Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
18-05-2007
Het gaat wel weer en toch ook weer niet
We waren eindelijk een keer weer bij Marjolijn thuis. Ze zat in de zon! Ze zag er wel weer gewoon als Marjolijn uit, vond ik en toch ook weer niet. Want ja, zo zijn we haar toch niet gewend! Maar goed, gelukkig genoot ze wel van de zon en dat kon je zien ook. We hadden het er natuurlijk over, hoe het met dr ging en hoe ze zich nu voelde. Ze zei, goed. Maar toen we later Walter spraken, hoordden we heel wat anders. Want hij zei, dat ze gewoon niet alleen gelaten kon worden. Omdat hij bijvoorbeeld juist de dag daarvoor, haar nog op de grond van de schuur had gevonden. Toen hij even weg was, om een boodschap te doen. Half, bewusteloos. Dus hij zou het daar in iedergeval met de huisarts over gaan hebben en vragen wat ze daar nu het beste aan konden doen. Òf ze zouden meer hulp moeten krijgen (waarvan ik trouwens dacht dat ze die al hadden) óf ze moest maar terug naar het ziekenhuis. Dus daar waren we iets minder blij mee en tevreden over, toen we dat hoordde. Terwijl ze er, voor haar doen, aan de buitenkant best goed uitzag.
Een paar dagen later, kregen we weer een mail van Walter. Waarin hij schreef, wat ie aan ons al had verteld. Maar ook, dat er inmiddels al mensen zich hadden aangeboden als hulp. Ik wou dat ook wel doen, maar ik kan haar moeilijk in mn eentje helpen. Want mijn ouders, zouden bijna op vakantie gaan. En los van dat, hoe zou ik dan daar moeten komen. Want met de metro ga ik niet, durf ik niet en wil ik dus ook niet. Maar om dan dat hele stuk met de bus te gaan, is ook een mijl op zeven. Want volgens mij ben ik dan nog langer onderweg, dan dat ik daar op bezoek ben.
Maar goed, wij (mijn moeder en ik) hadden toch nog een afspraak staan om op bezoek te gaan, dus zouden we het dan met zowel Marjolijn en/of Walter er ook nog wel even over hebben.
Maar juist een paar dagen voordat wij onze afspraak hadden om op bezoek te gaan, kregen we weer een mail van Walter. Waarin hij nu schreef, dat het toch weer wat minder ging met Marjolijn. En dat ze daarom toch ook weer naar het ziekenhuis moest! Hoe lang ze daar nu weer zou moeten blijven, was en is nog onduidelijk. Ze krijgt in iedergeval weer hogere docering medicijnen en ze willen nu toch eindelijk wel eens gaan praten over de revalidatie van Marjolijn. Maarja, dan moet ze daar natuurlijk wel aan toe zijn. En dat was ze tot nog toe, nog niet. En nu met die evenwichts-stoornissen, moet ze weer helemaal opnieuw beginnen.
Dus toen we naar haar toe gingen, waren we wel een beetje bang allebei, hoe we haar nu misschien weer zouden aantreffen. Maar mij viel het mee, want ze deed zelfs de deur voor ons open. Ja we gingen nu wel binnen zitten, want buiten was er nu geen zon. Walter liep achter Marjolijn aan, om haar in de gaten te houden. Maar dat Marjolijn gewoon zelf de deur voor ons opendeed, had ik niet verwacht en viel mij dus reuze mee. Voor de rest, hebben we weer lekker kunnen lachen en praten, dus ook daar was ik erg blij mee. En wat mij opviel, was dat ze nu sneller reageerde. Ik bedoel, verleden keer moest ze nog nadenken, bij alles wat we zeiden en dat zag je dan ook aan haar gezicht. Mijn moeder was iets minder positief, maar zij is meestal negatiever dan ik. Dus van de buitenkant vond ik haar, voor haar doen, er goed uitzien. Maar dat was misschien omdat ik, na die mail, erger verwacht had.
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
