Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
30-06-2007
Wel, niet, niet, wel.
Ik zou bellen, naar het atractie-park. Ja, zo noem ik het tegenwoordig maar. Want ik vind het niet normaal meer, hoe dat geregeld moet worden. Maar het kan kennelijk niet anders! Nou en ik zou proberen een van de laatste dagen van die bel-ronde af te spreken. Want eerder, kon mijn moeder gewoon niet.Dus toen we mochten bellen... (wat klinkt dat kinderachtig eigenlijk he) ..... probeerde ik een van de eerste te wezen.
Dat was ik ook, maar wat kreeg ik te horen....... dat de hele week al vol was! Want er was een wacht-lijst en die ha die regizeuse net helemaal afgebeld, om te zeggen wanneer zij konden.
Nou, dat was dus pech voor ons. Ja en dat vond ik met nadruk, pech voor mn moeder. Natuurlijk ook voor mij, maar ik wou gewoon iets goeds doen voor mn moeder. Want ik gun haar gewoon zoveel mogenlijk, met haar beste vriendin te zijn. Andersom zal dit waarschijnlijk ook zo zijn hoor! Dat mijn moeder mij gunt, zo veel mogenlijk bij mn lievelingstante/tweede moeder te zijn. Want zij weet, hoeveel Marjolijn voor mij betekend. En ik voor Marjolijn! Maar dat zeg ik niet zo gauw, over mezelf. Dat moet ik maar aannemen en geloven dus, dat dat zo zal zijn. Geeft ook wel een goed gevoel hoor, dus ik geloof het graag. Maar deze week, ging het dus niet door. En ik wil nog steeds niet huilen he! Omdat ik denk als ik eenmaal begin, ik niet meer ophou. Daar ben ik bang voor, tenminste. En dat is echt waar hoor, dat meen ik serieus. Maar misschien zorg ik er ook wel voor, dat deze hele situatie, niet echt tot me doorsdringt ofzo. Net als toen mn ouders op Sri-Lanka zaten en daar was toen een Tsunamie. Ja, ik weet wel dat dat heel wat anders is. En ik vergelijk het ook niet met elkaar! Maar emotioneel, is dat voor mij net zoiets. Want iedereen was toen in paniek, behalve ik. Want ik zou pas in paniek zijn, als er een reden toe was. Ik bedoel, ze leefde nog en niemand had gezegd en kunnen bewijzen dat ze dood waren. Wat dus ook niet zo is! Dus waarom dan paniek? Ja het zit misschien heel raar zo bij mij, maar dat gaat allemaal vanzelf.
Nouja in iedergeval, wij moesten wachten op De volgende ronde. En die kwam nog al snel, gelukkig. Het bellenm dan, he. En ik was er gewoon van overtuigd dat ik nu zeker een van de eerste moest wezen. Want wat ik dus eerst wou afspreken, was aan het eind van de week in de vorige bel-ronde. Maar het eerste bezoek(je) kon nu meteen een dag later. Dat was dus de eerste afspraak, van de volgende ronde. Dus die MOEST ik gewoon hebben, vond ik. Daarom zou ik zelfs bij wijze van spreke, vijf minuten eerder bellen, dan dat de bel-ronde officieel zou beginnen. Want niemand zn klok staat hetzelfde. Dus bij mij was het gewoon al zo laat, zou ik dan zeggen.
Alleen èén dag, voor de dag dat we zouden mogen bellen, stuurde Walter nog ff snel een mail, dat die bel-ronde niet door ging. Voor de rest, zette hij er niks bij. Nou en toen was ik dus in alle staten he. Ja ik snap ook wel, dat zoiets onverwachts kan gebeuren. En daar hou je ook iedere keer, rekening mee. Maar laat dan wel ff weten, hoe en wat. En waarom!
Gelukkig kregen we een of twee dagen later te horen, wat nu de reden was. Want ze is door haar toch te erge evenwichtsstoornis, maar weer opgenomen in het ziekenhuis. En nu moeten we maar weer wachten, tot we daar de bezoek-tijden van door krijgen.
Dat hebben we inmiddels ook gekregen, tenminste mijn moeder dan. En dan beld mn vader mij op, om te zeggen dat ik de mail moet lezen. Terwijl ik helemaal geen mail heb gehad! Ik zat nog wel een hele tijd te wachten, maar ik kreeg alleen maar andere mails binnen. Dus ik weer bellen naar mn ouders, blijkt het geen groeps-mail te zijn. Maar een persoonlijke, voor mijn moeder en mij. Alleen die is niet naar mij gestuurd, maar naar mn moeder. Dan vind ik dat niet zo erg, maar wel dat mijn vader mij (door de telefoon) beveelde de mail te lezen. Terwijl ik geeneens wist waar hij het over had. Ja ik dacht wel dat hij het had over een mail van Walter, maar die had ik niet gekregen en dat had hij kunnen zien.
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
