Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
04-06-2007
Eindelijk, maar weer even een up-date.
We zaten dus al een hele tijd uit te zoeken, hoe ik het makkelijkst bij Marjolijn kon komen , omdat mn ouders op vakantie zouden gaan. En waren er uiteindelijk achter gekomen, dat ik maar beter niet kon gaan. Want de tijd dat ik er zou zijn, zou korter zijn, dan dat ik onderweg ben. En dat dan ook nog eens heen en terug! Dus daar had ik me bij neergelegd. Dan maar drie weken wachten! Maar toen kregen we mail van Walter, dat het toch weer minder ging met haar en dat ze daarom weer naar het ziekenhuis moest. De medicijnen werden verhoogd en hoe lang ze nu in het ziekenhuis moest blijven, was nog onbekend. Maar als ze daar ook weer bezoek zou mogen ontvangen, kon ik daar tenminste wel heen. En met mn ouders had ik afgesproken, dat als er nieuws was, ik zou smssen. Dan zou mijn moeder, mij terugbellen. Walter had wel nog in de mail gezet.dat hij weer zo snel mogenlijk zou mailen, over hoe nu verder. En dat deed ie dus ook! Maar juist, op de dag savonds laat, dat mn ouders op vakantie zouden gaan. En ik wist, dat ze op dat moment sliepen. Want ze moesten snachts, vliegen. Dus toen ze weer wakker moesten worden, smsde ik ze en daarna beldde ik ze nog snel even. Omdat Walter had gemaild, dat Marjolijn weer thuis en dat de medicijnen goed hadden aangeslagen. Ik dacht, mn ouders zullen vast niet meer op de computer kijken, maar als ze dit horen, gaan ze toch weer met een beetje beter gevoel en gedachte, op vakantie. Dus toen ik ze beldde, waren ze net wakker en hadden ze nog niet gekeken naar hun smsje. Dus verteldde ik het verhaal! En wonder boven wonder,, was mijn moeder nu ook positief. Tenminste, zo reageerde ze. Walter schreef ook, dat Marjolijn nu eens niet alleen thuis bezoek wou ontvangen, maar dat ze ook wel weer eens naar het bezoek toe. Als het maar niet verder dan een half uur rijden, zou zijn en niet teveel trappen. Nou, dan was mijn huis al meteen uitgesloten. Want ik woon vier hoog! Maar ik had meteen wel het idee, om dan in het huis van mn ouders af te spreken. Want die wonen gewoon begane grond en van daar naar hun, is het een half uur rijden. Toevallig, wist ik dat. Van toen mijn vader, mijn moeder en mij daar naar toe bracht. Dus dat maildde ik meteen naar Walter! We konden ook weer gewoon, net als al die andere keren, bellen. En dat zou ik ook wel doen ook, hoor. Maar dan wisten ze tenminste alvast, wat mijn idee was. En dit verteldde ik ook aan mn ouders, door de telefoon. En mijn moeder, vond het ook een heel goed idee! Alleen op de dag dat we savonds konden bellen, maildde hij sochends dat hij mijn idee wel goed bedacht vond, maar dat dat toch een beetje te ver was. Want dat ie eigenlijk bedoelde, mensen in de buurt van hun woonplaats. Dus toen was ik wel ineens heel somber geworden! Juist omdat ik mijn idee, zo goed vond. Dus ik heb savonds ook niet gebeld, voor een afspraak. Want ik dacht, dat heeft toch geen zin. Ik heb wel de volgende ochtend gemaild, met een eventuele tweede optie. D.w.z. ergens afspreken op een neutrale plaats, een openbare gelegenheid dus. Tussen haar en mijn woonplaats, in. Maar tegelijk vroeg ik me af, of dat wel zon goed idee zou zijn. Nou, nee heb je en ja kan je krijgen, dacht ik meteen. En of ik daar meteen reactie op zou krijgen, wist ik ook niet. Maar dat gebeurde dus wel! En nog snel, ook.Ik was daar erg blij mee, het was zelfs een persoonlijke mail. Tenminste, een antwoord op mijn mail. Maar iets wat iedereen natuurlijk moet weten, dus de groeps-mail zal nog wel komen. Ik vond dit alleen wel reden genoeg, om mn ouders te smssen. Dus deed ik dat, ik smsdde maar gelijk naar mn vader en mn moeder tegelijk. Dan had ik in iedergeval kans, dat of de een of de ander, mn berichtje als eerste zou lezen. Want Walter schreef, dat ze net gister hadden gehoord dat Marjolijn overmorgen weer aan een chemo-kuur moest beginnen. En dat daardoor alle gemaakte afspraken, niet door konden gaan. Dit was het enige, wat ik natuurlijk tegen haar kon zeggen, want ze beldde mobiel en zat op Cran-Canaria. Maarja, dit moest ze gewoon weten. Daarna ging bij mij de telefoon! En weet je wie dat was? Dat was Marjolijn, zelf. Ja, dat had ik natuurlijk helemaal niet verwacht. Dus dat was wel een verrassing! En ondanks ik in eerste instantie even dicht-klapte, omdat ze gewoon zo echt klonk, heb ik volgens mij haar toch wel de oren van