er maar één middel op. Een siliconenbad geven.
En we stonden versteld van ons werk. Nu nog sokkels gieten, zodat ze gestapeld konden worden. Nog een intensief werk waar mijn vriend wel enkele dagen spierpijn aan overgehouden had.
Op de goede afloop hebben we natuurlijk een goed glas gedronken.
Eigenaardig genoeg heb ik daarna geen klei meer aangeraakt, maar ik werd aangestoken door de kunst van de kalligrafie en ook daarvoor kon ik terecht bij Etienne Dewulf. Zijn atelier is ondertussen een welgekende galerij geworden, waar kunstenaars op erkenning kunnen rekenen. Steeds is er een zeer gevarieerd aanbod aan kunst te bewonderen, wat ik alleen maar kan appreciëren.
1976, we wilden trouwen en dan nog voor de kerk. De geloofsovertuiging in de instellingen waar ik verbleef waren van katholieke aard. En omdat ik in een huwelijk geloofde, besloten we toch voor de kerk te trouwen. Dat gaf mij toen een gevoel van een beetje houvast, een meerwaarde aan mijn intenties om er een goed huwelijk van te maken.
Naar de pastoor om afspraken te maken. Een doopselakte kon ik niet voorleggen, dus ging ik vragen aan mijn moeder of ik gedoopt was. Zij beweerde bij hoog en laag van wel, maar volgens mijn opzoekwerk bleek daar niet veel van te kloppen. Over en weer geschrijf en geloop, echter zonder resultaat. Ik had nochtans mijn plechtige communie gedaan. Ongeloofwaardig maar ik was dus niet gedoopt.
Voor de kerk trouwen zat er dus niet in als ik niet gedoopt was.
De oplossing die het meest voor de hand lag, me laten dopen. Ik zocht een meter en een peter die mijn doopsel konden bijwonen.
Guido, directrice van het tehuis in Berchem zou mijn meter worden en Lenonard, een man van een oud-bewoonster van het tehuis koos ik als peter.
Ik was zenuwachtig doordat ik niet wist wat een doopplechtigheid inhield. Wat moest ik me daarbij voorstellen als jongvolwassene? Guido gewapend met haar fototoestel vergezelde me naar de kerk, samen met Leonard.
Daar stond ik dan onwennig aan de doopvont te staren in een grote lege kerk.
De priester volbracht zijn taak, ik kreeg een kaars in de hand en prevelde wat tekst na, om dan met het hoofd voorovergebogen het doopselwater over mijn voorhoofd te voelen wegvloeien. Eerlijk gezegd vond ik dit op dat moment een beetje lachwekkend, hoe ernstig dit moment ook was. En ons Guido nam een foto en nog één en nog één. Dit stond dan op de gevoelige plaat als herinnering voor later.
Nieuwsgierig naar het resultaat van de fotos, kon Guido me niet verrassen.
Wat was er dan misgelopen?
Ze was vergeten een filmrolletje in het toestel te steken. We konden er wel om lachen.We maakten er geen probleem over, we zouden toch eventjes terug naar de kerk gaan om opnieuw fotos te maken. Het dopen zelf is niet voor de tweede keer doorgegaan. De fotos met mijn meter en peter waren deze keer wel gelukt.
