Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
30-06-2007
Wel, niet, niet, wel.
Ik zou bellen, naar het atractie-park. Ja, zo noem ik het tegenwoordig maar. Want ik vind het niet normaal meer, hoe dat geregeld moet worden. Maar het kan kennelijk niet anders! Nou en ik zou proberen een van de laatste dagen van die bel-ronde af te spreken. Want eerder, kon mijn moeder gewoon niet.Dus toen we mochten bellen... (wat klinkt dat kinderachtig eigenlijk he) ..... probeerde ik een van de eerste te wezen.
Dat was ik ook, maar wat kreeg ik te horen....... dat de hele week al vol was! Want er was een wacht-lijst en die ha die regizeuse net helemaal afgebeld, om te zeggen wanneer zij konden.
Nou, dat was dus pech voor ons. Ja en dat vond ik met nadruk, pech voor mn moeder. Natuurlijk ook voor mij, maar ik wou gewoon iets goeds doen voor mn moeder. Want ik gun haar gewoon zoveel mogenlijk, met haar beste vriendin te zijn. Andersom zal dit waarschijnlijk ook zo zijn hoor! Dat mijn moeder mij gunt, zo veel mogenlijk bij mn lievelingstante/tweede moeder te zijn. Want zij weet, hoeveel Marjolijn voor mij betekend. En ik voor Marjolijn! Maar dat zeg ik niet zo gauw, over mezelf. Dat moet ik maar aannemen en geloven dus, dat dat zo zal zijn. Geeft ook wel een goed gevoel hoor, dus ik geloof het graag. Maar deze week, ging het dus niet door. En ik wil nog steeds niet huilen he! Omdat ik denk als ik eenmaal begin, ik niet meer ophou. Daar ben ik bang voor, tenminste. En dat is echt waar hoor, dat meen ik serieus. Maar misschien zorg ik er ook wel voor, dat deze hele situatie, niet echt tot me doorsdringt ofzo. Net als toen mn ouders op Sri-Lanka zaten en daar was toen een Tsunamie. Ja, ik weet wel dat dat heel wat anders is. En ik vergelijk het ook niet met elkaar! Maar emotioneel, is dat voor mij net zoiets. Want iedereen was toen in paniek, behalve ik. Want ik zou pas in paniek zijn, als er een reden toe was. Ik bedoel, ze leefde nog en niemand had gezegd en kunnen bewijzen dat ze dood waren. Wat dus ook niet zo is! Dus waarom dan paniek? Ja het zit misschien heel raar zo bij mij, maar dat gaat allemaal vanzelf.
Nouja in iedergeval, wij moesten wachten op De volgende ronde. En die kwam nog al snel, gelukkig. Het bellenm dan, he. En ik was er gewoon van overtuigd dat ik nu zeker een van de eerste moest wezen. Want wat ik dus eerst wou afspreken, was aan het eind van de week in de vorige bel-ronde. Maar het eerste bezoek(je) kon nu meteen een dag later. Dat was dus de eerste afspraak, van de volgende ronde. Dus die MOEST ik gewoon hebben, vond ik. Daarom zou ik zelfs bij wijze van spreke, vijf minuten eerder bellen, dan dat de bel-ronde officieel zou beginnen. Want niemand zn klok staat hetzelfde. Dus bij mij was het gewoon al zo laat, zou ik dan zeggen.
Alleen èén dag, voor de dag dat we zouden mogen bellen, stuurde Walter nog ff snel een mail, dat die bel-ronde niet door ging. Voor de rest, zette hij er niks bij. Nou en toen was ik dus in alle staten he. Ja ik snap ook wel, dat zoiets onverwachts kan gebeuren. En daar hou je ook iedere keer, rekening mee. Maar laat dan wel ff weten, hoe en wat. En waarom!
Gelukkig kregen we een of twee dagen later te horen, wat nu de reden was. Want ze is door haar toch te erge evenwichtsstoornis, maar weer opgenomen in het ziekenhuis. En nu moeten we maar weer wachten, tot we daar de bezoek-tijden van door krijgen.