dr hoofd gekletst. En met dat ze zo echt klonk, bedoel ik dat als je niet zou weten dat ze ziek is, zou je dat nu ook niet merken. Je hoordde dus niets aan haar stem, ofzo. Maar goed, Walter had beloofd in zijn laatste mail, dat ie weer zou mailen, als ie een beetje wist hoe nu deze keer de chemo zou aanslaan. En hij mailde, twee dagen nadat Marjolijn weer was begonnen met de kuur. Hij maildde dat ze het weekend (dat was nog net voor weer een nieuwe chemo-kuur) ze in Amsterdam waren geweest. Toen dacht ik He... Amsterdam??? En tegen mij had ie juist gezegd, dat ze dat te omslachtig vonden. Dus ik emotioneel, zowat huilen. Want dit snapte ik even niet helemaal. Ik kon er ook met niemand over praten, want ik was helemaal alleen. Savonds, nadat ik wat was afgekoeld, schreef ik toch een mailtje aan Walter. Met de vraag, hoe dat nu zat. Want het leek haast, alsof ze voor mij niet naar Amsterdam wildde komen. Ik moest ook nog mn ouders even smssen, want dat zou ik toch doen, bij elke mail van Walter. Ik verteldde ook heel gauw, waarom ik ineens zo overstuur was. Maar volgens mij, begreep mijn moeder dat niet zo snel. Ik kon het alleen niet nog een keer uitleggen, want we waren eigenlijk al te lang aan het bellen. En het kostte ons allebei, geld. Dus nu zat ik ook nog eens met de vraag, of mijn moeder me wel goed had begrepen. Want ja, Cran-Canaria is niet naast de deur. En als ik volgens mijn moeder iets niet goed heb gedaan, kan zij zich zelf daar erg over op lopen winden en kwaad maken. Ik trek me dat dan weer te veel aan, want zoiets wil ik mijn moeder natuurlijk niet aandoen. En zeker niet, als ze genieten van een lekkere vakantie. Gelukkig maildde Walter mij, vrij snel daarna. En hij legdde uit, dat Marjolijn gewoon toen een goeie dag had en ze daar natuurlijk van wildde profiteren. Dat begreep ik, dus het was voor mij weer helemaal goed. Alleen mn moeder nog, want die moest dit nu toch ook wel ff weten. Zodat zij zich verder niet meer druk hoefde te maken, net als ik. Gelukkig smsde zij nog, voordat ik dat deed. En ze vroeg, of alles weer goed was. Daar gaf ik natuurlijk antwoord op en zei, dat inderdaad alles weer goed was. Alleen Walter had wel onder aan zijn (persoonlijk aan mij) mail gezet, wacht jij nu maar tot je ouders terug zijn. Dat vond ik weer een stuk minder! Want ik had toch maar liefst DRIE opties gegeven, hoe Marjolijn en ik elkaar weer zouden kunnen zien. En alledrie de opties zijn gewoon genegeerd. Of hoe je dat ook zegt... Maar goed, er is nu inmiddels al een bel-ronde weer voorbij. Omdat, zoals ik al zei, mijn opties kennelijk niet goed genoeg bedacht waren. kon ik toch geen afspraak maken. Dus dan maar niet he, maarja ik wil natuurlijk niet dat Marjolijn daar de dupe van is. Alleen zo voelde ik het wel een beetje! Maar nu is er inmiddels weer een nieuwe bel-rondde en daar voor kan ik natuurlijk wel bellen. Want dat is voor afspraken, nadat mijn ouders net terug zijn. De mail begon trouwens met dat Marjolijn de eerste chemo-kuur weer van een aantal op een rij, goed was doorgekomen. Alleen het weekend, waren verschrikkelijke dagen geweest. En aan het eind daarvan, kon er toch weer een glimlach vanaf. Dus Walter kreeg toen weer een beetje hoop, schreef ie. Ik was natuurlijk blij, met wat hij schreef. Maar ik kon gewoon niet enthousiast reageren! Want ik begin hem steeds minder te mogen... Ja sorry, dat ik dit zeg. Hij heeft ook nooit de vrienden en kennissen van Marjolijn echt gemogen hoor. Maar het is de man van mijn lievelingstante en tweede moeder, dus die probeer ik wel gewoon te accepteren. Mijn eerste reactie, op de mail die we daarnet kregen, was dus zo gauw mogenlijk afspreken. Op de eerst volgende dag, dat mn ouders terug zouden zijn van vakantie. En dat maildde ik Walter dus ook, gewoon om het alleen maar te laten weten. Alleen dat viel bij hem kennelijk in het verkeerde keelgat! Ik heb het ook wel weer goed gemaakt hoor, per mail. Maar volgens mij, word dit gewoon teveel voor m. Want hij krijgt echt de meest vresaelijke zeurende mensen op de mail. En hij hield al niet, van zoveel van al die mensen. Maar nu denk ik, helemaal niet meer. En daarom heb ik het nu ook ff helemaal gehad! Want nu durf ik echt niets meer... Ik hoop alleen dat deze afspraak maken, nog lukt en dat hoop ik dan vooral voor mn moeder. Maar voor de rest, doet ze het daarna maar mooi weer zelf allemaal.
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
