Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
10-08-2007
Tja...
10-08-2007
Mn vader zou mn moeder en mij, weer met de auto wegbrengen naar het verpleeghuis waar Marjolijn zit. Het rijden ging nu wel snel, maar we wisten nu ook waar we moesten zijn. Mn vader zou daar in de buurt, naar wat winkels kijken, zodat hij ons daarna weer kon ophalen. Toen we voor de lift stonden, moesten we lang wachten. Ik dacht, dat gaat allemaal van onze tijd af. Toen we eindelijk op de verdieping waren, waar we wezen moesten, keken we als eerste in de huiskamer. Want daar zat ze verleden keer ook, toen we op bezoek kwamen. We hoopte dat we ff naar buiten konden, maar dat moet zij dan ook wel willen. Ze zat iig niet in de huiskamer, want we konden haar daar niet vinden. Terwijl we die hele ruimte hadden afgezogd en die was groter dan ik dacht. Er zaten ook veel mensen, dus dat was goed kijken. Uiteindelijk liepen we toch maar de gang op, naar haar kamer. Daar liep iemand, met iemand aan de arm te lopen. Ik wou daar langs lopen, maar mijn moeder bleef staan. Want het was Marjolijn, die ik gewoon niet herkendde. Ja als je dichterbij kwam, zag je nog wel dat het Marjolijn was. Maar dat ze aan het lopen was, met een fysiotherapeut, dat hadden wij nog niet gezien. Nadat ze klaar waren met oefenen, mocht ze weer in de rolstoel zitten. Maar ze moest ook naar de wc! En dat duurde heel lang... En al die tijd, ging van onze tijd af. Want ze moest bijna lunchen en dan zou mijn vader toch weer buiten op ons staan te wachten. We vroegen aan haar, of ze naar de huiskamer wou, of naar haar eigen kamer. Maar ze zei niks! Ik denk, maar dat is persoonlijk, dat je haar geen multipple-choice vragen moet stellen. Want ze schud toch alleen maar nee en knikt ja. Maar goed, we zette haar in de huiskamer neer, want dan kon ze daar eten. Dat deed ze namelijk de keer hiervoor, ook. We hebben nog wel ff zitten kletsen hoor, tenminste mijn moeder en ik dan. Want Marjolijn luisterde alleen maar en glimlachte veel. Dus je zag gewoon aan haar gezicht-uitdrukkingen, dat ze ons begreep. En ze praatte, met haar ogen mee. Ze keek vooral veel naar mij! Zelfs zo veel en nadrukkelijk, dat ik er verlegen van werd. Mijn moeder zei, dat ze dat vanaf het begin al had gedaan. Maar toen kon ik mijzelf nog wat verschuilen, in mijn verhaal. En nu hadden we ff wat minder te vertellen, dus ik zag haar elke keer naar mij kijken, alsof ze iets tegen mij wou zeggen. Maar ik denk gewoon, dat praten teveel energie kost, alleen dat is maar mijn gevoel. Want geluid kan ze wel uitbrengen, omdat we dat ook op een gegeven moment hoorde. Ohja en de verpleging zei ook nog tegen ons, dat ze geen kleren meer in dr kast had. Ja, daar konden wij moeilijk wat mee. Daar moesten ze Walter, voor hebben. Maar ik kan me het haast niet voorstellen, want ze zit er nu al een tijdje. En nu zou ze ineens geen kleren meer hebben? Dat lijkt mij raar!
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