Dat hebben we inmiddels ook gekregen, tenminste mijn moeder dan. En dan beld mn vader mij op, om te zeggen dat ik de mail moet lezen. Terwijl ik helemaal geen mail heb gehad! Ik zat nog wel een hele tijd te wachten, maar ik kreeg alleen maar andere mails binnen. Dus ik weer bellen naar mn ouders, blijkt het geen groeps-mail te zijn. Maar een persoonlijke, voor mijn moeder en mij. Alleen die is niet naar mij gestuurd, maar naar mn moeder. Dan vind ik dat niet zo erg, maar wel dat mijn vader mij (door de telefoon) beveelde de mail te lezen. Terwijl ik geeneens wist waar hij het over had. Ja ik dacht wel dat hij het had over een mail van Walter, maar die had ik niet gekregen en dat had hij kunnen zien.
Wat moet ik hier nu weer bij denken, over voelen en van zeggen.
Nou, het was me dus gelukt om precies een dag nadat mn ouders terug waren gekomen van hun vakantie, een afspraak met die regiseuze te maken, om Marjolijn eindelijk weer eens te kunnen zien. (Ze kwamen terug, in de nacht van woensdag op donderdag en ik had een afspraak gemaakt voor op die vrijdag.) Mijn moeder was natuurlijk erg blij en ik helemaal.. Totdat we de avond voor dat we zouden gaan, werden gebeld. (Dat was dus donderdag-avond) Tenminste, mijn moeder kreeg telefoon. En die beldde daarna meteen mij, natuurlijk. Terwijl we juist die dag afgesproken hadden, hoe laat/vroeg we daar naar toe zouden gaan. Gelukkig zou mn vader ons weer met de auto brengen en ook ophalen. Maar mn moeder kreeg dus door de telefoon te horen, dat het van die volgende dag (de vrijdag dus) niet door kon gaan. En dat moest ze mij natuurlijk ook meteen vertellen, omdat ik anders de volgende dag me er op zou verheugen en ook al helemaal klaar zou staan. We waren allebei, erg verdrietig en ook boos tegelijk. Maarja wat doe je daar aan? Daar is gewoon niks aan te doen! Die dag, trouwens voor dat wij eerst die afspraak zouden hebben, konden we wel weer bellen, voor een volgende afspraak. Maar omdat toen nog niet duidelijk was, dat die al gemaakte afspraak, toch niet door kon gaan, werden we maar even in de wacht-rij gezet. We konden wel een afspraak maken, maar die ging dan alleen door, als er een ander zou uitvallen. De rest van de gemaakte afspraken met andere mensen, werden ook allemaal geanuleerd. Want op die vrijdag, zou Marjolijn weer nieuwe medicijnen krijgen en er werd ook gekeken naar waarom ze toch nog steeds zo duizelig bleef. En hoe ze daar allemaal op zou reageren, moest ook eerst maar worden afgewacht. Dus wij en al die andere vrienden/bekenden, wachtte ieder moment af, op een nieuwe mail. Een mail weer van Walter, die zou vertellen hoe het nu weer ging. Maar na het weekend, nog steeds geen mail. Totdat we ineens bericht zagen, van Walter, maar dan gewoon, met een mededeling. Hij schreef namelijk, dat er een bel-rondde niet doorging, omdat de hele week al was volgeboekt. Mijn eerste gedachte was... hoe bedoel je??? Alles was toch die vrijdag afgezegd? En daarna is er geen bel-rondde geweest. Trouwens dat was ook haast niet mogenlijk, want het was nu maandag. En dus alleen hadden de zaterdag en zondag er tussen gezeten. En wij hebben in iedergeval, geen van beidde dagen een mail gezien. Maar omdat er dus in deze mail stond, dat de week al was volgeboekt... wisten wij nu niet, of onze afspraak onder voorbehoud nou ook nog door zou gaan. En dat was dus een afspraak op woensdag! Dus mijn moeder, maildde Walter even. Om dit, aan hem te vragen. En hij maldde terug met de tekst, ja we verwachten jullie morgen. Maar dat zou dan dinsdag zijn! En op dinsdag, kan ik nooit. Mijn moeder lag kennelijk al in bed, dus mijn vader beldde mij, om dit door te geven. Waarop ik dus meteen ook zei, dat ik dinsdag nooit kan, daarom spreekt mijn moeder ook nooit af op dinsdag. Maar goed, we hadden haar nu inmiddels zo ongeveer wel zes weken ofzo, niet gezien. Dus dan ga je wel en zet je daar alles voor op zij. We twijfeldde wel, met of het nu ineens dinsdag was... of toch woensdag. Maar hij had toch echt duidelijk gezegd dat ze ons 'de volgende dag ' verwachtte en dat was 'dinsdag'.
