Benny was dus niet komen opdagen op het werk. Waar was hij dan?
Samen met een broer ging ik naar Eine waar mijn broer woonde. Niemand thuis te vinden.
Raar. Maar ik dacht, we moeten niet zo direct zorgen maken. Als Benny niet de volgende dag zou opdagen, dan moesten we ons ongerust maken.
En ja, Benny kwam nog steeds niet opdagen op zijn werk.
Ik nam contact op met zijn baas en er bleek geen probleem te zijn. Ze wisten van niets. Ik geloofde het niet.
Uiteindelijk ben ik overal waar ik maar informatie kon krijgen gaan aanbellen. Eventuele vrienden, kennissen.  maar zonder resultaat.
Ik begon me dus we degelijk ongerust te maken.
Ik besloot om samen met mijn broer naar de politie van Oudenaarde te gaan.
Daar gaven we hem als vermist op.
Aangezien het al lang geleden was dat ik hem nog had gezien, was het moeilijk een juiste beschrijving te geven van hem. Ondanks we halfbroers en halfzussen zijn (5) hebben we allemaal iets van moeder dat ons gelijk stemt. Vooral het haar. Donker en krullen.
Ik ben toch terug gegaan naar zijn werkgever om eens te informeren wat er eigenlijk aan de hand was.
Als hij al 17 jaar onafgebroken bij hen werkte, altijd op tijd was, moest er toch iets geweest zijn.
Natuurlijk was er iets, hij had zijn ontslag gekregen.
Dat had hem zodanig getroffen dat hij in paniek is weggerend. Hij voelde hem voor de zoveelste keer in de steek gelaten, het vertrouwen was weer geschonden, de vaste band doorbroken, zijn houvast kwijt.
Ik was kwaad op die baas maar probeerde eerst en vooral in samenwerking met de politie om mijn broer terug te vinden.
Ik wil hiermee ook zeggen dat de politie mij altijd te woord heeft gestaan als ik er stond met vragen. Ze stelden me gerust. Ik vroeg of we het niet als onrustwekkende verdwijning konden opgeven op tv aangezien hij toch licht mentaal gehandicapt is. Maar hun onderzoek wees nog altijd in de richting dat het niet zo onrustwekkende diende gezien te worden.
Waar was hij? Voor mij was het wel onrustwekkend, maar ik vertrouwde op hun onderzoek.
3 weken leefde ik in spanning, sliep slecht, ging regelmatig naar zijn huis om toch maar zeker te zijn dat hij er niet was teruggekeerd. Zocht samen met de politie naar mogelijke aanknooppunten. De buren hadden wel eens gehoord en gezien dat er iemand met een wagen gerief van mijn broer was komen ophalen. Er was een dame bij met hoge hakken.
Wat er dan in mijn hoofd omging kan ik niet echt beschrijven.
Ik moest nuchter blijven denken.
De dag dat we een foto zouden verspreiden op de televisie voor een onrustwekkende verdwijning, kreeg ik een telefoontje van een vrouw. Ze beweerde dat ik haar moest kennen, ze was een nicht.
Maar ik kende geen nicht, had ook geen nicht in Gent wonen.
Mijn broer was bij haar en ze vroeg of ik wou langskomen.
Onmiddellijk heb ik de politie verwittigd zodat ze zijn verdwijning 's avonds niet zouden aankondigen op de VRT,. Ik reed naar die zogenaamde nicht.
Hij zat verslagen in elkaar gedoken in de zetel toen ik binnenkwam. Hij huilde als een klein kind en ik kon zelf niet huilen,  ik was zo bezig geweest met de praktische zaken te regelen, nuchter denken. In moeilijke perioden als kind mocht ik van moeder ook niet wenen, dat zat er blijkbaar nog altijd ingebakken.
Ik kon hem enkel troosten, hem tot rust proberen brengen. Hem zeggen dat ik er voor hem was, ik voor hem zou zorgen.
Ik die dacht om geen verantwoordelijkheden meer op mij te nemen als het om broers of zussen ging.
Maar in deze situatie kon ik hem toch niet aan zijn lot overlaten. Hij stond alleen, wist ook niet waar en hoe hij de zaken moest aanpakken. Hij was zo al in de war dat er niet meer denkwerk aan te pas moest komen voor hem.
Hij was naar Gent gefietst en had enkele dagen in de buurt van die zogenaamde nicht rondgehangen, had op een bank aan het water geslapen, had zelfs overwogen om zelfmoord te plegen. 3 weken alleen, zo dicht in mijn buurt en ik maar zoeken in Eine en omstreken.
Hij was compleet van de kaart.
Hij wou niet meer terug naar zijn woonst. Hij was bang, als hij de naam van zijn werkgever hoorde panikeerde hij. Dit kon toch niet normaal zijn.
Vervolg binnenkort.