Toen mn vader ons dus gebracht had, zei mn moeder dat hij over een kwartier ons weer mocht ophalen. Terwijl er in een van de mailtjes van Walter stond, dat we niet langer dan een half uur mochten blijven. Mijn ouders waren er van overtuigd, dat het een kwartier was. Ik kon wel zeggen, dat het toch echt een half uur was... maarja, wie luisterd er nu naar mij??? Ja, want ik ken mijn moeder en zij wil mij gewoon never nooit gelijk geven. Of ik dat nu heb, of niet.Dus daarom hield ik maar heel wijs, mijn mond.
Toen Marjolijn mij eindelijk weer zag, lachtte ze en omhelsde ze me, zoals ze anders ook altijd bij me doet. Daarna pakte ze mn handen, kneep daar in en trok mij naar zich toe. Daaraan merkte ik, dat ze het zo ontzettend prettig vond, dat ik er weer was. Ik had dat al eens van mijn moeder gehoord, maar nu ook door dit, van haar zelf. Ze kijkt ook altijd zo doordringend naar me, alsof ze er uit wil trekken, hoe ik me bij deze hele situatie voel. Maar ik wil nooit haar daarmee lastig vallen! Er zat al iemand anders en die had het grootste woord, dus Marjolijn zei niet zo veel. Maar wat ze zei, klonk gewoon als de echte Marjolijn en daar was ik erg blij om. Maar voor dat we goed en wel, daar waren... gingen we al weer weg. Tenminste, dat gevoel had ik. En die andere vrouw, zat er nog steeds. Ik voeldde een huilbui aankomen, maar ik wil me dan groot houden he. Want ik voelde gewoon, dat Marjolijn wou zeggen waarom gaan jullie nu al weg? Alleen omdat ze misschien wat zacht praat en ff moet nadenken bij wat ze zegt, zei ze maar niks. Maar ik voelde het gewoon en dat heeft mij erg emotioneel geraakt. Ja dit klinkt misschien raar, maar ik weet niet hoe ik het anders kan zeggen.
Ik vroeg aan mn moeder, toen we weer terug liepen naar de auto van mn vader, hoe ze bij die gedachte kwam over niet langer te blijven dan een kwartier, zei zij dat dat in een mail stond. En nadat ik een paar keer 'niet' en zij een paar keer 'wel' had gezegd... zei ze wedden ? Waarop ik meteen zei ja om hoeveel? Maar daar zei ze niks meer op!
En wat blijkt... ik heb gelijk. Want toen ik thuis kwam, ging ik het meteen even na-kijken. Ik beldde daarna mn moeder en las het haar voor. Zij keek het zelf ook nog ff na, maar bleef zeggen, dat ze dat van dat kwartier, in een andere mail had gezien. Ze zocht daarna, maar kon het niet meteen vinden, dus volgens mij, zoekt ze nu nog.
We zaten dus al een hele tijd uit te zoeken, hoe ik het makkelijkst bij Marjolijn kon komen , omdat mn ouders op vakantie zouden gaan. En waren er uiteindelijk achter gekomen, dat ik maar beter niet kon gaan. Want de tijd dat ik er zou zijn, zou korter zijn, dan dat ik onderweg ben. En dat dan ook nog eens heen en terug! Dus daar had ik me bij neergelegd. Dan maar drie weken wachten! Maar toen kregen we mail van Walter, dat het toch weer minder ging met haar en dat ze daarom weer naar het ziekenhuis moest. De medicijnen werden verhoogd en hoe lang ze nu in het ziekenhuis moest blijven, was nog onbekend. Maar als ze daar ook weer bezoek zou mogen ontvangen, kon ik daar tenminste wel heen. En met mn ouders had ik afgesproken, dat als er nieuws was, ik zou smssen. Dan zou mijn moeder, mij terugbellen. Walter had wel nog in de mail gezet.dat hij weer zo snel mogenlijk zou mailen, over hoe nu verder. En dat deed ie dus ook! Maar juist, op de dag savonds laat, dat mn ouders op vakantie zouden gaan. En ik wist, dat ze op dat moment sliepen. Want ze moesten snachts, vliegen. Dus toen ze weer wakker moesten worden, smsde ik ze en daarna beldde ik ze nog snel even. Omdat Walter had gemaild, dat Marjolijn weer thuis en dat de medicijnen goed hadden aangeslagen. Ik dacht, mn ouders zullen vast niet meer op de computer kijken, maar als ze dit horen, gaan ze toch weer met een beetje beter gevoel en gedachte, op vakantie. Dus toen ik ze beldde, waren ze net wakker en hadden ze nog niet gekeken naar hun smsje. Dus verteldde ik het verhaal! En wonder boven wonder,, was mijn moeder nu ook positief. Tenminste, zo reageerde ze. Walter schreef ook, dat Marjolijn nu eens niet alleen thuis bezoek wou ontvangen, maar dat ze ook wel weer eens naar het bezoek toe. Als het maar niet verder dan een half uur rijden, zou zijn en niet teveel trappen. Nou, dan was mijn huis al meteen uitgesloten. Want ik woon vier hoog! Maar ik had meteen wel het idee, om dan in het huis van mn ouders af te spreken. Want die wonen gewoon begane grond en van daar naar hun, is het een half uur rijden. Toevallig, wist ik dat. Van toen mijn vader, mijn moeder en mij daar naar toe bracht. Dus dat maildde ik meteen naar Walter! We konden ook weer gewoon, net als al die andere keren, bellen. En dat zou ik ook wel doen ook, hoor. Maar dan wisten ze tenminste alvast, wat mijn idee was. En dit verteldde ik ook aan mn ouders, door de telefoon. En mijn moeder, vond het ook een heel goed idee! Alleen op de dag dat we savonds konden bellen, maildde hij sochends dat hij mijn idee wel goed bedacht vond, maar dat dat toch een beetje te ver was. Want dat ie eigenlijk bedoelde, mensen in de buurt van hun woonplaats. Dus toen was ik wel ineens heel somber geworden! Juist omdat ik mijn idee, zo goed vond. Dus ik heb savonds ook niet gebeld, voor een afspraak. Want ik dacht, dat heeft toch geen zin. Ik heb wel de volgende ochtend gemaild, met een eventuele tweede optie. D.w.z. ergens afspreken op een neutrale plaats, een openbare gelegenheid dus. Tussen haar en mijn woonplaats, in. Maar tegelijk vroeg ik me af, of dat wel zon goed idee zou zijn. Nou, nee heb je en ja kan je krijgen, dacht ik meteen. En of ik daar meteen reactie op zou krijgen, wist ik ook niet. Maar dat gebeurde dus wel! En nog snel, ook.Ik was daar erg blij mee, het was zelfs een persoonlijke mail. Tenminste, een antwoord op mijn mail. Maar iets wat iedereen natuurlijk moet weten, dus de groeps-mail zal nog wel komen. Ik vond dit alleen wel reden genoeg, om mn ouders te smssen. Dus deed ik dat, ik smsdde maar gelijk naar mn vader en mn moeder tegelijk. Dan had ik in iedergeval kans, dat of de een of de ander, mn berichtje als eerste zou lezen. Want Walter schreef, dat ze net gister hadden gehoord dat Marjolijn overmorgen weer aan een chemo-kuur moest beginnen. En dat daardoor alle gemaakte afspraken, niet door konden gaan. Dit was het enige, wat ik natuurlijk tegen haar kon zeggen, want ze beldde mobiel en zat op Cran-Canaria. Maarja, dit moest ze gewoon weten. Daarna ging bij mij de telefoon! En weet je wie dat was? Dat was Marjolijn, zelf. Ja, dat had ik natuurlijk helemaal niet verwacht. Dus dat was wel een verrassing! En ondanks ik in eerste instantie even dicht-klapte, omdat ze gewoon zo echt klonk, heb ik volgens mij haar toch wel de oren van dr hoofd gekletst. En met dat ze zo echt klonk, bedoel ik dat als je niet zou weten dat ze ziek is, zou je dat nu ook niet merken. Je hoordde dus niets aan haar stem, ofzo. Maar goed, Walter had beloofd in zijn laatste mail, dat ie weer zou mailen, als ie een beetje wist hoe nu deze keer de chemo zou aanslaan. En hij mailde, twee dagen nadat Marjolijn weer was begonnen met de kuur. Hij maildde dat ze het weekend (dat was nog net voor weer een nieuwe chemo-kuur) ze in Amsterdam waren geweest. Toen dacht ik He... Amsterdam??? En tegen mij had ie juist gezegd, dat ze dat te omslachtig vonden. Dus ik emotioneel, zowat huilen. Want dit snapte ik even niet helemaal. Ik kon er ook met niemand over praten, want ik was helemaal alleen. Savonds, nadat ik wat was afgekoeld, schreef ik toch een mailtje aan Walter. Met de vraag, hoe dat nu zat. Want het leek haast, alsof ze voor mij niet naar Amsterdam wildde komen. Ik moest ook nog mn ouders even smssen, want dat zou ik toch doen, bij elke mail van Walter. Ik verteldde ook heel gauw, waarom ik ineens zo overstuur was. Maar volgens mij, begreep mijn moeder dat niet zo snel. Ik kon het alleen niet nog een keer uitleggen, want we waren eigenlijk al te lang aan het bellen. En het kostte ons allebei, geld. Dus nu zat ik ook nog eens met de vraag, of mijn moeder me wel goed had begrepen. Want ja, Cran-Canaria is niet naast de deur. En als ik volgens mijn moeder iets niet goed heb gedaan, kan zij zich zelf daar erg over op lopen winden en kwaad maken. Ik trek me dat dan weer te veel aan, want zoiets wil ik mijn moeder natuurlijk niet aandoen. En zeker niet, als ze genieten van een lekkere vakantie. Gelukkig maildde Walter mij, vrij snel daarna. En hij legdde uit, dat Marjolijn gewoon toen een goeie dag had en ze daar natuurlijk van wildde profiteren. Dat begreep ik, dus het was voor mij weer helemaal goed. Alleen mn moeder nog, want die moest dit nu toch ook wel ff weten. Zodat zij zich verder niet meer druk hoefde te maken, net als ik. Gelukkig smsde zij nog, voordat ik dat deed. En ze vroeg, of alles weer goed was. Daar gaf ik natuurlijk antwoord op en zei, dat inderdaad alles weer goed was. Alleen Walter had wel onder aan zijn (persoonlijk aan mij) mail gezet, wacht jij nu maar tot je ouders terug zijn. Dat vond ik weer een stuk minder! Want ik had toch maar liefst DRIE opties gegeven, hoe Marjolijn en ik elkaar weer zouden kunnen zien. En alledrie de opties zijn gewoon genegeerd. Of hoe je dat ook zegt... Maar goed, er is nu inmiddels al een bel-ronde weer voorbij. Omdat, zoals ik al zei, mijn opties kennelijk niet goed genoeg bedacht waren. kon ik toch geen afspraak maken. Dus dan maar niet he, maarja ik wil natuurlijk niet dat Marjolijn daar de dupe van is. Alleen zo voelde ik het wel een beetje! Maar nu is er inmiddels weer een nieuwe bel-rondde en daar voor kan ik natuurlijk wel bellen. Want dat is voor afspraken, nadat mijn ouders net terug zijn. De mail begon trouwens met dat Marjolijn de eerste chemo-kuur weer van een aantal op een rij, goed was doorgekomen. Alleen het weekend, waren verschrikkelijke dagen geweest. En aan het eind daarvan, kon er toch weer een glimlach vanaf. Dus Walter kreeg toen weer een beetje hoop, schreef ie. Ik was natuurlijk blij, met wat hij schreef. Maar ik kon gewoon niet enthousiast reageren! Want ik begin hem steeds minder te mogen... Ja sorry, dat ik dit zeg. Hij heeft ook nooit de vrienden en kennissen van Marjolijn echt gemogen hoor. Maar het is de man van mijn lievelingstante en tweede moeder, dus die probeer ik wel gewoon te accepteren. Mijn eerste reactie, op de mail die we daarnet kregen, was dus zo gauw mogenlijk afspreken. Op de eerst volgende dag, dat mn ouders terug zouden zijn van vakantie. En dat maildde ik Walter dus ook, gewoon om het alleen maar te laten weten. Alleen dat viel bij hem kennelijk in het verkeerde keelgat! Ik heb het ook wel weer goed gemaakt hoor, per mail. Maar volgens mij, word dit gewoon teveel voor m. Want hij krijgt echt de meest vresaelijke zeurende mensen op de mail. En hij hield al niet, van zoveel van al die mensen. Maar nu denk ik, helemaal niet meer. En daarom heb ik het nu ook ff helemaal gehad! Want nu durf ik echt niets meer... Ik hoop alleen dat deze afspraak maken, nog lukt en dat hoop ik dan vooral voor mn moeder. Maar voor de rest, doet ze het daarna maar mooi weer zelf allemaal.
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
